Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
89 qaytarer. Onuncuda da deyir ki, qaytar əti, apar özünə ver, pis ətdi. Denən pulumuzu versin. Qəssaf gülə-gülə, xoş sifətnən bu əti oruya qoyor, pulların da verer. Geder. Deyir: – Ay İmam Hüsöyn, nə dedi qəssaf? İncidimi, ajıdımı? Deyir: – Yox, ay baba. Elə bir adamdı ki, on dəfə əti qaytardım, onunda da gülə-gülə başqa əti çəkdi verdi. – Özgə nə dedi? Deyir: – Dedi ki, babana denən yanında kimlər varsa, olarnan bu axşam maa qonağ olsunnar. Qəssaf bilmerdi ki, əti apartdıran Cənab Əlidi. Qəssaf bir ev tihdirmişdi Cənab Əliyçün. Allah-taalaya üz tutuf de- mişdi ki, ya Rəbbim, Cənab Əli üçün burda bir ev tikəjəm. Onun içinin hər ehdiyatdarın qoyoram, qapıyı da qıfılleram. Cənab Əli bu evdə qonağ olmasa, bu qapı beləcə qıfıllı qala- jax. Əhdi-peyman elədi Allahdan, qapıyı da qıfılladı, açarı da arvada verdi. Arvad da bir yerdə saxladı. İndi Cənab Əli gəlif, Gəncədədi. Cənab Əli durdu, çadır- rarın da yığışdırdılar, qonax getdilər Comar Qəssaba. Qapıya gedəndə Comar Qəssaf dedi ki, arvad, qonağ otağının haçarını mana əti. Nə bilerdi ki, bu Cənab Əlidi? Ayrı qonağ otağının açarını isteer. Haçar tapılmer. Comar Qəssaf ajıxlaner, özü də geder içəri haçar axtarmağa. Bular haçar axtarmaxda olsun, Cənab Əli qapıya yaxınnaşer – muna tikilən evə. Qapıya ya- xınnaşer, qıfıllar açıler tökülör. Bular daxil olollar evə, oturol- lar. Kişi eşiyə çıxanda görör ki, qapı açılıf, qonaxlar Cənab Əliyçün tikilən evdə oturollar. Comar Qəssaf əlini başına qoyor, xeylax fikirrəşer ki, ya Rəbbim, bu nə olan işdi? Bu nətəər işdi? Qonaxlara deməh olarmı ki, durun çıxın gedin? Deyir, hər kim olar, olar. Əmbə Cənab Əlinin pulunun üstündə onun adı da var idi. Onnan da bir az annayışı varıydı. Təzdən 90 gəldi bir quzu da kəsdi, gətdilər pişirdilər, ortuya qoydular, yidilər. Yiyəndə Cənab Əli dedi ki, – Comar Qəssabın bir uşağı var idi, balaca uşağıydı, – uşağı da gəti, biznən yemək yesin. Qəssaf dedi ki, ay dəvriş baba, bircə uşağım var, qorxoram qonağın əlinə-ayağına dolaşar. Mümkünsə, bənd olma. Deyir: – Onda çörəyini yığışdır, biz də yimirik. Əlajsız qaldı qəssaf, uşağı gətdi, bularnan çörəh yidi. Vaxt gəldi yatışdılar. Gejə patcahın başı ağrıdı. Cindarrarı, biliciləri – hamını çağırdı ki, buna bir çarə. İçində bir bilici varıydı. Dedi, pat- cahın başına Comar Qəssabın o bircə oğlunun qanı dərməndi. O olmasa, patcah öləjəh. Patcah dedi ki, gedin Comar Qəssaba deyin, Əlinin yolunda oğlunun qanını versin. Gedin elə deyin, Əlinin yolunda deyən kimi verəjək. Gəldilər, gejə qapıyı döydülər. Comar Qəssaf qalxdı ki, nədi, kimdi? Dedilər ki, vəziyyət belədi. Patcahın başı ağrıyır, patcah öləsidi. Sənin o bircə oğluyun qanını Əlinin yolunda patcahın başına dərman buyuruflar. Comar Qəssaf uşağı qıra- vatdan götdü, arvaddan oğruncağ apardı, yönünü qivləyə çö- yürdü, kəsdi. Qanını apardılar, getdilər. Patcah da qannan işdi, sağaldı. Qəssaf uşağı gətdi qıravatına qoydu. Yatdılar, səhər durdular. Dedi: – Arvad, qonax var, dur çörəyi-zadı hazırra. Arvad durdu, çörəh-zad hazırradı. Bir də dedi ki, a kişi, bu uşax bu vədə durordu, bu niyə durmadı? Dedi: – Arvad, uşaxdı, axşam da bir az gej yatıfdı, bənd olma. Arvad arada durdu bir baxdı. Baxanda gördü ki, uşağı kəsiflər, qızıl qanın içindədi. Arvad çığır-bağır salanda dedi: – Arvad, kiri. Dedi: – Nədi? Dedi: 91 – Bu uşağın qanını Əlinin yolunda patcahın başına dər- man buyurmuşdular. Ona görə kəsdim verdim, özüm kəsmi- şəm. Kiri, səs eləmə. Arvad da kiridi. Gətdilər quzunun qalanını da pişirdilər, burda yidilər. Ortuya qoyuf yeyəndə dedi: – Qəssaf, get uşağı da gətir. Dedi: – Ay dəvriş baba, uşax yatıf. Bircə uşaxdı. Qorxoram dəli olar, səksənər, eliyər. Dedi: – Ya get uşağı buruya əti, ya da çörəyi yığışdır. Qəssaf dedi ki, ay dəvriş baba, vallah, Allahdan gizdin deyil, bəndədən nə gizdədim. Patcahın başı ağrıyırdı, uşağın qanı başına dərman deyilmişdi. Əlinin yolunda verdim. Dedi: – Get, uşağı buruya ət. Gətdi uşağı, qoydu Əlinin qarşısına. Cənab Əli səkgiz rükət namaz qıldı, üzünü Allah tutdu, əllərini qaldırdı, dedi: – Ya Rəbbim, belə bir iş var, buna şəfa ver. Allah-taala Cənab Cəbrayılı göndərdi ki, get onun başını yerinə düzəlt, ağzeyin liqafınnan da çək. Gəldi Cənab Cəbrayıl uşağın başını yerinə qoydu, ağzının liqafınnan çəkdi. Allah- taala əmr elədi, nəfəs verdi, uşax dirildi. Bu kişiyə agah oldu ki, bu adam Cənab Əlidi. Cənab Əli əlini kürəyinə çəkdi. Sağol- laşdılar, çıxdılar getdilər. İndi Göy İmam deyilən həmən uşaxdı. Cənab Əli şəhərdə nə qədər öylər var idi, hamısının bir- bir qapısını hərrəndi, dedi ki, bu axşam bizi qonağ elə. Buları heş kim qonağ eləmədi. Axırı getdilər bir kəndə çıxdılar. Kəndin qulağında gördü ki, bir arvad qapı süpürür. Buruya getdi, dedi ki, ay bajı, ay xala, bu axşam bizi Allah qonağı eliyərsənmi? Dedi: 92 – Allaha da qurvan olum, qonağına da, gəlin, ay dəvriş babalar, gəlin. Gəldilər. Arvad da çox kasıv idi, heş nəyi yoxuydu. Hə- rəsinin altına bir çul tulladı, üstündə otdular. Cənab Əli dedi ki: – Ay bajı, ərin varmı? Dedi: – Var, ərim camaatın malını otarmağa aparıf, naxır otarer, indijə gələr. Axşam oldu, arvadın əri hər kəsin malını qapısına ötür- dü, axırda öz evinə gəldi. Gəldi gördü ki, üş dəvriş oturuf. Dəvrişdərnən salamlaşdı. Arvad da dedi ki, ay kişi, sənnən icazəsiz üş qonax qəbul eləmişəm. Maa nə deyəjəhsən bilme- rəm. Kişi dedi: – Yaxşı eliyifsən. Getdi bularnan salamlaşdı. Arvadı çəkdi, dedi: – Arvad, heş nəyimiz yoxdu. Qonaxlara nə pişirəjeyik, nə kəsəjeyik? Bircə inəhləri varıydı, bircə də buzoyları. Arvad dedi: – A kişi, gəti buzoyu kəs. Kişi gətdi daldaya çəkdi buzoyu, kəsdi. Gətdi, pişirdilər, yidilər, yatdılar. Savah da durdu, pişirdilər, yidilər. Yiyənnən sonra dəvrişdər sağollaşdılar, çıxıf getdilər. Dəvrişdər gedən- nən sonra kişi dedi ki, ay arvad, mən gederəm, camaatın malın gətirif burdan keçirəndə inəyi gətir naxıra qat. Getdi camaatın malını yığdı gətdi, qapıdan keçirəndə gördü kü, inək qapıda yater. Çağırdı, çağırdı, gördü ki, heş kəs yoxdu. Axırı özü yüyürə-yüyürə gəldi. Gələndə gördü inəh ölüf. İçəri girdi, girəndə gördü ki, oğlu, qızı, arvadı – hamısı ölüf. Çığırdı, ba- ğırdı, ağladı, başına döydü, küy salanda qonum-qonşu töküldü. – Ay kişi, nədi? Dedi ki: Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|