52
ailə buna nail olur.
Şəfiqə ilə Nazlı bir qütbdə birləşdiyi kimi, Piti Namazla Meh-
man da bu qütbün ətrafında fırlanır, ona qol-qanad verir.
Namazı tanıdıq. Bəs Mehman kimdir?
Düzdür, ”Mehman yaxşı oğlandır”, lakin Nemətin nəzərində o
hələ ”kəsilməmiş qarpız”dır. Mehmanın ”cavanlıqda çox oyunlardan
çıxmış, fürsətinə düşəni fövtə verməmiş” atası Səmədi həmişə sıxıntı
ilə xatırlayan Nemət, irsiyyəti nəzərə alsaq, ata yurdunda belə bir
adamın övladının yaşamasına razı olmur.
Nemət niyə ata yurdunu satmaq istəmir? Bağır niyə öz
yurdunu satıb kooperativ ev tikdirmək istəyən qızına kömək etmək
istəmir?
Biri keçmişi düşünür, o biri gələcəyi.
Nemətin atası Hüseyn kişi kolxozun ilk üzvlərindən olmuş, bu
”bir dilim torpağı”, həyət-bacanı düzəldincə böyük çətinliklərlə
üzləşmişdir. Kolxozun briqadiri Qara Mehdi Hüseyn kişiyə gün-dirrik
verməmiş, aşnası dələmə Fatmanın əri bic Vəlinin işini də həmişə
onun belinə yükləmiş, iki adamın işini gördürüb bir adamın əmək
haqqını vermişdir. Kolxoz təsərrüfatında, əmək prosesində iş
qabiliyyətini itirdikdə Qara Mehdi, Yanıq Abdulla kimi adamlar -
müharibəyə getməyən, xüsusi ”bronu” olan bu cür harınlar, Veysəl
kimi çuğullar onu göz açmağa qoymamış, onun bu kiçik torpağını
sudan, mal-qarasını örüşdən məhrum etməyə çalışmışlar. İndi Hüseyn
kişinin oğlu Nemət bu evi, bu yurdu bu tezlikdə satmalıdır, həm də
istəmədiyi adamlara, bu yurda layiq olmayanlara. Nemət atasının
əzablarını xatırladıqca qovrulur, için-için yanıb-yaxılsa da, bir çarə
tapa bilmir.
Bağır kişi də bir insan kimi ömür sürmüşdür, əsl vətəndaş,
namuslu insan kimi yaşamışdır. Bir insan kimi də öz ömrünü başa
vurmalı və son mənzilə öz ev-eşiyindən yola salınmalıdır. Bəs bu evi
də Piti Namaza satdıqdan sonra Bağırın sonu necə olmalıdır? Bağırı
düşündürən də ən çox budur: ”Bəs mən harada öləcəm, bala?”
Lakin hər ikisi - Bağır da, Nmət də ev-eşiyi satmalı olurlar.
Piti Namaz Bağırı hər cəhətdən öldürür. Tək Bağırı yox, Dədə palıdı
da Piti Namaz öldürür.
Piti Namaz olmasa idi, Dədə palıd ölməzdi, İdrisov Dədə
palıdı bu tezlikdə doğratmazdı. Bunu çox ”ötəri”, ”kiçik”, lakin çox
aydın və uğurla tapılmış bir detaldan görürük: Piti Namaz pomidor-xi-
yarı qan-tər içərisində öz furqonuna yükləyə-yükləyə Dədə palıda
ötəri bir nəzər salır, onun yarpaqları saralmış kiçik budağına işarə
53
edərək deyir: ”- Quruyur ha. Nə kömürü çıxar bunun! Düz bir il bəs
eləyər mənə.” Bağırın ürəyini qoparıb ayaqlarının altına salan bu
sözlər tezliklə həqiqətə çevrilir. Piti Namazı pomidor-xiyarla təmin
edən İdrisov onun bu arzusunu da yerinə yetirir, Dədə palıdı kömürə
döndərmək üçün heç bir vicdan əzabı çəkmir. Qanun qorxusu
bilməyən bu adamın vicdan səsini də eşitmirik. Bundan sonra hər şey
Bağırın gözlərində heçə enir. Bağır özü də bir heçə çevrilir, daha onun
üçün Piti Namazın və ya başqasının fərqi qalmır. Yalnız bundan sonra
Nurcabbar qalın ”nağıl” dəftərlərini gülümsəyə-gülümsəyə od vurub
yandırır. Bu gülümsəmə, belə bir məqamda bu cür gülüş dəhşətli gü-
lüşdür. İnsan son dərəcə qəzəbli olduqda, qovrulduqda belə gülə bilər.
Bağır və Nurcabbar faktik olaraq diriliyin mənasızlığı qənaətinə gə-
lirlər...
Nemət müəllim də belə çıxılmaz vəziyyətdə qalır və
istəmədiyini etməli olur. Həm də hiss olunur ki, vicdanının səsi, ağır
vicdan əzabı onun daimi yol yoldaşı olacaqdır...
”Dədə palıd” və ”Torpaq” satirik əsərlər olmasa da, kəskin və
qəzəbli satira gücünə malik əsərlərdir.
Şübhəsiz, insanın işıqlı arzuları qalib gələcəkdir. Lakin bunun
üçün işıqlı duyğularla daha artıq tərbiyə olunmaq lazımdır. Povestlər
insanı insan xisləti üçün yaramayan duyğulardan əl çəkməyə səsləyir.
Mənfiliklərin ifşası ilə hər iki povestdə parlaq ideal, Sokrat duyğuları
təqdir edilir.
1981
54
ŞEİR QANADLI HEKAYƏLƏR
Doğma Azərbaycan torpağının şah damarı sayılan Kür
çayının, sahil torpaqlarını ana məhəbbəti ilə yalayan mavi Xəzərin
vurğunudur. Elə bir sözü-söhbəti yoxdur ki, Kürdən və Xəzərdən
danışmasın, Suqovuşanın gözəl mənzərəsini ürək dolusu xatırlamasın:
”Çayın tən ortasındayam... Göygöz Xəzəri də, Kürün bu
maviliyə ox kimi necə sancıldığını da aydınca görürdüm. başımın üs-
tündə əlçatmaz, ünyetməz ənginlikdə yol yorğunu olmuş lopa-lopa
buludlar axırdı... Mən bu tükənməzliyin bir parçasına dönmüşdüm.
Əbədiyyətə qovuşmuşdum. Keçmişlə, indi ilə, gələcəklə birgə
axırdım.” ”Dünyaya dənizin gözü ilə baxırdım. Dağdan söz düşəndə
gözqamaşdıran, ürək uçunduran dalğaların beli dikəlirdi gözümün
qabağında. Bulaq adı çəkiləndə ləpələrin xışıltısı qulağımda səslənirdi.
Günəş də, ay da dənizdən doğurdu bizim yerdə.”
Kür çayının Qarayazıdan Xəzərə qədərki 900 kilometrlik
yolunu qarış-qarış gəzmiş, onun böyük iqtisadi-mədəni misilsizliyini,
milyon illər əvvəlki ulu babalarımıza xidmətini, hazırki əvəzsiz təbii
imkanlarını tarixi və müasir faktların dili ilə qeyd etmişdir. Elə bil,
ürəyinin bir parçası mavi Xəzərin cənub-qərb sahillərində - ana Kürün
bir ox kimi doğma Xəzərə sancıldığı sahədədir. Xəzərlə Kürün
timsalında zəngin Azərbaycan təbiətinin vurğunudur bu adam.
Onu siz tanıyırsınız. Mərkəzi qəzet və jurnallarda imzasına
tez-tez rast gəlirsiniz: Əlisəfa Məmmədov!
O, əsasən jurnalistdir. Uğurlu məqalə və oçerkləri ilə hələ 50-
ci illərdən öz imzasını tanıtmışdır. Əmək bahadırlarından, vətənin
təbii sərvətlərindən və gözəl təbiətindən bəhs edən saysız yazıları otuz
ilə yaxındır ki, gənclərin tərbiyəsinə xidmət edir.
Bu illər ərzində Əlisəfanın yaradıcılığında sənədli oçerklər
tədricən sənədli hekayələrə çevrilmiş, bu sahədəki qələm təcrübələri
onu kiçik hekayələr yazmağa sövq etmişdir.
İndi kiçik hekayələr az yazılır, lakin çox oxunur. Buna görə də
Əlisəfanın meyli, istəyi bu sahəyədir. Bir neçə səhifəlik, yığcam və
bitkin lirik hekayələr onun bədii nəsrində əsas yeri tutur. Bu ya-
xınlarda ”Gənclik” nəşriyyatının buraxdığı ”Ürəyim səni istəyir” ki-
tabı onun üçüncü belə hekayələr kitabıdır.
Kitaba otuzdan artıq hekayə daxil edilmişdir. Hekayələrin
mövzu dairəsi çox genişdir. Bu hekayələrdə nədən danışılmır: kəndin
gözəl təbiətinə məhəbbət, ana Kürün əzəməti, qəzəb atına minmiş
Kürün və fırtınalı Xəzərin təsviri... Kiçiklərin böyüklərə məhəbbət və
Dostları ilə paylaş: |