86
Bundan əlavə, BMT-nin fəaliyyətə başlaması və beynəlxalq münasibətlər
sistemini tənzimləyən hüquq normalarının mövcudluğu müharibədən sonra ayrı-ayrı
xalq və dövlətlərin müstəmləkələrdən xilas olması, müstəqillik yolu tutması üçün də
münbit şərait yaradırdı. Düzdür, müstəmləkədən azad olmuş xalq və dövlətlər dərhal bu
və ya digər düşərgənin təsiri altına düşür, beynəlxalq münasibətlərdə ya SSRİ-nin, ya
da ABŞ-ın himayəsinə sığınırdılar. Lakin bütün qüsurlarına baxmayaraq, beynəlxalq
sistem işləyir və dövlətlərarası münasibətlərin açıq qarşıdurmalara çevrilməsinə mane
olurdu.
Bu dövrün əsas səciyyəvi cəhətlərindən biri iqtisadi, siyasi, hərbi bloklaşmanın
güclənməsi və onların vasitəsilə “kapitalizmin”, yaxud “sosializmin” qorunması idi. Bu
bloklardan ən mühümü əlbəttə ki, iki sistemin qarşıdurmasını xarakterizə edən NATO
və Varşava Müqaviləsi Təşkilatı idi. Hər iki tərəf bir-birinə qarşı açıq silahlı toqquşmadan
çəkinsə də, çox kəskin iqtisadi, ideoloji və soyuq müharibə aparırdı.
Dövrün digər səciyyəvi cəhəti BMT-nin, SSRİ və ABŞ-ın müxtəlif yönlü
dəstəyindən bəhrələnən Asiya, Afrika və Latın Amerikası xalqlarının əvvəlki müstəmləkə
rejimlərindən xilas olaraq öz dövlətlərini yaratmağa başlaması idi. O vaxta qədər
Avropa dövlətlərinin, Yaponiyanın, Çinin və ABŞ-ın keçmiş müstəmləkələri hesab
olunan bu xalqlar öz müstəqilliyinə qovuşdular. Belə dövlətlər sırasına İndoneziya,
Birma, Hindistan, Pakistan, Banqladeş, Filippin, Nepal, Vyetnam, Laos, Kamboca,
Tailand, Suriya, Livan, Misir, İraq, Yəmən, İordaniya, Liviya, Sudan, Tunis, Mərakeş,
Qana, Qvineya, Toqo, Kamerun, Mali, Madaqaskar, Çad, Mərkəzi Afrika Respublikası,
Konqo, Qabon, Keniya, Uqanda, Efiopiya, Somali, Kuba və b. ölkələri aid etmək olar.
1950-70-ci ilərdə müstəqillik qazanan bu dövlətlər müstəqil subyektlər kimi BMT-yə daxil
oldular. Əlbəttə, BMT-nin varlığı və onun Təhlükəsizlik Şurasında ikiqütblüyün
mövcudluğu bu ölkələrin müstəqillik qazanmalarında həlledici rol oynadı. Bu dövlətlərin
BMT-yə üzv qəbul edilməsi həm beynəlxalq münasibətlər sisteminin hüdudlarının və
fəaliyyət dairəsinin genişlənməsinə, həm də beynəlxalq hüququn inkişafına, sivil
birgəyaşayış normalarının getdikcə təkmilləşməsinə təkan verdi. Digər tərəfdən,
imperiyaların dağılması və dövlətlərin müstəqillik qazanması prosesinin daha ağrısız,
müqavimətsiz və qansız ötüşməsinə səbəb oldu. BMT və onun beynəlxalq hüquq
sistemi, Təhlükəsizlik Şurasının mövcudluğu və burada təmsil olunan dövlətlərin fərqli
maraqlar nümayiş etdirməsi, beynəlxalq siyasətin çoxqütblülüyü Fransa, İngiltərə,
Hollandiya, İspaniya, Portuqaliya kimi Avropa dövlətlərini ciddi müqavimət göstərmədən
malik olduqları müstəmləkələrdən əl çəkməyə məcbur etdi. O vaxta qədər Asiya, Afrika
87
və Latın Amerikasının demək olar ki, 3/4 hissəsi bu ölkələrin müstəmləkəsi altında idi.
SSRİ, Çin kimi dövlətlərin BMT Təhlükəsizlik Şurasında ABŞ və onun Avropa
müttəfiqləri ilə birgə təmsilçiliyi və veto hüququna malik olmaları Asiya, Afrika və Latın
Amerikası ölkələrinin müstəmləkələrdən daha qansız yolla azad edilmələrinə çox
mühüm kömək göstərdi.
Sözsüz ki, SSRİ və ABŞ dünyada öz təsirlərini artırmaq, müstəqilliklərini əldə
etmiş yeni dövlətləri tərəflərinə çəkmək və nüfuzu altına salmaq, beynəlxalq
münasibətlərdə onların dəstəyini qazanmaq istiqamətində ciddi çalışırdılar. Lakin
istənilən halda iki tərəf arasında dünya siyasətinə və yeni dövlətlərə təsir imkanlarına
görə müəyyən balans yaranmışdı. Bu isə heç kimə imkan vermirdi ki, beynəlxalq
münasibətlərdə tam hegemon mövqe tutsun və öz iradəsini beynəlxalq aləmə zorla
qəbul etdirsin. Bu vəziyyət, bir tərəfdən, müstəqillik yoluna qədəm qoymuş yeni
dövlətlərə müsbət təsir göstərir, onların gələcək inkişafla bağlı seçim imkanlarını artırır,
digər tərəfdən, istər-istəməz kollektiv sülhə, təhlükəsizliyə xidmət edir və münaqişələrin
açıq qarşıdurma və müharibələrə gətirib çıxarmasına mane olurdu.
Beynəlxalq münasibətlərin müharibədən sonrakı 10-15 ili hərbi-siyasi bloklaşma
ilə yanaşı, həm də müstəmləkələrin dağılması, beynəlxalq münasibətlərin subyektlərinin
sayının artması və yeni dövlətlərin bəzilərinin dünya siyasətində tam fərqli siyasət
yolunu tutması hesab oluna bilər. Bu istiqamətdə beynəlxalq münasibətlər sistemi üçün
çox böyük əhəmiyyət kəsb edən və müharibədən sonrakı illərdə kəskinləşən
qarşıdurma və qütbləşməyə alternativ hesab oluna biləcək “bitərəf dövlətlər”
fenomeninin meydana çıxmasını qeyd etmək olar. Məlum olduğu kimi, birinci və ikinci
dünya müharibələri arasındakı 20 ildə dünyada ABŞ, İngiltərə, Fransa, SSRİ, Almaniya,
Yaponiya və b. dövlətlərin rəhbərlik etdiyi çoxqütblük hökm sürürdü. 1945-ci ildən bu
qütblər SSRİ və ABŞ ətrafında əriyərək beynəlxalq münasibətlərin iki qarşıduran
qütbünü təşkil etdi.
1950-ci illərin ortalarından başlayaraq beynəlxalq arenaya yeni bir qütb şəklində
“bitərəf dövlətlər” bloku qoşulur ki, bu da ABŞ-SSRİ blokları arasında kəskinləşən
qarşıdurma fonunda tamamilə yeni bir fenomen idi. Bu institutun meydana gəlməsi öz
müstəqilliyini yenicə qazanmış dövlətlərə alternativ seçim imkanı verir və “soyuq
müharibə” aparan tərəflərə qoşulmamaq, dünyada kəskinləşən qarşıdurmadan kənarda
qalmaq və beləliklə də beynəlxalq münasibətlər sistemini sivil, əməkdaşlıq məcrasına
yönəltmək işinə dəstək rolunu oynayırdı.
88
Bitərəflik ideyası Asiyanın müstəqillik əldə etmiş bir neçə dövləti tərəfindən irəli
sürülmüş, əvvəl sadəcə ABŞ-SSRİ arasında gedən ideoloji müharibəyə qoşulmamaq
mahiyyəti daşımış, bir az sonra isə bitərəf ölkələrin vahid bir blokuna çevrilmişdir. Bu
ölkələr hərbi və siyasi bloklarda iştirakdan imtina etməklə yanaşı, öz iqtisadi, siyasi
yönlərini də müstəqil müəyyən edir, ABŞ və SSRİ-nin birtərəfli himayəsini qəbul
etmirdilər. Düzdür, həm ABŞ, həm də SSRİ onları öz tərəflərinə çəkməyə cəhd edirdi,
lakin bu iki fövqəldövlət arasındakı güc balansı, davamlı çəkişmə və konfliktlər bitərəf
ölkələrin işinə yarayır və onlara öz müstəqil siyasətlərini yürütməyə şərait yaradırdı.
“Nə Qərb, nə Şərq” bitərəf siyasət hərəkatını ilk dəfə ingilis müstəmləkəçiliyindən
xilas olmuş Hindistan öz lideri C. Nerunun rəhbərliyi ilə başlamış, sonralar bu sıraya
Misir, Yuqoslaviya, İndoneziya, Birma, Seylon və digər 20 dövlət qoşulmuşdur. Bu
dövlətlər 1955-ci ildə özlərinin Asiya və Afrika ölkələri konfransını çağırır və “bitərəf
ölkələrin” birgə Bəyannaməsini qəbul edirlər. Beləliklə, bu ölkələr 50-ci illərdən vahid
blok şəklində BMT tərkibində öz bitərəf qütblərini yaradır və beynəlxalq münasibətlərdə
söz sahibinə çevrilirlər. “Bitərəflər” qrupunun mövcudluğu 50-70-ci illərdə həm öz
müstəqilliklərini yeni qazanmış dövlətlərə seçim imkanı yaradır, onların SSRİ-ABŞ
qarşıdurmasından kənarda fəaliyyət göstərməsini asanlaşdırır, bloklara qoşulmadan
beynəlxalq münasibətlər sistemində iştirakına yol açırdı.
“Bitərəflik” doktrinası müstəmləkələrdən azad olmuş gənc suveren dövlətlərin
metropoliyaların təsiri altından xilas edilməsi və beynəlxalq münasibətlər sistemində bu
ölkələrin birgə maraqlarının müdafiə edilməsinə yönəlmişdi. Çünki qarşıduran SSRİ-
ABŞ münasibətlərinin və müharibədən sonrakı beynəlxalq siyasətin fonunda “bitərəflik”
hərəkatının vahid prinsiplərinin və birgə fəaliyyətlərinin müəllifləri kapitalist-sosialist
ziddiyyətləri və kim-kimi mübarizəsindən fərqli olaraq, dövlətlərin və sistemlərin dinc
yanaşı yaşamasını rəhbər tuturdular. Bu prinsipə görə, BMT-nin nizamnaməsinin
tələblərinə - dövlətlərin ərazi bütövlüyü və suveren hüquqlarına hamılıqla hörmət
edilməsi; daxili işlərə qarışmamaq, başqa ölkələrin ərazilərini işğal etməmək; bərabər
hüquq və qarşılıqlı faydalı əməkdaşlığa hamı əməl etməli idi.
Nə qədər təəccüblü olsa da, “bitərəflik” hərəkatı üzvü olan dövlətləri həm SSRİ,
həm də ABŞ hörmətlə qarşılayaraq, onların təşəbbüsslərinə dəstək verirdi. Hər iki
hegemon dövlət bu hərəkata və onun üzvlərinə özlərinin gələcək müttəfiqi, əks
düşərgəyə qarşı BMT tribunasında və ümumən dünya arenasında istifadə oluna biləcək
silah kimi baxırdılar. Hətta, həm ABŞ, həm də SSRİ bu ölkələrə öz müstəqil dövlətlərini
qurmaq, iqtisadiyyatını inkişaf etdirmək, onlarla ticarət əlaqələri yaratmaq üçün
Dostları ilə paylaş: |