99
tabeliyin
ə keçdilər. Qərar
nəzərdə tuturdu ki, sonralar xüsusi Bakı partiya təşkilatı
v
ə bu təşkilatın müstəqil Bakı Komitəsi yaransın (147, s.461). Buradan yeganə
aydın nəticə əldə olunur. Moskva, Bakı partiya təşkilatının Azərbaycan
Kommunist Partiyasının tərkib hissəsi olmadığını qeyd edərək, Bakının da
Az
ərbaycanın tərkib hissəsi kimi tanınmadığını təsdiqləyirdi. Beləliklə, bolşevik
Rusiyasının ali məqsədi Azərbaycanı iki hissəyə parçalamaq və onları ayrıca
inzibati vahid şəklində sovetləşdirmək idi. Bu hissələrin biri milli simasını itirmiş,
ruslaşmış və erməniləşmiş Bakı vilayəti, o birisi isə ərazisi hədsiz parçalanmış,
kiçilmiş, sərhədləri Rusiya və Ermənistan ilə məhdudlaşan, beləliklə, heç bir
strateji m
əna
kəsb etməyən, milli yönümlü Azərbaycan Sovet Respublikası olmalı
idi. H
ətta Azərbaycan və Bakı ayrılmaz ərazi kimi tanınandan sonra da rus-erməni
bolşevik cütlüyü bu məqsədlərindən dönmürdülər. N.Nərimanov bu məkrli
planlarla ist
ər hakimiyyətə gəlmək ərəfəsində, istər də hakimiyyətə gələrək
mübariz
ə aparmış, bu planları pozmuş, Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü, Bakının
milli simasını saxlamış və paytaxt kimi tanınmasına nail olmuşdur. N.Nərimanov
Orconikidze il
ə danışıqlarında birmənalı olaraq Naxçıvan, Şərur-Dərələyəz
q
əzasının, Ordubad, Qarabağ və Zəngəzurun mübahisəsiz Azərbaycanın torpaqları
olduğunu təkrar-təkrar onun nəzərinə çatdırmışdır (161, s.34).
Aprelin 30-da Az
ərbaycan sovet hökuməti N.Nərimanovun adından nota
gönd
ərərək Ermənistan hökumətindən üç gün ərzində Qarabağı və Zəngəzuru
Erm
ənistan qoşunlarından təmizləməyi, öz
s
ərhədlərinə çəkilməyi və millətlərarası
qırğını dayandırmağı tələb etdi. Əks təqdirdə Azərbaycan özünü Ermənistanla
müharib
ə vəziyyətində hesab edəcəkdi. Eyni məzmunlu
nota Ermənistan
hökum
ətinə XI Qırmızı ordu rəhbərliyi adından da göndərildi.
Erm
ənilərin cavabı isə həmişə olduğu kimi idi. Belə ki, guya Azərbaycan
ərazisində erməni qoşunu yoxdur və Qarabağ erməniləri qurultaylarında özlərini
Erm
ənistanın tərkib hissəsi olduqlarını elan etmişlər. O ki qaldı Zəngəzura, onlar
əsassız olaraq belə bir fikir irəli sürürdülər ki, guya bu ərazidə Azərbaycan
qanunları heç vaxt hökm sürməmişdir. Onların fikrincə,
Zəngəzurun Azərbaycana
aidiyy
ətinə nə hüquqi, nə də faktiki bir əsas vardır (176, v.7). Buna əlavə olaraq
Erm
ənistan Azərbaycan sovet hakimiyyətini Mustafa Kamal Paşa ilə əlaqədə
olmaqda ittiham edirdi (176,v.5).
1920-ci ilin may
ında Ermənistanın daşnak hökuməti sovet Rusiyasına
müraci
ət edərək Azərbaycanla sərhədlərin həllində vasitəçi olmağı xahiş etdi (179,
v.8). Sovet Rusiyası vasitəçilik hüququndan istifadə edərək ermənilər tərəfindən
mübahis
əli elan olunan ərazilərə qoşun yeritdi (179, v.6). 1920-ci ilin iyulunda da
Erm
ənistan öz qoşunlarını Qazax tərəfdən Azərbaycana yeritdi (180, v.3). Həmin
hücumu Az
ərbaycan tərəfinin hücumuna qarşı əks hücum adlandırsalar da (180,
v.5),
əslində bu, məkrli planın tərkib hissəsi idi. Yəni Azərbaycanı bu hissədə
Gürcüstanla s
ərhədlərdən məhrum etmək idi.
100
Avqustda is
ə Ermənistan öz sərt mövqeyini bir daha bildirdi. Onun
mövqeyinin mahiyy
əti bundan
ibarət idi ki, Ermənistan Azərbaycanla sərhədlərini
Az
ərbaycanla deyil, Rusiya ilə müəyyənləşdirməlidir (180, v.2a).
Sovet Rusiyas
ının siyasətində üç ərazi (Naxçıvan, Qarabağ, Zəngəzur)
üstünd
ə bəzən süni olaraq mübahisələr yaradılırdı. Bunlardan Ermənistanda və
Az
ərbaycanda sovet hakimiyyətini qurmaq üçün şirnikdirici amil kimi istifadə
olunurdu. Əvvəlcə Azərbaycanda sovet hakimiyyəti qurulduğundan bolşeviklər bu
ərazilərin Azərbaycan torpağı olduğunu təsdiq etdilər. Sonra isə onlar bu ərazilərin
“mübahis
əli” olduğunu iddia etdilər
və nəhayət, Ermənistanda sovet hakimiyyəti
qurulark
ən rus siyasətinin əsl üzü açıldı. Ərazilərin üçünün də ermənilərə verilməsi
t
ələb olundu.
1919-cu ilin ax
ırlarından Naxçıvanda daşnaklar əsl müharibəyə girəndən
sonra Türkiy
ə qoşunları Naxçıvanda həm hərbi, həm də siyasi vəziyyətə müdaxilə
etm
əyə başladılar. 1920-ci ilin yazında Naxçıvanda hakimiyyət Türkiyə ilə sıx
əlaqə saxlayan çar zabiti Kəlbəli xan Naxçıvanskinin əlində idi. Türk generalı
Kazım Qarabəkir Paşa Naxçıvanı və ətrafını tam mənada öz himayəsi altına
götürmüşdü. 1920-ci ilin martında Naxçıvana Əli Teymur bəyin başçılığı altında
türk
ordusunun bir d
əstəsi daxil oldu və erməni dəstələrinin Naxçıvana
müdaxil
əsinə qarşı mübarizəni gücləndirdi. Bakıda sovet hakimiyyətinin qurulması
Naxçıvanda hələ öz nəticələrini vermirdi. Bakıda sovet hakimiyyəti qurulandan iki
ay sonra B
əyazitdən və İqdırdan Cavid bəyin başçılığı ilə 9 minlik türk diviziyası
Naxçıvana daxil oldu. Yalnız bir ay sonra, 1920-ci il iyulun 28-də XI Qırmızı ordu
Naxçıvana daxil oldu. Naxçıvan İnqilab Komitəsi tərəfindən burada sovet
hakimiyy
əti elan edildi. 1920-ci ilin avqustunda XI Qırmızı ordunun rəhbərliyi türk
h
ərbi dəstələrinin rəhbərliyi ilə danışığa girdilər.
Söhbət türk qoşununun
Naxçıvandan çıxarılmasından gedirdi. Lakin bir nəticə əldə olunmadı. Elə bu
zamanlar Moskvada türk-sovet müqavil
əsinin paraflanması baş verdi. Belə
v
əziyyətdə Moskva və Ankara hökumətləri qarşıdurmaya getmədən belə qərara
g
əldilər ki, müqavilə rəsmi imzalanana qədər hər iki qoşun Naxçıvanda qalsın
(390). Naxçıvanın yeni sovet hakimiyyəti erməni daşnaklarına müraciət edərək
onları sülhə çağırdı. Lakin erməni daşnakları nəinki bundan
imtina etdilər, hətta
sentyabrın 24-də Naxçıvanda yerləşən türk qoşunlarına qarşı hücuma keçdilər.
Türk qoşunları onlara cavab olaraq hücuma keçib, bir neçə əlavə ərazini tutdular.
Bel
ə şəraitdə vəziyyətin gərginliyini istəməyən Moskva tərəfləri sülhə çağırdı.
Çünki Moskva bel
ə ehtimal edirdi ki, türk qoşunu Ermənistana qarşı uğurlu hərbi
əməliyyatlar aparsa, döyüşlər davam edər və sovetlər üçün pis nəticə verə bilər
(122, t.42, s.339-340).
N.N
ərimanovun Naxçıvan məsələsinə dair mövqeyi müəyyən maraq
doğurur. Həqiqətən də N.Nərimanovun 1920-ci il 1 dekabr tarixli bəyanatında
“Naxçıvan qəzası sovet Ermənistanının ayrılmaz hissəsi” elan olunmuşdur. Bu
hadis
ədən 27 gün sonra Ermənistan İnqilab Komitəsinin cavab bəyanatı