Filologiya
məsələləri, № 7, 2017
345
Tənuxinin tədqiq etdiyimiz əsərində də “Min bir gecə” abidəsinə daxil olan
nağılların kompozisiya baxımından təsiri açıq-aydın hiss olunur.
“Ədəb” janrının əsas ideya-estetik qaynaqlarından biri olan “Min bir
gecə”, “Əlf leylə və leylə” – orta əsrlər ədəbi abidəsi, nağıllar məcmuəsidir.
Tədqiqatçıların əksəriyyətinin fikrincə, “Min bir gecə” nağıllarının əsasını
IX əsrdə orta fars (pəhləvi) dilindən ərəb dilinə tərcümə edilən “Hezar
əfsanə” (“Min əfsanə”) təşkil edir. Pəhləvi mətni dövrümüzədək gəlib
çatmamışdır. Əsərdəki hekayələr orta əsr iran, ərəb və hind xalqlarının
həyatını əks etdirdiyi üçün hər üç xalqın müştərək abidəsi sayılır. “Min bir
gecə”-nin ərəb dilində son tərtibi əsrin əvvəllərində Misirdə başa çatmışdır.
Sonralar katiblər və abidəni başqa dillərə çevirən mütərcimlər dövrlərinin
ictimai, əxlaqi görüşlərinə və şəxsi zövqlərinə uyğun olaraq onda
dəyişikliklər aparmış, bəzi yerlərini ixtisara salmış, əlavələr etmişlər. Əsəri
fars dilinə ilk dəfə 1844-cü ildə Təbrizli Əbdüllətif çevirmişdir. “Min bir
gecə”nin süjet xəttinin əsasını ərəb hökmdarı Şəhriyarla onun vəzirinin ağıllı
və fərasətli qızı Şəhrizad haqqında nağıl təşkil edir. Ölümə məhkum
olunmuş Şəhrizad gecələr sübhədək Şəhriyara maraqlı və sehirli nağıllar
söyləyir; o, nağılı qəsdən ən maraqlı yerində yarımçıq kəsir. Beləliklə, 1001
gecə keçir və nəhayət Şəhriyar Şəhrizadı öldürmək hökmündən əl çəkir.
“Min bir gecə” geniş şöhrət qazanmış, bir çox dillərə (ingilis, alman, fransız,
rus, Azərbaycan və s.) tərcümə olunmuş, Asiya və Avropa xalqlarının şifahi
və yazılı ədəbiyyatına təsir göstərmişdir. Abidənin bir hissəsini (446 gecə)
Ə.Müznib Azərbaycan dilinə çevirmiş və hələ 1910-cu ildə “Əlf leylə”
(“Min gecə”) adı ilə nəşr etdirmişdi. Akad. Ziya Bünyadovun redaktorluğu
ilə “Min bir gecə” rus dilindən ana dilimizə tam şəkildə tərcümə olunaraq
səkiz cilddə nəşr edilmişdir (1).
Bu mövzuda aparılan tədqiqatda göstərilir ki, “Təqribən min illik zaman
məsafəsində üç mərhələdə keçdiyi təkamül mərhələsi nəticəsində “Min bir
gecə”nin tərkibində üç lay – Hind-İran, Bağdad və Misir layları yaranmışdır.
Bu laylar abidədə xalis şəkildə mövcud olmasa da, onların fərqləndirilməsi
aparıcı tematik ünsürlər, tarixi və coğrafi reallıqlar, süjet və kompozisiya
elementləri əsasında mümkün olmuşdur. Çünki hər bir laydakı nağıllar sonrakı
təsir və əlavələrə uyğun özündə yarandığı mühitin ictimai şəraitinin, mədəni
ənənələrinin, həyat və təfəkkür tərzinin möhrünü daşıyır (1, 5).
Ərəb-müsəlman sinkretik mədəniyyətinin formalaşması və tərəqqisində,
sonrakı dövrdə “müsəlman intibahı” adını almış ictimai-mədəni çiçəklənmə
mərhələsinin meydana gəlməsində mühüm amillərdən biri olan tərcüməçilik
fəaliyyətində İran ədəbi-fəlsəfi fikri nümunələrinin ərəbcəyə çevrilməsi
xüsusi yer tuturdu, yəni “Min bir gecə”nin pəhləvi dilindən ərəbcəyə
tərcüməsi və təkmilləşdirilərək yeni keyfiyyətlər qazanması nadir bir hadisə
deyildi.
Filologiya məsələləri, № 7, 2017
346
Bu ecazkar əsər yalnız dinin deyil, hüququn, şəriətin və bütünlükdə
müsəlman xalqlarının ideologiyasının qiymətli mənbəyidir. Orta əsrlərdə
fəlsəfi, ictimai-siyasi, etik, estetik və s. görüşlərin çoxunu Qurani-Kərimdən
təcrid etmək qeyri-mümkündür; əksər ideoloji cərəyan və təlimlər bu və ya
digər dərəcədə onunla bağlıdır .
5. “Ədəb” janrının əsas ideya-estetik qaynaqlarından olan “Saflıq
qardaşları” orta əsrlərdə din ilə bidət arasında gedən açıq mübarizələr zamanı
yaranmışdı. Bu mübarizələr çox vaxt ağır faciələr törətdiyi səbəbdən
yaranmış “Saflıq qardaşları” cəmiyyəti gizli fəaliyyətə başlamışdı. Onun
mərkəzi orqanı Bəsrədə (İraq) yerləşsə də, üzvlərinə bütün müsəlman Şərqi
ölkələrində, o cümlədən Azərbaycanda da rast gəlinirdi.
Xilafətə qarşı çıxan şiəliyin, xüsusən batinilik mövqeyində duran
ismaililiyin və mütəzililiyin “Saflıq qardaşları”nın yaradıcılığına dərin təsiri
açıq-aşkardır. “Saflıq qardaşları” eyni zamanda, müxalifətçi sxolastlar kimi
özlərini “ədalət əhli və həmd övladları” adlandırırdılar. Traktatların baş-
lanğıcında həmçinin deyilir ki, bunlar “elmin sahələrinə, hikmətlərin qəribəlik-
lərinə, mənaların həqiqətlərinə dair səmimi sufilərin kəlamı barəsindədir .
“Saflıq qardaşları” cəmiyyətin müxtəlif təbəqələrini təmsil edirdi. Özləri
xəbər verirlər: “Bizim comərd, fəzilətli adamlardan ölkələrə səpələnmiş
qardaşlarımız, dostlarımız var. Onlardan bir tayfa padşahların, əmirlərin,
vəzirlərin, katiblərin, bir tayfa şəriflərin, dehqanların, tacirlərin və qaimlərin,
bir tayfa alimlərin, ədiblərin, fəqihlərin və din xadimlərinin, bir tayfa isə
sənətkarların, təsərrüfatçıların və sair adamların övladlarıdır” .
“Saflıq qardaşları”nın yaradıcı üzvlərindən, elm və sənət
adamlarından beş nəfərin adı məlumdur: Zeyd ibn Rifaə, Əbu Süleyman
Məhəmməd ibn Məşər Bisti (Müqəddəsi), Əbülhəsən Əli Harun oğlu
Zəncani, Əbuəhməd Məhrəcani, Əvfvi, Əbu Həyyan. Onların çoxlu dostları,
həmkarları, xidmətçiləri varmış. Əbu-Həyyan Əli Mühəmməd Tauhidinin
verdiyi məlumatda deyilir: “Bu dəstə on-on düzəlmişdi, bir-birinə sədaqətlə
səmimi
münasibətdə idi, qüdsiyyət, paklıq, nəsihət əsasında toplanmışdı”.
“Saflıq qardaşları” geniş xalq kütlələri içərisində təbii-elmi biliklər
yayır, dini fəlsəfələşdirməyə çalışırdılar. “Saflıq qardaşları” əsərləri dörd
cilddə toplanmışdır: 1) riyazi elmlər, 2) təbiət elmləri, 3) əqli-nəfsani elmlər
(metafizika) və 4) ilahi-qanuni və dini şəri elmlər. Bu cildlərdəki traktatların
düzümü müəyyən dərəcədə “Saflıq qardaşları”nın təliminin sistemini əks
etdirir. Onların fikrincə, “fəlsəfi elmlər dörd növdür: birinci – riyaziyyat,
ikinci – məntiq, üçüncü – təbiət, dördüncü – metafizika” (3, 50).
“Saflıq qardaşları”nın traktatları əzəli ənənələri təqlid etmək,
xarakterin tərbiyə edilməsi, güclü iradi keyfiyyətlər aşılanması mərhələ-
lərindən ardıcıl keçməklə mənəvi və intellektual kamilliyin son mərhələsinə
çatan saf əxlaqlı və bacarıqlı gənclər üçün nəzərdə tutulurdu. Bu mərhələdə