65
məşğul olur, onların ev tapşırıqlarının yerinə yetirilməsinə nəzarət
və köməklik edir, asudə vaxtlarını səmərəli və mənalı təşkil edir-
dilər. Uşaqlar yaxşı əməllərinə görə rəğbətləndirilirdi. “Quran”ın
müəyyən hissəsini öyrəndikdən sonra bir günlük tətil verilməsi,
tərifləmək, “Afərin” demək, təbəssümlə qarşılamaq, müəllimin əvə-
zinə “Quran” oxumağa icazə vermək, müəllimin köməkçisi təyin
etmək-kimi rəğbətləndirmə üsulları var idi. Uşaqlar səhərdən
axşama kimi məktəbdə olurdular.
Beləliklə, deyə bilərik ki, məktəblər ilk vaxtlarda insanlarda
yazıb oxumaq missiyasını, yerinə yetirirdisə və ya dini yaymaq,
təbliğat vasitəsi kimi fəaliyyət göstərirdisə, daha sonralar cəmiyyə-
tin inkişafı, insanların dünyagörüşünün genişlənməsi artıq məktəbin
belə bir vəzifə və funksiyasını qane etmirdi. Ona görə də daha yük-
sək təlim və tərbiyə müəssisələrinə ehtiyac duyulur, islam aləminin
hər yerində müsəlmanların təhsillənməsi, elmə yiyələnib, tərəqqi
etməsi islamın başlıca şərti hesab olunur və elmə, biliyə yiyələnmə
müsəlmanın başlıca vəzifəsi hesab olunurdu.
4.1.5. Xanegah, Təkyə (Təkkə), Zaviyə və Dərgahlarda təhsil
IX əsrin sonları, X əsrin əvvəllərində Yaxın və Orta Asiyada,
daha sonralar Azərbaycanda sufizm hərəkatı başlandı. Xanegahlar,
Təkyələr (buna təkkə də deyilir), Zaviyələr, Dərgahlar sufizmin
həm ibadət yerləri, həm də təlim, tədris yerləri, təhsil ocaqları hesab
olunurdu. Bura insanlar toplaşır, söhbət edir, Şeyxin ibrətamiz,
nəsihətverici, təhsilləndirici söhbət və moizələrini dinləyirdilər.
XII əsrin sonlarında, xüsusilə XIII -XIV əsrlərdə Azərbayca-
nın bir çox qədim şəhərlərində Xanegahlar geniş yayılmışdı “Xane-
gah” kəlməsinin mənası “İbadət yeri”, “İbadət evi” deməkdir.
Naxçıvan ərazisində Xanegahlar, Təkyə və Zaviyələr daha
çox idi. Bu Xanegahlarda müəyyən din, əqidə və ya təriqət təbliğ
olunurdusa da, həm də burada insanlar təhsil alır, müəyyən bilik və
dünyagörüşə yiyələnirdilər. Naxçıvan MR-run Culfa rayonunda,
Əlincə çayının sahilindəki Xanağa kəndi orta əsrlərin Xanegahından
qalmışdır. Bu Xanegah iki mərtəbədən ibarətdir. Alt mərtəbə sər-
dabə adlanır ki, Nəiminin qəbri buradadır. İkinci mərtəbədə kitab-
xana, təlim-məşğələ otağı, yığıncaq otağı və başqa otaqlar vardır.
66
Abidə 8 guşədən ibarət olub qırmızı və ağ bişmiş kərpiclə tikilmiş
və yaşıl kaşilərlə bəzədilmişdir. Abidənin üzərində çox əzəmətli bir
künbəz vardır. Məqbərənin qarşısında müxtəlif fiqurlarla nəqş
edilmiş 10 metr yüksəkliyində 4 sütun ucalır. Bu Xanegahın qapı
yerinin üstündən düşmüş yazılı bir daş kitabə bu gün Xanegah
məqbərəsində saxlanılmaqdadır. Vaxtilə buradakı Xanegaha dövrün
bilikli adamları, şair və ziyalıları toplaşır, burada şeir məclisləri,
dini, elmi söhbət və müzakirələr keçirirdilər. Hürufilik təriqətinin
banisi Nəiminin məzarı da Xanegahdadır.
Naxçıvan şəhərindəki Zaviyə məhəlləsində Bektaşilərə məx-
sus Zaviyə (“Künc”, “Guşə” mənasını verir) məscidi erkən orta əsr-
lərin qiymətli memarlıq abidəsidir. Zaviyə Bektaşilərin həm ibadət
yeri, həm də təlim-tədris mərkəzi olmuşdur. Bura toplaşanlar müx-
təlif elm, bilik sahələrinə dair təriqət başçılarından, dövrün böyük
alimlərindən dərs almışlar. Zaviyədə təlim, təhsil məsələlərinə geniş
yer verildiyindən buraya mədrəsə də deyilmişdir.
“Xəlvətilik” təriqətinin banisi, XV əsrdə Bakıda yaşayıb-
yaratmış, xeyli məktəb və mədrəsələr açmış Şeyx Seyid Yəhya
Bakuvi Təkyələr kompleksi olan Şirvanşahlar sarayı məkanında da
böyük Xanegah yaratmışdır. Onun burada yaşadığı dövrdə 20 minə
yaxın müridi olmuşdur. Özü, farsca, ərəbcə, türkcə əsərlər yaratmış,
dini-didaktik şeirlər yazmışdır.
1000-ci ildə Nişabur şəhərinə gəlmiş məşhur azərbaycanlı
ədib və şair, məşhur mühəddis Baba Kuhi (vəf.təxm.1019) burada
sufizmin fəal iştirakçısı olmuşdur. Xorasanın ən görkəmli sufi
şeyxlərindən olan Sulaminin xanegahına rəhbərlik etmişdir. Xane-
gaha rəhbərlik edən şəxs dərin elmə, biliyə və ən əsası isə mü-
dərrislik bacarığına malik olurdular. Təsəvvüf ədəbiyyatı adlanan
ilk sufi ədəbiyyatının nümunələrinə də Baba Kuhinin əsərlərində
rast gəlmək olur.
Bu gün Azərbaycanın bir çox yerlərində o cümlədən Lerikdə,
Cəlilabadda, Biləsuvarda və başqa yerlərdə Xanegah adı ilə kəndlər
vardır ki, həmin kəndlərdə də mövcud olmuş Xanegahların izi bu
gün də görünməkdədir.
Bir çox Xanegahların nəzdində və ya ayrılıqda Təkyələr fəa-
liyyət göstərirdi. Təkyə farsca “söykənmə”, “istinad etmə”, “sığına-
caq” deməkdir.
67
Təkyələrdəki nəzəri təlim alanlar praktik olaraq Təkyənin zikr
ayinlərinə qoşulur, təsəvvüf adətlərini icra edirdi. Zikr ayinlərində
bəstəli ilahilər oxunur, səma rəqsləri ifa olunur, şeir və musiqi
dinlənilirdi. Başqa sözlə təkyə həm də bir ədəbiyyat, incəsənət, mə-
dəniyyət ocağı kimi fəaliyyət göstərirdi. Praktik fəaliyyəti uğursuz
olan tələbələrin nəzəri biliklərinə etibar edilmir və onlar yenidən
çiləyə çəkilirdilər. Təlimdə uğur qazanan tələbələr öncə zahidlik
mərtəbəsinə yüksəlir, sonra təhsilini davam etdirərək Şeyx rütbəsinə
qədər yüksələ bilir və mürşidliklə, yəni müəllimliklə məşğul ola
bilirdilər. Şeyx yol göstərən, öyrədən, istiqamət verəndir. Mürid
Şeyxə bağlı, ondan öyrənən tələbədir. Məktəbdə müəllim kimdirsə
təriqət ocağında da Şeyx odur. Məktəbdə müəllim insanın ağlına
təsir göstərirsə, ocaqda Şeyx insanın ruhuna, mənəvi aləminə təsir
göstərir. Bəzən mədrəsəni bitirmiş şəxslər də təkyələrə gəlirdilər.
Təkyələrin bütün xərclərini vəqflər və Xanegah təriqət üzvləri
ödəyirdilər. Təkyələrdə təsəvvüf həyatına məcazi mənada “Mey-
xana”, “Xərabat” da deyilirdi. Bir çox klassik ədəbiyyat nümunələ-
rimizdə də təsəvvüf ideyalarından irəli gələn bu ifadələr işlənmişdir.
Dahi Füzulinin – “Meyxanələri fəth edək fatihələrlə” misrası,
yaxud, “Gah məmur qılar badə məni, gah xarab; Görünüz gah qu-
ran, gah yıxan memarı” beyti buna misal oal bilər.
Beləliklə deyə bilərik ki, pedaqoji, psixoloji, didaktik, mənəvi
və tibbi məsələlərə varıncaya qədər geniş bir xidmət sahəsi olan
təkyələr o dövrün özünəməxsus, səciyyəvi məktəbidir, klubudur,
istirahət yeridir, gözəl sənətlər akademiyasıdır, ədəbiyyat və fikir
ocağıdır, mənəviyyat qaynağıdır. Təkyə Quranın tövsiyə etdiyi bir
metod ilə hikmət və gözəl öyüdlə insanları dinə, həqiqətə, mərifətə,
elmə və biliyə çağırırdı. Təkyələrdə insanlar özlərinə sığınacaq tap-
mış, yolçular, yoxsullar, evsizlər təkyələrdə öz rahatlığını və əm-
niyyətini təmin edə bilmişlər. Təkyələr həm də insanların bir-birilə
ünsiyyət, xəbərləşmə mərkəzi idi. Təkyələr bəzi zamanlar xəstələr
üçün də bir şəfa mərkəzi olmuşdur. Burada daha çox təlqin yolu ilə,
Şeyxin məsləhət və tövsiyələri ilə insanlar şəfa tapmışlar.
İbadət və idrak ocaqlarından biri də müəyyən bir Şeyxin adı
ilə adlandırılan Dərgahlardır. Dərgah “Qapı önü” mənasını verir ki,
burada insanlar öz tərəfdarlarını tapmış, ünsiyyət qurmuş, öyrənmiş,
bilik qazanmışlar. Deyə bilərik ki, erkən orta əsrlərin ibadət və təlim
Dostları ilə paylaş: |