dəyişiklikəri əmələ gəlmişdir. Yüngüllüyü, yumşaqlığı, ucuz başa
gəlməsi və təsərrüfat işlərində davamlılığı qaloşın indi də kənd əhalisi
içərisində üstünlüyünü qoruyub saxlayır. Bununla yanaşı, əhali fabrik
istehsalı ola gidər ayaqqabı növlərinə də məişətdə geniş yer ayırır.
UŞAQ GEYİMLƏRİ
XIX-XX yüzilliyin əvvəllərində uşaq geyimləri, demək
olar ki, bütünlüklə böyüklərin, milli libasları ilə eyni biçimdə lakin
kiçik ölçüdə təkrarından ibarət olmuşdur. Bununla belə, uşaqlar uşağa
vaxtlarından müəyyən yaş həddinə çata qədər (6-7 yaşa qədər) onların
geyimlərində böyüklərin geyimlərindən fərqlənən səciyyəvi cəhətlər
müşahidə olunurdu.
Hər şeydən əvvəl, yeni anadan olmuş uşağı (çağanı) bələkdə
saxlayırdılar. Doğulan gündən 40 gün keçənə qədər bələkdən çağaya
“qırx köynəyi”, “qırx papağı” adlanan paltar geydirirdilər. Adətən, qırx
köynəyi yumşaq və ağ pambıq parçadan, tikişləri bayırda qalmaq şərtilə
tuniki biçim üsulunda tikilirdi. “T” şəklində biçilmiş köynəyin yaxa
açırımının kənarlarına bəzən rəngli qaytan tikilir, bəzən də yaxa açıq
saxlanılırdı. Belə köynəyin qolları düz biçimli olub, biləyə qədər çatırdı.
“Qırx papağı” da “qırx köynəyi” kimi, tikişləri üzdə qalmaqla
tikilir, saya qadın təsəyinə bənzəyir, başa geydirilikdən sonra boğazın
altına qaytanla bağlanırdı. Belə papağın alınlığı tirmə naxışlarla
bəzədilirdi. Bəzən papağı nazik pambıq parçadan olan yaylıq da əvəz
edirdi.
Xalq arasında geniş yayılan və indiyədək davam etməkdə olan
adətə görə, təzə doğulan uşaq üçün lazımi olan hər şey- “qırx papağı”,
“qırx köynəyi”, kiçik yorğan, döşək, balış, beşik bağı. Beşik (yüyrük)
və s. gəlinin öz anası tərəfindən hazırlanmalı idi. Lənkəran –Astara
daha böyük şənliklərdə müşayiət olunan bu adət uşağın qırxının çıxması
günü icra olunur, “beşikbağlama” adlanırdı. Bu zaman uşağı görməyə
gələn yaxın qohum-qonşular imkanları daxilində uşağın adına və uşaq
sahibinə hədiyyələr (uşaq paltarı, parça, corab, pul və s.) verirdilər.
Həmin gün gəlinin anası və qohum-əqrabası ilə birgə qadın evinə gəlir,
uşaq üçün hazırladığı beşiyi və yataq dəstini də gətirirdi.
Adətən, uşaq beşikdə vəziyyətini dəyişib yıxılmasın deyə, onu
beşiyə enli və əlvan parçadan ucu qotazlı və ya ilgəkli-qaytanlı
hazırlanan beşik bağı vasitəsilə bağlayırdılar. Beşiyi, bir qayda olaraq,
həyatda xoşbəxt ömür sürmüş, əməli saleh, ağzı dualı, nəvəli-nəticəli
ağbirçək bağlayırdı. Adətin adı da burada götürülmüşdür. “Beşik
bağlama” adəti böyük qonaqlıq süfrələri ilə tamamlanır, yeni doğulan
körpəyə xoşbəxt ömür, xeyir-dualar arzulanırdı. Bölgə əhalisi arasında
bu adət daha təntənəli şəkildə hazırda davam etdirilməkdədir.
Azərbaycanın əksər etnoqrafik bölgələrində uşağın
doğulmasından qırx gün keçəndən sonra, etnoqrafik baxımdan maraqlı
olan və “qırıxın tökülməsi” adlanan bir mərasim də icra olunurdu.
Uşağın, eləcə də ananın “qırxının tökülməsi” üçün əvvəllcə onu
çimizdirir, sonra bulaq və ya çay yatağından götürülmüş 40 ədəd daşı
içərisində qaynar su olan qazana salırdılar. Bundan sonra, həmin sudan
40 xörək qaşığı götürüb “qırxaçar camı” adlanan qaba tökür,
çimizdirilmiş. Ananın və uşağın çiyinlərində aşağı səpərək : “Balamın
ağırlığı-uğurluğu, dərdi-azarı dağlara-daşlara, hürüşən itlərə, söyüşən
arvadlara”- deyirdilər. Qərb bölgəsi əhalisi arasında bu qırx tökmə
mərasimi “cənabət qüsulu” adlanırdı.
Abşeron bölgəsində bu mərasim uşağın çilədən çıxarılması
adlanır və bir qədər fərqli icra olunurdu. “Uşağı çilədən çıxarmaq” üçün
onun adını söyləyir, “filankəsin çilədən çıxması naminə”- deyərək,
qırxaçar camındakı təmiz suyu uşağın çiyinləri üzərindən keçirirdilər.
Belə bir mərasim ailə qurmalarının 40 günü tamam olmamış ər-arvad
üçün də həyata keçirilirdi. [127] “Qırxgünlük dövr” mərasimi Anadolu
türkləri, Sibirin, Altayın, Volqaboyunun türk birlikləri, eləcə də orta
Asiyanın bir çox türdilli xalqları (özbəklər, qazaxlar, qırğızlar,
qaraqalpaqlar, türkmənlər və s.) arasında da geniş şəkildə icra
olunmuşdur. [128]
Uşağın qırxı çıxana kimi onu bədnəzərdən, şər qüvvələrdən
qorumaq üçün ana əlindən gələni edirdi. Bir qayda olaraq, uşaq yatan
otağa naməhrəm adamların daxil olmasına imkan verilmirdi. Əgər belə
bir zərurət mövcud olardısa, onda əhali iki qaydadan istifadə edərdi:
birinci halda, uşağı öz yatağından çıxarıb onu yan otağa aparır, kənar
adam otağa daxil olandan sonra uşağı “onun üstünə ” gətirirdilər.
İkinci halda isə uşaq yatan otağa daxil olmaq istəyən naməhrəmi
çörəyin atından keçirirdilər. Bundan sonra onun otağa girməsinə icarəyə
verilirdi. Uşağın qırxı çıxandan sonra bunlara ehtiyac olmurdu.
Xalq, həmçinin üstündə müxtəlif təyinatlı dualar, gözmüncuğu,
göyərtmə muncuğu və s. olanlarında qırxı çıxmamış uşaq yatan otağa
girməsinə qətiyyən imkan verməzdi. İnama görə, üstündə göyərtmə
muncuğu olan naməhrəmin uşağın üstünə gəlməsi, onun rənginin
göyərməsinə və mütləq ölməsinə səbəb ola bilərdi.
Naxçıvan bölgəsində göyərtmə muncuğu “baboğlu” adı ilə
məlum idi. Yaşıl-göy və ya sarımtıl rəngi olan bu muncuğu qırxlı
uşağın üstünə gətirdikdə uşaq ölə bilərdi. Bunun qarşısını almaq üçün
uşağı babaoğlu muncuğunun üstünə aparardılar. Bununla muncuq
kəsərdən düşürdü. Burada geniş işlədilən : “Mənim üstümdə baboğlum
yoxdur ki, məndən niyə qaçırsan? ”- ifadəsi də məhz həmin muncuğun
sehrli, dini-mifik qüdrətini ifadə edirdi.
Xalq inamına görə, qırxı çıxmamış uşağın üstünə çiy ət, qızılgül,
eləcə də yaşıl rəngli nə olursa olsun, fərqi yoxdur, gətirmək olmazdı.
Çiy ət uşağın boynunun ət kimi sallanmasına, qızılgül ətri onun bihüş
olmasına, yaşıl rəngli isə hər şey uşağı göyərtməyə (epilepsiyaya)
tutulmasına və hətta ölməsinə səbəb ola bilərdi.
“Qırxın tökülməsi” və ya “uşağın çilədən çıxarılması” mərasimini
tamamlamaq üçün işlədilən “qırxaçar camı” Xorasan və Kərbəlada
istehsal edilməklə, ölkəyə zəvvarlar tərəfindən gətirilirdi. Üzərində (iç
və bayır tərəfdən) ərəb əlifbası ilə “Qurani-Kərim” dən 40-a qədər ayə
həkk edilmiş bu cam tuncdan və ya misdən hazırlanır, yastı oturacağı
Dostları ilə paylaş: |