Mukor, Zygorhynchus
35-41
Phycomyces 39-44
Absidia, Rhizopus
44-49
Syncephalastrum 47-48
Endomycetes
Debaryomyces, saccharomyces
36-46
S. Cerevisiae
36-41
Dipodascus (Endomyces)
39-43
Pichia 40-46
Metschinikowia 42-48
Saccharomycopsis 50
Müqayisə üçün
Bütövlükdə mikroorqanizmlər 22-74
Ali bitkilər 28-49
RNT molekulları (ribosom – rRNT, matrisa və ya məlumat
– mRNT və nəqliyyat nRNT) zülalların sintezində bilavasitə
iştirak edirlər. Metabolik proseslərin, xüsusilə zülalların
biosintezinin intensiv getdiyi hüceyrələrdə RNT:DNT nisbəti
də böyük olur.
Zülallar – hüceyrənin bütün quruluş elementlərinin əsas
komponentini təşkil edir. Digər tərəfdən fermentlər də zülal
təbiətli olduqlarından onlar (zülallar) hüceyrənin təkcə quruluş
yox, həm də funksional elementi kimi də mühüm rol oynayır.
Zülallar, makromolekullar olub, aminturşularından təşkil
olunur. Aminturşularının sayının 100-dən çox olmasına bax-
mayaraq onlardan ancaq 20-si zülal molekullarının qurul-
masında iştirak edir. Bunları, adətən proteinogen aminturşuları
adlandırırlar. Zülallarda rast gəlinən aminturşularının
əksəriyyəti
α
– aminturşularıdır ki, onların da quruluşu aşağı-
dakı ümumi düsturla göstərilə bilər.
R — CH — COOH
|
NH
2
Aminturşuları tərkibindəki R – qalığına görə bir-birindən
fərqlənir. Bu qalıq hidrogen atomundan (qlisin), alifatik və ya
aromatik karbohidrogenlərdən (alanin, valin, leysin, izoleysin,
prolin, fenilalanin), polyar qruplardan (serin, treonin, tirozin,
sistein, metionin, asparagin, qlütamin, triptofan), karboksil qru-
plarından (asparagin turşusu, arginin, histidin) ibarət ola bilər.
Zülallar iki qrupa bölünür: sadə (proteinlər) və mürəkkəb
(proteidlər). Sadə züllallar – proteinlər, yalnız zülal molekulun-
dan, mürəkkəb zülallar isə zülal molekulundan əlavə həm də
qeyri-zülal komponentinə də malikdir (məsələn, nuk-
leoproteidlər, lipoproteidlər, fosfoproteidlər, xromoproteidlər
və s.).
Zülallar polipeptidlərdir, onlar isə aminturşusu qalıqların-
dan təşkil olunmuşdur. Yəni:
Bu qayda ilə əmələ gələn dipeptidlərdə iki, tripeptidlərdə
üç, oliqopeptidlərdə 10-a, polipeptidlərdə 100-ə qədər,
zülallarda isə 100-dən çox aminturşusu qalığı olur. Polipeptid
zəncirinin sintezi, ribosomlarda aminoasil – HRNT-nin iştirakı
ilə həyata keçirilir. Göbələk hüceyrələrində, əsas etibarilə, iki
tip zülallar: fermentlər və skleroproteinlər üstünlük təşkil edir.
Skleroproteinlər adı altında adətən, göbələklərdə qılafın tərkib
elementi nəzərdə tutulur və dayaq, quruluş zülalları hesab
olunur.
Adi xətti polimerlərdən fərqli olaraq, zülallar öz
quruluşlarının mürəkkəbliyi və onlardakı molekulyar
qüvvələrin müxtəlif təsiri sayəsində ardıcıl olaraq bir neçə
quruluş tipi əmələ gətirir.
Birinci quruluş tipi – polipeptid zənciri – əsas valentlik
zənciridir. Bu zəncirboyu kovalent və kimyəvi rabitələr təsir
edə bilir. Polipeptid zəncirinin halqaları arasında hidrogen
rabitəsi əmələ gəlir. Bu zaman polipeptid zənciri elə
yerləşməyə çalışır ki, halqalar arasında mümkün qədər çox
hidrogen rabitələri yaransın.
Polipeptid zəncirinin (makromolekulunun) spiralvarı qu-
ruluşu, adətən, zülalların – ikinci quruluşu adlanır.
Üçüncü quruluş – polipeptid zəncirinin spiralvarı nizam-
sız sahələrinin yığcam hissəciklərdə (fibrilyar və qlobulyar)
yerləşməsindən ibarətdir. Bu cür quruluş, zəncirin yan amin-
turşuları radikallarının vandervaals qarşılıqlı təsirləri, həmçinin
də, kimyəvi körpücüklərlə, məsələn, disulfid tikişləri ilə
müəyyənləşdirilir.
Dördüncü quruluş – zülal qlobulunun səthində yerləşən
funksional qruplar arasındakı mövcud qüvvələr nəticəsində
yaranır. Zülallarda dördüncü quruluş, məsələn, müxtəlif yüklü
qruplar arasındakı kulon elektrostatik qarşılıqlı təsiri ilə də,
əlaqədar ola bilər.
Lipidlər – suda həll olmayan, canlı hüceyrələrdən isə qey-
ri-polyar həlledicilər (xloroform, efir və ya benzol) vasitəsilə
ekstraksiya edilən üzvi maddələrə lipidlər deyilir. Hüceyrədə
lipidlər, aşağıdakı funksiyaları yerinə yetirirlər: 1) onlar
biomembranların quruluş komponentidir; 2) yüksək enerjili
maddələrin ehtiyat halında hüceyrələrdə toplanma formasıdır;
3) yüksək enerjili maddələrin daşınma formasını təşkil edir; 4)
müdafiə rolunu oynayır. Lipidlərə aid edilən bir sıra maddələr
(bəzi vitaminlər, onların sələfləri və həmçinin də hormonlar),
yüksək bioloji aktivliyə malikdir. Hüceyrənin ən mühüm sub-
mikroskopik quruluş elementi olan «elementar membranlar»
lipoproteid kompleksindən təşkil olunmuşlar. Göbələk
hüceyrələrində lipidlər, ehtiyat maddələri kimi protoplazmada
toplanır və buradan da hüceyrə şirəsinə keçə bilirlər.
Lipidlər, protoplazmada çox kiçik damlalar şəklində to-
planaraq, sanki onun kütləsinə hopur və beləliklə də, proto-
plazmaya parlaq şüşəyəbənzər görkəm verir. Sonradan bu
maddələr, bir-birilə birləşərək mikroskop altında daha yaxşı
görünən, iri damlalar şəklində ya protoplazmada qalır və ya on-
dan vakuola keçirlər. Lipid damlalarının bu cür ayrılması
prosesi, hüceyrəyə qeyri-əlverişli təsirlər zamanı (məsələn,
mühitin reaksiyası dəyişdikdə) güclənir. Bunun da sayəsində
vakuollardakı lipid damlalarının miqdarı artır, lakin proto-
plazmanın əvvəlki konfiqurasiyası pozulur. Bu hadisə, «lipo-
faneroza» adlanır, onu qeyri-əlverişli şəraitlərdə saxlanmış
göbələklərdə və ya köhnə göbələk kulturalarında aşkar etmək
olar.
Polisaxaridlər – təbii polimer birləşmələrinin mühüm
siniflərindən biridir. Polisaxaridləri iki böyük qrupa bölürlər: 1)
homopolisaxaridlər; 2) heteropolisaxaridlər.
Homopolisaxaridlərə, polisaxaridlərin çox hissəsi, o cümlədən,
sellüloza, nişasta və qlikogen də daxildir.
Göbələklərin hüceyrə qılafında homopolisaxaridlərdən –
sellüloza, xitin,
α
– qlükan və s. ilə yanaşı, həm də çoxlu
heteropolisaxaridlər – qlükomannanlar, mannozalar və
başqaları da vardır.
Hal-hazırda konformasion təsəvvürlərin inkişafı
sayəsində, polimer zəncirində yerləşən karbohidrat qalıqlarının
bəzi quruluş tiplərini öyrənmək mümkün olmuşdur. Belə ki,
sellüloza molekulunda qlükoza halqası elə konformasion
vəziyyətdə olur ki, o polimerə öz oxu ətrafında burulmuş nazik
sapvarı forma verir. Polimerin bu quruluşu «kreslo» adlanır və
aşağıdakı kimi göstərilə bilər.
«kreslo»