Microsoft Word Chamenzemli hekayalar 1-cild+. doc
Yüklə 4,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
362 – Qardaş, neçə ildir burada qalırıq, görürsən, hamımızın ayağı yerindədir... Möhsün sakit: – Yaxşı, sabaha qədər buraları bir yaşanacaq şəklə salarsanmı? – Hamısı düzələr, arxayın ol... Razılaşıb köçdülər. Sabah alaqaranlıqdan həyətdən gələn söyüş və qarğış səsi kirəçiləri yuxudan ayıltdı: arvad ağacın altında yatan kişini qaldırıb, meşəyə ağac dalınca göndərirdi; balkonda çəkic səsindən qulaq tutulurdu... – Üzünüzü mürdəşir sürtələsin, düz mismar yoxdurmu?.. Od aparmışlar, qışda tənbəllikdən bağa enmədilər, buraları sökdülər, yandırdılar... Sizi qırılasınız... Bu kişiyə bax, başı batmış, o biri üzünə çörüküb, yenə yatdı...–deyə ev sahibi arvadın səsi gəlirdi... Bütün günü kirəçilər baş-beyindən oldular, nəticədə paslı mismar quru taxtaya batmadı, meşədən də ağac gəlib çıxmadı... Bir gün xırda qızın qışqırtısı eşidildi. Anası yüyürüb gördü uşağın ayağı taxtanın deşiyinə düşüb, çıxmır. Bir təhər burub çıxardı. Möhsün evdə yox idi. Sinirlənməsin deyə Reyhan ərinə xəbər vermədi. Ancaq ev sahibini çağırıb, məsələni anlatdı. Yenə çəkic çıxdı, gumbultu düşdü, söyüş və qarğış başlandı. Nəticədə bir-iki vaks qapağı əzilib, deşiklərə salındı. O biri gün Möhsün qızının ayağını sarılı görüb, məsələni anladı. Yenə sinirləndi, deyindi, yenə ev sahibini çağırıb nəsihət elədi, tənbəllikdən, cəhalətdən danışdı. Yenə çəkic taqqıldadı. Bir-iki də köhnə istiot və qəhvə qabı əzildi... İki həftə keçdi. Bu iki həftədə kirəçilər iyirmi dörd xırda və iri qəzaya uğradılar. Ancaq dərin xətər olmadı; məsələ dəri cızılması və qan sağılması ilə qurtardı. Möhsün bir neçə dəfə də sinirləndi, axırda həkimin tapşırığını xatırlayıb, sakit oldu. Fərqi yox idi–get-gedə çəkicin də taqqıltısı yavaşıyıb, axırda büsbütün kəsildi... Məzuniyyətin sonuna on gün qalmışdı... Möhsün dama 363 sərdiyi alma, armud, kavalı qurusunu yığmaq üçün balkonun sütununa dırmanıb çıxmaq istədikdə, sütun yerindən oynadı. Möhsün başı üstə aşağı düşdü. Yolda kəlmeyi-şəhadətini deyib, o biri dünyaya hazırlandığı halda, özünü balkonun altındakı zibil təpəsində gördü. Cəld qılçasını yoxladı, gördü hər şey yerindədir, ancaq buduna qoyun qabırğası batmışdı. Durub, axsaya-axsaya otağına gəldi: – Reyhan,–dedi,–yığış, daha dincəldiyimiz bəsdir. Bakıya getmək lazımdır. Görürəm, bizi qəza hərləyir. Axşam avtobusu onları sağ və salamat Xudat stansiyasına gətirdi. Gələn kimi bir tərəzi tapıb, özlərini çəkdirdilər. Möhsün on iki girvənkə, arvadı yeddi, qızı da üç çətvər əksilmişdi. 1934 364 MİRZƏ ƏBDÜLVAHAB Mirzə Əbdülvahabın bir sandıq dolusu kitabı var. Əksəri qayış cildli Təbriz basmasıdır. Mirzənin çox vaxtı bu kitablar ilə keçdiyi üçün özü də bir növ kitab olmuş–tərpətsən şer tökülər. Zahiri də xalis Təbriz basmasıdır–qulaqlarından tutmuş burnunun ucuna qədər bitən tüklər şikəstə xətt ilə yazılmış beytlərə bənzəyir. Mirzə Əbdülvahabın özünün də təbi-şeri var. Gecələr qamış qələmi mürəkkəbin lığasına basıb, yavaş-yavaş yazar, lakin kəlamini kimsəyə oxumaz. Çünki zamanımızda şerlərinə qiymət verəcək bir adam təsəvvür etmir. Şair deyə tanınmış adamlara da salam verməz və haqlarında ən kəskin, ən kirli mühakimələr yürüdər. Mirzənin bir sıra möhübbü var, onlarla görüşər, həp eyni mövzuda danışılanları hər dəfə söylərlər. Dəfələrlə deyilmiş şerlər təkrar edilər və hər kəs eyni ləzzətlə dinlər. Mirzə Əbdülvahabın klassiklərimiz arasında sevdiyi ən böyük şair Nəsimidir. Mirzə onun Misirdə basılmış divanını dəfələrlə oxumuş, bəlkə də əzbər bilir və ona bir çox nəzirələr də yazmışdır. Nəsimi Mirzə üçün bozbaş kimi zəruri olmuşdur– bir gün dadmasa, kefi pozular. Zəmanəyə darılanda, arvada acığı tutanda, gənc şairlərdən dilxor olanda həp Nəsimiyə müraciət edər. O günü bağdan keçərkən gənclərdən birisi «Bu da bizim Əbdülqılafdır» –deyə ona eşitdirmişdi. Mirzə baxışında ildırımlar oynadaraq evə gəlmişdi. Acığını söndürmək üçün arvada bir-iki yumruq ilişdirib Nəsimi divanını ələ aldı. Mütaliə həmişəki kimi gecənin yarısına qədər davam etdi, lakin Nəsimi heç bir zaman ona indiki kimi yaxın və dost görünməmişdi. Mirzə oxuyur, ləzzətdən nəfəsi tutulur–sevincindən divanı vəcd ilə öpüb, gözlərinin üstünə qoyurdu. Mirzə: «Ah, Nəsimi, kaş sən sağ olaydın, məclisinin aşağı başında oturub, gözlərimi o mübarək ağzına dikəydim»–deyə 365 təsəlli tapırdı. Sonra birdən indiki şairləri xatırlayıb, gözləri çanağında oynamağa başladı: «Lağlağı həriflər,–dedi,– boşboğazlıqdan başqa bir şey bilmirlər. Hələ adamı da bəyənmirlər»... Nəsimi Mirzənin əlində titrədi. Gecə keçirdi. Mirzə gözlüyün ipini qulağından qoparıb, yerindən durdu. Sandığı cırıltı ilə açıb, divanı oraya qoydu. Arvad bozbaş gətirdi, yedilər. Sonra Mirzə qartdana-qartdana soyunub yatdı. *** Əcəm diyarından Hələbə gəlmiş Seyid İmaməddin əxilər tərəfindən böyük hörmətlə qarşılandı. Dəvədən düşər-düşməz onu hamama apardılar, paltarını dəyişib, ona gözəl təfrişatlı bir otaq verdilər. Sabahdan axşama qədər əxilər onun xidmətində durub, bütün istəyini yerinə yetirməyə çalışırdılar. Az bir zamanda onun böyük şair olub, Nəsimi təxəllüsü daşıdığı şəhərə yayıldı. Şəhərin böyük üləma və dərvişləri onun ziyarətinə getməyə başladılar. Mirzə Əbdülvahab da Nəsiminin gəlməsini eşidib, böyük sevinclə onu görməyə getdi. Brusa çiniləri ilə müzəyyən, divarlarında əlvan kətəbələr asılmış və pəncərələrindən içəri uçuşan şüalarla bərabər çiçək qoxuları dolan bir otağa daxil oldu. Yuxarı başda qaraqaş, qaragöz, topasaqqal, iri əmmaməli bir adam oturmuşdu. Bəlağətlə söylədiyi sözlər imanla dolu idi. Arabir «Cavidannamə»dən danışaraq farsca söylədiklərinin tərcüməsi və şərhi ilə məşğul olurdu. Ayaq üstə dolaşan şal sarıqlı, qısa cübbəli gənc bir əxi Mirzə Əbdülvahaba yer göstərdi, şərbət ikram etdi. Mirzə oturdu. Məclis sonuna varırdı. Oradakılar qalxıb getdi, Nəsimi ilə Mirzə qaldı. Şair mehriban səslə Mirzəni yanına dəvət etdi: – Təşrifiniz haradandır?–dedi. – Azərbaycanın Veylabad şəhərindən. Nəsimi bir az düşündü: – Azərbaycanın mərkəzi Təbrizdə oldum. Oraları gəzdim, amma Veylabad eşitmədim... Yüklə 4,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|