Ədəbiyyat, sənət və fikir dərgisi

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
20 
Bilmədim çoxunu, azını eĢqin, 
Çəkdim ömrüm boyu nazını eĢqin. 
O qədər çaldım ki, sazını eĢqin, 
Əlimi sim yedi, tellər apardı!  
 
Toyda xatırlanır, yasda söylənir, 
Yada söz açılır, dosta söylənir. 
Yolçu da öyrənir, qonaq da bilir, 
Yaxın da eĢidir, uzaq da bilir. 
Pullu Məhərrəmin varı, dövləti 
Yaradıb dözülməz bir xəyanəti. 
Gətirib baĢına olmaz oyunu, 
Cavan Ələsgərin tutub toyunu. 
Təbiət lal olub, ağlar sükutda, 
Dərələr sükutda, dağlar sükutda. 
Buna dağ neyləsin, dərə neyləsin, 
Xeyrin gücü çatmır Ģərə, neyləsin. 
Ölübdür bəlkə də xeyrin Allahı, 
ġər insan oğluna çəkdirir ahı!  
Bir evin söhbəti bir elə sığmır, 
Bir saza yerləĢib, üç telə sığmır!  
Sevgisi, sevinci gedir güdaza, 
Ələsgər meylini bağlayır saza. 
Qatıb öz ömrünü, sazın ömrünə, 
Dərdini tellərə danıĢır yenə. 
 
- Açdım ürəyimi ürəksizlərə, 
Qoydular söhbətə, sözə dərdimi. 
Daddım ləzzətini, gördüm xeyrini, 
Heç kimə demədim təzə  dərdimi.  
 
Haqsız bir cəzadan qaraldı qanım, 
Gülmədi üzümə axĢamım, danım. 
Gördüm, söyləməsəm yanacaq canım, 
Söylədim ocağa, közə dərdimi. 
 
Bilmədim fürsətin, çəmin qədrini, 
Söhbətin qədrini, dəmin qədrini. 
Nainsaf çox bildi qəmin qədrini, 
Gətirib çatdırdı yüzə dərdimi.  
 
Həsrət qaldı Ələsgər sevdasına, yarına, 
Nəğməsini, Ģeirini bu həsrətdən yaratdı. 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
21 
Dar ayaqda yenə də saz yetiĢdi karına,  
Dünyasını sevgidən, məhəbbətdən yaratdı!  
YaxĢını yaxĢı gördü, pisə elə pis dedi, 
Hər gözəlin hüsnünə bir gözəl təcnis dedi.  
AĢıq cavan, saz tavar, söhbət Ģirin, söz təzə, 
Sehrlədi dünyanı tutdu “Dodaqdəyməz”ə. 
AĢıqsansa aləmi diyar-diyar gəz, - dedi, 
Dərdi böyük olanın alovu sönməz, - dedi. 
Gur çaylara bənzədi havalanıb coĢması, 
Axdı elin qəlbinə bayatısı, qoĢması. 
Dünən bir dərd var varıydı Ağkilsənin içində,  
Bu gün onu baĢa-baĢ bütün Göyçə bilirdi.  
Hamı ondan deyirdi hər əkində, biçində, 
Ələsgər öz dərdini yercə, göycə bilirdi. 
Ġlhamıydı, ilhamı tanrısı da, dini də, 
Sənətində tapırdı 
Sevgilisindən ayrı əbədi sevgini də!  
DüĢüncəsi, xəyalı hey gedirdi dərinə, 
QarıĢırdı Ələsgər dünyanın iĢlərinə! 
Həyatın iç üzünü görürdü yavaĢ-yavaĢ, 
Görməsən kor olarsan, görməlisən, a qardaĢ!  
O yaxĢı bilirdi ki, görməsə duya bilməz, 
Ürəkləri kitab tək açıb oxuya bilməz!  
Olmasa da dəftəri, olmasa da qələmi, 
O, kitab eləmiĢdi özünə bu aləmi. 
Oxuyurdu... 
Dünyanın eh, nə qədər dərdi var, 
YaxĢı bir mərdi varsa, min bir də namərdi var. 
Pristavı dolanır harın, çılğın, əsəbi, 
Yoxsullara dağ çəkir bəyin, xanın qəzəbi.  
Nökər olan ağanın heç üzünə ağ olmaz, 
Bu koxadı, bu katda, buna toxunmaq olmaz! 
Hər yerdə harınların damağı çağ olurdu, 
Elin mərd oğulları dönüb qaçaq olurdu. 
Biri namus ucundan, biri qeyrət ucundan, 
Biri boğaza çıxan zülüm, zillət ucundan.  
Gözü yaxĢı görənin tökürdülər gözünü, 
Sözü yaxĢı kəsənin kəsirdilər sözünü. 
Onda beləydi dünya,  
Dünyanın özü boyda ürəyi olanların 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
22 
Xətrinə dəydi dünya!  
Ələsgər də belə bir dünyanın övladıydı, 
Təkcə Alməmmədin yox, zamanın övladıydı!  
Zamandan zülüm görən zamana Ģöhrət oldu, 
Oxuduğu həqiqət, dediyi hikmət oldu. 
Sazın xoĢbəxtliyindən sinəsi meydan idi, 
Boyunun ucalığı dağlardan niĢan idi.  
Qüvvət, qüdrət sarıdan yox idi bir kəmliyi, 
Qayadan qalmaz idi sərtliyi, möhkəmliyi. 
Dağ ensəydi üstünə əyilməzdi qaməti, 
Öpürəm belə yerdə anamız təbiəti!  
Onu uca yaratdı, nəsillərin gözündə 
Özü ucalmaq üçün!  
Onu kövrək yaratdı, 
Ürəklərin telini 
Ürəklə çalmaq üçün! 
GəliĢi bu dünyaya 
Qəm, kədər gətirmədi. 
O, dərd dağıdan oldu! 
ġeirin üfüqlərində al Ģəfəqli dan oldu!  
Onu uzun yaĢatdı, 
Ömrü gödək olanın,  
Qisməti kəm olanın, 
Sevinci yasa dönüb 
Toyu matəm olanın 
Ahını, fəryadını ellərə yaymaq üçün!  
Söhbəti loğman oldu xəstə üçün, sağ üçün, 
Sözü quĢqanad oldu, yayıldı uzaqlara, 
Səsi zildən zil oldu, tez çatdı qulaqlara!  
Qara bir daĢa baxsa onun sərraf gözləri,  
Orda incilər görər, bir xəzinə tapardı. 
Bu qüdrəti, bu eĢqi  
Onun səs-sorağını eldən-elə apardı!  
Gözləri tərəziydi, 
Hər günahı, savabı, 
Hər sevinci, əzabı zərrə-zərrə çəkməyə, 
Tərəzi olmayan göz 
Dünya boyda od olsa, nəyə gərəkdir, nəyə!  
Toxunsaydı əlləri, 
Torpağın bir neməti dönüb min bir olardı. 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
23 
Bekar olmazdı qəti, 
Canda təpər, əldə iĢ, baĢda fikir olardı!  
DaĢda gül bitirərdi ayağının sayası, 
Dil açardı önündə dağların lal qayası. 
DüĢmənin dost olmağı gəliĢinə bənd idi, 
Yasın yoxa çıxması gülüĢünə bənd idi. 
Onu belə ucaldan ürəyiydi, ürəyi, 
O hamının gücüydü, o hamının gərəyi. 
Göz də, əl də, ayaq da, 
Ürək adlı günəĢin baĢına hərlənirdi. 
Onun böyük ürəyi  
Təpədən dırnağadək hərarətdi, hənirdi,  
Orda nələr varıydı, 
Aylı, ulduzla axĢam, 
Nurlu səhər varıydı! 
Dünyanın gərdiĢində 
Nəyi bilmək istəsən, 
Orda xəbər varıydı!  
Gecə-gündüz “saat tək meyli haqqa dolanan”, 
Dərdin, qəmin əlində hey çapılan, talanan, 
Bir ürəkdi bu ürək! 
Ondan söz açmaq üçün 
Hələ çox Ģairlərin qəlbi coĢa gələcək!  
Mənsə o ürəkdəki məhəbbətdən yazıram, 
Yadımızdan çıxmayan bir həsrətdən yazıram!  
Ələsgəri əymədi, 
Ələsgəri ucaltdı Səhnəbanı həsrəti, 
Öpürəm belə yerdə anamız təbiəti!!! 
 
USTADLA GÖRÜġ 
 
Gözümə iĢıq ver, qəlbimə güc ver, 
Qoy yenə hər döĢdə qaynasın bulaq. 
Qızılvəng, Alının doğulduğu yer, 
Qızılvəng, Alının yatdığı torpaq! 
 
Yenə toy libası geyib gəlmiĢəm, 
Bahar yollarıma xalı çəkibdi. 
Göyçə mahalını deyib gəlmiĢəm, 
Bu dəfə meylimi Alı çəkibdi. 

---