Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- SӘN HӘYATSAN
- ULDUZ
- DODAQLANMAYAN XOŞBӘXTLİK
- SALAMSIZ QADIN
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
SӘN HӘYATSAN Sən dənizsən, sakitliyi tez‐tez pozan təlatümlü dalğaların özü sənsən. Sən nə qədər coşsan, daşsan, mənim üçün sakitliyin, tənhalığın özüsən sən. Sən xəzana bənzəyirsən, payız kimi göz yaşların ovcundadır, dolma belə, ağlamağı qoy qırağa ‐ şeir kimi ax qəlbimə, yazım səni bir zövq ilə. Sən mələksən ‐ mələklərin ən gözəli Çiynimdə yox ,ürəyimdə gəzən mələk! Bu ofsundur, sevgi deyil, bu ofsunun pozulmağı ömrüm boyu deyil gərək. Sən Günəşsən ‐ amma ki, mən yer deyiləm, gecələri həsrətinə dözmərəm ki! Sən elə bir əsərsən ki, gecə‐gündüz təkrar‐təkrar oxusam da, bezmərəm ki! Sən dənizsən – çox dərindir mənan sənin. Sən arzusan ‐ yaşamağa həvəs verən həyat sənin, sən həyatın bənzərisən. Sənə həyat söyləmirəm əbəs yerə, sən həyatsan! sən həyatsan!
Sus, qulaq as, gör necə çöldə alqış səsi var. Payızın notlarına düşən qış nəğməsi var. Bir də gördün, qayıtdı yazın nazlı göyçəyi evlərin arxasından. Gah da küsdü, gizləndi buludlar arasında. Bir də gördün, açıldı qaymağabənzər səhər. Sürüşdülər şəhərin yanağında yaş kimi sakinlər də birtəhər. Ya sobalar dinmədi, ya da sular yoruldu. Ya idarədəkilər, Ya da evlər kor oldu. Әhlikef körpələrin əli batdı qaymağa. Biz də problemləri vərdiş etdik saymağa. Bahalaşdı yolkalar qalxdı ceyran belinə. Yalançı endirimlər gəldi bazar elinə. Dondu çöldə adamlar çovğuna təslim oldu, qara qarışdı, getdi. 22
Yanvar 2016 DEBÜT Emin AKİF Marketlərə girənlər vitrinlərin önündə yandı, alışdı, getdi. Saxta şaxta babalar parka yayıldı bir‐bir. Bir anda yatmış evlər sanki ayıldı bir‐bir. Bircə güldük gözümüz ekrana zillənəndə. Hiss elədik yanvarı gecə saat on ikidə fişənglər dillənəndə. Bir də gördük dekabr oldu yanvara təhvil. Başladı bayram dolu yeni il, yeni tətil. DODAQLANMAYAN XOŞBӘXTLİK Yaşadığımız ömür Allahın bəstəsiymiş körpə çığırtısından son azan səsinədək. İnsan uzun yaşamaq xəstəsiymiş. Ölüm – tez keçsin deyə nəfəsini tutduğun zəhlətökən hıçqırıqmış. Ölümün əsl səsi – xırıldayan qışqırıqmış. Susqunluğumuz bəzən ən incə danışıqdır. Xoşbəxtlik alnımıza çəkilən qırışıqdır. Çilikləndi qəlbimiz, gözümüzdən töküldü. Bəzən də kədərimiz, bəzən küskünlüyümüz qaşlarımız arasında büküldü. Öldük hər gün, hər gecə, dirildik hər gün səhər. Kədərləndik, qəhərləndik, Ömrümüzü zəhərlədik birtəhər. İməklədik, yeridik, süründük xeyli zaman. qocaldıq iməklədik, düzü, gəzirmiş kimi göründük xeyli zaman. Bəxtimizin ayağı qabar bağlamalıymış. Çürüyən ömrümüzü alıb öz ağuşuna məzar ağlamalıymış. Dodaqlandı doğum da dodaqlanan ölümtək. Bircə xoşbəxtliyimiz dodaqlana bilmədi qırışığımızdakı dodaqlanan zülmtək.
Yığdı ürəyinə dərdi, saxladı, xəlvətdə ağladı, boşaldı anam. Ömründən yoldaşlı illər itirdi ‐ bir günün içində qocaldı anam. İtirdi qoluna girən birini İtirdi evinin dayağın belə. İtirdi nazını çəkən birini, itirdi saçının darağın belə. Qulağı qapıda qaldı hər axşam, gözləri yol çəkdi, yol düzəlmədi. Zaman da axsadı, durdu hər axşam, nə qədər gözlədi, atam gəlmədi. Öyrəşə bilmədi üçdən ikiyə ‐ hər nahar bir boşqab adamsız qaldı. Hər axşam qapının zəngi lal oldu, hər axşam bir qadın salamsız qaldı. Oğlunun üzünə güldü, sevindi təklikdə şəkillə danışan qadın. Getdikcə öyrəşdi salamsızlığa ‐ çox erkən təkliklə barışan qadın. yanında bir tərəf adamsız qaldı. Bu yanda bir qadın qaldı atamsız, o yanda bir kişi anamsız qaldı.
23
Yanvar 2016
Yolun kənarında iri bir daş var idi, üstündə bir qurbağa oturmuşdu. David diqqətlə qurbağanı nişan aldı. ‐ Atma, ‐ Xuan dedi. David tapançanı aşağı salıb heyrətlə qar ‐ daşına baxdı. ‐ Atəş səsini eşidə bilər, ‐ Xuan əlavə etdi. ‐ Başın xarab olub? Şəlaləyə əlli kilometr var. ‐ Bəlkə, o heç şəlalə də deyil, ‐ Xuan izah etməyə çalışdı, ‐ bəlkə, elə mağaradadır? ‐ Yox, ‐ dedi David. ‐ Lap elə mağarada da olsa, güllə atanın biz olduğumuzu fikirləşməz. Qurbağa hələ də daşın üstündə otur ‐ muşdu. Böyük ağzını geniş açaraq xəstə görkəmiylə ağır‐ağır nəfəs alır, dumanlı gözləri ilə Davidə baxırdı. David tapançanı bir də qaldırdı, nüşan alıb atəş açdı. ‐ Dəymədi, ‐ Xuan dedi. ‐ Yox, dəydi. Onlar daşa yaxınlaşdılar. Bir az əvvəl qurbağanın oturduğu yerdə indi yaşıl bir ləkə qalmışdı. ‐ Nə deyirsən, dəyməyib? ‐ Yox, dəyib, ‐ Xuan cavab verdi. Onlar atlara yaxınlaşdılar. Bayaqdan bəri əsərək onları yol boyu müşayiət edən külək hələ də kəsməmişdi, amma getdikcə mənzərə dəyişməyə başlayırdı: günəş təpələrin arxasına çəkilir, dağların ətəklərinə düşən biçimsiz kölgələr əkin sahələrinə pərdə çəkirdi, ya ‐ xınlıqdakı təpələrin üstünə sığınan buludlar sanki qara‐bozumtul qaya daşlarını qucaq ‐ lamağa tələsirdi. 24 ULDUZ / Yanvar 2016 TӘRCÜMӘ SAATI Mario Varqas LOSA 1936‐cı ildə Peruda anadan olub. Nasir, dara‐ maturq, publisist və siyasi xadimdir. “Şəhər və köpəklər”, “Yaşıl ev”, “Maytanın tarixçəsi”, “Ciddi qəhrəman” kimi əsərləri maraqla qarşılanıb. O, 2010‐cu ildə ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatına layiq görülüb. Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|