Асиф Ъялил оьлу Кянэярли (Мяммядли) 1954-ъц илдя Нахчыван шящяриндя анадан олуб вя 1971-ъи илдя 1№-ли орта мяктяби битириб
Yüklə 5,11 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Naxçıvan, 2002
96 O vaxtlar mən də tay-tuşum kimi siqaret tüstülədərdim. Rəh- mətliyin o sözlərindən sonra o oldu-bu oldu siqareti atdım! Fikirləşdim ki, siqaret o boyda kişini yıxandan sonra mənim kimi cılız bir adamı dünəndən yıxar. Oturub-durub Hüseynqulu əmiyə rəhmət oxuyuram.” Maraqla qulaq asan professor siqaret söhbətinə yenidən qa- rışaraq dedi: – Mən də onuncu sinifdən siqaret çəkirdim. Evlənəndən sonra – üzr istəyirəm – arvadım xəstələndi. O həkim qalmadı aparmayım, əlacı olmadı. Moskvaya apardım, Təbrizə apardım, axırda Türki- yədə bir professor var, uzun illər Amerikada, Almaniyada işləmiş adamdı, onun yanına apardım. O mənə dedi ki, «sənin xanımındakı boğulma tutmaları sənin siqaret çəkməyinlə əlaqədardı». Dedi ki, «xanımda nikotinə qarşı allergiya var». Elə həmin gündən siqareti atdım. O vaxtdan üç il keçib, yoldaşım bir dəfə də olsun xəstələn- məyib… – Professor, Sizin bu sözünüz şahidi olduğum bir hadisəni yadıma saldı, – deyə, Aydın həkim xatırlamağa başladı. Biz o vaxt patanatomiya dərsində idik. Zərdab rayonundan bir adam gətirmiş- dilər – qırx yeddi yaşında. Bunu əvvəlcə gətirirlər klinikanın cərrahiyyə şöbəsinə, orada onu «operasiya» edirlər. Cərrah görür ki, bunda ağ ciyər xərçəngidi – yaranı təzədən tikir. Beş gündən sonra xəstə rəhmətə getmişdi. Öləndən sonra diaqnozun təsdiq olunması üçün onu gətirmişdilər morqa. İndiki kimi yadımdadı: morqda bizim patanatom müəllimdi, cərrahdı, bir də qrup yoldaşlarımız. Patanatom həkim meyidi yarıb daxili üzvlərini açdı. Birdən soruşdu ki, «sizlərdən siqaret çəkəni var?». Dedik: «Bəli, var». Dedi: «Baxın, görün ağciyərlə qaraciyəri seçə bilərsiz?». O vaxt qrupdakı oğlanlardan çoxu siqaret çəkirdi, mən də həmçinin. Baxdım ki, ağciyər qapqaradı. Dedik: «Doktor, indi bizim də ağciyərimiz belədi?». Həkim güldü: «Əlbəttə. Bakıdakı maşınların tüstüsü, zavodların tüstüsü plyus siqaretin tüstüsü. İndi özünüz mülahizə edin». Sözün düzü, nə təhər qorxdumsa, elə onunla da siqareti 97 atdım. Uşaqların çoxu təzədən başladılar, amma mən yox. Artıq iyirmi beş ildir ki, mən siqaret çəkmirəm. Professor saatına baxdı. Aydın həkim getmək vaxtı olduğunu hiss edib ayağa qalxdı. İkisi də çayxanadakılarla sağollaşıb oradan çıxdılar. Onların ardınca Teymur kişi də durub yavaş-yavaş evə tərəf getməyə başladı. Yolüstü Əhmədin dükanına girdi, oradan üç qutu siqaret aldı. Dükanda bir nəfər cavan oğlan pivə içirdi. Teymur kişi birdən ayaq saxladı: – Əhməd, ondan birini də mənə aç, ürəyim yanır, – dedi. Əh- məd soyuducudan bir sərin pivə çıxartdı. Teymur kişi pivəni içdi, xoşuna gəldi, ona görə, ikisini də evə götürdü. Evə çatanda gördü ki, qapı bağlıdı. «Yəqin Tellinin qızının nişanına gediblər», – deyə düşündü. Qapını açıb evə girdi. Pivələri stolun üstünə qoydu. Bir siqaret yandırıb fikrə getdi, sonra özü ilə danışmağa başladı: – Allah Kolumba lənət eləsin, o, bütün dünyanı bəlaya saldı! Allah məni bu siqaretə alışdırana lənət eləsin! ...Rəhmətlik atam cavan yaşda öldü; biz – anam, üç bacım və mən başsız qaldıq. O vaxt mənim on iki yaşım var idi, altıncı sinifdə oxuyurdum, əlaçı şagird idim. Məcbur olub gecə məktəbinə keçdim. Tikintiyə işə girdim: gündüz işlədim, gecə oxudum. Əgər mən belə etməsəydim, hamımız ac qalardıq... Orada bir ustam var idi, yaman siqaret çəkən idi, o məni bu zəhrimara alışdırdı. Universitetdə oxuyanda bir ara tərgitdim, səkkiz ay çəkmədim, kökəldim, adama oxşadım. Sonra yenidən başladım. O başlayan düz otuz beş ildi ki, fasiləsiz siqaret çəkirəm... Bu müddət ərzində nə ye- diyimin, nə də içdiyimin tamını bilməmişəm. İştahdan-zaddan da düşmüşəm, arıqlamışam, yarı canım qalıb. Bir yandan bu mənim canıma daraşıb, içəridən söküb dağıdır. O biri yandan da pul qoymur qalsın məndə. Demək, siqaret mənim həm can, həm də cib düşmənimdi. Üstəlik bu məni hər yerdə hörmətdən salır, evdəkilərlə “üz-göz” eləyir. Yazıq Fatma insafən düz deyir də... 98 99 Teymur fikirli halda otaqda gəzişir, yenə özü ilə danışırdı: – Yox, belə olmaz! Qərarım qətidi: siqaretlə birdəfəlik qurtarmaq lazımdı! Belə görürəm ki, mən bununlaq qurtarmasam, bu zəhrimar mənim axırıma çıxacaq! O siqaretə xitabən: “Sən nəsən ki, mən səninlə qurtara bilməyim?! Mən səni özümə dost bildim, amma sən mənə xəyanət elədin. Mənə deyən gərək: “Siqaret sənin əlindədi, sən ki, siqaretin əlində deyilsən”?! Bax, bu axırıncı siqare- timdi, çəkim, əgər bir də bu zibilə əl vursam, itin oğluyam”, – deyə o, siqareti tez-tez sümürüb külqabına basdı. Pivənin birini açıb başına çəkdi, yenə bir-iki ağız öskürdü. “Yox, qoy birini də çəkim, onsuz da bu mənim lap axırıncı siqaretimdi, çünki sabahdan ta çək- məyəcəm”, – dedi. Teymur özünə yer tapa bilmir hey vurnuxurdu, elə bil “itiyi itmişdi”… Birdən o dib otağa keçdi. Burada kiçik qızın cer-cehizi yığılmışdı: yataq və istirahət mebeli, televizor, soyuducu, tozsoran, xalça-palaz, dörd dəst təzə sırınmış yorğan-döşək, «Madonna» servis və bir neçə qeyri ayın-oyun. O bunları «əlinin isti vaxtı» arvadının təhrikilə almışdı. «Əgər Fatma deməsəydi, almayacaqdım yaxşı ki, almışam, indi çox şükür, rahatam», – deyə sevindi. Elçilərin: «Havalar bir az sərinləyən kimi gəlinimizi aparacağıq», – deməsi yadına düşdü. Gülümsədi. Şüşəbəndə keçdi. Teymur kişi teleseriala baxa-baxa ikinci pivəni də içib siqaret damağında divana uzandı. Və Teymuru yuxu apardı… …Bir saatdan sonra Teymur kişinin öz evində evi ilə bərabər yanması barədəki xəbər ildırım sürətilə şəhərə yayıldı. Naxçıvan, 2002. Yüklə 5,11 Mb. Dostları ilə paylaş:
|