34
izləməyə imkan verir: insanın maddi tərəqqiyə, bütün
sosial-
mədəni problemlərin elmi-texniki tərəqqi yolu ilə həll edil-
məsinin mümkünlüyünə qeyd-şərtsiz inamı mövcud dəyər-
lərin və əxlaq normalarının dəyişməsinə şərait yaratmış,
bəşər cəmiyyətinin böhranının əsası kimi mənəviyyatın və
mədəniyyətin böhranına səbəb olmuşdur (48, s. 259-260).
Kulturoloji terminologiya probleminə fərqli mövqedən
yanaşan və diqqəti daha çox mədəniyyətin mənəvi tərəflə-
rinə yönəldən R.Ulusel yazır ki, tarixən, az qala eyni məna-
larda işlədilən “mədəniyyət” və “sivilizasiya” anlayışlarına
son yüzil düşünürlərinin yanaşması alabəzək olub. Siviliza-
siyanın yeni layında – Texnosivilizasiya çağında yaşayan
bizlərin bu zəngin fenomenlərə bir daha dalmağı gərək.
“Sivilizasi
yaların tarixi təkamülündə yetişərək onların nüvə-
sini
təşkil edən mədəniyyətlər bəşəriyyətin ruhu, onun əsas
ideyalarının bəliri, dəyərlər panteonudur. Sivilizasiyanın bü-
tün şəhdi-şirəsi onun Mədəniyyət nüvəsinə süzülür. Sivi-
lizasiyanın Mədəniyyət mayası nə qədər saf və güclü olursa,
onun ömrü də uzun və mənalı olur. Mədəniyyət toxumu
çürüyən Sivilizasiya erkən öləziyib sönür. İlahi enerji planet
üzərində adətən Mədəniyyət nüvələrində toplandığından, o,
demək olar ki, sarsılmır, ardıcıl reaksiyalarla – örnək külçə-
lərlə düha və istedad münbitliyində nəsilbənəsil ötürülür.
Azərbaycan mədəniyyətinin Bayatı, Saz və Muğam özəyi
sarsılmadığı kimi. Alman mədəniyyətində fəlsəfi ideya mo-
nu
mentallığının cəmiyyət və dövlət quruculuğuna saçıldığı
kimi. Çin, ingilis, fransız mədəniyyətlərinin onların hər hansı
b
ir siyasətçisinin maneralarında sezildiyi kimi” (80, s. 46).
Bütün bu fərqliliklərə baxmayaraq, mədəniyyət (kültür)
tarixçilərinin əksəriyyəti bu belə bir fikirdə həmrəydirlər ki,
“Millət dediyimiz topluluqlar atalarından əmanət aldıqları
milli
kültür irsi
nə əlavə olunan bioloji varislik sayəsində ayrı
“şəxsiyyət”lər qazanmaqdadırlar. Yüz illərdən bəri yan-yana
35
yaşamaqda olan sərhəd qonşusu millətləri belə bir-birindən
ayıran başlıca faktor da bu “şəxsiyyət” fərqliliyidir. O halda,
kültür və mədəniyyət mövzusunda soydan gələn milli səciy-
yəyə də qüvvətli bir təsir payı tanınması lazım gəlməkdədir”
(107, s. 14-15).
Digər tərəfdən mədəniyyət həm də insanların
dünyanın mənimsəyə yönəlmiş yaradıcı fəaliyyətidir ki, bu
prosesdə maddi və mənəvi dəyərlər yaradılır və istehlak
olunur, insanın mədəni fəaliyyət subyekti kimi formalaşması
kimi baş verir.
Kulturoloji dəyərləndirmələrdən də göründüyü kimi,
diqqəti cəlb edən ortaq nöqtələrdən biri “kültür”ün daha çox
hər topluluğun özünəməxsus yaşayış və davranış tərzi olma-
sıdır. Kültürün bu mənası həm Z.Göyalp, həm də Ə.Ağaoğlu
tərəfindən verilən təriflərdə daha da açıq olaraq bildiril-
məkdədir. Z.Göyalpa görə “Kültür (hars), bir millətin dini,
əxlaqi, hüquqi, əqli (intellektual), bədii-estetik, dil,
iqtisadi,
fənni-texniki həyatlarının ahəngli məcmusudur” (26, s. 30).
Ə.Ağaoğlu da burada kültür əvəzinə mədəniyyət kəlməsini
işlətsə də məna etibarı ilə eyni fikri ifadə edir: “Mədəniyyət
demək, həyat tərzi deməkdir” (83, s. 3).
Tarixçilərin Azərbaycanın istiqlal mücahidləri adlandır-
dıqları ziyalıları kültürə və ya milli mədəniyyət məfhumuna
orijinal münasibətləri ilə seçilmişlər. Onların ümumi rəyinə
görə indiyə qədər bəşər tarixində gəlib keçmiş olan bütün
kültürlərin milli mahiyyət ərz etdiyi şübhə götürməz bir
həqiqətdir. Hər kültür doğduğu çevrənin və məmləkətin
bariz vəsflərini üzərində daşıyır. Kültürü yaradan hər millət
ona öz damğasını vurur. Millətin özəl yaşayış şərtlərindən,
ruhundan və tarixindən sıyrılmış və ayrılmış bir kültür əsla
düşünüləməz. “Bəşər kültürü” dedikləri nəsnə, milli kül-
türlərin toplamı və müxtəlif kültür çiçəklərini bir araya
gətirən gözəl bir çələngdir. Yoxsa, milli kültürlərdən mücər-
rəd və azadə bəşəri kültür deyə bir şey mövcud olamaz.