Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 4,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Tural haqqında ballada, Oratoriya, Kantata və sairə Tatata yaxud Turalnamə
101 –Yox.
Atam güclə gözlərini açdı. Onu öpdüm: –Təbrik edirəm, – dedim, – qəhrəman olmusan. O çox zəif gülümsündü: –Sağ ol, – dedi və təzədən-gözlərini yumdu. *** Mayın 19-da onun ad günündə bu məlumat bütün qəzetlərdə də çıxdı, elə həmin gün atamı adi palatadan iki otaqlı lüksə keçirdilər. H.Ə.Əliyev xəstəxanaya zəng vurdu, atamla danışdı, təbrik elədi. Atam təşəkkürünü və minnətdarlığını bildirdi. Moskvadan Ali Sovetin sədri Qurban Xəlilov zəng vurdu, təbrik etdi. Hökumət üzvləri palataya gül göndərirdilər, nazirlər, Mərkəzi Komitənin işçiləri dəyməyə gəlirdi, bütün raykom katibləri teleqram vururdular. Yetmiş il bundan qabaq may ayında dünyaya gəlmiş atam demə ömrünün axırıncı may ayını yaşayırmış, gələn ilin mayını görməyəcəkmiş... Mən güllü bir may səhəri doğulmuşam. Bəlkə getdim bir yanvar axşamı. Tabutuma ipək salmayın! Dəfnimə toplamayın izdihamı. Bir ovuc torpaq üstünə qoyun başımı, Mən o torpağı sevmişəm. Ancaq məhəbbətim nə sərgiyə qoyulan bir tablo olub, nə parıltısı diqqət çəkən üzük qaşı. Mənim sevgim sevgi idi sadə, yaxşı... *** 1980-cı ili hamımız bir yerdə yola saldıq. Axır illər yeni ili nadir hallarda birgə qarşılayardıq. Biz – övladları, gəlini, yeznələri, nəvələri yeni il axşamı atamgilə gələr, onları təbrik 102 edər və yeni ili qarşılamağa hərəmiz bir ayrı məclisə gedərdik. Lap "Keçən ilin son gecəsi"nin personajları kimi... Axır illər məndə qəribə bir hiss vardı, elə bilirdim ki, yeni il gecəsini atamgillə bir yerdə keçirsək, bu hökmən birgə keçirdiyimiz son yeni il gecəsi olacaq. Niyə belə düşünürdüm, hardan dammışdı bu ürəyimə? Bilmirəm. Amma həqiqətən də elə belə oldu. 80-cı ili bir yerdə yola saldıq. Atam da bir qurtum şampan içdi – demə, ömrünün son badəsini qaldırırmış. Bir-birimizə yeni ildə böyük xoşbəxtliklər, səadət arzuladıq. Saat on ikini vurdu. 81-ci il gəldi. 1981! Uşaqlıqdan yadımda qalıb, həmişə yeni ildən beş-on dəqiqə keçən kimi atam: "Gör e, – deyərdi, – artıq təzə ildən də beş (ya on, on beş) dəqiqə getdi, vaxt nə yaman qaçır, ay aman". Sonra susub dalğınlaşırdı, elə bil nəyəsə qulaq verirdi, elə bil divar, ya qol saatını deyil, daxilində işləyən, İçəri dünyasında saniyələri, dəqiqələri sayan saatı eşitmək istəyirdi.
103 Vaxt var ikən elə yaşa, elə çalış bir gün sən olmayanda hər kəsə aydın görünsün Yerində qalan boşluq. 81-ci ilin elə ilk günündən atamın halı kəskin şəkildə xarablaşdı. Yanvarın ikisində onu təzədən xəstəxanaya apardıq. Anam da mədəsi tərəfdə ağrılardan şikayət edirdi. Amma həmişəki kimi nikbinliyini, sakitliyini, yumorunu itirmirdi. Xəstəxanadan Turala məzəli şer yazmışdı:
Başında çalma, əlində alma yeməkdən qalma, ay arıq Tural, salma, qalmaqal. Boğazı bağlı, ye yağlı-yağlı, ay arıq Tural salma qalmaqal. Məktəbə getmə, Şuluqluq etmə, Güneli didmə, ay arıq Tural salma qalmaqal. SÖZLƏRİ
NİGARIN, MUSİQİSİ GÜNELİN, "FATMABACI" HAVASI ÜSTÜNDƏ OXUYUR ANAR VƏ ZEMFİRA, DƏFDƏ ÇALIR RƏSUL
Nə biləydik ki, bu lağlağı sözlər anamın qələminin son 104 məhsuluymuş. Fevralda atamın səhhəti yaxşılaşdı, həkimlər evə getməyə icazə verdilər. Onları evlərinə gətirdim, iki həftəlik İtaliyaya uçdum. Qayıdanda isə yuxarıda yazdığım kimi, onları yenə də xəstəxanada gördüm. Martın 14-ü mənim ad günümdür. Gündüz xəstəxanaya getdim. Məni təbrik etdilər, anamın halı heç yaxşı deyildi. Atamdan da pis görünürdü – yorğun, əzgin, zəif idi, ağrılarından şikayətlənirdi. Axşam bizə bacılarım, qohumlar, dostlar gəldi. Elə bil hamımızın ürəyinə dammışdı ki, ağır sınaqlar ərəfəsində bu bizim axırıncı qayğısız məclisimizdir. Səhərə qədər oturduq, qonaqların çoxu dağılışdı, Zemfira, Salehə, Emin, Vaqif Səmədoğlu və mən isə elə hey danışırdıq, Vaqif Mustafazadə yazığı xatırlayırdıq – bibim qızı Salehənin məktəb yoldaşı idi, bir sinifdə oxmuşdular. İki gündən sonra – martın 16-da Aktyor evində onun xatirə gecəsini keçirəcəkdik, mən də çıxış edəcəkdim. Martın 16-da günün ikinci yarsında xəstəxanaya getdim. Anam pal-paltarını yığışdırmışdı. –Məni evə apar, – dedi, – daha qala bilmirəm, halım yoxdur. – Heç vaxt onu belə əsəbi görməmişdim, əsəb gərginliyinin son həddində idi. Atam:
–Üç gündən sonra məni də buraxırlar, – dedi, – Nigara, deyirəm üç gün də qal, bir yerdə gedək. Anam tələsik: –Yox, yox, – dedi, – mən bu gün gedirəm. Atam etiraz eləmədi. Anamı evə gətirdim və evdə hönkürüb ağladı. –Daha tabım qalmayıb, – dedi. Uzun illər boyu xəstəyə qulluq etmək və öz xəstəlikləri – diabet, hipertoniya, ürək zəifliyi – onun əsəblərini pozmuşdu. Özünün zarafatla dediyi
Yüklə 4,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|