Elçin Hüseynbəyli Yolayrıcında qaçış
Yüklə 5,11 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 75 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a * * * Memoyla daha bir neçə dəfə görüşdülər və bu görüşlər zamanı onun dilindən Türkiyə hakimiyyətinin ünvanına lənətdən başqa bir şey eşitmədi. Memo vəziyyətin pis olmasında hamını günahlandırırdı: Ərdoğan hakimiyyətini islamı satmaqda qınayırdı, Amerikanı şeytan yuvası adlandırırdı, bir zamanlar müsəlman ölkələrində kafirlərin dinini yaydığına görə marksistləri pisləyirdi. Onun sözlərindən belə çıxırdı ki, islam əleyhinə gedənlərin cəhənnəm odunda yanacağını gözləmək lazım deyil, onların cəzasını bu dünyada vermək lazımdır. Sadəcə hökm verənlər və onların icraçıları düz imanlı və əməli-saleh olmalıdırlar. Məhəmməd ilk gündən anlamışdı ki, Dinqo və əmisi oğlu gizli qrupa daxildir və hansısa missiyanın iştirakçılarıdır. Amma bütün bunların ona dəxli yoxuydu, onu bir sualın cavabı maraqlandırırdı və bu adamların timsalında özünə arxa tapdığını güman edirdi. Memoyla bir neçə təmasdan sonra qərara aldılar ki, Məhəmməd Böyük Xocayla görüşə hazırdır. Amma həmin görüş baş tutmadı. Axşama planlaşdırılan görüşü səhər-səhər Dinqo pozdu, daha doğrusu, səhərə yaxın yataqxanaya qayıdıb Məhəmmədə dedi ki, o, bir müddət İstanbuldan getməyə məcburdur. Şəhərdəki partlayışlarda onun qardaşından da şübhələnirlər, Məhəmmədə də məsləhət gördü ki, dilini farağat qoysun. Çünki əmniyyətçilər qardaşı ilə görüşənlərin hamısını həbs edirlər. Ola bilər ki, onlar Məhəmmədin də Memoyla görüşdüyündən xəbərdardırlar. Dinqo: - Mən səni mütləq tapacam, sənə etibar edirəm, məni görmək istəsən, bu ünvandan soruş, - dedi və kağız parçasını ona uzatdı. - Ünvanı yadında saxlayandan sonra cırıb atarsan. Ünvanı üstündə tapsalar, yaxud kiminsə əlinə düşsə, sənə başağrısı gətirər. Mobildən istifadə eləmə. Yasaqdır. Dinqo gedəndən sonra Məhəmməd bir müddət otaqda qaldı. Onun dərsə getmək həvəsi ölmüşdü. Şəhərdəki partlayışlar, ətürpədici telekadrlar ovqatını tamam korlamışdı. Bu tərəfdən də Dinqo və qardaşının qaçması ona pis təsir eləmişdi. Məhəmməd onların günahsızlığına əmin idi. Qardaşlar qaçaq-quldura oxşamırdılıar, yəqin ki, əllərindən pislik də gəlməzdi. Həmin gün o, dərsə getmədi. Yataqxananın poçtuna düşüb, Bakıya zəng elədi, çünki evdə ondan narahat idilər. İstanbuldakı partlayışların sədası Bakıya da çatmışdı. Anası ona: - Özünü gözlə, başqa şeylər barədə fikirləşmə. O, "başqa şeylər"in altında nəyin gizləndiyini anlayırdı, söhbət Züleyxadan gedirdi, ona görə də bir söz demədi və sağollaşıb dəstəyi asdı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 76 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a * * * Məhəmməd poçtdan çıxanda qarşısında xalasını gördü. Züleyxa xanım bacısı oğlunu görcək yüyürüb onu qucaqladı: - Səndən nigaran idim, - dedi, ağlamsındı, - bu partlayışlar çox günahsızın qanını tökdü. - Nigaran qalmağına dəyməz. Mən iki gündür ki, şəhərə çıxmıram. - Gedək, - deyə xalası onun qolundan tutub küçə qapısına tərəf çəkdi. Məhəmməd xalasının ondan yana rahatsız olmasından, uşaq kimi kövrəlməsindən mütəəssir olmuşdu. Ona görə də xalasının ərkyana hərəkətinə etiraz etmədi və taleyini həyatın axarına, daha doğrusu, xalasının zərif əllərinin ixtiyarına verdi. Maşına oturdular. Qırmızı "Volsvagen"i xalası özü sürürdü. Yolboyu bir kəlmə də kəsmədilər. Yalnız bircə dəfə Züleyxa danışdı. Boğaziçindən yuxarı - Züleyxa Göyçəyin malikanəsinə gedən yolda xalası nəhri göstərib: - Çox cansıxıcı mənzərədir, sanki balıqlar yasa batıblar, günəş də görünmür, - dedi, mən Boğaziçini yayda xoşlayıram. Onda burda ağ yelkənli gəmilər üzür. Günəşin fonunda. Maşın Nişantaşıdakı varlı malikanələrin dolanbaclarından keçərək, bir dəmir darvazanın qarşısında dayandı. "Bahar çiçəkləri" məhəllənin o biri üzündə qaldığından onu görmədilər. Qapını açıb içəri keçdilər. Malikanənən geniş, amma cansıxıcı həyəti vardı. Sanki bura qara buludların kölgəsi düşürdü. - Nə durmusan, keçsənə, - deyə xalası əlindən tutub onu içəri çəkdi. Malikanənin geniş dəhlizi vardı, dəhlizdən yuxarı mərtəbələrə pilləkənlər qalxırdı. Dəhlizdən o yanda böyük zal idi. Onlar zala keçdilər. - Sən otur, mən bu saat gəlirəm, - xalası dedi və mətbəxə keçdi. Məhəmməd zala göz gəzdirdi. Otaq elə də zəngin deyildi: ortada böyük stol-stul dəsti, onun üstündə güldan və gül, küncdə bar, barın qarşısında - döşəmədə bəbir dərisi, divarda "Bahar çiçəkləri"ndə gördüyü "Boğaziçində günəş" rəsminin reproduksiyası. Mətbəxdən xalasının səsi gəldi: - Darıxmırsan ki? Xidmətçiləri bu gün evlərinə göndərmişəm, istəyirəm ki, özüm sənə qulluq edəm. O darıxmırdı. Amma nigaran və həyəcanlıydı. Xalası kim idi? Onun uşaqlıqda gördüyü gözəl Züleyxa, yoxsa İstanbulda hamının tanıdığı kimi Göyçək Züleyxa? Xalası mələk idi, yoxsa şeytan? Əməlisaleh insan idi, yoxsa fahişə, qız satan? Və indi burda, xalasının zahirən dəbdəbəli, www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 77 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a amma sadə evində onun nə işi vardı? İndi o, xalasının boynuna sarılsınmı, yoxsa anası dediyi kimi eləsin? - Qəhvəmi, kofemi, şirəmi? - xalası soruşdu. - Fərq eləməz, - cavabını verdi. Xalası hər üçündən gətirdi: - Hansını istəyirsən, seç. Yuxarı mərtəbədən səs gəldi. Kimlərsə pillələrlə aşağı düşürdü. Bu, cavan bir kişiylə yaraşıqlı bir xanımıydı. Məhəmmədə elə gəldi ki, həmin xanımı hardasa görüb, bəlkə də xalasının gözəllik salonunda. Züleyxa Göyçək ayağa durdu və həmin adamlardan: - Gedirsinizmi? - deyə soruşdu. - Gedəsi olduq, bizdə heç nə alınmadı, - deyə cavan kişi mızıldandı. Züleyxa xanım təəccübləndi: - Necə yəni alınmadı? Bu dəfə yaraşıqlı xanım cavab verdi: - Telefon zəngləri onu rahat buraxmır. Məqamında kimsə kefimizə soğan doğrayır. Cavan kişi: - Biz yenə də gələcəyik, - dedi, - bəlkə gələn dəfə yaxşı oldu. Züleyxa xanım onları darvazaya kimi ötürüb qayıtdı. - Mənim arkadaşlarımdır. Müsafirim idilər. Yola getmirlər, istəyirdim ki, onları barışdırım. Xalasının bu sözlərinin nə dərəcədə səmimi olduğunu anlamadı. - Mən sənin şəkillərini tez-tez "Hürriyyət+"də görürəm, - Məhəmməd qəfildən dilləndi. - Şəkillərimimi? - Hə. Müsahibələrini də oxumuşam. - Onlar çoxdan olub. Son vaxtlar, mən o qəzetə nə şəkil vermişəm, nə də müsahibə. Yazarlarını da görməmişəm. - Çoxdankı qəzetləri də görmüşəm, - Məhəmməd təmkinlə dedi. - O, keçmişdə qaldı. İndi mən tamam başqa bir insanam, özümün də erkəyim var. Biz onunla evlənməyə hazırlaşırıq. "Özümüm də erkəyim var". Bu söz Məhəmməddə qəribə assosiasiya yaratdı. Xalası hər dəfə "erkək" sözünü vurğulayanda Məhəmmədin qarşısında, sanki müəmmalı bir sirrin üstü açılırdı. - Mənim çox ağır həyatım olub. Sən bunları bilmirsən. Elə bilməsən yaxşıdır. Yaxşısı budur, başqa şeydən danışaq. Məsələn, səndən. Sevgilin varmı? - Məhəmmməd başını buladı. - Burası Yüklə 5,11 Kb. Dostları ilə paylaş:
|