Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
yazıçı sözü 29 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 28 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Bu sirrə aydınlıq gətirmək üçün dəfələrlə, həm də günün müxtəlif vaxtlarında qəbiristanlığa gedir, başdaşının üzərindəki şəklə baxır, hər dəfə də yanılmadığını görürdü: qız istehzalı, kinayəli təbəssümlə gülümsəyirdi. Xoşbəxtlikdən bircə dəfə də olsa hirsli qoca ilə rastlaşmırdı. Qəbiristanlıqda o qədər vaxt keçirirdi ki, yovşanın kəsif qoxusu üst-başına, paltarlarına hopurdu. Dostu onun qəbiristanlıqdakı şəkillə maraqlanmasından hansı yollasa xəbər tutmuşdu. Bir gün işdən qayıdanda dedi, – Gəl gedək qəbiristanlığa, görüm səni ora çəkən nədir. Dostu psixoloqdu, deyirdi insanda bu kimi hallar olur, kişinin fotoşəkillərlə, ikonalarla, heykəllərlə cinsi istək arzusunda olması piqmalionizm adlanır. Başdaşının üzərindəki şəklə vurulmaq isə kişilərdəki psixi pozğunluğun başqa təzahürüdü, bu daha çox şizofrenik əlamətdir. Hirsləndi, – “Özündən nələr uydurursan, mən o qıza, ya da onun şəklinə vurulmamışam. Mən adi bir sirri açmaq istəyirəm: niyə bu qızın şəkli mənə gülümsəyir, ən çox da təklikdə olanda? Maşına oturub birlikdə qəbiristanlığa getdilər, dostu yaxınlaşıb qızın şəklinə əlini sürtdü, bilmək olmurdu nəyi aydınlaşdırmaq istəyir, sonra da fotoaparatını çıxarıb daşın şəklini çəkdi. Geri qayıdanda ondan soruşdu: “Sən qızlarla qeyri-adi hadisələr yaşamayıbsan ki?” “Yox, – dedi, – həyatda qeyri-adi hadisələr yaşadığım olub, qızlara gələndə isə, onlarla bir qayda olaraq adidən adi hadisələr yaşamışam. Üç dost idik, kafe işlədirdik, içəridə beş-altı yataq otağı var idi. Hər yerdən qızlar gəlir, orda müştərilərlə görüşürdülər. Yazırlar e, guya qızları zorla bu işlərə cəlb eləyirlər, şəxsən mənə təsadüf eləməyib. Kimsəni ora zorla gətirmirdik, əksinə, on dörd, on beş yaşlı qızları ordan qovduğum çox olub. Yalvarır, yaxarır, əl çəkmir, onlara müştəri tapmağı xahiş eləyirdilər. Atasından küsən, ailəsindən inciyən, dolanmaq, yemək üçün pul tapa bilməyənlər, aldananlar, sevgililərindən ayrılanlar, boşanmış ailələrdə yaşayanlar bizə gəlirdilər. Aralarında hər cür qızlar olurdu, hansını istəyirdim, onunla da vaxt keçirirdim. Nəyə görə də qeyri-adi hadisə yaşamalıydım?” Yalnız həyətdə nəyisə xatırlayıb dostuna, – “Qeyri-adi hadisə olub, – dedi, – amma qızlarla bağlı deyildi. Təxminən üç ay bundan əvvəl birdən hiss elədim ki, daha o kafeyə getmək istəmirəm. Neylədimsə, özümü orda işləməyə məcbur eləyə bilmədim, öz payımı dostlarıma satıb, ordan getdim və bir daha qayıtmadım”. – Hər şeyi orda axtarmaq lazımdı! – dostu dedi. – Yəni harda? – O qızın nə vaxt öldüyünü bilirsənmi? – Hə, başdaşının üzərində ölüm tarixi yazılıb. Bu ilin aprel ayında. – Yəni üç ay bundan əvvəl, – dostu mənalı tərzə dedi. Lənət şeytana, psixoloq nə demək istəyirdi? Hər halda, qəribə bir uyğunluq var idi, düz üç ay bundan əvvəl kafeni satmış, ordan getmişdi. Qız da üç ay bundan əvvəl ölmüşdü. Bu tarixlər arasında nə əlaqə ola bilərdi? Dostu, – “Belə olmayacaq, – deyirdi, – özün heç, məni də işə salıbsan, ancaq bu haqda fikirləşirəm. Ağlı başında olan, sağlam bir adam niyə belə cəfəngiyat danışmalıdı? Gecə gedək qəbiristanlığa, qəbri qazıb, qızı çıxaraq, onda bir çox suallara cavab taparıq”. “Necə? – qışqırırdı. – Yoxsa qızın alnına yazılıb niyə və nədən ölməsi, niyə mənə gülümsəməsi? Ya bəlkə qədimilərdə olduğu kimi qızın həyatını daş, gil lövhələrə yazıb, özüylə birlikdə basdırıblar?” Dostu əl çəkmirdi, – “Nə sirr varsa, o qəbirdədir, – deyirdi, – qazıb meyiti çıxarandan sonra hər şey aydınlaşacaq”. Məcbur qalıb dostunu qovdu, yatmamışdan qabaq Allaha dua elədi: “İlahi, məni psixoloqlardan qoru!” Səhər anası onu oyatdı, dostu ölmüşdü, meyitini qəbiristanlığın qapısı ağzında tapmışdılar. Geyinib küçədəki uşaqların yanına getdi, məlum oldu ki, psixoloq nədən ötrüsə ling, bel götürüb gecə qəbiristanlığa gedib, üç ay bundan əvvəl ölmüş bir qızın qəbrini qazmaq istəyib, linglə bir-iki daşı yazıçı sözü 29 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 28 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 yerindən tərpədib, amma nə baş veribsə lingi, beli orda ataraq geri qaçıb. Necə qorxubsa, özünü ancaq qəbiristanlığın qapısına qədər çatdıra bilib, orda isə bağrı çatlayıb ölüb. Hər şey ona aydın oldu: dostu qəbiri qazıb qızın meyitini çıxarmaq istəyirmiş, ancaq birdən necə olubsa, qızın şəklinə baxıb və qız da yəqin ki, ona gülümsəyib. O da qorxub qaçıb, amma ürəyi dözməyib, gecəyarısı qəbiristanlıqda belə mənzərə ilə rastlaşmaq hər bir adamı vahiməyə salardı. Adam dəliymiş, vəssəlam; sənin gecə qəbiristanlıqda nə işin vardı, qızın meyitini çıxarıb neyləmək istəyirdin? Xəstə olduğunu bəhanə gətirib dostunun dəfninə getmədi, böyük qardaşı deyəndə ki belə omaz, gedək, qonşuluq borcunu verək, etiraz elədi. “Sən get, ver borcunu, mən isə vermək istəmirəm, qonşuluq borcunu vermək mənə baha başa gəlir”, – dedi. Bir şey başa düşməyən qardaşı da başını yırğalayaraq getdi. İki-üç gündən sonra təzədən maşına oturub qəbiristanlığa sürdü, giriş qapısının ağzında saxlayıb düşdü, həmin başdaşının yanına getdi. Qız şəkildən yenə də kinayə ilə gülümsəyirdi, açıq-aşkar, bu boyda illüziya, qarabasma ola bilməzdi. Yaxınlaşıb bir daha başdaşının üzərindəki yazıları oxudu. “Ağayeva Gülarə Çapar qızı”. Aşağıdan olum-ölüm tarixləri də yazılmışdı. “13/lV- 1989, 18/lV-2007”. Düşünmədən birbaşa qəbiristanlıq müdiriyyətinin yanına getdi, müdir yerində idi. Onu yaxşı qarşıladı, suallarına da həvəslə cavab verdi. Müdir qızın dəfn gününü olduğu kimi xatırlayırdı, çünki qızı zorlayıb öldürmüşdülər, qohumları, qonşular hirsliymişlər, ata-anası isə özlərini öldürürmüşlər. Müdir bununla da kifayətlənmədi, qızın ünvanını da ona verdi, burda basdırılanların ünvanlarını da yazırmışlar. Müdirin yanından çıxanda bir az da heyrətlənmişdi, demək, qız öz əcəliylə ölməyibmiş, zorlayıb, işgəncə ilə öldürmüşdülər. Elə isə faciəli taleyi olan bu qız şəkildən ona niyə gülümsəyirdi? Niyə məhz ona? Maşına oturandan sonra motoru işə salıb, bir müddət fikirli halda qaldı. Hədsiz yorulmuşdu, başı ağrıyır, gicgahları zoqquldayırdı. Maşını yerindən tərpədib müdirin verdiyi ünvanı axtarmağa yollandı. Verilən ünvanı tapmaq çətin olmadı. Qız yaxınlıqdakı qəsəbədə olurmuş. Maşını xaki rəngli qoşa lay qapının ağzında saxlayıb düşdü. Qapının zəngini basanda həyəcandan əlləri titrəyirdi, yaxşı, atası, ya da anası çıxdı, nə deyəcəkdi? Deməyəcəkdilərmi sənə nə lazımdı? Olmaya onlara deyəcəkdi, bəs üç ay bundan əvvəl ölmüş qızınızın başdaşındakı şəkli mənə niyə gülümsəyir? Azından soruşacaqdılar ki, sənə nə lazımdı, nə istəyirsən, niyə gəlibsən? Nəhayət, qapı açıldı və başında tükləri biz-biz durdu. Qapını açan həmən qız idi, başdaşının üzərində şəkli olan, dizdən cins şalvar, nazik qırmızı parçadan kofta geymişdi, gur saçları çiyinlərinə səpələnmişdi. – Gülarə? – heyrətlə soruşdu. – Hə, – qız başı ilə təsdiq elədi. – Ağayeva? – Aha! – Siz sağsız? – Necə yəni? – qız qaşlarını çatdı. – Ölübsüz axı! – Başın xarabdı? Qız dedi və onun nə deyəcəyini gözləmədən qapını çəkib bağladı. Qapının ağzındaca donub qalmışdı, özünü ələ ala bilmirdi. Nələr baş verirdi, bu yuxuydu, ya reallıqdı? Qızın qəbri qəbiristanlıqdaydı, ölmüşdü. Özü də müdirin dediyinə görə, onu faciəli surətdə, zorlayıb öldürmüşdülər. Bu günsə özü qapını onun üzünə açdı. Maraq hər şeyə üstün gəldi, təzədən qapının düyməsini basdı, bu dəfə də qapını qız açdı, hirsliydi. – Yenə nə lazımdı? – Bağışlayın, inanmayacaqsız, amma qəbiristanlıqda sizin qəbriniz var. Başdaşının üzərində öldüyünüz yazılıb. Ünvanınızı müdirdən alıb bura gəlmişəm. – Nağıl danışırsan? – qız ona inanmırdı. – İnanmırsan? – Sən olsan inanarsan? Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|