59
təbiidir.Dostoyevskinin arvadı, əri vəfat etdikdən sonra təxminən iki ay anlaşılmaz
hallar keçirirmiş.O, evə tələsirmiş ki,yeməkdən ötrü əri çox gözləməsin.Onunçün
şirniyyat alırmış; bir təzə xəbər eşidən kimi istəyirmiş ərinə çatdırsın, lakin bir
dəqiqədən sonra yadına düşürmüş ki, əri vəfat edib…
- Mən elə hal keçirməmişəm,amma həmişə işim dara düşəndə onun yeri
görünüb.Tez - tez yuxuma girir.Həmişə də sağlığında olduğu kimi, həyatda necə
vardısa, eləcə.mən son dəqiqələrdə onun nə demək istədiyini soruşmamı-şam.Bu
mənə həmişə əziyyət verir.Axı, mən onun ölə biləcəyinə inanmırdım! Elə bilirdim,
adam ölmək üçün qocalmalıdır.Özü də axı, mən necə barışa bilər-dim ki,onun son
dəqiqələridir! Bəxtiyar Vahabzadə deyir ki, bir dəfə Əlini yolda görüb, hiss edib ki,
«Əli…gedir».Amma mən bunu hiss etmirdim.Əlinin vəfatını Altay Məmmədova
xəbər veriblər, inanmayıb.Elə bilib bunu Əlini, yaxud Altayı istəməyənlər qəsdən
belə deyirlər.Ehtiyat üçün özüylə bir az da pul götürüb Bakıya gəlib.Deyib ki, əgər
yalan olsa, pulu paylayar qabağına çıxan admlara.Evə gəlməmişdən qabaq qəzet
alıb: bilib ki,xəbər düz olsa, qəzetlər nekroloq verəcək…
Bir dəfə Əlini yuxuda gördüm.Gördüm ki, Kislovodskda dincəlirik; İsmayıl
Şıxlı, Əliağa Kürçaylı da buradadırlar.Əslində, heç İsmayıl Şıxlı bizim evə gəlib -
gedən deyildi.Deyirəm, ay Əli, axı mən səndən heç nə soruşma-mışam.Nə
deyərdin? Əli deyir: «Nə deyəcəyəm, Orxandan muğayat ol, dərsə gedəndə yaxşı
geyindir, qoy soyuq dəyməsin».Axı,Əli başqa nə deyərdi? O, nə özü nəsihət
verməyi xoşlardı, nə də ona nəsihət verilməsini.Kassa da da pulu yox idi ki, desin:
yarısı sənin,yarısı da filankəsin.Bir də sənə bir söz deyim.Adam bir əzizini itirəndə,
onun pis gününə də həsrət çəkir.Elə Əlinin şeirində də bu var:
İçdiyim o su da səadət imiş,
İşə getməyim də, qayıtmağım da.
- Əli Kərimlə bağlı elə hadisə, epizod varmı, Siz onu başqalarına da
çatdırmaq istərdiniz.İstərdiniz ki, bu haqda onun dostları, oxucuları da bilsin?
Bəlkə bu haqda soruşmağı unutmuşam?
- Əli. Gözdən qaçan adam idi.Bunu onun dostları yaxşı bilir.Ağıllı qadın
ərinin yaxşı və yaxud pis xüsusiyyətlərini car çəkməməlidir.Bunun başqaları üçün
heç bir xeyri yoxdur.Bilirsən,Əli nə vaxt çox sevinərdi? Təzə şeiri olanda.Ailəmiz
də buna sevinərdi.Evə qonaq gələndə Əlinin təzə şeiri olsaydı, mütləq onunçün
oxuyardı.Bu, bizim ən böyük sevincimiz idi.
Əlinin yaxşılıq etdiyi adamlara, onun dostlarına indi bir pislik edəndə, elə
bilirəm Əliyə pislik edir; kədərlənirəm, əsəbiləşirəm.Bu,
Əlinin öz yolu, öz
tərbiyəsidir, biz gedirik.
- Oğulları Əlini soruşublarmı? Nə cavab vermisiniz?
- …Paşa ilə Azər hər şeyi başa düşürdülər, amma Orxan təxminən beş yaşına
qədər elə bilib ki, atası işdədir.Özümüz ona belə deyirdik.Uşaqlar tez - tez Əlinin
şəkillərinə baxırdılar.Rəfiqələrimdən biri dedi ki, Əlinin şəkillərini yığıb gizlədim,
bəlkə onda unudarlar.Amma belə etmədim, qoy heç olmasa şəkillərinə doyunca
baxsınlar! Bir dəfə azər orxanı vurdu,Orxan ağlaya - ağlaya qaçıb Əlinin böyük
60
şəklini götürdü və dedi: «Dədəsi, qoyma,Azər məni döyür».Bunu mən özüm
görmüşəm!..
Orxan həmişə məndən tələb edirdi,onu iş yerimə aparım.Heç ağlıma da
gəlmirdi, nə üçün iş yerimə getmək istəyir.bir dəfə özümlə onu işə apardım.iş
yoldaşlarım onu əyləndirmək istəyirdilər.Orxan isə otağa diqqətlə baxdı və pərt
halda keçib stullardan birində oturdu. Heç bir söz demədən başını aşağı salıb
barmaqları ilə «söhbət etməyə» başladı.Gördüm, uşaq özündə deyil, bu qədər
adamın heç birisinə məhəl qoymur.Dedim,Orxan, sənə nə oldu, o nə ca-vab versə
yaxşıdır. «Bəs siz deyirdiz atam işdədir.Hanı atam?» Mən nə cavab verməliydim?
Bilirsiniz, adama əl, ayaq, göz necə lazımdırsa, ata da elə lazımdır.Lap istəyirsən
qabağında qırx nəfər qulluqçu işləyə, yenə də atanın yeri görünür.Ata ona görə
lazım deyil ki, uşaqları ac qalmasın…Sən həyatın qarşısında gücsüz olanda atanın
yeri görünür…
Orxcan bağçaya gedirdi.Bir dəf müəlliməsi bir kişini ona göstərib deyir ki,
Orxan, odur, atan gəlir.Müəllimə bilmirmiş ki, Orxanın atası vəfat edib.orxan da
yüyürüb həmin kişinin üstünə.Kişi məcbur olub ki, uşağa bildirsin: onun atası
deyil.Orxan başlayıb ağlamağa.Yaxşı ki, elə bu vaxt Or-xanın xalası bağçaya gəlib
ki, onu evə aparsın.Bunu mənə orxan özü dedi.Am-ma kişinin nə etdiyini demədi,
ağladı.Mən də soruşmadım.
Bir dəfə mən Orxana yarızarafat, yarıciddi demişdim ki, o mənim iş
yoldaşım Solmaz xanıma oxşayır.orxan solmaz xanımı gördükdən sonra məndən
soruşdu: «Ana, atam da Solmaz xalaya oxşayırdı?»Uşaq atasına oxşar adam
axtarırdı…
Həmişə Əli haqqında veriliş olanda uşaqlar diqqətlə üzümə baxırdılar, görsünlər nə
edəcəyəm.Axı, mən onların yanında ağlamamalıyam…
- Əli kərimlə bağlı yerlərdən qaçırsınızmı? Yoxsa o yerlərə qayıtmaq istə-yirsiniz?
- Onunla çox yerlərdə olmuşuq.Bir də həmin yerlərə qayıtmaq istəmirəm.Uşaqlar o
yerlərə baxmaq istəyiblər.Bir dəfə Yessentukidə dincəlir-dik.Bir kişi atla çınqıl
aparırdı.Necəoldusa, araba çayda batdı; kişi çətinlik çəkirdi çıxartmağa.Əli tez
qaçıb suya girdi, kişinin köməyi olmadan atı sudan çıxartdı.Axı, Əlinin atası at
minən olub.atı çıxaranda Əlinin ayağını nə isə bərk kəsmişdi, qanı axırdı.indi də
uşaqların yadına düşür: ataları kişiyə necə kömək etdi.
- Elza xanım. Əli kərimin hansı adəti, vərdişi daha çox yadınızda qalıb?
- Əli tez - tez saçına əl çəkirdi.Paşada da elə xasiyyət var.Bir dəfə bir tanışımız
xəstəxanada Paşanın saçını sığalladığını görür.(Atasının vəfatından sonra Paşa
xəstəxanada yatdı.) Həmin tanışımız özünü saxlaya bilməyib ağlayır: Paşa eynilə
atası kimi saçını sığallayırmış.Əli işləyəndə papirosu çox çəkirdi, amma axıra
qədər papiros çəkməyi əməlli - başlı öyrənə bilmədi.Qə-ribə görünən xasiyyəti də
vardı: ərimiş yağı içməyi xoşlardı…Amma sənə bir söz deyim: Əli adətinin qulu
deyildi, ağasıydı.istəyəndə onu dəyişə də bilir-di.Məsələn, Əli bir yerə istirahətə
gedəndə çalışırdı ki, orda içməsin.Ancaq yazmaqla məşğul olurdu.
- Elza xanım, Əli kərim haqqında Sizmnlə ilk söhbətimizdən təxminən iki ay
keçib.Təbiidir, bu vaxt ərzində həm yeni suallar yaranıb, həm də bəzi cavablarınızı