Upanishadlar’in hint kutsal metinleri arasindaki yeri ve önemi
Yüklə 1,03 Mb. Pdf görüntüsü
|
32 geleneklerinden bu insanların ölümden sonra tekrar başka bir hayata inandıkları anlaşılmaktadır. Tekkalakato ve Hallur adı verilen şehirlerde bulunan ölü mezarlarında yapılan incelemeler sonucu erişkinlerin oval küpler içinde, çocukların da genellikle iri kavanozlar içinde ölü eşyaları ile birlikte gömüldüğü ortaya konulmuştur. Çocukların embryonik biçimde mezarlara yerleştiriliyor olması çarpıcı ve dikkate değer bir özelliktir. Bazı yorumculara göre bu durum, muhtemelen çocuğun yeniden dirileceğine inancın bir işaretidir. Zira embriyonik şekilde gömülme, ikinci bir hayata aynı anne karnındaki pozisyonda başlamayı ima eder. Vedalar öncesinde Hindistan’da mezarların kısmen kadın rahmi şeklinde yapıldığı bilinmektedir. Bu durum da mezarın ikinci doğum yeri olarak kabul edildiğinin alametidir. Bazı uzmanlar, ölenlerin bu pozisyonda gömülmesini Hinduizmin klasik inancı olan tenasüh doktrini ile ilişkili görmek istemişlerdir. 72 Neticede yerli halklarda görülen ölü gömme ile ilgili uygulamaların Vedalar’da kısmen de olsa görülmesi, bu ritüellerin Vedalar’ın oluşumuna tesir ettiğini ortaya koymaktadır. Bugün Hindistan’da hala çok önemli olan İnek kültünün de Vedalar’dan önceki bu medeniyette var olduğu ifade edilir. Böyle bir sonuca varılmasında yapılan kazıların rolü büyüktür. Mohancodaro’da yapılan arkeolojik kazılarda çok sayıda hayvan figürü bulunduğu ve bunlardan çoğunun da Brahmi öküzü olduğu bilinmektedir. Bu dönemde inekten ziyade boğa kültünün yaygın olduğu yine yapılan kazılarda çıkan eserlerden anlaşılmaktadır. Kaynaklara göre daha sonraki evrede boğanın yerini inek almıştır. İneğe atfedilen inanç Vedalar’a, bu kanal ve pratik uygulama yoluyla daha sonraları Hinduizme geçmiştir. Atharva Veda’da ineğin kutsallaştırılma temayülleri açıkça görülmektedir. Rig Veda’da inek “aghanya” 72 Geniş bilgi için bkz., Eliade Myth and Reality, New York -1963, s. 86. 33 (öldürülmemesi gereken) olarak nitelendirilir. Burada inekler ışık huzmelerine benzetilir. Konusu inek olan dualar bulunmaktadır. 73 Vedalar’da yer alan inek kültünün yerli halklara ait olduğu görülmektedir. Bu durum söz konusu inancın, eski kültürün mirası olabileceğini düşündürmektedir. Günümüzde hala etkileri görülen kast sisteminin de Vedalar’a yerli halk ve Ari kültürünün etkisi sonucu geçtiği ileri sürülür. Konumuzla ilgili temel kaynaklarda ağır basan görüşe göre, M.Ö. 1600 yıllarından başlayarak dalga dalga, bir kaç evrede Hindistan’ı istila eden beyaz tenli, açık renkli Ariler, koyu esmer tenli yerli halk olan Dravidler’i güneye sürmüşlerdir. Göçebe savaşçılar olan Arilerin, sona erdirdikleri İndüs Dravid Kent uygarlığından daha aşağı düzeyde bir uygarlığa sahip oldukları kabul edilmektedir. Ariler orada buldukları esmer derili insanlardan renk özellikleriyle kendilerini ayrı tutmaya, üstün görmeye çalışmışlardır. Kast sisteminin ortaya çıkışı bu süreç dikkate alınarak açıklanmaktadır. Yenik düşmüş yerli halkla karşılaştırıldığında azınlık durumunda olan Arilerin bu durumu kapatmak, üstünlük ve ırksal saflıklarını korumak için kast düzenini kurmuş olmaları güçlü bir ihtimaldir. Ancak diğer taraftan Ariler gelmeden evvel de bu yerli halk arasında farklı ırkların, inançların ve kültürlerin mevcut olduğu bilinmektedir. Bu itibarla kast düzeninin Arilerden önceki dönemlerden kalmış olma olasılığı da göz ardı edilmemelidir. Kast düzeni daha önce mevcut olmuş olsa da Arilerin bundan fazlasıyla istifade edip, egemen sınıfların büyük kesimini kendilerine ayıran katı ve aşılmaz bir kast düzeni kurdukları genel kabul gören bir husustur. Hintçede dört temel kast anlamında kullanılan “varna” kelimesinin bir yandan ‘renk’ anlamına geldiği düşünüldüğünde kast düzeninin renklere dayalı bir ırkçılık ayrımı olduğu 73 Geniş bilgi için bkz., K.Çağdaş, “Hindistan’da İnek Kültü”, A.Ü.D.T.C.F.D., Ankara-1964, C. XIII., S. 1-2, s. 58. 34 görüşü dikkate değerdir. Zira Hindu dininin temel kitaplarından biri olan Mahabarata adlı destanda kastın renklere dayalı olduğu açıkça ifade edilmektedir. 74 Arilerin kast sistemini dinsel bir tabana oturtup geliştirirken yerli halkların birtakım dini inançlarından da yararlandıkları ifade edilir. Bunlardan birisi genedoğum (reincarnation) inancı; diğeri de insanların yaptıkları iyi veya kötü işlerin yeniden dünyaya gelişlerinde elde edecekleri durumda etkili olduğu, iyi işler yapanların daha iyi koşullarda, kötü işler yapanların daha kötü koşullarda doğacakları biçiminde özetlenebilecek karma öğretisidir. İnanca göre kurtuluş yolu yani bireysel ruhun evrensel ruha dönüşü ancak Brahman kastı için söz konusu idi. Diğer kastlara mensup olanların arzusu da kurtuluşa yaklaşmak için en üst seviyedeki Brahman kastında yeniden doğabilmekti. Bunun yolu ise bulunduğu kastın görevlerini eksiksiz yerine getirmek ve halinden razı olmaktı. Kadınlara gelince onlar da ancak bir sonraki doğumlarında erkek olarak dünyaya gelmeyi umabilirlerdi. Böylece aşağı kastlardakilerin ve kadınların sömürüsü dinsel inançlarla desteklendiğinden büyük bir tepkiyle karşılaşmadan günümüze kadar sürüp gelen bir toplum düzeni oluşmuştu. 75 Bu durum Vedalar’a ve sonraki Hint kutsal metinlerine yansıyan karma-tenasüh ve moksha öğretisinin yerli halklardan gelen bir inanç olduğunu göstermektedir. Ariler bu inancı kendi emelleri doğrultusunda şekillendirip geliştirerek kutsal metinlere sokmuşlar ve böylece kast sistemine dinsel bir dayanak oluşturmuşlardır. Bu yüzden kast sistemini katı bir biçimde uyguladıklarında önemli bir tepki ile karşılaşmamışlardır. Yukarıda işaret edildiği üzere kutsal metinlerde yerini alan karma inancının da Vedalar öncesi yerli Hint kültürüne ait olduğu savunulan diğer bir husustur. 74 Bkz. Mahabarata, Santi Parva. 188:5 75 Geniş bilgi için bkz., Güngören, s. 18-21. Yüklə 1,03 Mb. Dostları ilə paylaş:
|