60
(müxtəlif
dövrlərdə onlar bütpərəstliyin, atəşpərəstliyin, xristian-
lığın və İslamın ayələrini icra etməli idilər), tabe olduqları imperi-
yanın milli əsarətinə qarşı birgə mübarizə aparmaları, yadelli işğal-
çılara qaşı birlikdə müqavimət göstərmələri. Bir-birini əvəz edən
Sasani və Ərəb imperiyaları dövründə qonşu ölkələrin etnosları ilə
iqtisadi və mədəni əlaqələr yaranırdı. Eyni imperiyanın
tabeliyində
olduğundan həmin imperiyanın qanunları ilə idarə olunurdular. Ver-
gi verir, mükəlləfiyyətləri yerinə yetirirdilər. Bu dövrdə türklərin
güclü axını olmuşdu. Yeni gələnlər yerli türklərlə birləşirdi. Farslar
və ərəblər isə öz dillərini itirir və yerli əhaliyə qaynayıb-qarışırdılar.
Eramızın III-IV əsrlərində Cənubi Qafqaz və bütünlükdə
Azərbaycanın Sasani, Bizans, Türk Xaqanlığı və Xilafətin arasında
gedən müharibələr nəticəsində inkişafı ləngidilirdi. Xristianlığın
təbliği xalqımızın formalaşmasına mənfi təsir edən amillərdən idi.
Təkallahlı dinlərə sitayiş edənləri müsəlmanlaşdırmaq islamın prin-
siplərinə zidd olduğu ərəb işğalları dövründə Albaniyanın xristian
əhalisi islam dininin təsir dairəsindən kənarda qaldı.
Elə o vaxtdan
erməni və gürcü kilsələri Albaniyanın qərbində yaşayan əhalini öz
dini-siyasi tə
‰DPÂðUÐ%
lə
61
V FƏSİL
AZƏRBAYCAN İNTİBAH DÖVRÜNDƏ.
ELM VƏ MƏDƏNİYYƏTİN ÇİÇƏKLƏNMƏSİ
Plan:
1. Azərbaycanın IX-XI əsr feodal dövlətlərı.
2. Славйанларын Азярбайcана басгынлары.
3. Səlcuq türklərinin Azərbaycanda hökmranlığı.
4. Şirvanşahlar və Atabəylər dövlətləri.
5. IX-XII əsrlərdə Azərbaycanda sosial-iqtisadi vəziyyət və
mədəniyyət.
1. Azərbaycanın IX-XI əsr feodal dövlətlərı
IX əsrdə Xilafət zəifləmişdi. Feodal münasibətlərinin möh-
kəmlənməsi nəticəsində iri feodalların mövqeyi qüvvətlənmiş, əya-
lət hakimlərinin müstəqilliyi artmış, feodal zülmünə qarşı mübarizə
və işğal olunmuş torpaqlarda azadlıq hərəkatları geniş vüsət almış-
dır. İmperiyanın ucqarlarında xırda feodal
dövlətləri-əmirliklər ya-
ranırdı. Bunları sərkərdələr-keçmiş ərəb canişinləri idarə edirdilər.
Zaman keçdikcə özlərinin ərəb mənşəyini itirir, yerli xalqlarla qarı-
şırdılar. Abbasilər xilafətinin dağılırması şəraitində Azərbaycanın
ayrı-ayrı vilayətlərini idarə edən müxtəlif feodal sülalələri tərə-
findən bir sıra yerli dövlətlər yaradıldı. 600 ilə qədər davam edən
Sasani və Ərəb əsarətindən sonra yaranan yerli dövlətlər-Şirvan-
şahlar, Sacilər,
Salarilər, Rəvvadilər, Şəddadilər dövlətçilik ənənə-
lərinin dirçəlişi idi. İslam dini bütün Azərbaycan əhalisinin, türk və
qeyri-türk etnik qrupların vahid qüvvə ilə birləşməsində mütərəqqi
rol oynadı. Bununla belə, ölkədə uzunmüddətli sabitlik yarada
bilinməməsi feodal dağınıqlığı və ara müharibələrlə nəticələnirdi.
Bir-biri ilə düşmənçilik edən Azərbaycan
hakimləri çox vaxt xarici
qüvvələri köməyə çağırırdılar. Bundan istifadə edən yadellilər
Azərbaycanda möhkəmlənməyə və onun sərvətlərini çapıb-talamağa
62
çalışırdılar. Belə bir şəraitdə vahid Azərbaycan dövlətini yaratmaq
nə qədər zəruri olduğu aydın idi.
Şirvanşahlar dövləti. Şirvan əvvəllər Azərbaycanın şimal-
şərqində kiçik bir vilayət idi. Dərbənddən Kür çayına doğru Xəzər
dənizi sahillərindəki Azərbaycan torpaqlarını əhatə edirdi. Mərkəzi
Şirvan şəhəri idi. Şirvanşahlar dövlətini
Məzyədilər-bəzən Seyba-
nilər və ya Yezidilər sülaləsi idarə edirdi. Məzyədilərin görkəmli
nümayəndəsi olan Yezid ibn Məzyəd xəlifə Harun ər-Rəşid (786-
809) zamanı Cənubi Qafqaz vilayətinin, o cümlədən Şirvanın ha-
kimi idi. O, xilafətə dayaq məqsədilə Azərbaycana köçürtdükləri
Rəbiə tayfasından idi. Misir və Suriyadan köçürülən ərəblər, əsasən,
Aran, Şirvan və Dərbənddə yurd salmışdılar.
Yezidin özü də burada
çoxlu torpaq ələ keçirmişdi. Məzyədilər ilk dəfə Aranda paytaxtı
Bərdə olan yarımmüstəqil feodal dövləti-əmirlik yaratmışdılar. Ye-
zid ibn Məzyəd Şirvan valisi kimi Aran, Şirvan, Dərbənd və
Ermənistanı idarə edirdi. O,
801-ci ildə Bərdədə ölmüş və burada
dəfn olunmuşdur. Sonra növbə ilə onun oğulları Əsəd, Xalid və Mə-
həmməd Cənubi Qafqaz valisi təyin edildilər.
859-cu ildə Məhəm-
məd ibn Yezid qədim Gəncəni bərpa etdirib öz iqamətgahını bura
köçürdü. Zaman keçdikcə ərəb Məzyədilər nəsli yerli əhali ilə qay-
nayıb qarışdılar (10, s. 205).
IX əsrin sonlarında Aran,
Bərdə Sa-
cilərin əlinə keçdiyindən məzyədilərin nümayəndələri Şirvana köç-
dülər, türkləşməkdə olan ərəb nəsilləri Şirvanda cəmləşdilər. Məz-
yədilər sülaləsi də özünün ərəb mənşəyini itirdi.
861-ci ildə Məz-
yədilər sülaləsindən Heysam ibn Xalid Şirvanı müstəqil elan etdi və
Şirvanşah titulunu qəbul etdi (2, s. 326).
917-ci ildə qonşu Lahi-
canşahlıq Şirvanşahlar dövlətinə birləşdirildi. Bununla əlaqədar
918-ci ildə Şirvanşah Əbu Tahir (917-948) hərbi-strateji baxımdan
Şamaxını bərpa edib paytaxtı bura köçürdü və Yezidiyyə adlandırdı.
Şirvanşahın qoşunları
Qəbələ (981-982), Bərdə (982) və Şirvanı
(983) ələ keçirdilər. Strateji əhəmiyyətə malik olan Dərbənd əmir-
liyi də
988-ci ildə Şirvanşahlar dövlətinə birləşdirildi. Türklərin ya-
şadığı “Dəmir qapı” adlandırılan Dərbənd Azərbaycanın ən qədim
vilayətlərindən biri idi. Şirvanşahlar
Dərbənd səddini və şəhərin