97
Haqq-nahaqq seçilər Haqq divanında
onun ölümündən cəmi 9 il sonar nəşr etdirmişdi. Aydındır
ki, H.Əlizadə aşığın şeirlərini onun şəyirdlərindən və qo-
humlarından toplamışdır.
Dağıstanın məşhur şairi R.Həmzətov “Mənim Dağıs-
tanım” kitabında yazır ki, İmam Şamil Dağıstanda imamət,
dövlət quranda burada şair əlindən tərpənmək olmurmuş.
Şamil qəzəblənib fərman verir ki, bundan sonar kim şeir
yazsa, buynu vurulacaq. Yaxın adamları deyr, bu fərman
Mahmuda da aiddir, axı o başqalarından fərqli olaraq əsil
şairdir?! Şamil deyir o əsil şairdirsə, hətt a ölüm təhlükəsi
də onu şeir yazmaqdan çəkindirə bilməyəcək, yalançı
cızma-qaraçılar isə qoy aradan çıxsın. Sonra əmr ve-
rir ki, bu şairlərin şeirlərini yığıb Terek çayına atsınlar.
Deyirlər Mahmudun şeirlərini də ataq, o ki əsil şairdir!
Şeyx Şamil tarixə düşən ikinci bir aforizm də deyir:
“əgər o doğrudan da əsil şairdirsə, yazdıqları xalqın di-
lində, ürəyində yaşayacaq”.
Mən düşünürəm ki, Ələsgərin şeirləri də ürəklərdə
yaşamış və H.Əlizadə onları toplamışdır, əgər itən şeirlə-
ri varsa, deməli yaddaşlarda, ürəklərdə yaşayacaq qədər
gözəl, təsirli olmayıblar. Sonradan “üzə çıxarılan” belə şeir
nümunələri çox zaman zəif olur və kimsə sensasiya yarat-
maq üçün guya nəyisə tapıbmış kimi qələmə verir. Belə şe-
irlərin Ələsgərə aid olduğu şübhə doğurur. Məsələn, müəl-
lifl iyi Ələsgərə aid edilən mərsiyyənin onun olduğuna
inanmıram.
Qardaşı Şair Məhəmmədin “Bu dağlar mənim” və
“Gördüm” rədifl i iki qoşması vaxtilə səhvən Aşıq Ələsgə-
rin adına getmiş, amma sonradan İ.Ələsgər düzgün olaraq
onları Ələsgərin çap olunan kitablarına daxil etməmişdir.
Yəqin oxucular təsdiq edər ki, ailədə I sinfə gedən uşaq
olduqda ondan balaca qardaşı və ya bacısı da onun mək-
təbdə keçdiklərinə, öyrəndiklərinə, Əlifba kitabına maraq
98
Nazir Əhmədli
göstərir və onun özü I sinfə gedəndə xeyli hazırlıqlı olur.
Qurana, dinə, elmə böyük məhəbbəti olan, Bəşiri təkid-
lə molla yanına göndərən Ələsgər doğrudanmı Bəşir evə
qayıdanda onun nə örəndiyi ilə maraqlanmırdı? Halbuki,
məntiqə görə, Ələsgər dərsini öyrənmək istəməyən Bəşiri
həvəsləndirmək üçün onun keçdiklərini Bəşirlə birgə öy-
rənməli idi və yəqin ki, belə də edirdi. Axı ailədə bunu edə-
cək ayrı adam yox idi-bu işi nə yazı-pozu bilməyən həyat
yoldaşı Anaxanım, nə də Bəşirin balaca qardaşları Əbdülə-
zimlə Talıb edəcəkdi.
Aşıq Ələsgərin əlifbanı bilməsi və yazıb-oxumasını gü-
man etməyə başqa bir məntiqi dəlil də var. Ağ Aşığın-Aşıq
Allahverdinin bioqrafl arı yazır ki, o bir neçə dil bilən çox
elmli adam imiş. Onun şəyirdi olmuş Aşıq Alının da təhsil
gördüyünü yazırlar. Məlum olduğu kimi, Ələsgər oxuma-
ğa o qədər də həvəsi olmayan böyük oğlu Bəşiri də təkid-
lə molla yanına göndərib ona Quran oxumağı öyrənməyə
məcbur etmişdir. Necə alınır, Ağ Aşıq - Aşıq Alı - Aşıq
Ələsgər-Bəşir ardıcıllığında bircə Ələsgər savadsız qalmış-
dı? 5 il Aşıq Alıya şəyirdlik edən Aşıq Ələsgərin doğrudan-
mı Qurani-Kərimin yazıldığı əlifbaya o qədər nifrəti olub
ki, həmin 5 il ərzində bu əlifbanı öyrənməyib? Bəlkə onu
öyrənməyə fərasəti çatmayıb? Əlbəttə bu ritorik sualların
hər ikisinə mənfi cavab vermək lazım gəlir. Onda sual yara-
nır-bütün bu aydın-aşkar faktlar ortada ikən, onun yazı-po-
zu bilmədiyini niyə inadla iddia edirlər?
Burada ağıla gələn ilk fi kir odur ki, Məhəmməd
peyğəmbərin (s.ə.s.) əlifbanı, yazı-pozu bilmədiyi haqqın-
dakı hədislər burada motiv rolunu oynamışdır, yəni Ustadın
dahiliyini daha da qabartmaq üçün bu versiya inadla beyin-
lərə yeridilməyə çalışılmışdır. İslam müəllim hətta Ustad
haqqında çox uzağa gedən sözlər söyləməkdən də çəkin-
mir: “Aşıq Ələsgərdə özünü göstərən bu kimi möcüzəli
99
Haqq-nahaqq seçilər Haqq divanında
xüsusiyyətlər onun xalq arasında müqəddəsləşdirlməsinə,
fövqəlbəşər mövqe tutmasına səbəb olmuşdur. Bir çoxları
onu peyğəmbər adlandırırdı” (Haqq Aşığı Ələsgər. Bakı,
1999. səh.33). Göründüyü kimi, İslam müəllim babasının
“peyğəmbər” ünvanı ilə də kifayətlənməyib, “fövqəlbəşər”
mərtəbəsinə qaldırır, yəni əstəğfürullah, Allahlaşdırır. Gü-
man edək ki, “fövqəlbəşər” sözünün həmin mənanı verdiyi-
ni İslam müəllim sadəcə olaraq nəzərə almayıb.
İ.Ələsgərin Ələsgərin yazı-pozu bilməməsində israr et-
məsi başqa bir səbəblə də bağlıdır: o sübut etmək istəyir
ki, Ələsgərin bütün yaradıcılığı bədahətən yaranıb. Əgər
yazı-pozu bilsə, oturub qafi yə fi kirləşib şeir yazsa, onun da-
hiliyinə kölgə düşər. O, yenə həmin kitabında Səməd Vur-
ğundan sitat gətirir. S.Vurğun deyir ki, biz fi kirləşib yazırıq,
bəzən yazdığımız dörd misranın ikisini pozub dəyişdiririk,
Ələsgər isə o qədər dahidir ki, bütün şeirlərini birnəfəsə,
sinədən deyib və redaktə etməyib (yenə orada, səh.26).
İ.Ələsgər fi kirləşir ki, Ələsgərin yazı-pozu bildiyini desə,o-
nun haqqındakı həmin təsəvvürlər dəyişər və Ələsgərin
miqyası kiçilər.
Halbuki, buna heç bir ehtiyac yox idi. Adını çəkdiyim
digər iki ustad kimi, qarabağlı Aşıq Valeh Abdalgülablının
da, Şəmkirli Aşıq Söyünün də təhsil gördüyünü yazırlar və
bu fakt bütün bu ustadlara ancaq və ancaq hörmət gətirir,
onların şəxsiyyətini və yaradıcılığını daha da mötəbər edir.
Elə götürək yazılı ədəbiyyatın nümayəndələri, “fi kirləşib
yazan, sonra yazdığını redaktə edən” böyük söz ustadla-
rı Nizamini, Füzulini, Hafi zi, Nəsimini və yüzlərlə başqa
mütəfəkkirləri. Bəyəm onlar Ələsgərdən kiçik şairdir?
Aşıq Ələsgər nəinki ərəb əlifbasını, zənnimcə ərəb və
fars dillərini də yaxşı bilmiş, hətta klassik ədəbiyyatla da
yaxşı tanış olmuşdur. Bir az əvvəl misal gətirdiyimiz “mən-
dədir” rədifl i təcnisində bunu özü deyir:
Dostları ilə paylaş: |