Elçin Hüseynbəyli Yolayrıcında qaçış
Yüklə 5,11 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 51 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a bilən qadınlardan idi və indi də beləydi. Gülər ala gözlər, ovsunlu baxış, ağappaq dişlər. Züleyxa, sanki dişlərinin ağlığını göstərmək üçün gülürdü... Dişləri Züleyxanın keyfiyyət markası, müasir dildə desək, brendiydi. Fatimə xanım: - Siz hələ bu intervüyə (müsahibəyə) baxın, - dedi və saralmış səhifələrdən birini mənə göstərdi. Qəzetin tarixinə baxdım: - Bu, çoxdanın müsahibəsidi, düz on il əvvəlin, - dedim. - Nə olsun ki? Siz qəzetin tarixinə yox, onun içindəkinə, mənasına baxın. O, bizi ələ salır. Bizə nifrət edir. Bir buna baxın. Oxuyun! Mən altından qırmızı xətlər çəkilmiş sətirləri oxumağa başladım: "Mənim əkiz bacım vardı. Fatimə adında. Gününü Allaha, Tanrıya ibadətlə keçirirdi, babamla nənəmin dizinin dibində oturub, höccələyə-höccələyə Quran oxuyurdu. Namaz qılırdı. Gecə-gündüz ərə getmək haqqında fikirləşirdi. İnanıram ki, o, Allaha dua edəndə də özünü yox, gələcək ərini fikirləşirdi. O, bədbəxt adam idi. İndinin özündə də onun xoşbəxt olduğuna inanmıram. Qorxuram ki, uşaqlarını da özü kimi bədbəxt edə. İmkanım olsaydı, onun uşaqlarını yanımda saxlayardım. Amerikaya, Fransaya oxumağa göndərərdim. Qoy, oxuyub adam olsunlar. Həyatı sevə bilsinlər..." Sonra müxbirin ailə həyatı qurub-qurmayacağı barədə sualı və Hakan bəy adlı bir popmusiqiçiylə təzə eşqi barədə sualı gəlirdi. Züleyxa "erkəklərdə sədaqət yoxdur. Mən onlara heç zaman könül vermərəm. Vücud başqa, könül başqa. Birinci hamıya məxsus ola bilər, ikincisi yalnız mənim özümə məxsusdur" cavabını verirdi. Daha sonra müxbir Züleyxa xanımın zövqü ilə maraqlanırdı, hansı paltarlara üstünlük verdiyini, hansı xörəkləri sevdiyini soruşurdu. Cavablar hamısı Züleyxa xanımın düşüncələrinə və xarakterinə uyğunuydu. Amma məni heyrətləndirən başqa cavab idi. "Cocuqluq arkadaşlarımın tez-tez məni qonaq etdikləri şokoladlı dondurmaları xatırlayıram. Dünyada onlardan ləzzətlisi yoxdur. Heyf ki, nə cocuqluq var, nə də həmin şokoladlar və səmimiyyət. Mən onlarçün darıxıram..." O, bizi unutmamışdı. Hamının əxlaqsız hesab etdiyi Züleyxa keçmişin xiffətini çəkirmiş. Məni fikirlərdən Fatimə xanımın hikkəli səsi ayırdı: - Gördünüz, nə deyir? O, bizi aləmdə rüsvay eləyib... - Bu qəzetləri sizə kim göndərirdi? - Kimin göndərdiyini bilmirəm, amma bu cür qəzetlər müntəzəm olaraq bizə gəlirdi. Onların çoxunu cırıb atmışam ki, uşaqların əlinə düşməsin. Mən ürəyimdə onunla qismən razıydım, daha doğrusu, razılıq notları hərdən ağlımdan keçirdi. Belə baxanda, Züleyxa hamımıza xəyanət eləmişdi. Qəfil yoxa çıxandan sonra, sanki, işığımızı, www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 52 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a havamızı, sevincimizi də özü ilə aparmışdı. Amma başqa bir Züleyxa da vardı. Sevən ürəkli, cazibədar, özü demiş, nağıllardan gəlmiş bir gözəl. Və indi onun müsahibəsini oxuyanda bizi unutmadığının şahidi oldum, Fatimə xanıma, taleyə etiraz elədim: - O, niyə ölməliydi axı?! Yalnız bu sözlərə və azad yaşamaq eşqinə görəmi?! - deyə qeyzlə soruşdum. Fatimə xanım əsəbi halda suala sualla cavab verdi: - Siz buna azad yaşamaq deyirsiniz? O, yolunu azmışdı, ailəmizi biabır eləmişdi?! Bu yazıları oxuyanlar nə düşünə bilər?! Müqəddəs bir ailənin övladı, imam kimi bir babanın nəvəsi əxlaqsızmı olmalıydı?! - Mən sizi başa düşürəm, - aradakı gərginliyi azaltmaq üçün səsimin tonunu aşağı saldım, - amma Məhəmmədin burda nə günahı? Məhəmmədi bu işə niyə qatmalıydınız ki? Fatimə xanım da sakitləşdi və az qala pıçıltıya keçdi: - Məhəmməd özü də bunu istəyirdi. Türkiyəyə gedəndən bir ay sonra geri qayıtdı, dedi ki, Züleyxanın şəklini internetdi-nədi onda görüb, televizorda da ağlına gələni danışırmış. İlahiyyat fakültəsinin tələbəsi, Quran oxuyan, namaz qılan gəncə bu mənzərələr necə təsir edə bilərdi. Əgər bilsəydilər ki, Züleyxa kimi bir f... (sözünün dalını gətirmədi) Məhəmmədin xalasıdır, o özünü necə hiss edərdi. Mən də ona dedim ki, İstanbula qayıt və onu öldür. Elə belə də dedim: "Get o qancığı öldür!" Fatimə xanım danışa-danışa özü də bilmədən yenə də səsini qaldırırdı. Səsə qızı yan otaqdan çıxdı və: - Ana! - dedi. Fatimə xanım onun eyhamını, yəni "qonşular eşidər", ona görə də səsinin "xodunu" alsın eyhamını başa düşdü və: - Cəhənnəmə eşitsinlər! Onsuz da aləmdə rüsvay olmuşuq, - deyə qışqırdı. - Biz namuslu adımızı qoruyaq, bir ləçər də kef çəkmək üçün onu ləkələsin?! - Fatimə xanımın bu qeyzində Züleyxaya qarşı qısqanclıq hisslərini sezməmək mümkün deyildi. - Qoy, o getsin, dünyanı gəzsin, kef eləsin, bizsə biabır olaq, susaq! Beləsinə ölüm də azdır! Qızı qulaqlarını tutub öz otağına qayıtdı. Mən: - Hər halda insana cəzanı Tanrı verməlidir, bəndə yox! - deyə etiraz elədim. - Onu mən sizdən də yaxşı bilirəm, amma siz çox şeyi bilmirsiniz. İndi mən danışım, siz də yaxşı-yaxşı qulaq asın. - Dinləməyə hazıram. Mənim qulaqlarım sizin ixtiyarınızdadır, - dedim. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 53 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a O, başladı, özü də nə başladı. Züleyxanın səhərdən axşama kimi küçələri dolaşmasından, videobarlara getməsindən, pozğun pornofilmlərə baxmasından... - O, dişi canavar idi, vəhşiydi. Bir də görürdün ki, evdən çıxdı və gecə qayıtdı. Xüsusən də atam dənizdə olanda. Babam xəstə yatdığından anam ona baxmağa getmişdi. Biz evdə tək idik. Mən Züleyxanın atmacalarından, söhbətlərindən qorxurdum. Çünki lap uşaqlıqdan kənddə, babamgildə böyümüşdüm, Quran oxumuşdum, namaz qılmışdım, mən ağzıdualı bir adam idim. O kənd imanlı adamların yeridir. Qız-gəlini üzü-başı açıq görməzsən. Bütün şəhər dənizə axışanda bu kəndin başıbağlılarından heç biri çölə çıxmırdı. İstidə yanardılar, amma dənizə getməzdilər. Adamlar dənizə müqəddəs varlıq kimi baxırdılar. Onu murdarlamaq istəmirdilər. Çünki dəniz adamlara çörək verirdi, bərəkət gətirirdi. Züleyxa kimi adamların sifətindəndir ki, o da bizdən küsdü. İndi dənizdə dənizlik qalmayıb... Mən hərdən evdən bayıra çıxırdım, köhnə məhləmiz üçün darıxanda ata evinə gəlirdim... Bir axşam Züleyxa yenə də evdən çıxdı və gecə qayıtdı. Otağıma girib gülə-gülə, məni cırnada-cırnada qəribə bir kinoya baxdığını dedi. Onun qəribə saydığı kinoda kişilər və qadınlar min hoqqadan çıxırdılar. Züleyxanın hərəkətləri barədə atama deməkdən qorxurdum. Züleyxa məni hədələmişdi ki, atama, ya anama bir söz desəm, Yusifi yoldan çıxaracaq... Bu sözlərdən sonra o, susdu. Mən pauzadan istifadə edib soruşdum: - Yusifin məsələyə nə dəxli? Fatimə xanım duruxdu. Nəsə fikirləşdi və handan-hana dedi: - Bəlkə də mən bunları sizə deməməliyəm, amma oğlumun və həqiqətin xatirinə, müqəddəslərimizin ruhu naminə deyəcəm. Mən Yusifə vurulmuşdum... - Məsələ aydındır, - dedim, - siz Züleyxanı Yusifə qısqanırmışsınız. - Yox, söhbət qısqanmaqdan getmir. Sadəcə Züleyxa bunu qəsdən edirdi. O, məni məhv eləməyi, alçaltmağı qarşısına məqsəd qoymuşdu. Bilirdi ki, mənim uşaqlıqdan Yusifdən xoşum gəlir. Amma bu, Züleyxanın düşüncəsində olanlardan deyildi. Yusifdən söz düşəndə o, məni ələ salırdı. Əcaib-qəraib şeylərdən danışırdı, adamı başdan çıxaran səhnələr təsvir edirdi. Guya ki, mənimlə Yusif... Nəysə... Züleyxa üçün müqəddəs heç nə yox idi... Söhbətin bu yerində Züleyxanın Yusif barədə danışdıqlarını xatırladım. O, Yusifin ölümünə istehzayla yanaşmışdı: "Deməli, mən bir şəhidin həyatdan nakam getməsinə imkan verməmişəm", - demişdi. - O hadisədən sonra isə... Fatimə xanım yenə də danışığına ara verdi. Mən söhbətin nədən getdiyini bilirdim. Yusifdən uşağa qalması barədə Züleyxanın etirafları qulaqlarımdan getməmişdi. Yüklə 5,11 Kb. Dostları ilə paylaş:
|