93
– Üş dəvriş gəlmişdi. Buzoyumuzu da kəsdih, yarısını
axşam yedik, yarısını da savah. Çıxdılar getdilər. İndi də get-
dim ki, malı yığışdırıf gətirəm, gələndə gördüm ki, arvad da
ölüf, uşax da ölüf, inəh də ölüf.
Camaat yığıldı, molla-filan yığıldı, apardılar buları bas-
dırdılar. Kişi naxırı-zadı buraxdı, qavırsannıxda ölülərinin –
oğlunun, qızının, arvadının üstündə özünü şəhid elədi, gejə-
gündüz evə gəlmədi. Bir neçə gün keşdi, Cənab Əli göy atda,
göy donda gəldi qavırsannıxda kişiyə dedi ki, ay kişi, noluf,
niyə özünü öldürörsən? Nədi, nəmənədi? Dedi:
– Ay sənə fida olum, hər kimsən bilmerəm. Üş dəvriş
gəlmişdi. Bircə buzoyumuz vardı. Buzoyu da kəsdim, yidilər,
getdilər. Olar gedənnən sonra uşaxlarım, arvadım, inəyim də
ölüf. Mən də indi özümü şəhid eliyirəm oların üstə.
Çıxartdı civinnən bir alma verdi. Dedi:
– Patcahın bir qızı var, iyirmi ildi xəstədi. Dünya alim-
ləri, biliciləri, şairləri hamısı tökülüf onu qutarammer. İndi bu
almeyi apar, ona ver. Onun da əhdi-peymanı var. Kim onu
qutarsa, o qızı ona verəjək. Apar bu almeyi onun burnuna ilət,
ilədən kimi diriləjəh, sağalajax, on beş yaşında olajax. Onu da
alarsan, orda dolanarsan.
Almeyi də götdü, getdi. Elçi daşının üstə oturmuşdu.
Patcah dedi:
– Gedin görün o kimdi?
Gəldilər, apardılar. Dedi:
– A kişi, nəəzersən?
Dedi:
– Qadan alem, o qızı qutarmağa gəlmişəm.
Dedi:
– Öyün yıxılsın, bunu hardan qutarersan? Dünya alim-
ləri, biliciləri töküldü, onu qutarammadı.
Dedi:
94
– Mən qutarajam, niynersən.
Dedi:
– Bunu keçirin qızın yanına.
Qızın yanına keçirdilər. Almeyi civinnən çıxartdı, qızın
burnuna ilədən kimi qız sapbasağlam qalxdı, on beş yaşında.
Patcaha xavar getdi. Patcahlar da ağıllı olollar, ağılsız adamı
patcah qoymazdar. Patcah fikirrəşdi, dedi:
– Ayə, mən qojalmışam, arvadım da qojalıf. Qoy buna
deyim, bəlkə, yerini biler, getsin iki alma gətsin. Birini mən
yeyim cavannaşım, birini də arvadım.
Dedi:
– A kişi, get bu almadan ikisin də gətir. Birini maa, bi-
rini də arvadıma. Onnan sonra cavannaşajeyih, bu başımın tacı-
nı da sənin başına qoyajam, özüm də saa vəzir olajam.
Təzdən ağlıya-ağlıya getdi arvad-uşağının üstündə gənə
özünü şəhid eləməyə. Bir, iki, üş gün burda özünü şəhid elədi.
Bir də gördü ki, göy atdı, göy donnu Cənab Əli böyürdən çıxdı.
Dedi:
– A kişi, nooldu?
Dedi:
– Saa qurvan olum, apardım almeyi verdim, qızı da di-
riltdim. Qız da dirildi, cavannaşdı. Patcah dedi get maa da iki
alma gəti: birini arvadıma, birini özümə. Mən hardan alım almeyi?
Cənab Əli əlini belə tutdu, dedi:
– Bir burdan bax.
Barmaxlarının arasınnan belə baxdı. Baxanda gördü ki,
cənnətin bağı görükör. Dedi:
– Nə görörsən?
Dedi:
– Yaxşı alma, armud, hər şey, meyvələr görörəm.
Dedi:
95
– Get bax, o almanın başına fırran, hərrən, içində hansı
yaxşıdı ikisini qopar, apar birini patcaha, birini də arvadına.
Getdi, alma ağacının dörd yanına hərrəndi. “Hansını qo-
pardem, hansını qopardem” deyəndə belə baxdı gördü ki, arvadı
da ordadı, iki oğlu, bir qızı da orda, inək də orda, buzoy da ya-
nında – cənnətdə. Yüyürtmə özünü bura salanda Cənab Əli dedi
ki, ay kişi, ay kişi, harya gedersən? Dedi ki, qadan alem, arvadı-
mın, uşağımın yanına gederəm. Dedi ki, ay kişi, sana arvadınmı
lazımdı, uşağınmı, inəyinmi, buzoyunmu, yoxsa patcahın qızımı?
Dedi:
– Ay sana qurvan olum, mana öz arvadım, öz buzoyum,
öz oğlum, qızım lazımdı.
O səxavətnən hamısı cənnətə daxil oldular. Burda da
Cənab Əlinin uşaxları bildi ki, ibadətdən səxavət yaxşıdı. Uşax-
ları bax elə başa saldı. Yəni səxavətsiz ibadət bir şey döy.
12. SAİLİ BORCDAN QURTARAN ƏLİ
Günnərin bir günü kəntdə bir kasıvın pulu yoxuydu, iş
aşırmalıydı, toy eləməliydi. Əlacı kəsildi, getdi Yezitdən pul
götdü kü, mana pul verginən, bu işimi görüm. Bular o vaxtı
pulu verəndə daqavor bağladılar kı, bax, filan ayın filan tari-
xində pulu gətirəjən. Bir saat pulu gej gətdin, oğlun mənimdi.
Kasıf pulu aldı, gətdi. İşini-güjünü görənnən sonra ayın başı
tamam olanda bunun yanına yüürdü, onun yanına yüürdü, qo-
hum-əqrəbanın yanına yüürdü, heş kimnən muna əl tutan ol-
madı. Əlaj kəsildi, getdi canım fəda olsun, Cənab Əlinin yanına.
– Ya Əli, mən pul götümüşəm Yezitdən, borcu büyün-
nəri qaytarmalıyam. Mana pul verginan, mən o borcu verim,
canımı kutarım. Əyər büyün günortuya o pul çatmasa, oğlum
Yezidindi. Günortadan sonra pulu aparsam da, qəbul döy.
Əli dedi:
96
– Omar, bu kişiyə pul verginən.
Dedi:
– Ə, mənim pulum nəəzer?
Dedi:
– Osman, buna pul verginən.
Dedi:
– Mənim pulum yoxdu.
O vaxtdarı insannarı qul kimi satellarmış. Cənab Əli dedi:
– Məni apar bazarda sat, apar pulunu.
Kişi dedi:
– Mənim özüm də olmuyum, ayləm də olmasın, uşağım
da olmasın, bu mümkün olan iş döy mən səni aparıf satam.
– Ə, – dedi, – can mənim döymü? Mən sana ixtiyar
verirəm. Apar məni satginan, get borcunu qaytarginan.
Əlajı kəsildi, kişi Cənab Əliyi apardı. Canım sənə fəda
olsun, Cənab Əli şəxsiyyətcən çox şəxsiyyətdi, qüvvəli bir
pəhlivan olufdu. Bazara çıxanda hərə bir tərəfdən töküldü:
– Kişi, quluyun qiyməti nədi?
Cənab Əli bu kişiyə dedi ki, denən mənim qulumun
qiyməti özü ağırrıxda qızıldı. Gün batannan gün doğan arası
nə iş desən, mənim qulum bajarır. Burda bu qədər əhalinin
içində heç kimin bunun özü ağırrıxda qızılı verməyə gücü
çatmır. O vaxtı patcahlığa səda getdi ki, belə bir qul gəlif. Özü
ağırrıxda qızıladı, günbatannan gündoğan arası nə iş desən,
onu bajarer. Patcah dedi:
– Gətirin onu buruya.
Apardılar. Dedi:
– Sən bilirsənmi ki, səni mən satın alanda ömrüün axırına
kimi mənim tabeçiliyimdə olajaxsan?
Dedi:
– Bəli, bilirəm!
Dedi:
Dostları ilə paylaş: |