Azərbaycan Mədəniyyətində Ata Babalar Sözləri



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

174

Verǝrsǝn  ǝtdǝn-mǝtdǝn, işlǝrǝm bǝrkdǝn-bǝrkdǝn, verǝrsǝn  şordan-

mordan, işlǝrǝm ordan-burdan. 

Verǝrsǝn pendir, eylǝrǝm kǝndir, verǝrsǝn aş, eylǝrǝm baş. 

Verib yaman olunja, vermǝyib yaman ol. 

Verilǝn aşı yeyǝrlǝr. 

Verim vara baxmaz.  

Verim ǝli hamı ǝldǝn ujadır.  

Verirlǝr – al , döyürlǝr – qaç.  

Vermǝ nisyǝ, girmǝz kisǝyǝ. 

Vermǝdi Mǝbud, neylǝsin Mahmud?! 

Vermǝz doqquzu, yeyǝr toppuzu, verǝr otuzu. 

Vǝdǝ xilaf olma. 

Vǝdǝsi bitmiş nökǝrin ǝjǝli yetǝn ağası gǝrǝk. 

Vǝziri qarğa olanın ağzı zibillikdǝ olar. 

Vǝzifǝ daimi deyil. 

Vǝzndǝ yüngül, qiymǝtdǝ ağır. 

Vǝlǝ gedǝn öküzün olsun, işǝ getmǝyǝn oğlun  olmasın.  

Vǝsiyyǝt yüngüllükdür.  

Vǝsmǝ bol olanda qaşa da çǝkǝrlǝr, gözǝ dǝ. 

Vǝtǝn viranǝ dǝ olsa, jǝnnǝtdir. 

Vǝtǝn elin evidir. 

Vǝtǝn mülkü doğmadır, özgǝ diyar – ögey. 

Vǝtǝnǝ gǝldim, imana gǝldim. 

Vǝtǝnǝ mǝhǝbbǝt iman ǝsǝridir. 

Vǝtǝni yadına düşǝn qǝrib ağlamasın, neylǝsin? 

Vǝtǝnin bir qışı qürbǝtin yüz baharından yaxşıdır.  

Vǝtǝnin sevmǝyǝn insan olmaz, olsa, ol şǝxsdǝ vijdan olmaz. 

Vǝfalı dost yad olmaz, görmǝsǝ yüz il sǝni. 

Vijdan bazarda satılmaz.  

Vijdanla işlǝyǝn gözükölgǝli olmaz.  

Vüjudu dönüb kimyaya. 

Vüjudu bir qǝpiyǝ dǝymǝz. 

Vur babam, dövran sǝnindir.  

Vur dedim, öldür demǝdim ki? 

Vur deyǝnlǝ vuran şǝrikdir.  

Vura bilmǝyǝn, daşın böyüyündǝn yapışar.  

Vuran ǝlin var olsun! 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

175

Vuran elin dirǝyidir. 

Vuran igid dayısına baxmaz.  

Vuran öküzǝ allah buynuz vermǝz. 

Vuraram ölǝr, «kiş» deyǝrǝm, getmǝz. 

Vurur daşa, çıxır başa. 

Vuruşun kor vuruşuna oxşamır. 

 

 

 

 

Ya bağǝtǝyi, ya dağǝtǝyi. 

Ya bağayarpağı, ya quzuqulağı. 

Ya bil, ya bir bilǝndǝn soruş. 

Ya bu dǝvǝni güdmǝli, ya bu dünyadan getmǝli. 

Ya vǝlvǝlǝdǝn, ya zǝlzǝlǝdǝn. 

Ya dalına min, ya dalına mindir. 

Ya dǝvǝ ölǝr, ya dǝvǝçi, ya da üstündǝki hajı. 

Ya dǝli, ya divanǝ, Bǝhlul danǝndǝ, Bǝhlul divanǝ. 

Ya dövlǝt başa, ya quzğun leşǝ. 

Ya ǝlimi kǝs, ya ǝtǝyimi. 

Ya zor, ya zǝr, ya şǝhǝrdǝn sǝfǝr. 

Ya keçǝl Hǝsǝn, ya Hǝsǝn keçǝl. 

Ya Museyi Kazım, sǝnǝ demǝk nǝ lazım?! 

Ya mǝn deyǝn, ya sǝn deyǝn. 

Ya öllǝm, ya qallam. 

Ya ölüm, ya dirim. 

Ya taxt, ya bǝxt. 

Ya tǝlǝf ollam, ya xǝlǝf. 

Ya torba yırtılar, ya dağarjıq. 

Ya unçu ölǝr, ya dǝyirmançı. 

Ya üz, ya düz. 

Ya hǝ, ya yox. 

Ya jin, ya şeytan. 

Ya şǝlǝ lǝlǝni, ya lǝlǝ şǝlǝni. 

ya lǝlǝ şǝlǝni basar, ya şǝlǝ lǝlǝni) 

Yaba ilǝ dovğa içdim. 

Yabılarda qotur yabı mǝrd olar, yorulanda yiyǝsinǝ dǝrd olar. 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

176

Yabıya rǝhm etmǝyǝn piyada qalar. 

Yava itin yava da küçüyü olar. 

Yavan ǝtin şorbası olmaz. 

(Yavan ǝtin şorbası da yavan olar). 

Yavaş gedǝn yorulmaz. 

Yavaş gedǝn çox gedǝr. 

Yağ ajı olanda, plov da ajı olar. 

Yağ da yesǝ dirilmǝz, bal da yesǝ dirilmǝz. 

Yağ içindǝ böyrǝk kimi üzür. 

(yağ içindǝ üzür). 

Yağ tapsa, başına yaxar. 

(Yağ tapmısan? – Çǝk başına!) 

Yağ yağ ilǝ qovuşar, yarmalar yavan qalar. 

Yağ yaxşı yağdır, hayıf ki, it dǝrisindǝdir. 

Yağ ye, yaxada gǝz. 

Yağı yağ üstündǝn tökür, yarmanı yavan qoyur. 

Yağı od ǝridir, qarı – gün. 

Yağın şorunu çıxardır, sözün şǝkǝrini. 

Yağış ilǝ yer göyǝrǝr, alqış ilǝ ǝr öyünǝr. 

Yağış isladar, gün qurudar. 

Yağış altından götürür, boran altına qoyur. 

Yağış vurmuşun damjıdan nǝ qorxusu? 

Yağış yağa-yağa küpünü doldur. 

Yağış yağanda toyuğa su vermǝzlǝr. 

Yağış yağar, yer doymaz. 

Yağışdan qaçan doluya düşǝr. 

Yağışdan qalanı yağmur apardı. 

Yağışda düşmǝnin qoyunu, dostun atı satılsın. 

Yağışdan çıxdıq, yağmura düşdük. 

Yağışın yağması, evin damması, gǝlinin doğması. 

Yağla yovşan da yeyilǝr. 

Yağla yarma qovuşar, arada soğan büzüşǝr. 

Yağmadı yağış, bitmǝdi qamış. 

Yağmasa da guruldar. 

Yad qızına uymazlar, yad qızı zavallı olar. 

Yad qızına güvǝnmǝ, xǝtakar olar. 

Yad gǝlib qohum olunja, qohum yad olur. 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

177

Yaddan yoldaş olunja, yoldaş ǝldǝn gedǝr. 

Yad qohum, ölǝnǝjǝn yad olar. 

(Yad qohum, ölǝnǝjǝn yaddır). 

Yaz bitirir, yay yetirir, payız gǝtirir, qış itirir. 

Yaz var, qış var, nǝ tükǝnmǝz iş var. 

Yaz ǝkinçi, qış dilǝnçi. 

Yaz yağışı tez keçǝr. 

Yaz yağışından bǝlli, qız qardaşından. 

Yaz kasıbın yorğan-döşǝyidir. 

Yaz getdi, qış gǝldi, vay titrǝmǝk dǝrdi. 

Yaz gǝlǝr, qış gedǝr Ağaqulu, dǝyirmana boş gǝlǝr Ağaqulu, dul  

arvada xoş gǝlǝr Ağaqulu. 

Yaz gǝlǝr, qış gedǝr, ördǝk gǝlǝr, qaz gedǝr, hamı birlǝşib gǝlsǝ, 

Balaxanım yalqız gǝlǝr. 

Yaz gǝtirǝr, qış aparar. 

Yaz günündǝ yola çıxsan, qış gününü gözünün qabağına al. 

Yaz günündǝ tǝrlǝmǝyǝn qış günündǝ titrǝyǝr. 

Yaz günü – pendir çörǝk yarpıznan. 

Yaza çıxartdıq dananı, bǝyǝnmǝz oldu ananı. 

Yazan da sǝn, pozan da sǝn, heç bilmirǝm nǝsǝn sǝn? 

Yazanı özündǝn, pozanı özündǝn. 

Yazana baxma, yazdığına bax. 

Yazda arpa yeyǝn at, qışda ǝtini tökmǝz. 

Yazda ayransız olma, qışda yorğansız. 

Yazda başı bişǝnin qışda aşı bişǝr. 

Yazda buza yeriklǝyǝn, qışda göbǝlǝyǝ yeriklǝr. 

Yazda işlǝmǝyǝnin qışı sǝrt gǝlǝr. 

Yazda yatan, qışda üşüyǝr. 

Yazda oynayar, gülǝr, qışda ajından ölǝr. 

Yazda çalan, qışda oynar. 

Yazdan qışa hazır ol. 

Yazıq o adamdır ki, yaxşılıq etmir. 

Yazıdan qaçmaq olmaz. 

Yazılan pozulmaz. 

Yazılmayan kitabı vǝrǝqlǝmǝzlǝr. 

Yazın hǝrǝkǝti, payızın bǝrǝkǝti. 

Yay işini qışda gör, qış işini yayda. 

---