-
48
-
A dağlar, ulu dağlar,
Çeşməli, sulu dağlar.
Üç ay toylu, bayramlı,
Doqquz ay yaslı dağlar.
Adətən, sudan korluq çəkən dağların «çeşməli, sulu» göstərilməsi ola bilsin
ki, yuxarıda verdiyimiz mifoloji sistemdəki dünyanın su damarlarının Qaf
dağından keçməsinə əsaslanır.
Göründüyü kimi, Azərbaycan təqvim miflərində əsas ağırlıq qışla yazın
üzərinə düşür. İl əsasən iki əks xasiyyətli canlı varlıqla təmsil olunur, yay yazın,
payız isə qışın içində əridilir. İl bütövlükdə yarı bölünüb düşmən qüvvələr kimi üz-
üzə qoyulur. Bir tərəfdə soyuq, şaxta, aclıq, ölüm, digər tərəfdə isti, bolluq, şadlıq
hökm sürür. Kosa-keçi mifik obrazları ilə yaddaşlarda bu günümüzədək yaşadılan
ənənənin tarixi çox dərin qatlardan gəlir. Mədəniyyətimizin canına hopmuş Xeyir-
Şər qarşıdurmasının mənbəyini də, hər şeydən əvvəl, bunda axtarmaq lazımdır.
«Kosmoloji sonluq mifologemi və esxatoloji miflər» bölməsində göstərilir ki,
«son şeylər» və dünyanın axırı haqqında olan esxatoloji
miflər yaranış və təqvim
mifləri ilə müqayisədə çox-çox sonrakı dövrlərdə meydana gəlmişdir. Bu da
təbiidir, çünki esxatoloji miflərin motivlərində, bir növ, əvvəlki iki kateqoriyada
verilən hadisələrə yekun vurulur, nöqtə qoyulur. E.A.Kostxinin şərhinə görə,
esxatoloji (yunanca eschatos – «son», «axır» deməkdir) miflərdə dünyanın sonu,
sonrakı taleyi və insanın yeraltı aləmdəki həyatı əks olunur. Arxaik
mifologiyalarda esxatoloji təsəvvürlərə az yer ayrılır (daha çox dünyanın sonundan
deyil, başlanğıcından bəhs açılır). Daha çox inkişaf etmiş miflərdə (hind, alman-
skandinav) gözlənilən dünya fəlakətlərinə adətən etik qiymət verilir: altı dünyanın
dağılması əxlaqın tamamilə pozulması ilə əlaqələndirilir. Xristian esxatoloji
düşüncəsində (Apokalipsisdə) dünyanın son günü eyni zamanda möminlərin xilası
və Xristosun minillik hakimiyyətinin başlanması ideyası təsdiqlənir
1
. Dünyanın
nəzərə çarpan bəzi elementlərinin öldüyünü, yoxa çıxdığını görən ilkin əcdadın
gəldiyi qənaət bu olmuşdur və bəşəriyyət həmin qənaətdən doğan bir məsələ
barədə daim düşünmüşdür: dünyanı xilas etmək mümkündürmü? Allahla allahlıq
etmək istəməyənlər tale mifinə boyun əyməklə kifayətlənmişlər, «alın yazısı»na
inanmayanlar isə «xilas yolu» axtarmış (bu gün də axtarırlar), tanrı ilə
«mübahisəyə girmiş» və hətta onu «güzəştə getmək» məcburiyyəti qarşısında
«qoymuşdular».
Etioloji hadisələrin əksinə olaraq, esxatoloji miflərdə tufan qopması, torpağın
suyun altında qalıb üzərindəki canlıların məhv edilməsi, kainatın xaosa çevrilməsi,
bütün varlığın cəhənnəm şəklində bərqərar olması kimi dəhşətli qlobal hadisələr
əks olunur. Bu mənada fəlakətlərə səbəb olan başqa törəmələri (zaman
1
Восточнославянский фольклор: Слов. науч. и нар. терминологии / Редкол.: К.П.Кабашников
(отв. ред.) и др. – Мн.: Наука и техника, 1993, с. 152.
-
49
-
adlamalarını, xeyir və şər qarşılaşmalarından yaranan qəzaları) bütövlükdə
dünyanın sonundan bəhs edən miflərdən ayırmaq çətindir. Birinciləri ikincilərin
baş verəcəyi haqqında «xəbərdarlıq» siqnalı kimi də başa düşmək olar. Esxatoloji
qəzalar, əsasən, yer üzündə əxlaq və hüquq normalarının pozulmasından,
insanların dəhşətli cina-yətlərindən, təbiətə qarşı amansız rəftarından, ekoloji
bəlalardan, ədalətsizliyin baş alıb getməsindən törəyir. Dünya, yaxud onun ayrı-
ayrı elementləri odun, tufanın, suyun, kosmik döyüşlərin (göy cisimlərinin şər
qüvvələrlə toqquşmasının), aclığın, quraqlığın, soyuğun və s. təsirindən məhv olur.
Bəzən fəlakətlərin qarşısı alınır, bəladan xilas olan varlıqlar hər şeyi təzədən
başlayır. Lakin bir vaxt yaradıcının dünyanı beləcə məhv edəcəyinə inam
yaddaşlardan silinmir ki, silinmir. Doğrudur, dünyanın axırı məsələsinə görə ulu
əcdad tanrılarla, yeri gələndə, razılaşmamış və hətta bu məsələdə səcdə etdiklərinə
qarşı çıxmışdır.
Tanrı-insan qarşıdurması kəskinləşməsin deyə, müəyyən mərhələlərdə hər
iki tərəfdən güzəştlər edilmişdir. Lakin bu güzəştlər yalnız ilkin inamlarda özünə
yer tapır. Daha doğrusu, çoxallahlılıq mərhələsində qüvvələrin tarazlığı mövcud
idi. Mübarizə iki cəbhədə aparılırdı. Allahlar bir-biri ilə rəqabətdə idilər, ona görə
də insanlara güzəştə gedirdilər ki, ətraflarına daha çox tərəfdarlar toplasınlar.
Dualist və monoteist görüşlərdə güzəşt edilməsinə ehtiyac qalmır. «Avesta»da
insan nəslinin bünövrəsini qoyan Kaymərd, eləcə də onun toxumundan cücərən
kişi Mərd, qadın Mərdyanaq səhvə yol verdikləri üçün ölümə məhkum edilirlər.
Hətta xeyirxah Ahur-Məzd belə insana güzəşt etmir. Adəmlə Həvva da xəta
işlətdiklərinə (müqəddəs meyvəni oğurladıqlarına) görə cənnətdən qovulub Yerə
sürgün edilirlər. Tanrı-insan qarşıdurmasından doğan narazılıqların sülhlə,
qarşılıqlı güzəştlərlə nəticələnməsinə həsr olunan mifik təsəvvürlərin ən gözəl
nümunəsinə «Kitabi-Dədə Qorqud»da rast gəlirik. «Duxa qoca oğlı Dəli Domrul
boy»unda tanrının əmri ilə Əzrayılın bir igidin canını vaxtsız alması etiraz doğu-
rur. Narazılıq böyüyüb Tanrı-insan qarşıdurmasına çevrilir.
Tale - alın yazısı ilə razılaşmayanda Yaradıcı tərəfindən həmişə güzəştlər
edilmir. Astiaq nə qədər canfəşanlıq etsə də, öz doğma nəvəsini belə qurban
verməyə hazır olsa da, tanrının yazdıqlarını poza bilmir, əksinə onun taleyinə
düşən «qəza»ya qarşı inadlı mübarizəsi, nəinki, özünə rəhm, güzəşt qazandırmır,
hətta minlərlə adamı - böyük bir xalqı bədbəxt edir. Ona görə ki, Astiaq az qala
allahlıq iddiasına düşmüşdü, mübarizəsində bir addım belə güzəştə getmirdi,
günaha batmağında davam edirdi (Qarpağın oğlunu döğratdırıb ətini atasına
yedirtməsi kimi). Tanrının vaxtsız can alması ilə razılaşmayan Dəli Domrul, tanrı
elçisi pəri qıza əl uzadan Sarı Çoban və tanrının yaratdığı Təpəgözə qarşı çıxan
Basat isə belə bir iddiaya düşməmişdilər: Sarı Çoban etdiklərindən peşiman
olmasa da, meydandan çəkilir, pəri qızla «bəlalı sevgi»sindən qalan yadigardan
belə imtina edir. Bir növ onun günahını üzərinə götürən Aruz qoca Təpəgözə
ovladı kimi baxır. Sonra fəlakətə düşdüklərini bildikdə oğuz eli Təpəgözün bütün
şərtlərini qəbul edir, səbrlə gözləyirlər ki, bəlkə qurbanlar bahasına tanrı
günahlarını bağışladı. Lakin nəslin kəsilməsi təhlükəsi qarşısında qalanda həm