Səməd Şıxı atilan bir daş

48 
 
-Düzələcək. Hər Ģey yenə əvvəlki vəziyyyətə dönəcək. 
–    gəl  həyətə  düĢək.  Həm  sən  yemək  ye,  həm  də  mən 
gedim evə.  
Nərgizin  qolundan  tutaraq  həyətə  düĢürüb  evə  getdi. 
Nənəsi  Gülnazın  yorulmaması  həm  də  yemək  biĢirməyə 
taqəti  olmadığın  bildiyi  üçün  onlara  yemək  hazırlayıb 
verdi.  Evdə  heçnə  etmədikləri  zamanlar  isə  bura  gəlib, 
burda qalmalarını da dedi. Ən azından  bir müddət evdən 
uzaq qalmaq yaxĢı gələrdi.  
Evə  gedən  RövĢən  anasını  yenə  uzanıb  yatdığını 
gördü.  Neçə  gün  yuxusuz  qalmıĢdı  deyə  qaldırmadı. 
Yorğanıda  üstünə  sərərək  özü  ilə  gətirdiyi  yeməki  stola 
qoydu.  
Otağına keçib uzandı. BaĢqa nəsə etmək,harasa getmək 
istəməyirdi.  Yatmaq və ayılanda hər Ģeyin normal davam 
etməsin istəyirdi.  
Nərgizi  düĢünür,  anasını  düĢünürdü.  Bir  il  sonra 
universitetə  girməli  idi.  Girərsə  və  oxumaq  üçün  Bakıya 
gedərsə  ailəsi  necə  dolanacaqdı?  Onlara  kim  baxacaqdı? 
Ya  özünün  xərcliyin  necə  qarĢılayacaqdı?  Atasından  bir 
dəfə  niyə  oxumadın  deyə  soruĢanda  o,  atasının 
vəziyyətinin  ağır  olduğu  və  ailəsinə  baxmaq  üçün 
çalıĢmalı  olduğunu  demiĢdi.  Deyəsən  RövĢəndə  atasının 
yolun  getməli  idi.  Öz  gələcəyin  ailəsi  üçün  fəda  verməli 
idi.  Bir  iĢ  tapar  iĢləyər,  biraz  daha  böyüyəndən  sonra 
atasının  maĢını  sürər,  taksi  iĢlədərdi.  Ya  da  bir  peĢə 
öyrənərdi,  kənd  yerində  lazımlı  olan.  ĠĢlədərdi.  Bəlkə 
daha çox pul qazana bilərdi. Bacısına məcbur baxmalı idi. 
Həmdə  sonacan.    Evlənəcəyi  qızı  universitetdən  seçmək 
istəyirdi.  Təhsilli  olsun  deyirdi.  ġəhərədə  köçmək  orada 
yaĢamaq, buralardan getmək idi, arzusu.  
Əvvəllər  bu  istəyi  Ģəhərdə  daha  yaxĢı  yaĢamaq  üçün 
istəsə də artıq bu istək buralarda buraxdığı xatirə ilə bağlı 
idi. Buralardan uzaqlaĢmaq burada ki, xatirələrini burada 
da qoyub yeni səhifə açmaq istəyirdi.  
Nə bilinir. Bəlkədə olacaq idi... 

---

49 
 
 
 
Doqquzuncu hissə 
 
 
“Ġki  dost  olurlar.  Bunlar  bir  –  birlərinə  o  qədər  bağlı 
olur  ki,  yedikləri  –  içdikləri  ayrı  olmazmıĢ.  Dostlardan 
biri bir gün xəstələnir. Dostunu gəlib xəstə halda görərək 
dostunun  halına  yanır.  Onun  tez  sağalması  üçün  nəsə 
etmək qərarına gəlir. Evə gedərək düĢünür, düĢünür ağlına  
bir  fikir  gəlir.  Tez  çöldən  bir  daĢ  götürür  və  dostunun 
yanına  qaçır.  Dostunun  qolundan  tutaraq  çölə  çıxartır  və 
ona daĢı uzadır. 
Dostu  təəccüblə  bunun  nə  etmək  istədiyin  anlamağa 
çalıĢır.  Dostunun  uzatdığı  daĢı  alır.  Dostu  cibindən 
çıxartdığı bıcaqlıda ona uzadaraq – üstünə adını  və xəstə 
olduğunu  yaz deyir. Dostu bunu  niyə etməliyəm? – deyə 
soruĢur.  Axı  bunu  edəndə  mən  sağalmayacam,  deyə 
deyindi.  
Dostu  israrla  ona  dediyinin  etməsini  istədi.  Məcbur 
olub dostunun dediyin edən uĢaqın əlindən daĢı götürdüyü 
kimi həyətdə düzəldilən çölməçəyə atır. Dostunun hələ də 
heçnə  anlamadığın  görüb  ona  bununla  sənin  xəstəliyin 
gölməçədə  yox  oldu,  sən  artıq  xəstə  deyilsən,  deyir.  DaĢ 
sənin  inamın  idi.  Sən  inamında  xəstəliyini  yazıb  sonra 
atdın. Sən artıq xəstə olduğuna inanmayırsan – dedi.” 
-Axı  bunun  nə  xeyri  oldu  ki  dostuna?  –  RövĢən 
bacısının danıĢdığı bu nağılı anlamamıĢdı. 
-Əsas  daĢın  üstünə  yazıb  çölməçəyə  daĢı  atmaqda 
deyil, əsas, xəstəliyinin səndən uzaqlaĢacağına inanmaqdı. 
Buna inanmasan həmiĢə xəstə olaraqda qalacaqsan.  
RövĢən dedi: 
-Biraz anladım.   
-Bəlkə bizdə onu edək? 
-DaĢa yazaq?  
-Həə. Mənə iki dənə daĢ gətir.  

---

50 
 
RövĢən  həyətdən  iki  dənə  iri  daĢ  tapıb  bacısı  üçün 
gətirdi.  Stoldan bıcaq götürərək 
Nərgizdən nə yazacağın soruĢdu. “atam və gözüm”. 
-Bəs,sən nə yazacaqsan? – Nərgiz dedi. 
RövĢən  daĢın  üzərinə  yazdığı  sözə  baxdı.  “ATILAN 
BĠR DAġ”.  
-Heç.  Məndə  atamı  yazdım  –  dedi.  –  bəs  bunları  hara 
atacağıq? 
-Hmm. Bir fikirləĢim. MaĢın sürə bilirsəndə.  
-Həə. Bacarıram. Niyə ki? 
-Məni atamızın bizi apardığı çay kənarına apar. DaĢları 
ora ataq. – Nərgiz dedi.  
-Anadan icazə alaq, gedək.  
RövĢən anasın çağıraraq hadisəni ona danıĢdı. Gülnaz 
ilk öncə qarĢı çıxsada sonda razı oldu.  
RövĢən  maĢını  iĢə  salıb  Nərgizi  də  arxada  oturdaraq 
yola  düĢdü.    Çayın  kənarına  çatanda  maĢını  saxlayıb, 
bacısının düĢməsinə yardım elədi. Kömək edə - edə çayın 
kənarına  gəldilər.  Nərgizin  daĢını  ona  verdi.  Nərgiz  daĢı 
çayın  ortasına  atdı.  Su  göyə  sıçradı.  Sonra  RövĢənə  indi 
sən  at,  daĢ  ikimizində  daĢın  uzaqlara  aparsın.    –  RövĢən 
əlində tutduğu daĢı çaya atdı.  
ATILAN  BĠR  DAġ.  YaxĢı  bir  ad  tapmıĢdı.  Bütün 
hadisələr  həmin  daĢla  baĢlamıĢdı.  Görəsən  o  daĢ  harda 
idi?  Polis  aparmıĢdı  istintaq  üçün.  Sonra  görən  nə 
edəcəkdi? – yəqin atardılar.   
Çaya  həmin  daĢı  atmaq  lazım  idi  əslində. Üstündə  ki, 
qanı bəlkə çay təmizləyərdi.  
“Çayın bir  möcüzə olduğu doğrudu. Dağda qar əriyir, 
ərimiĢ qar toplaĢaraq bir məcra ilə axır. 
Ġllər  dəyiĢməsinə  baxmayaraq  çay  öz  istiqamətin 
dəyiĢməyir. Axır, axır və baĢqa bir çay ilə qovuĢur. Bəzən 
əsəbləĢir,  coĢur.  Bəzənsə  küsüb  geri  çəkilir.  Görəsən  nə 
zamansa  quruyacaq,  mənim  atdığım  daĢ  üzə  çıxacaq? 
Bəlkə  illər  sonra  uĢaqlarımı  bura  gətirəndə,  gəlib  çayda 
oynayarkən, ata bax gör daĢın üstündə nə yazılıb deyəcək. 

---