A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
188 Mən ovsunlanmış kimi onun əmrinə itaət etdim. Amma qapını açmamışdan onun özünün bu günlərdə həyətdə itilətdiyi və gecələr yanıma qoyduğum, mətbəx bıçağını cibimə soxdum. Fikirlərimdə onu həmişə Sənanın bağrına sancırdım. Nədənsə əmin idim ki, bizə məhz Sənan gələcəkdir. Yanılmamışdım. Otağa birinci Sənan girdi. O tək deyildi. İşığı yandırdılar. Gözləri otaqda vurnuxan adamlardan biri onu yataqda görüb. –Geyin – dedi. Sənan dərhal: –Əvvəl kağızı göstər, – dedi. O, həmişəki kimi nəzakətli idi. Mən əyilib kağıza baxdım. Qeyri–ixtiyari: –Bəs mən? – dedim. Gələnlərin dodağı qaçdı: –Tələsmə, sənin növbən də çatacaq. Sənan mənə "siz" deyə müraciət elədi. –Görürsünüz ki, kağız yalnız arvadınızın adınadır. Biz kağızsız heç kəsi apara bilmərik. Odur ki, arvadınızı bizə etibar etməli olacaqsınız. O bərkdən güldü. Bu həmişəki maska gülüş – mədəni təbəssüm deyil, ən alçaq və rəzil bir pozğunun sitizə hırıltısı idi. Bıçaq cibimi yandırmağa başladı. Lakin mən hələ özümü saxlayırdım, hələ şüuruma nəzarət edə bilirdim. Şüurum isə: Nə olsun? Nə olsun? – deyə yanıb–sönürdü. Bir Sənanı öldürdün. Bəs o birilər? Birincisi Sənanı öldürsəm, özümü demirəm, özüm cəhənnəm, arvadımın işi daha ağırlaşacaqdır. Ondan daha da intiqam alacaq, şübhələnəcək, onu daha çox incidəcək, daha pis təhqir edəcəklər. Sənanı yox, başqa birisini öldürsəm, yenə də həmin vəziyyətdir. Yox, mən lap div olub bütün otaqdakıları öldürsəm belə neçəsi qapının dalında, pilləkəndə, həyətdə, küçədə durub, neçəsi başqa mənzillərdə həmin əməliyyatı aparır, neçəsi maşının içərisində, neçəsi məlum binada marıqdadırlar. Lakin mən heç bir şey etməyə də bilməzdim. Mən yaxşı bilirdim ki, sabah, bəlkə elə bu gecə iki saatdan sonra mənim də dalımca gələcəklər. Bəs mən bu gecəni, downloaded from KitabYurdu.org 189 bu günü, bu iki saatı, on dəqiqəni onsuz, həm də onun hara, kimlə və neçin getdiyini bilərək necə yaşaya bilərdim. Mən onu aparan "qara qarğanın" dalıyca cəhənnəmə, cəhənnəmdən daha dəhşətli yerlərə sürünməyə hazırdım. O şeh kimi zərif, ayın suya saldığı işıq cığırı kimi incə, həzin idi. Mən onun büllur kimi təmiz və kövrək, şüşə kimi sınımlı bədənini, ruhunu Sənana və Sənan kimilərə necə etibar edə bilərdim. Bəs mən nə edəydim, deyin nə etməliydim, necə çıxış tapaydım. Qonağımın gözləri məhvərindən çıxmışdı, o yaxamdan tutub silkələyir, məndən cavab gözləyirdi. –Qarşımda oturmasaydınız – dedim – "mən çıxış yolunu bircə sizin intiharınızda görərdim". O yaxamı buraxıb gülümsündü: –Elədir – dedi. – Bunu sizə mən özüm pıçıldadım. Zəifəm, qorxağam, iradəsizəm, qorxaqlıq qoçaqlığın rəhnidir və sairə. Bunlar hamısı belədir, əlbəttə. Məhz qorxaq, zəif və iradəsiz olduğuma görə arvadımın pis gününü, namusumun tapdalanmasını görməməkçün, bütün dəhşətlərə birdəfəlik son qoymaqçün dostunu düşmən əlində qoyub qaçan namərd kimi cibimdəki iti bıçağı bağrıma sancıb xilas olmalı, qurtarmalı, dincəlməliydim. – O, böyük bir qürurla mənə baxdı – İnanın, – deyə davam etdi, – miskin həyatımda yeganə fəxr elədiyim şey varsa o da o gün, orada, xainlik etməməyim, əlimdə imkan ola– ola özümü öldürüb canımı qurtarmamağım, onu Sənanların əlində təhqir və dəhşətçün qoyub qaçmamağımdır. Dəhşətli bir güman – ölüm nəfəsi kimi ürəyimə toxunub məni səksəndirdi. Səsim əsə-əsə: –Bəs neylədiniz? – deyə soruşdum və sualımdan özüm də peşman oldum. Onun üzünün ifadəsini ölənəcən unutmaram. İztiraba heykəl qoyulsa onu bax bu an, bu sifətdən yapmaq lazımdır. Mən qorxurdum. Mənə elə gəlirdi ki, nəhəng mehmanxananın bütün mərtəbə və nömrələri boşalmış, küçələr susmuş, bütün şəhər ölmüş, bütün dünyada yalnız bu yeganə mənim nömrəmdə iki downloaded from KitabYurdu.org 190 nəfər ac canavar kimi göz–gözə durmuş, hələ deyilməmiş, lakin duyulan dəhşətli sözləri gözləyirdilər. O dili-dodağı əsə-əsə: –Mmmmən çççıxış... ttapdım... Axı o gün... o gün… otaqda bbir nəfər də... vvvardı... Saçlarım biz–biz oldu. –Mməni qınamayın... Bu... yeganə ççıxış yyolu... idi. – deyə o kəkələyirdi. Mən qızdırmalı kimiydim, sanki onun səsi çox uzaqlardan gəlirdi: –Gələnlərdən biri çarpayıya yanaşdı "Dur" – dedi. O: – o biri otağa keçin – dedi – mən geyinməliyəm. Gələn adam: – Pah – deyə istehzayla dedi: – Guya ki... Sənan onun ağzını yumdu. – Səbrin olsun – deyə murdar bir ifadəylə göz vurdu. Qonağım hönkürməyə başladı. –Aman allah, mən nə etdim, aman nə etdim. Mən qışqırmaq, köməyə çağırmaq istəyirdim. Lakin tərpənə bilmirdim. Mənə elə gəlirdi ki, yuxudayam, məni qara basır, tərpənmək istəyirəm, tərpənə bilmirəm, qışqırmaq istəyirəm, qışqıra bilmirəm, oyanmaq istəyirəm, oyana bilmirəm. O get–gedə özünü ələ aldı, sakit bir tonla dedi: –Mməni qınamayın... bu yeganə çıxış yolu idi. Onu Sənana və Sənan kimilərə verməməkçün bu yeganə çıxış yolu idi. Ayrı yol yox idi. Qonağım nəfəsini dərdi və titrək, lakin yavaş bir səslə – Bıçağı o öz əliylə iki gün əvvəl itilətmişdi – dedi. Birdən–birə pəncərədən görünən Kreml ulduzu söndü. Tavandakı lampoçka qarayla örtüldü. Otağın divarları üstümə gəldi. Bütün dünyayi–aləm, vaxt və məkan qarşımdakı iki dodaqda cəmləşdi, ilk dəfə olaraq üst dodağın azca sezilən çapığını belə aydın gördüm. Onun sonrakı danışıqlarını beş hissimdən hansıyla qavradığımı anlamaq çətin idi. Lakin dəhşətlər hələ qurtarmamışdı. Qonağım dəli kimi gözlərilə məni qamarlayıb: downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|