100
Əfəndi ilə deyişməsindən bir məsələ də aydınlaşır ki, həmin
dövrdə təkcə klassik ədəbiyyat zənginlik baxımından maraq
doğurmamışdır, həm də aşıq yaradıcılığı aşıq şeiri ənənəsində
yeni mərhələyə daxil olurdu, bir qədər aydın desək, klassik
ədəbiyyatın Füzulidən sonrakı enişindən yeni bir inkişaf
başlayırdı. Aşıq Valehin ustadı Aşıq Səməd, Kələntərli Alı,
Molla Pənah haqqında deyilənlər də bu xətdə ciddi bir
zənginliyin mövcudluğunu düşünməyə əsas verir. Biz Aşıq
Valehin ustadı haqqında da elə bir məlumatlara rast gəlmirik,
əlimizdə olanlar ancaq və ancaq “Valeh və Zərnigar”
dastanının mətnində özünə yer tapanlar səviyyəsindədir və bir
də Aşıq Valehin və müasirlərinim şeirlərində olan misra, bənd
səviyyəsində deyilənlər qədərindədir. Lakin bütün bunlara
baxmayaraq, mətn informasiyası olanlar timsalında ciddi
tipoloji təhlillərə, münhit səviyyəsində geniş müqayisələrə
şərait yaradır. M.Y.Qarabağinin, A.Berjenin, M.Müctəhid-
zadənin, M.M.Nəvvabın, H.Ə.Qaibovun və başqalarının
gördüyü vətəndaşlıq nümunələri ədəbiyyatın yaşadığı tale
timsalında əsaslı faktura ilə təmsil olunur. M.Y.Qarabağinin
dediyi kimi, “ümid edirəm ki, fəzl və kamal sahiblərinin
nəzərinə və eşq, hal əhlinin xidmətinə yetişəcək, bəyəniləcək,
qəbul olunacaq, bizi xeyirliklə yad edəcəklər”.
(62, 12).
Qarabağ ədəbi mühiti öz zənginliyi,
rəngarəng və orijinal
fakturası ilə böyük bir mədəniyyət layını, keçilib gəlinən yolun
uğurlarını düşünməyi və ortaya çıxarmağı aktlaşdırır. Məsələn,
M.Y.Qarabağinin Molla Pənah Vaqif və oğlu Əli ağa
timsalında olan bir nümunəyə diqqət yetirək:
Alim, bu
söz ilə eylədim fəhmimi izhar,
Qıldım çü hesabı.
101
Bilsin bu xəlayiq
deyirəm mən dəxi əşar,
Həm bilə cavabı.
Ol Vaqifin, əlbəttə,
bu sözdən bana zinhar,
Dutmasın kitabı.
Anın sözünə qarşı deməyə nə hədim var?
Açmam bu hicabı.
Odur bu cahanda, bəli,
hər elmə xəbərdar,
Yoxdur dəxi babı.
Bən
həm bilirəm,
oxumuşam dərs ilə təkrar,
Quranu kitabı.
Kəs atəyə söz qaytara məhşər günü qəhhar,
Çox verir əzabı.
Bu nüxtə məğbuldur eylədim izhar.
Həm rahi-səvabı.
Xanın ki,
əgər lütfi ola bəndəyə bir bar,
Dildən aça babı.
Gəncineyi-dildən saçılır gövhəri-hikmət,
Məmlu ola hər yan.
(62, 25-26).
Burada ciddi fakt bolluğu, informativ məlumatlar, zəngin
düşüncə vardır ki, bu da daha təfərrüatlı yanaşmaları zəruri
edir. M.P.Vaqifin oğlu, məlum olduğu kimi, Alim təxəllüsü ilə
şeirlər yazmışdır və onun yaradıcılığından verdiyimiz nümunə-
də “Alim, bu söz ilə eylədim fəhmimi izhar” deməsi ilə
M.P.Vaqifə olan münasibətini bir şair kimi təqdim etməyə
çalışır və bu bir istiqamətdə təhcə özünün düşüncəsi deyil,
mühit səviyyəsində olan münasibətdir. Daha sonrakı misralarda
bu böyüklüyün daha aydın və təfərrüatlı şərhi verilir, “anın
sözünə qarşı deməyə nə hədim var” deməsi və əlavə olaraq
“odur bu cahanda, bəli, hər elmə xəbərdar, yoxdur dəxi babı”
102
qənaəti məhz Qarabağ ədəbi mühitində Vaqif böyüklüyünün
etirafı və gələcəyə ötürülməsi məqsədidir. Ona görə də
M.P.Vaqifin bir intibah hadisəsi olaraq dərkinin başlanğıcı öz
sağlığında fəaliyyət göstərdiyi Qarabağ mühitində qoyulmuşdu.
Ş.İ.Xətai bir şair, hökmdar olaraq fars dillində yazıb-yaratmaq
ənənəsini, saray mühitində fars dilinin aliliyi düşüncəsini sar-
sıtdığı kimi, Vaqif də sonrakı dövrdə Şah Abbas zamanından
təkrarlanan, dirçəlişə doğru meyillənən təsəvvürlərin istedadı
ilə sonunun gəlişini zərurətə çevirdi. Fikrimizcə, hələ
açılmamış və müəyyənləşməsi bir zərurət olan ağköynəklər
təriqətini yaratmaq istəyinin də əsasında bu durmuşdu.
F.Köçərli xüsusi olaraq vurğulayır ki, “Molla Pənah milli şair
olduğuna binaən onun şeir və qəzəliyyatı bizim Azərbaycan
türklərinə ziyadə xoş gəlir və hər nə onun qələmindən zühura
gəlibsə, xah müxəmməsat və xah mürəbbeat və xah qəzəliyyat,
tamamisi ürəkdən və həqiqi həyatdan nəşət edən əsərlərdir ki,
yuxarıda zikr olundu. Bu qisim əsərlərdən masəva Molla
Pənahın bir çox əşar və ədəbiyyatı dəxi vardır ki, onlarda öz
müasirlərinin ayinü adatı, adabü əxlaqı və dolanmaları artıq
məharət ilə rişteyi-nəzmə çəkilibdir. Belə ki, onlar gələcək
nəsil üçün böyük bir yadigar məqamındadır”
(60, 172). Bu
mülahizələr, göründüyü kimi, millilik və bədii sözün
əvəzsiszliyi, əlahiddəliyi timsalında deyilmişdir ki, dünən də,
bu gün də, sabah da “böyük bir yadigar” məqamını işarələyir.
Vaqiflə bizim zamanımızın, düşüncələrimizi bölüşdüyümüz
vaxtın miqdarı üç yüz illik bir il məsafəsi vardır, lakin həmin
misralar,
şeirlər eyni təravəti, gözəlliyi saxlayır,
bir neçə üç yüz
illik zaman ötüşər yenə də bu təravət, gözəllik eyni
müqəddəsliklə qəlbləri oxşayar, bədii düşüncənin əvəzsiz
nümunəsi kimi dərk edilib, qəbul olunar. Məhz M.Y.Qara-