A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
179 vərdiş etmişlər. Tramvaya minəndə qoca kişiyə yol verir, qadınlara yol göstərirlər, uşaqlara qalxmağa kömək edirlər. Lakin ora gələndə həmin bu mədəni, nəzakətli, sağlam və güclü gənclər cəld üst paltarlarını, vətəndaş paltarlarını çıxarır, öz iş formalarında qalır və işə başlayırlar. Onlar küçədə yol verdikləri qocaları yumruqla vurub yerə sərir, təpikləyib küncə itələyir, saçından, saçı tökülübsə, daz, keçəlsə burnundan, ya qulağından tutub qalxızır, yenidən boksun son qaydası üzrə çənəsinin altından bir yumruq vurub yerə sərir, yenidən təpikləyir, yenidən qalxızır və yenidən vurub yerə sərirlər və yenidən və yenidən və yenidən... sonsuz kərə. Həmin bu durub yer verdiyi qadınlara... O susdu. –Bilirsinizmi, onlar gənc, güclü, sağlamdırlar. Hərəkətlərinə heç bir nəzarət, ehtiras və istəklərinə heç bir hüdud yoxdur, heç bir iman və inamları, heç bir əxlaq prinsipləri və anlaq normaları olmadığından pozğunluqları qəribə deyil. Ora məhkum, əli heç yerə çatmayacaq, səsini kimsə eşitməyəcək, yolu gedər–gəlməz olan qadın düşdükdə onlar... Qonağım dodağından qaçacaq sözü sonuncu anda tutub saxladı və nəfəsini dərib dedi: –Nə yaxşı ki, körpə uşaqlar ora düşmürlər – sonra əlavə etdi– hər halda mən eşitməmişəm. Susdu. Nəfəsini dərdi. Sonra: –Bilirsinizmi, bir dəfə balaca qız, – deyə gülümsündü. Deyəsən uşaqları çox sevirdi və indi xoş bir təbəssümlə onlardan nə isə məzəli bir şey danışmaq istəyirdi. Lakin birdən bu fikirdən daşınaraq yenidən əvvəlki söhbətinə qayıtdı. –Deyirlər onlar orada qoca, cavan, çirkin, gözəl qadınlara o qədər də fərq qoymurlar. Yalnız çox gözəl qadınları ayrıca seçirlərmiş. Mən diksindim. O dərhal bunu sezdi. –Bəli, – dedi – dəhşətli sözdür. Sarsıdıcı sözdür. Seçirdilər. At kimi, ev heyvanı kimi. Siz bilirsinizmi neçin seçirdilər? downloaded from KitabYurdu.org 180 O əyilib mənim qulağıma pıçıldadı. Sonra susdu. Fikrə getdi. Gözlərində dəhşət oyandı. Rəngi daha da qaçdı. Yanağı əsməyə başladı. Elə bil nə isə güclü bir daxili ağrıyla çarpışırdı. Sonra ağır–ağır dedi: –Bilsəniz mənim arvadım, necə gözəl, necə həzin, zərif idi. Aman allah. Bundan dəhşətli nə ola bilər? Ən pis, ən iyrənc, ən dəhşətli səhnələr mənə mələklər qədər pak və təmiz olan arvadımın, istəklimin, gözəlimin surətini xatırladır. Mən:
–Lazım deyil, – dedim. – Danışmayın. Sizə danışmaq ağırdır. Mənə dinləmək. O gülümsündü: –Yox, – dedi. – O təmiz getdi. Ona dəyə bilmədilər. Vəhşi əllər, murdar barmaqlar onun aydan arı bədənində gəzə bilmədi. O pak və tərtəmiz, ləkələnməmiş getdi. Mənim qızdırmalı xəyalımın yaratdığı dəhşətli şeylərdən heç biri olmadı. Sənan onun kəsilib atılmış dırnağına belə toxuna bilmədi. –Sənan kimdir? – deyə mən təəccüblə soruşdum. O birdən dayandı. Mənim Sənanı tanımamağım onu çox təəccübləndirmişdi. Sonra birdən nə isə yadına saldı, nə isə anladı və gülümsündü. –Elədir, – dedi. – Axı siz Sənanı tanımırsınız. Hardan da tanıyasınız? Deyirlər o indi hansı mağazadasa satıcı işləyir. İş vaxtı qurtaran kimi tez evə qaçır. Bayıra çox da tez–tez çıxmağa həvəs göstərmir. Elə geyinmək, elə yaşamaq, qalan ömrünü elə keçirmək istəyir ki, gözə çarpmasın, diqqətdən yayınsın, unudulsun, nəzərdən qaçsın, birtəhər başını girrəsin və bəzi-bəzi adamlar bəzi–bəzi işləri ona xatırlatmasınlar. Bir vaxtlar isə bu Sənan bambaşqa idi. Geyinib-kecinib küçələri veyillənər, həmişə diqqət mərkəzində olar, həmişə gözə girərdi. Bu Sənan belə Sənandı. Cavan, sağlam, yaraşıqlı, bər–bəzəkli, ucaboylu, enlikürək, qarabığlı, gözəl bir gəncdi. İndi deyirlər onun bu cəh-cəlalından heç nə qalmamışdır. Solğun, miskin, downloaded from KitabYurdu.org 181 yazıq Sənan, balaca, zəif, gizlənən, başın girləyən Sənan. O, sanki birinci dəfə idi ki, Sənanın aqibətini düşünürdü. Xəyalında canlandırdığı surət həm onu sevindirir, həm də elə bil məyus edirdi. Sənanın dəyişilməsi onda təəssüfə bənzər bir hiss oyadırdı. Halbuki o deyirdi: –Dünyada heç kəsə bu Sənana nifrət etdiyim qədər nifrət etmirdim. Mən onun nə işlə məşğul olduğunu yaxşı bilirdim. Və o təzə modlu paltosunu geyinib boynuna rəngbərəng şərf, üzünə məftunedici gülüş taxıb küçələrə düşəndə, nəzakətlə davranıb mədəni söhbətlər edəndə cin beynimə vururdu. –İnsanlar, aldanmayın, yanılmayın – deyə bağırmaq istəyirdim – Bilirsinizmi bu kimdir? Bu adam məni, sizi, sizin ərlərinizi və arvadlarınızı, analarınızı və atalarınızı, bacılarınızı və qardaşlarınızı, hətta beşikdə yatan körpələrinizi belə üzündən bax bu məlahətli təbəssümü silib atmadan didə, parçalaya, döyüb, ya təpikləyib öldürə bilər. Mən əlbəttə ki, heç bir vaxt bağırmadım. O axşam da biz Sənanı gördük. İsti bir yay günü idi. Lap elə bugünkü kimi bir axşam idi. Mən arvadımla Sahil bağında gəzirdik. Birdən Sənan bir dəstə yoldaşıyla düz qarşımıza çıxdılar. Yol dar idi. Sənan vərdiş halına keçmiş bir nəzakətlə çəkilib arvadıma yol verdi. Üzündə həmişəki yapışdırılmış təbəssüm vardı. Amma gözlərinə baxanda, bir dəqiqə bir yerdə durmayan, quş axtaran ov tulası kimi ora–bura vurnuxan bəbəklərində mən ani bir ifadə sezdim. Bu ifadəni sözlə demək çətindir. Bəlkə nisbətən uyğun və yerində işlənmiş "istehza" sözü olardı. Amma bu istehza da deyildi. Yaxın görüşə, bizi görüşdürəcək hadisələrə bir işarəmi idi, bizə nə isə bir vədəmi idi, bir hədəmi idi, bir xəbərdarlıqmı idi? Amma hər halda təəssüf deyildi. Hər halda o bizə rast gəlməsindən narazı deyildi. Hər halda o nə isə bilir, nəyisə qəti bilir və bu NƏ İSƏ bizimçün ağır bir sarsıntı, onunçün xoş bir macəra idi. Bu saniyənin yüzdə birində sezdiyim ifadə məni sarsıtdı. Lakin bu ani ifadənin yerinə gələn ifadə məni bəlkə daha artıq downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|