Ədəbiyyat, sənət və fikir dərgisi

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
6 
Onun məclisləri sözlü, havalı, 
Duyğular sellər tək aĢıb-daĢardı. 
Toylar keçirəndə Göyçə mahalı 
Kənd-kəndlə, el-ellə qucaqlaĢardı!  
 
Ölməzlər yetirən bir mahala bax, 
EĢqi sinələrdə çatdı gur ocaq. 
Bu qüdrət hardandı, ey ana torpaq? 
Önündə həmiĢə can heyrətdədir!  
 
Az olur həyatda nəğməyə dönən, 
Ellərin diliylə danıĢan, dinən. 
Kimlərdi ucalan, kimlərdi enən, 
Hökmü də, sirri də təbiətdədir!  
 
Ġnsandır dilinin ən Ģirin sözü, 
Ġnsandır ürəyi, insandır gözü, 
Təpədən dırnağa təbiət özü,  
Qəlbin yaĢatdığı məhəbbətdədir!  
 
GörüĢdü bir axĢam bəxt ulduzları, 
Alməmməd qovuĢdu Pərizadına!  
Ulu bir sevginin meyvəsi, barı, 
Ucalıq gətirdi eĢqin adına. 
 
Nələrə qadirmiĢ dünyada insan, 
Tarixə dönərmiĢ ünvanı, adı. 
Bu iki ulduzun qovuĢmağından 
Bir sənət iĢığı yandı, parladı!  
 
KiĢilər içində aqil bir kiĢi, 
Həyatda bir oğul boy atmalıydı! 
Görüb gələcəyi, duyub keçmiĢi, 
Yatan duyğuları oyatmalıydı!  
 
Baxıb nəsillərin ehtiyacına, 
Zaman bu kəsiri bitirməliydi. 
ġeirini bənzədib bar ağacına,  
Bir aĢıq Ələsgər yetirməliydi!  
 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
7 
 
EHTĠYAC 
 
Dirsəyi dizində, əli üzündə,  
Yenə fikirlidir Alməmməd kiĢi.  
Arzular açılır, solur gözündə, 
Tutqundu, sirlidir Alməmməd kiĢi.  
 
Unluğun unu yox, dənliyin dəni, 
Fikri gah dağdadır, gah da aranda.  
Enir gözlərinə payızın çəni, 
Çörək tükənəndə, duz qurtaranda.  
 
Dərdin alovunda qovrulur sinə, 
Özü təkbaĢına, külfəti ağır. 
Bərəkət yerinə, nur əvəzinə  
Hər yandan üstünə ehtiyac yağır.  
 
Geriyə çəkilmək deyil ki, asan, 
Elin adəti var, toyu, yası var. 
Gərək baĢ çıxardıb, üz ağardasan, 
Hər kəsin bir cürə təmənnası var.  
 
Götür-qoy edərdi əvvəli, sonu, 
Qalmazdı heç kəsin xeyir-Ģərindən. 
Yoxsulluq sınağa çəksə də onu, 
Əli soyumazdı öz iĢlərindən. 
 
Gün döydü, zirvənin əridi qarı, 
Neçə payız gəldi, neçə yaz oldu. 
Ancaq ehtiyacın nəs ayaqları 
Onun qapısından qayıtmaz oldu.  
 
Arabir sazıydı baĢını qatan, 
BeĢ gün qəm çəkəndə bir gün Ģad oldu. 
Dar gündə hay verib dadına çatan, 
Ömür-gün yoldaĢı Pərizad oldu.  
 
Qəlbini sıxmadı olsa da qadın, 
Ürək-dirək verdi hərdən ərinə. 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
8 
Sınmadı içində qohumun, yadın, 
Güvəndi gücünə, biləklərinə.  
 
Baxmadı zülmünə dövrün, zamanın, 
DöĢündən süd verdi balalarına. 
Dedi yeri deyil ahın, amanın, 
Dözdü qara günün bəlalarına. 
 
Laylasını bol elədi, 
Ələsgəri doğan ana! 
Söhbətini bal elədi, 
Ələsgəri doğan ana! 
 
Heç qoymadı bala sına, 
Bir qucaqda qala, sına. 
Ömür verdi balasına 
Ələsgəri doğan ana! 
 
Bir öyrətdi, yüz öyrətdi, 
Doğru dedi, düz öyrətdi. 
Kəlmə kəsdi, söz öyrətdi  
Ələsgəri doğan ana! 
 
Sözümüzün binasıdır, 
Ocaq olub yanasıdır. 
ġairlərin anasıdır 
Ələsgəri doğan ana! 
 
Pərizad gördü ki, neçə gün olar, 
Açılmır ərinin qaĢı-qabağı. 
Dedi öz-özünə: burda bir iĢ var, 
Yoxsa niyə damsın üzündən ağı?  
 
Ehtiyac! Bu sözün sərt olur üzü, 
Ürəyi üĢüdür, dili göynədir. 
Çəkir imtahana gecə-gündüzü, 
Ocağı söndürür, külü göynədir.  
 
Ömürlə vuruĢur, günlə döyüĢür, 
Üzür ürəyi də, sıxır canı da. 

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
9 
Vurğunun kəlamı yadıma düĢür:  
“Ehtiyac qul eylər qəhrəmanı da!”  
 
Düzün ortasında təntidər, yıxar, 
Qurudar bədəni bir qaxac eylər. 
Hər addım baĢında qarĢıya çıxar, 
Ġnsana neyləsə ehtiyac eylər! 
 
Ömür yoldaĢına söz aça bilmir, 
Boğur öz-özünə yaĢ Alməmmədi. 
Gözünün önündən duman çəkilmir, 
Elə bil dondurub qıĢ Alməmmədi!  
 
Övladı ayrılıb oğul-uĢaqdan, 
Közəmi tapĢırsın, odamı versin? 
Gözü görə-görə baxsın uzaqdan,  
Ġndi doğmasını yadamı versin?  
 
SıxlaĢır baĢında saçının dəni, 
Bu dərdi çiynindən götürə bilmir.  
Yüz dəfə qəlbindən gəlib keçəni  
Bir dəfə dilinə gətirə bilmir!  
 
Nökər! bu kəlməni düĢünən kimi, 
Sanki top atılır qulaqlarında!  
Qırılır qəlbinin incə bir simi, 
Qəzəbi oxunur dodaqlarında!  
 
DüĢünür, nolaydı ata söhbəti, 
Oğul ürəyinə toxunmayaydı. 
Duyanda ən acı bir həqiqəti, 
Üzündən yetimlik oxunmayaydı!  
 
Tərpənə bilmədi durduğu yerdən, 
Boylandı eĢiyə o ağır-ağır. 
Fikirli-fikirli tərpəndi birdən, 
Arvad, Ələsgəri yanıma çağır.  
 
Ata buyruğunu eĢidən kimi, 
Ələsgər quĢ olub qondu içəri.  
- Oğul, bir sözüm var, dinlə fikrimi,  
Söz deĢir sinəmi nə vaxtdan bəri.  

---

 OZAN  DÜNYASI                                                                № 2(5), 2011 
 
10 
 
Gəl səni tapĢırım Kəblə Qurbana, 
Mayalı bir iĢin qulpundan yapıĢ. 
Ehtiyac əlindən gəlmiĢik cana,  
Üzdü ömrümüzü, üzdü payız, qıĢ. 
 
Bir az ehtiyatla dindi, danıĢdı, 
Alməmməd çəkmədi nökər adını. 
Bu sözün zərbəsi ona tanıĢdı, 
Qorxdu ki, küsdürər öz övladını!  
 
Söz, mətləb bir oldu, ikilənmədi, 
Ələsgər baĢ əydi, ata, mən hazır! 
Xeyir-duanızı siz verin dedi, 
Görək alnımıza tale nə yazır. 
 
Göyçənin gülləri mayalamıĢdı 
Körpə Ələsgərin əmdiyi südü. 
Bu maya qolundan elə yapıĢdı, 
Ələsgər dağ kimi qalxdı, böyüdü!  
 
Ġllərlə dad verər gətirdiyi bar, 
Hünəri baĢqadır kökün, Ģirənin. 
Bilin ki, zatında od var, alov var, 
GəliĢi dünyaya nur gətirənin!  
 
Ata buyruğuna olsa da razı, 
Oğul ürəyindən qara qan gedir. 
Taledən narazı, vaxtdan narazı, 
Ağa qapısına nigaran gedir!  
 
 
ZĠYARƏT 
 
BeĢ-altı ay keçir gələndən bəri, 
Ələsgər nökərdi Kəblə Qurbana. 
Axıb süzüldükcə alnının təri, 
Qəmli duyğuları od salır cana. 
 
Ağanın nökəri olsa nə vardı, 
Gözəlin quluydu burda Ələsgər! 

---