-
42
-
Qaf dağının qoruyucusu Hərkayıl yunanlara saklardan keçən mifik mədəni
qəhrəman Heraklı xatırladır. F.Cəlilov hələ keçən əsrin 80-ci illərində Heredota
istinadən belə bir fikir irəli sürmüşdü ki, bu obrazın mənşəyi prototürk tayfalarına
bağlanır. Müqayisə üçün türk eposlarının özəyində duran «Qoroğlu/Koroğlu»
mifinin tarixi köklərinə baş vuraraq yazırdı ki, «Koroğlu adının qədim anlamı,
semantikası ilə gerçəkləşən qəhrəmanlıq səfərləri yunan və italyan
mifologiyasında dəyişmədiyi kimi, adın özü də tərcümə olunmadan saxlanmışdır:
Kor-oğlu – azər; Qor-oğlu – türkmən; Her-akle(s) – yunan; Xer–okle – etrusk;
Her-(o)kul(s) –latın. Beləliklə, saqat soykökü rəvayətinin yunanlı informatoruna
görə, Herakl saqatların ulu babası olan Skifin atasıdır. Herakl özü isə yunan
mifologiyasında Olimpin baş tanrısı Zevsin dünya gözəli Amenadan doğulan
oğludur»
1
. Krım əhalisinin dilindən yazıya alınmış «Herakl və skiflər» adlı mifdə
göstərilir ki, Herakl öküzlə boya-başa çatdığı diyarda yer şumlayırmış. Toxumları
səpib qurtarır, dincini almaq istəyir. Hava soyuq imiş, onu göy çəmənlikdə
qəflətən yuxu tutur. Ayılanda görür ki, atı və arabası yoxdur. Peşimançılıq çəkən
Herakl axtarışa başlayır. Xeyli gəzib-dolaşandan sonra qarşısına qəribə bir məxluq
çıxır ki, bədəni beldən yuxarı gözəl qız, kəmər yerindən aşağı isə ilan idi.
Təəcüblənərək ondan soruşur: «Sən kimsən?» İlan-qadın cavab verir: «Mən Apa
(Ana) ilahəyəm». Herakl xəbər alır: «Apa tanrı, sən mənim atımı görməmisən?»
İlan-qadın deyir: «Atın və araban məndədir. Onları ancaq bir şərtlə sənə
qaytararam: bir müddət burada qalıb mənim ərim olacaqsan». Herakl payi-piyada
dünyanın o biri başında yerləşən vətəninə dönə bilməyəcəyini anlayır və Apa
tanrının yanında qalmağa razılaşır. İlan-qadın atı və arabanı qaytarmağa tələsmir,
ona görə ki, Herakla vurulmuşdu. Onlar o vaxta qədər birlikdə yaşayırlar ki, üç
uşaqları dünyaya gəlir. Bundan sonra Apa atı və arabanı Herakla verib deyir:
«Səndən ayrılmaq istəməsəm də, yurdun üçün darıxdığını duyuram. Verdiyim
sözün üstündə dururam. Atını və arabanı geri qaytarıram. Ancaq söylə görüm,
oğlanların böyüyəndən sonra nə edim? Onları sənin yanına yollayım, yoxsa öz
ölkəmdə saxlayım?» Herakl belə qərara gəlir: üstü qızıl kasalı kəmərini belindən
açır, sonra yayını dartıb gərilmiş ipi bağladığını və oxu necə atdığını göstərir.
Onları Apa tanrıya verib bildirir: «Oğlanlarım böyüyüb kişiləşəndə qoy kəmərimi
bellərinə bağlasınlar və yayımı çəkib sahmanlasınlar. Kəmərim onlardan hansının
belinə gəlsə və kim yay-oxumu mənim kimi sahmanlaya bilsə, yanında saxla.
Yayımın gərilmiş ipini bağlamağı bacarmayanı və kəmər belinə gəlməyəni qov
getsin». İllər keçir. Heraklın oğlanları böyüyürlər. Apa tanrı atalarının kəmərini və
ox-yayını gətirib övladlarının qarşısına qoyur. Kəmər iki oğlun belinə çox geniş
olur. Onlar qızıl kasaların ağırlığını daşıya bilmir. Böyük və ortancıl qardaşın
yayın gərilmiş ipini də çəkib bağlamağa gücləri çatmır. Hər ikisini ölkədən
qovurlar. Heraklın kəməri üçüncü oğlun belinə gəlir və o, yayı atası kimi
qaydasına salıb oxu sərrast atır. Bu, kiçik oğul Skif idi. Skif ölkədə Apa tanrının
himayəsində qalır və ondan skif tayfası törəyir. Skiflər Heraklın öküzlərlə yer
1
Ağasıoğlu F. Azər xalqı (Seçmə yazılar). – B., «Ağrıdağ» nəşriyyatı, 2000, s . 92-93.
-
43
-
şumladığı Tavr və Dnepr ətrafı çöllərdə məskunlaşırlar
1
. Göründüyü kimi,
prototürk tayfalarının kök saldığı ərazilərin müasir əhalisinin yaddaşında Herakl
mənşəcə yunanlı deyil. O, türkün bir qolunun ulu əcdadı Oğuz kimi üç oğlunun
içərisindən ancaq ox-yayla bağlananı seçib yeni nəslin başında durmasına razılıq
verir.
Bizə elə gəlir ki, «Munisnamə»də
«Hərkayl/Qerkayl» kimi xatırlanan demiurq
daha dərin qatlardan gəlir və «Avesta»dakı «Hara-Bərazayt»ın, yunan-sarmat-
skiflərdəki «Herakl»ın, türk-azərbaycanlılardakı «Qoroğlu/Koroğlu»nun kökünün
başlanğıcında dayanır. Çünki sadalananların hamısı dağla bağlanır, işıq-qaranlığı,
göy-yeri mənalandırır.
Oğuz mifi və Quz/Qazlıq dağı. Qədim roma miflərində şəhid çoban kimi
xatırlanan «Qafqaz»da və dağ zirvəsi «Kazbek» («QAZbək» // QUZbəy» //
Oğuzbəy») sözündə türk mənşəli hissəciklərin olduğu şübhəsizdir. Birincinin
ikinci hecasında «qaz // quz», ikincinin isə əvvəlində «kaz // qaz // quz»
komponentlərinin mövcudluğu göstərir ki, «işquz // aşquz // iç oğuz» tayfaları çox
əski çağlardan Azərbaycanın dağlıq və dağətəyi sahələrində məskunlaşmışlar.
Maraqlıdır ki, «Dədə Qorqud» dastanında da bu dağın adı «Qafqaz» sözünün məhz
ikinci hissəsinə («qaz»a) məkan anlamlı sözdüzəldici «lıq» şəkilçisi artırılmaqla
yaranır: «Qaz // lıq».
III.
Göylə Yerin birliyi, yəni yaradıcının insanlara, təbiətə yaxınlığı. İlkin
təsəvvürlərə görə göy yerdən aralı deyildi. «Qabaxlar göy yerə yaxın idi. Adamlar
bir-birini öldürüb qan tökürdülər, bərəkətin qədrini bilmirdilər. Bunu görəndə
tanrının qəzəbi tutdu, göyü yerdən uzaqlaşdırdı». Sonralar bu təsəvvürlər esxataloji
xarakter almış və dünyanın məhvi şəklinə salınmış, göyün - yaradıcının üz
döndərməsinin səbəbi insanların şərə, pis əməllərə meyl etmələri ilə izah
olunmuşdur.
IV.
Dünyanın yeddi qatda təsviri. Azərbaycanlıların mifoloji təsəvvürlərində
«Göyün yeddi qatı var. Birinci qat torpaxdı ki, qara camahat yaşayır. Sonrakı
qatlarda huri-pərilər, qılmannar, peyğəmbərlər yaşayır. Lap yeddinci qatda isə
allah öz taxtında oturup dünyanı idarə eliyir»
2
. «Munisnamə»də isə dünya qırx
qatlı təsvir edilir.
V.
Dünya yaranmamışdan əvvəl ancaq yaradıcının (Allahın tək halda)
mövcudluğu. Əksər mifoloji sitemlərdə yaradıcıdan əvvəl də yaşayışın olması
göstərilir. «Avesta»da əsas yaradıcı Hörmüzdən əvvəl səkkiz allahın varlığından
söhbət gedir. Yeri, Göyü yaradan Hörmüzün dünyaya gəlməsi üçün Zurvan min
illər boyu qurbanlar verir. Deməli, hardasa başqa varlıqlar mövcud idi ki, onları
qurban da kəsirdilər. Yaxud yunan mifologiyasında dünyanın əsas elementlərini
köməkçi allahlar vasitəsi ilə yaradıb idarə edən Zevsdən əvvəl Kronun icadları
1
Легенды Крыма. Составитель Г.Таран, предисловие М.Ф.Рыльского. – Симферополь, 1974, с. 9-
10.
2
Azərbaycan mifoloji mətnləri. Tərtib edəni, ön söz və şərhlərin müəllifi A.Acalov. – B., Elm, 1988, s.
35.