Microsoft Word Metanet Ulushirvanli 2 70x100
Yüklə 4,67 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Tık...tık...tık...
- Ha.. ha.. a.. ha... cır...
48
Günəbaxan gərilib yerə baxdı. Doğrudan da, çobanyastığının ağ ləçəkləri yerə tökülmüşdü. Günəbaxan hirsləndi. Çobanyastığının başı üzərində bitən, hərdən də lovğa-lovğa yırğalanan Boyamagülünü çağırdı: – Ey, sən, lovğa Boyamagülü, çobanyastığına niyə qapaz vurursan? Bəyəm bilmirsən ki, mən buradayam?! Boyamagülü təəccüblə: – A...a...a kim, mən? – Guya bilmirsən, özünü tülkülüyə vurma, əlbəttə ki, sən! – Siz nə danışırsız, Günəbaxan xanım, mən çobanyastığını niyə döyməliyəm ki?! Əsla , ola bilməz! – Bəs buna nə deyəcəksən?! – ləçəklərini yolub yerə tökmüsən. Elə bu an çobanyastığı ağladı və dedi: – Sən yalançı Boyamagülü, o sən deyildinmi, bayaq başıma qapaz vurdun?! – Yox, a..a nə danışırsız. Vallah külək etdi. Bir bura bax, əllərimi nə qədər yanımda saxlasam da külək bir o qədər mənim əl-qolumu sağa-sola yelləyir. Yəqin belə vaxtda olub. Məndən incimə, Çobanyastığı. Mən dünən hələ səni qoruyurdum, heç sənin özünün xəbərin belə olmadı. Günəbaxan soruşdu: – Necə yəni? Boyamagülü: – Günəbaxan xanım, çobanyastığı mənim gövdəmin altında bitib, elədir?
49 – Elədir, – deyə onun sözünü təsdiqlədi Günəbaxan. – Dünən yağış mənim başıma-başıma o qədər döydü ki... Amma mən başımı yana əymədim ki, birdən çobanyastığı məndən inciyər ki, niyə məni isladırsan. Amma yarpaqlarımla yağışın suyunu onun ətəklərinə töküb, onu yaxşıca su ilə doyuzdurdum. Yağış başıma o qədər döyüb ki, başım hələ də ağrıyır. Günəbaxan: – Nə deyirsən, indi də yağış və küləklə dalaşaq?! – Yox, elə demək istəmədim. Bir azdan Günəş çıxacaq. Bizi isidəcək. O zaman külək də, yağış da çıxıb gedəcək. Günəş bizim dostumuzdur axı! Bu söz Günəbaxanın xoşuna gəldi. Üzünü göyə tutub: – Bəli, Günəş bizim dostumuzdur, dedi. Elə bu zaman Çobanyastığı sevincək əl çaldı. – Ura! Dostumuz Günəş gəldi, - deyə hay-həşir saldı. Buludların arasından görünən Günəş gülümsədi və onlara əl etdi. Günəbaxan, Boyamagülü və Çobanyastığı; üçü də xor səslə: – Günəş bizim dostumuzdur!-dedilər.
50
Külək
...Qapı döyülür. Tık... tık... tık... – Kimdir? – balaca Tomka soruşur. Tık... tık... tık... 51
– Mən. – Sən kimsən? – Külək. – Nə istəyirsən? – Sizə qonaq gəlmək istəyirəm. Tomka sevindi. Ura ..a..a ! Bizə qonaq gəldi, -deyərək, yüyürüb qapını açdı. Amma kimsəni görmədi, pərt oldu və qapını örtüb otağına döndü.
– Kimdi? – Mənəm, külək. Tomka yenidən qapını açdı. Qapıda kimsə yox idi. Hirslə qapını çırpdı. Geri döndü. O anda qapı yenə döyüldü.
Tomka cəld tərpəndi ki, qapını açıb, onu yaxalasın. Amma yenə heç kəs yox idi. Hirsindən çığırdı: – Ey yaramaz külək, mənə niyə sataşırsan? Bu zaman səs gəldi; – Mən sənə sataşmıram. Mən sənin qarşında dayanmışam. Tomka təəccüblə dedi: – Axı səni görmürəm. Külək: – Amma mən səni görürəm. Sən çox qəşəng qızsan. Saçlarında ağ lentin də var. Külək onun lentindən tutub dartdı. Lent yavaş-yavaş açılmağa başladı. Onun saçları üz-gözünə töküldü. Sonra güllü donunun ətəklərini sağa-sola oynatdı. Daha sonra isə üzünə üfürərək Tomkanı sərinlətdi. Bu, Tomkanın xoşuna gəldi. Tomka: – Hə, indi səni demək olar ki, görürəm. Yaxşı, de görüm niyə gəlmisən? – Səninlə dost olmağa. İcazə ver hərdən gəlim sizə və səninlə bax beləcə oynayım. Külək Tomkanı sehrləmişdi sanki, odur ki, dedi: – Nə vaxt istəsən gələ bilərsən, ey mənim təzə dostum. Külək sevindi. Onun üzündən öpdü və dedi: – İndi isə get yat, dostum, artıq gecdir. Tomka: – Sağ ol! – deyib, qapını örtmək istədi. Amma külək qoymadı. Sən get yat. Qapını mən örtəcəyəm. Tomka təzə dostundan ayrılıb, məmnun halda geri döndü. Külək verdiyi sözü yerinə yetirdi. Cırıltılı səslə qapını örtüb getdi.
52
53
Göbələkpapaq
Haçaqıç cırcırama meşədə cır... cırr... cır... cırıldayır, yaxınlıqdakı qamış basmış gölmə- çədə yaşıl donbalangöz qurbağa isə
ruldayırdı. Hündür şam ağacından başı- aşağı sallaq vəziyyətdə yatan yarasa onların səsindən oyanır. Gecələr yatmayan, hər tərəfi sülənən yarasa yuxudan oyandığından əsəbiləşib si- çan kimi ciyildədi. Dişlərini xırçıl- datdı: – Axmaqlar, bəsdirin, səsiniz- dən yata bilmirəm, kəsin səsinizi! – dedi.
Torpaq üstündə ora-bura qa- çan qarışqaların isə dünya vecinə deyildi. Əllərinə keçən azuqələri yuvalarına daşımağa tələsirdilər. Elə bu zaman yarasa ağacdan dişləri ilə qopartdığı ağac qozasını; – Kəs səsini, eybəcər qurbağa! - deyib, qurbağaya atmaq istədi. Lakin qoza ağzından sürüşüb, kiçik bir qarışqanı üstünə düşdü. Bunu görən cırcırama cırıldaya-cırıldaya güldü: – Ha.. ha.. a.. ha... cır... ha... ha... cır...r...r... Əcəb gülməlidir! -dedi. Ətrafdakı qarışqalar yüyürüb qozanı kənara diyirlətdilər. Qarışqanı qozanın altından çıxartdılar. Bu vaxt qarışqalardan biri yaxınlıqdakı yumru olan nəyi isə göstərərək: Gör orda nə var? Kim baxsa qorxar. Oy...y...
Digər qarışqa: Göbələkpapaq, Gəl gedək baxaq.
Yüklə 4,67 Mb. Dostları ilə paylaş:
|