184
Təbriz miniatür məktəbinin inkişafına istiqamət vermiş
başlıca kənar təsirlər aşağıdakılar olmuşdur:
1.
Monqollarla gətirilmiş uyğur rəssamlarının Şərqi
Türküstan-Çin-Uyğur sənəti;
2.
Bağdad məktəbi vasitəsilə gəlmiş ərəb – Mesopotamiya
boyakarlığı ənənələri.
«Vərqa və Gülşa» əsərinə xoylu Əbdülmömin ibn
Məhəmmədin
çəkdiyi 70 miniatür bu sənətin
gözəl
nümunələrindən idi. «1330-1340-cı illərə aid böyük Təbriz
«Şahnamə»sinin illüstrasiyaları yalnız Azərbaycanda deyil,
ümumiyyfətlə Şərq miniatür boyakarlığının inkişafında yeni,
bədii-estetik və sənətkarlıq baxımından daha yüksək bir dövrü
təmsil edir»
105
. Tədqiqatçılar belə hesab edirlər ki, «Şahnamə»
əlyazması miniatürlərinin «çoxunu XIV əsrin məşhur ustad
rəssamı Şəmsəddin, bir hissəsini isə onun tələbəsi, sonralar
Teymurun Səmərqəndə göndərdiyi Əbülxay (Əbdül Xoylu –
red.) çəkmişdir».
106
Təbriz miniatür məktəbi bu dövrdə qonşu Şərq ölkələrində
miniatür sənətinin inkişafı və bədii məktəblərin təşəkkülü
prosesində əsaslı rol oynamış «ana məktəb»
107
olmuşdur.
XIII-XIV əsrlərdə Azərbaycanda geniş yayılmış dekorativ
tətbiqi incəsənət növləri arasında keramika aparıcı yer tuturdu.
Bu dövrdə ölkədə bir neçə saxsı istehsalı mərkəzi vardı. Məişət
məmulatı və binaların üzlənməsi üçün yüksək keyfiyyətli kaşılar
hazırlanırdı. Bu dövrdə daşyonma sənəti də xeyli inkişaf
etmişdir. Qəbirüstü daşlar, «Bayıl daşları» daşoyma sənətinin
parlaq nümunələrindəndir. Gəncə, Bərdə, Naxçıvan, Şamaxı,
Təbriz və Ərdəbil metal üzərində bədii işləmə sənətinin başlıca
mərkəzləri
olmuşdur. XIII-XIV əsrlərdə
Azərbaycanda
hazırlanmış fiqurlu qablar böyük elmi maraq kəsb edir. Çünki
bu material «müsəlman Şərqində heykəltəraşlıq nümunələrinin
olmaması haqqında köhnə baxışı rədd edir»
108
. Metaldan,
daşdan, gildən hazırlanmış, məişət təyinatlı əşyalar eyni zaman-
da incəsənət nümunələri idi.
Bu dövrdə ölkədə xeyli musiqi nəzəriyyəçisi fəaliyyət
göstərirdi. Səfiəddin Urməvi (1230-1294) onlardan ən
185
məşhurudur. Bəzi mənbələrə görə, Səfiəddin Bağdadda anadan
olmuşdur. O, musiqişünas, ifaçı, bəstəkar, xəttat idi. Səfiəddin
Urmiyə və Bağdadın «Müstənsiriyyə» mədrəsələrində təhsil
almış, Abbasi xəlifəsi əl-Müstəsimin (1242-1258) saray
kitabxanasında işləmiş, xəlifənin nədimi olmuş, musiqi
nəzəriyyəsinə dair «Kitab əl-ədvar» («Musiqi dövrləri haqqında
kitab», 1252) əsərini yazmışdır. Bağdad monqollar tərəfindən
fəth olunduqdan sonra o, Hülaku xanın xidmətinə cəlb olunmuş,
vəzir
Şəmsəddin
Cüveyninin
oğulları
Bəhaəddinə
və
Şərəfəddinə dərs demiş, özünün «Risaleye-Şərəfiyyə» əsərini
şagirdi Şərəfəddin Haruna həsr etmişdir.
Hülaku xan Səfiəddinə ildə 10 min dinar «mizrab haqqı»
ödənilməsi barədə fərman vermişdi. Tarixçi Vəssaf yazır ki, bu
məbləğ ona və övladlarına uzun müddət ərzində ödənilmişdi.
Səfiəddin ədəbiyyatşünaslığa dair «Əl-əruz və qəvafe və – l
bədaye («Əruz, qafiyələr və üslubiyyat») əsərini yazmıışdır. O,
həyatının son dövrlərində müamiləçilərin şikayəti əsasında həbs
olunmuş və həbsxanada ölmüşdür. Onun yaradıcıdlığı Yaxın və
Orta Şərq xalqları musiqisinin təkamülü prosesində yeni dövrün
başlanğıcıdır. Bütün Şərq, eləcə də şifahi ənənəyə malik olan
Azərbaycan peşəkar musiqisinin əsasını təşkil edən səs
komplekslərini sistemləşdirməsi Səfiəddin Urməvinin musiqi
nəzəriyyəsi sahəsində mühüm nailiyyətidir. O, 12 əsas məqamın
(dövr), 6 törəmə məqamın (avaz) səs düzümünü, nümunələri
təqdim etmişdir. Səfiəddin Urməvi nüzhə və muğni musiqi
alətlərini yaratmış, bərbət musiqi alətinin məşhur ifaçılarından
olmuşdur.
109
Əbdülqadir Xacə Kəmaləddin Əbülfəzail ibn Qeybi Hafiz
Maraği (1353, Marağa-1435, Herat) musiqi nəzəriyyəçisi,
bəstəkar, xanəndə idi. Cəlairi hökmdarı Şeyx Üveysin dövründə
saray məclislərində musiqiçi, xanəndə, bəstəkar kimi çıxış
edərək şöhrət qazanmışdı. Əbdülqadir Marağı «Came əl-əlhan»
(«Melodiyalar külliyyatı»), «Məqasid əl-əlhan» («Melodiyaların
məqsədləri»), «Şərh əl-ədvar» (Urməvinin əsərinə şərh),
«Fəvaidi-əşərə» («On fayda»), «Kənz əl-əlhan» («Melodiyalar
xəzinəsi») risalələrini
yazmışdır.
Bəstəkar orta əsr
186
musiqişünaslığında ilk dəfə olaraq 12 əsas məqamdan törəmə 24
şöbə sistemini elmi cəhətdən əsaslandırmış, dövrünün musiqi
formalarının təsvirini vermişdir. Onun Azərbaycan (türk) dilində
şeirləri vardır. Bəstəkarın yaratdığı 20 yeni ritmdən 6-sı sonrakı
dövr musiqişünasları tərəfindən klassik ritmlər silsiləsinə daxil
olunmuşdur. Onun əsərlərində aşıq sənətinə dair qiymətli
məlumatlar vardır. O, ud alətinin mahir ifaçısı olmuş, bəzi
alətləri isə (əlvah, kasat və s.) təkmilləşdirmişdir. Maraği
dövrünün tanınmış xəttatı idi. «Şeyx Üveysdən sonra onun oğlu
Sultan Hüseyn Mirzə Əbdülqadirin udunun (çalğı aləti) səsinə
və gözəl nəğmələrinə qulaq asırdı. Bu padşahın əmri ilə hicri
qəməri 779-cu il ramazan ayında (1373, yanvar) Xacə
Əbdülqadir «otuz növbə» adlı məşhur mahnıları yazmışdır. Bu
mahnıların hər növbəsi ramazan ayının bir gününə məxsusdur.
Birinci növbə «Hüseyni» adlı muğamdır».
110
Ramazan ayı başa
çatdıqdan sonra bəstəkar «otuz növbə»nin müqabilində yüz min
dinar peşkəş almışdır, bəstəkar bunu «Məqasid əl-əlhan»
əsərində etiraf edib».
111
1382-ci ildə Üveysin oğlu Sultan
Əhməd Xacə Əbdülqadiri özünün xüsusi nədimi etmişdi. Sonra-
lar Əbdülqadir Əmir Teymura və onun xələflərinə xidmət etmiş,
ömrünün sonlarınadək Xorasanda qalmış, orada vəfat etmişdir.
XIII əsrə qədərki dövrdə Azərbaycan musiqisi əsasən sa-
raylarda və feodal əyanlarının məclislərində inkişaf etmişdir.
XIII-XIV əsrlərdə isə musiqi daha çox xalq kütlələrinin
yaradıcılıq məhsulu idi və xalq arasında daha geniş yayılmışdı.
Qazan xandan sonra Ulcaytu Sultan Məhəmməd musiqi ifasının
qadağan olunması haqqında fərman verdi, lakin bu fərman ob-
yektiv inkişaf prosesinin qarşısını ala bilməzdi. Çünki sultan
geniş imperiya ərazisində (habelə Azərbaycan miqyasında) bu
fərmana əməl olunmasını təmin etmək iqtidarında deyildi. Sul-
tan sarayının da uzun müddət musiqisiz keçinməsi qeyri-
mümkün idi. XIV əsrin II yarısında-Cəlairilər zamanında
Azərbaycan musiqisi saraya daha artıq dərəcədə daxil olmuşdu.
Azərbaycan memarlığının müəyyən uğurları bu dövrdə də
diqqəti cəlb edirdi. Təbriz memarlıq məktəbi XIII-XIV əsrlərdə
mühüm və aparıcı mövqe qazanmışdı. XIII əsrin II yarısında re-
Dostları ilə paylaş: |