Müəyyən cəhətlər üst-üstə düşməsinə baxmayaraq, nco-
liberalizm bu nəzəriyyələrdən əsaslı dərəcədə fərqləmnişdir. Belə ki,
iqtisadiyyata dövlətin müdaxiləsini qəbul edən Keyns və onun
ardıcılları investisiyalar, dövlət sifarişləri, vergilər və s. kimi iqtisadi
vasitələrin köməyilə istehsal prosesini tənzimləməyi əsas
götürürdülər. Bu isə azad rəqabəti müəy>'ən qədər məhdudlaşdırdığı
üçün keynsçiliyə alternativ olan iqtisadi liberalizm ideyalan yenidən
canlanmağa başladı və neolibe- ralizm formasında çıxış etdi.
Neoliberalistlər inhisarçılığın və rəqabətin tənzimlənməsi yolu
ilə azad rəqabət üçün əlverişli şərait yaratmağı əsas götürməklə,
iqtisadiyyata dövlət müdaxiləsinin obyektini Keynsdən fərqli
olaraq dəyişdirdilər. Belə ki, əgər keynsçilik ilk başlanğıcda
iqtisadiyyata aktiv şəkildə dövlətin müdaxiləsini nəzərdə tutan
tədbirlərin həyata keçirilməsini mümkün edirdisə, neoliberalizm isə,
nisbətən passiv dövlət tənzimlənməsini təklif edirdi. Keyns
modelləri
üzrə
iqtisadiyyatın
müxtəlif
sferalanmn
investisiyalandırılması üzrə dövlət tədbirləri məcmusuna dövlət,
alışlarının, dövlət sifarişlərinin həcminin artınlrnasına, vergi
siyasətinin kəskinləşməsinə xüsusi fikir verirdi. Belə tədbirlərin
həyata keçirilməsinin ən son təzahürü dövlət büdcəsinin defısitinə
və inflyasiyaya gətirib çıxanrdı.
Neoliberalistlər iqtisadiyyatın liberallaşdırılması, azad
qiymət əmələgəlməsi, iqtsadiyyatda xüsusi mülki>'yət və qeyri-
dövlət təsərrüfat strukturlarının aparıcı rolu ideyalanna üstünlük
verirdilər. Onlar iqtisadiyyatın dövlət tənzimlənməsində dövlətin
rolunu ya “gecə mühafizəçisi” (V.Repke) funksiyasının yerinə
yetirilməsi kimi, ya da “idman hakimi” kimi qiymətləndirdilər.
Neoliberalizm bir iqtisadi cərəyan kimi klassik liberalizm,
neoliberalizm və neoklassik məktəbin ideyalarını özündə
birləşdirmişdir. Onların arasında ümumi cəhətin: xüsusi
57
mülkiyyətin hərtərəfli möhkəmləndirilməsi və həvəsləndiril-
məsi əsasında
foiTnalaşan
fərdi azadlıq ideyasının qəbul edilməsi
olmuşdur.
Bununla yanaşı, onlar arasında müəyy'ən fərqli cəhətlər də
olmuşdur. Belə ki, klassiklər iqtisadiyyata dövlət müdaxiləsini inkar
edir, iqtisadiyyatın bazar mexanizmi ilə öz-özünə idarə olunmasını
əsas götürməklə, dövlətin rolunu ancaq azad rəqabət üçün şərait
yaradılmasında görürdülər. Neoliberallar isə iqtisadiyyata dövlət
müdaxiləsini özünəməxsus, (Keynsdən fərqli olaraq) daha da
fəallaşmasını təklif edirdilər.
Neoklassiklərin metodologiyasında üstün yer tutan marji-
nalizm ideyasını o qədər də əsas tutmayan müasir neolibe- ralistlər
təsərrüfat subyektlərinin fərdi fəaliyyətlərini deyil, kollektiv
investisiyaların, dövlətin, iri kooperasiyaların və inhisarların
fəali]/yətini öyrənən institusional problemlərin tədqiq olunmasını
vacib hesab edirdilər və həm də iqtisadiyyatda hadisə və
proseslərin makroiqtisadi təhlilini əsas götürürdülər.
Ənənəvi liberalizm ilə neoliberalizmi hər şeydən əvvəl
istehsal
vasitələrinə
xüsusi
mülkiyyətin
hərtərəfli
möhkəmləndirilməsi və həvəsləndirilməsi əsasında fərdi azadlıq
ideyası birləşdirirdi. Bununla yanaşı, neoliberallar öz sələflərindən
fərqli olaraq, yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, təsərrüfat həyatını
mikroiqtisadi deyil, makroiqtisadi mövqedən qiymətləndirirdilər.
Neoliberalizm nəzəriyyəsi bir neçə istiqamətdə inkişaf
etmişdir və ümumi metodologiyaya malik olan müxtəlif məktəbləri
özündə birləşdirir. Onlardan əsasən; ABŞ-da, Almaniyada və
İngiltərədə ən böyük neoliberalizm məktəbləri Frayburq məktəbi
(liderləri: V.Oyken, V.Repke, A.Ryustov,
L.
Erxard və b.), “raonetar məktəb” kimi
tanınan Çikaqo məktəbi (liderləri: L.Mizes, M.Fridmen, A.Svars
və b.),
“London məktəbini” (liderləri; F.Hayek, L.Robbins və b.)
58
xüsusi qeyd etmək olar. Bu məktəblər arasında vahid fikir
olmamışdır. Lakin istər azad rəqabət, istərsə də sosial bazar
təsərrüfatım qəbul edən yanaşmalarda bir ümumi cəhət ondan
ibarət olmuşdur ki, bu da onlar tərəfindən xüsusi mülkiyyətin
üstünlüyünün şəksiz qəbulu idi. Onlardan bir qismi (Berri, Lamer,
F.Hayek) mütləq azadlıq tərəfdarlan olmaqla dövlətin rolunu inkar
edirdilər və ayn-ayn şəxslərin mikrosə- viyyədə qəbul etdikləri
qərarlara üstünlük verirdilər. Digərləri (M.Armak, Q.Murdal,
A.Ryustov, F.Hayek) iqtisadi fəaliyyətdə dövlətin iştirakına daha
həssas yanaşaraq onun rolunu inhisar- çıhgın və rəqabətin
tənzimlənməsində, bir başqaları (Oyken, L.Erxard) sosial sahənin
tənzimlənməsində, digər bir qismi isə (M.Fridmen) pul-kredit
sahəsində tənzimlənmədə görürlər.
Beləliklə, neoliberalizm metodlogiyasının əsas xüsusiyyəti
bundan ibarətdir ki. onlar bazar təsəndifatının formalaşması üçün,
əsasən iqtisadi fəaliyyətin hüquqi əsası kimi xüsusi mülkiyyətin
mövcudluğunu, sahibkarlıq fəaliyyətini və azad rəqabəti əsas
sayırlar. Dövlət tənzimlənməsini isə yalnız onlann inkişafı üçün
zəruri sayırdılar. Ümumiyyətlə, onlann iqtisadi sistemi azadlıq
prinsipinə əsaslanır. Azadlıq dedikdə isə, şəxsiyyətin azadlığı,
iqtisadi azadlıq, azad sahibkarlıq, ticarət azadlığı, azad bazar
təsərrüfatı başa düşülür. Bu əsasda göstərirlər ki, sahibkar konlcret
Jəaliy>'Ət növünü özü seçməlidir. Dövlətin vəzifəsi isə, onu
istiqamətləndirmək yox, ona kömək etmək, onun rast gəldiyi
maneələri aradan qaldırmaq yolunu tənzimləməkdir. Təsərrüfat
subyektlərinin iqtisadi azadlığı üçün dövlət azad rəqabətə şərait
yaratmalı və lazım gəldikdə ona nəzarət etməlidir. Bununla da onlar
iqtisadi hadisə və proseslərə makrosəviyyədə yanaşmağa və
öyrənməyə cəhd edirdilər.
Neoliberalistlər iqtisadiyyatda baş verən tənəzzül, issizlik,
durğunluqların səbəbini azad rəqabətin inhisarçıhqla əvəz
59
Dostları ilə paylaş: |