62
yazım orda?
Necə yazım? –
Oxunsun hər naxışında
ilk sevgimin hərarəti,
şıltaqlığı, nazı orda!
İllər keçir,
Yandıracaq,
Donduracaq
ürəyimi
Neçə-neçə yayın odu,
Neçə-neçə qışın qarı.
Fəqət heç vaxt sönən deyil
O sevginin ürəyimdə böyütdüyü
Dəniz boyda məhəbbəti – yadigarı!
Xəyalım da, ümidim də –
dəniz... dəniz...
"Mən dənizsiz yaşamazdım,
Görən, necə yaşayacaq dəniz mənsiz?"
1982.
“ƏLVİDA” DEMİRƏM
“Əlvida” demirəm mən, “hələlik” demirəm ki...
Son ayrılıq çağıdır, görüşmərik bir daha.
Əlvida, doğma ellər, təsəlli dolu illər,
Həyatım sönüb artıq, ümid yoxdur sabaha.
63
Bir alın yazısıdır, bu gediş, bu ayrılıq,
Bu əbədi dünyada, mən bir qum dənəsiyəm.
Ey bu vaxtın sahibi, aman ver nəfəs dərim,
Bəlkə bir də bu əziz yerlərə dönəsiyəm.
Əlimdən tut, ayrılıq, yolu tanımıram mən,
Həmişə tək olmuşam, yenə də tək-tənhayam.
Bu son vida çağımda mən “əlvida” demirəm,
Ürəyim döyünsə də, sönür gözümdə dünyam.
1990.
64
RAFİQ TAĞI
(1950-2011)
Rafiq Tağı (Tağıyev Ra-
fiq Nəzir oğlu, həkim, şair,
nasir, publisist, 1989-cu il-
dən AYB-nin üzvü) 5 avqust
1950-ci ildə Azərbaycanın
Masallı rayonunun Xoçço-
banlı kəndində anadan olub. 1966-cı ildə orta məktəbi,
1972-ci ildə N.Nərimanov adına Azərbaycan Dövlət
Tibb İnstitutunun müalicə-profilaktika fakültəsini
bitirib.
1968-ci ildə ilk şeiri Masallının “Çağırış” rayon
qəzetində, “Fərqanə” adlı ilk hekayəsi isə 1977-ci ildə
“Ulduz” jurnalında çap olunub. Azad Yazarlar Oca-
ğının üzvü və sədri olub.
“Yanaşı ulduzlar”(1987), “Düşmənimin xatiri-
nə”(1991), “Pozitiv. Neqativ”(1996), “Təpəgöz, qarış-
qa və uşaq”(şərikli, 1996), “Ekstremal şeirlərim və
hekayələrim”(2004) və başqa kitabların müəllifidir
2011-ci il noyabrın 23-də vəfat edib.
Üç övladı var.
(Mənbə: ”Azərbaycan yazıçıları”, Bakı, “Nurlar”,
2011)
65
KEÇMİŞDƏ VAĞZALINDAN GÖRÜNƏN
LƏNKƏRAN MAYAKI
Keçmişdə
vağzalından görünən
Lənkəran mayakı
ən azından ilk poetik
mənzərəsidir həyatımın.
Atam
mayaka baxmadan,
muğam zümzüməsində,
gecə qatarınacan
en-uzununu ölçərdi,
tutalım,
mənə aldığı maykanın.
Yaddaşımda
yanan mayak
özü çoxdan
sönübsə də,
dünən yolda evə kimi
atamı andırıb mənə
əsas xatirələrimə
əlavə kimi.
66
KEÇDİM KLASSİKLƏR TƏRƏFİNƏ
Skripka aldım özümə –
onu çala
bilməsəm,
bu cür ucala
bilməsəm də.
Keçdim klassiklər tərəfinə.
Keçdim –
hətta
qoca kimidilərsə də,
çeşməklərindən
sanki həkimdilərsə də.
Min cür adamdan
mən
onları seçdim,
aldanmadan.
Oxşadım keçmişin
və həm gələcəyin
klassiksevərlərinə.
Skripka aldım özümə –
keçdim klassiklər tərəfinə.
67
SƏRDAR KƏRİMLİ
(1954-2003)
Sərdar Kərimli (Sərdar İsa
oğlu Kərimli – həkim, şair, pub-
lisist, alim, dövlət xadimi) 1954-cü
il Azərbaycanın Göyçə mahalında
anadan olub. 1971-ci ildə Bakı
şəhərində 30 saylı orta məktəbdə
təhsil almışdır. 1972-ci ildə institu-
tun 2-ci müalicə-profilaktika fakültəsinə daxil olmuş,
1978-ci ildə həmin ali məktəbi bitirmişdir.
O, 1980-1983-cü illərdə Bakı şəhər təcili və
təxirəsalınmaz tibbi yardım stansiyasında əvvəlcə
çağırışçı həkim, sonra böyük həkim vəzifələrində
çalışmış, eyni vaxtda bir neçə il həmin stansiyanın ilk
Partiya Təşkilatının katibi olmuşdur. Sonra təhsilini
(1985-ci ildə) Bakı Ali Partiya məktəbində davam
etdirmişdir. Təhsili müddətində Bakı Ali Partiya
Həmkarlar İttifaqı Komitəsinin sədri vəzifəsi də ona
həvalə edilmişdir. Daha sonra (1985-1989) Nəsimi
Rayon Partiya komitəsinə təlimatçı, rayon səhiy-
yəsinin kuratoru olmuşdur.
1990-cı ildə Səhiyyə Nazirliyinə işə keçmiş, işlər
idarəsinin 1-ci dərəcəli həkim-inspektoru, kadrlar və
tədris müəssisələri idarəsinin 1-ci dərəcəli həkim-
inspektoru, aparıcı mütəxəssisi və rəisi, kadrlar, elm
və təhsil baş idarəsinin rəisi, 1999-cu ildən ömrünün
68
sonunadək Azərbaycan Respublikası Səhiyyə naziri-
nin 1-ci müavini olmuşdur.
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 2000-ci
ilin 2 Noyabr tarixli sərəncamı ilə “Əməkdar həkim”
fəxri adına layiq görülmüşdür.
2003-cü il Dekabr ayının 23-də vaxtsız (49 yaşın-
da) dünyasını dəyişmişdir.
Üç övladı var.
GÖYLƏR ÇAĞIRIR
Torpaqla asiman arasındayam,
Yer məni səsləyir, göylər çağırır.
Cismimi yer çəkir, ruhumu göylər,
Mən qala bilmirəm, göylər çağırır.
Yetişib mənzilim, başadır mənim,
Torpaq, səma – qibləm, qoşadır mənim,
Ömrümü üç balam yaşadır mənim,
Mən qala bilmirəm, göylər çağırır.
Şaqraq gülüşlərim, şən nəğmələrim,
Nakam sevda dolu qəm nəğmələrim,
Bir qu nəğməsiydi son nəğmələrim,
Mən qala bilmirəm, göylər çağırır.
Dostları ilə paylaş: |