Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- LAP DӘLİLӘR KİMİ
- ULDUZ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
BİLӘSӘN Eşqə batıb əl‐ayağım, Dada bilmirəm, biləsən... Hər gün sənə yol gəlirəm, Çata bilmirəm, biləsən... Qalxmışam yoxuşlarını, Yumuşam yağışlarını. Üstümdən baxışlarını Ata bilmirəm, biləsən... Hayandan girdin ömrümə? Üstüm bulandı dərd‐qəmə. Gəl, başını qoy sinəmə, Yata bilmirəm, biləsən. Günəş çıxmır payızımda, Әlin üşür ayazımda. Bir söz qalıb boğazımda, Uda bilmirəm, biləsən... Uda bilmirəm, biləsən... LAP DӘLİLӘR KİMİ Bir quş cəh‐cəh vura çölün düzündə, Gözlərim axtara yalın kolları. Tikəm ürəyimin damarlarından Sənin görüşünə çəkən yolları. Səni son nəfəstək tutam içimdə, Mən də qəfəs olam düşdüyün cana. Alam əllərindən bütün dünyanı, Çaxam o ümidsiz xəyallarına. Yolları ürküdə gülüşlərimiz, Diksinib ayıla tər bənövşələr. Gecə bir nağılla yatıram səni, Yeni bir şeirlə oyadam səhər. Sevgi işığından süzülən ətri Dodağına səpəm, üzünə səpəm. Yığam saçlarını ovuclarıma, Lap dəlilər kimi öpdükcə öpəm.
Kaş ki, bir Şeir yazasan, bütün işlərin düzələ... Alnındakı qırışları silə, ata, sevinəsən. O Şeirdən misra‐misra dada‐dada sevinəsən. Yarpaq‐yarpaq sola payız, uça isti əllərindən. Yenə bu soyuq əllərim aça isti əllərində... Ağ vərəqlər yağış ola, sətirlər üstünə cuma. 17
Yanvar 2016
Qəmi, kədəri yox edə, Sevincin keçə hücuma. Şeirdən bir ev tikəsən, Şeir ola yeri, damı. Qızınmağa od olmaya, yandırasan, yana hamı... Yazdığın o Şeir ilə bildirəsən bitdiyini. Anlayasan yoxluğunu, anlayasan getdiyini. KEÇӘ Bir sevda düşə başına, Qanında qaynaya keçə. Bir qadının qız xəyalı Gözündə oynaya keçə. Bir şimşək olub çaxasan, Ömrü yandırıb yaxasan. O qədər durub baxasan, Gözlərin aynaya keçə. Hay yox, haraya yetəsən, Yol yox, itirib gedəsən. Elə əriyib bitəsən, Vücudun iynəyə keçə. Әzab verər gülə‐gülə, Bir gün gələn ölüm belə, İçindən göynəyə keçə.
Bir qız ölür yuxusunda, Hər ötən gecə bir ölür. Son nəfəsi yarpaq kimi, Saralır, titrəyir, ölür... Duadı, qarğışdı, ahdı, Güldü, tikandı, çiçəkdi. Bu sevgidən doğulmuşdu, Bu sevgidən öləcəkdi... Bəs ilk bahar necə oldu? Bəs arzular hara baxır? Bir incə kəpənək qədər Belə tez ölməzdi axı... Bir qız ölür yuxusunda, Gözləri gözündə qalıb. Şaxta vurub ləçəyini, Tökülüb izində qalıb. Sənə açmayıb qəlbini, Gizli qalıb bu sirr, ölür. Bir cansız insandı gəzir, Bir diri qəbirdir, ölür... Yenə özündən xəbərsiz, Adın gəzir dodağında. Yoxluğuna canın verir, Bir qız ölür yatağında... Nə qədər adamlar belə, Ölüb, itib üzü bəri... Yuyur kirpiklər, basdırır Yuxularda ölənləri.
Hərəsi bir kresloda oturub. Biri ərdir, o biri arvad. 9 ildir, cəmi iki nəfərdilər. Evləndikləri günün sosial şəbəkələr tərəfindən təbliğ edildiyi dövrün adamlarıdır. Texniki inkişaf, ultra tərəqqi, əsas bir adı da vardı, əlbəttə, tapacam... elə tapdım da: informasiya əsrinin uşaqları həyatın ciddiliyinə bürünüb sazaqlı illərdən, həyatın ciddiliyini soyunub, bürküdən salamat da olmasalar, sağ çıxıb bu günə çatıblar. Ev, avtomobil, iş təminatı onlara “maşallah” dedizdirə biləcək səviyyəyə qalxıb. Әrin atası ölüb, arvadın ancaq anası yaşayır. Bacıları, qardaşları yoxdur. İctimai düşüncələri televiziya verilişlərini qınayacaq mərhələdən nə yuxarı qalxır, nə aşağı düşür. Belə adamların mütaliə mədəniyyəti də olsun gərək. Dəqiq saymışam: birində 52 kitab olmaqla 4 rəf yataq otağının görünüşünə rəng qata bilir. Әlavə 3 kitab da gah çarpayıda, gah stolda, gah da kitablar daha çox harada ola bilərsə, elə oralarda xeyli müddətdir tez‐tez gözümə dəyir. Gedib‐gəldiyim evdir. Faciədən əvvəl onlara “hələlik” deyib, özüm getsəm də, bəsirət gözümü yerə atıb, ardınca ehmalca divanın arxasına itələdim. Hiss etmədilər. Evə qayıdıb, üzü divara oturdum. Kofe heç, o həmişə dilimin altındadır, üstünə də çıxır. “Әlimin altındadır” yazmıram. Təkrardan zəhləm gedir. Sonda dilin altına və üstünə yayılaraq mədəmizə axan içki, təbii ki, əlin içindən yol alıb. Çalışıram bildiyinizi yazmayım. Çalışıram sözü ələk‐vələk eləyib, didilmiş yuna döndərməyim. Әslində yun didilməlidir, bu mənada ələk‐vələk edilmiş söz daha çox ədəbiyyatdır, təsviri ədəbiyyatın tacıdır. Dos‐ toyevski olmaq mümkün deyil, Sabir Әhmədlinin geni ilə bağlılığımdan söz açmağım gülməli görünər. İncə məqamsa var: 20 səhifəlik çıxarılan günəş, ən azı 30 səhifə həcmində batırılmalıdır. Belədə oxucunun başı günəşə qarışır, küləkdən, yağışdan, tufandan xəbərsiz olur. Yaxşısı günəşi iki sözlə çıxarmaq, iki sözlə batırmaqdır ki, qalan həyat hadisələrindən danışa biləsən. Evə girərək oturub divara baxmağıma qədər olan hadisəni törədən yeganə səbəb var. Səbəb həmişə yeganə olur. Darvazadan başlayaraq divana qədərki məsafə boyunca bütün hərəkətlərimin, hisslərimin hekayənin məğzini açacaq səbəbə uzaqdan və yaxından təsir edə biləcək ehtimalı sıfıra bərabərdir. Evə girərək oturub divara baxıram. Aha, bəsirət gözüm göstərir. Hələ ki arxadan baxırıq: İki qoşa baş. Qarşıda ekran. Ekrandakı qızla oğlan meşədə ora‐bura qaçırlar. O təzə‐təzə sevgili olanda ağacları qucaqlaya‐qucaqlaya 19
Yanvar 2016 NӘSR Ceyhun MUSAOĞLU Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|