- 91 -
göstərdiyi ziddiyyətləri inkar edir. Fəlsəfənin məqsədi həqiqəti
işıqlandırmaq olduğundan və İslam dininin insanları biliyə və
həqiqətə səslədiyindən bu iki yolun qarşılaşdırılması
yolverilməzdir. «Həqiqət həqiqətə əks olmayıb, bir-birini
ahəngdar surətdə tamamlayır».
1
İbn Sina Allahı yeganə zəruri
mövcudat və ilk səbəb hesab edir və materiyanı əzəli hesab
etməklə onu heç də Allahla eyni tərtibdə götürmür. Çünki
materiya zəruri yox, mümkün mövcudat kimi izah edilir. Bu
baxımdan, İbn Sinanı Vəhdət ideyasından uzaqlaşmaqda,
dualizmdə və deizmdə təqsirləndirmək üçün kafi əsas yoxdur.
İbn Sina əsasən Aristotel xəttindən çıxış edərək onu tək-
milləşdirsə də, bir sıra məsələlərdə Platon və Plotinin təlim-
lərinə müraciət etmiş və yeni sintetik bir nəzəriyyə yaratmağa
çalışmışdır. İbn Sinaya görə, insan nəfsi İlahi İşığın
emanasiyasından (yaradıcı enercisindən) doğulur, insan həyatı
isə İşığa doğru qayıdış yoludur. «Doğuluş və qayıdış» («Mabda
və maad») əsəri də məhz bu problemə həsr olunmuşdur. İnsan
həm də bədənə malik olduğundan və bədən ontoloji
iyerarxiyada ruha nisbətən aşağı pillədə dayandığından insanın
məqsədi və ya kamilliyin yolu bədəndən ruha, qaranlıqdan işığa
qayıdışdan ibarətdir. Bu fikirlərdə peripatetizmdən və
neoplatonizmdən sufizmə və işraqiliyə körpü atıldığının şahidi
oluruq.
İbn Sina, həm bir filosof, həm də zəmanəsinin ən böyük
həkimi olmaqla, nəfs və bədən problemini elmi sistem halında
araşdırmış və bu sahədə bir sıra yeni ideyalar irəli sürmüşdür.
Psixologiyanın əsasları Aristotel tərəfindən qoyulsa da, onun
sonrakı inkişafında ən böyük söz sahibi İbn Sina olmuşdur.
Psixologiyanın bir elm kimi formalaşması, XIX əsrdə
təbiətşünaslığın əldə etdiyi nailiyyətlərin və elmi araşdırma
texnologiyasının «ruh və bədən» probleminə yönəldilməsi, ru-
hun, nəfsin müstəqil tədqiqat obyektinə çevrilməsi XX əsrin
əvvəllərində bu sahələrdə bir sıra böyük uğurlar qazanılmasına
səbəb oldu. Bu uğurlar məsələnin fəlsəfi qoyuluşuna da
1
G.F.Hourani. Averroes on the Harmony of Religion and
Philosophy. London, 1961, p.50.// Скирбекк Г., Гилье Н. Истории
философии. М., 2000, стр. 252.
- 92 -
müəyyən dərəcədə təsir etmiş, lakin onları tam izah edən yeni
fəlsəfi sistem hələ yaradılmamışdır.
Bir qayda olaraq ağıl, nəfəs və ruh anlayışlarından isti-
fadə edən fəlsəfi təlimlər Yeni Dövrdə şüur anlayışının prio-
ritetliyi sahəsində fərqli düşüncə tərzinə yeni-yeni uyğunlaşdığı
bir vaxtda aşkarlanmayan şüur haqqında təlimin ortaya çıxması
fəlsəfi paradiqmanın yenidən dəyişilməsi tələbini ortaya qoyur.
Lakin bu yenilik tələbi əslində köhnəyə, Şərq təfəkkür
ənənələrinə qayıdış tələbindən ibarət idi. Fəlsəfənin dini
düşüncədən ayrılması sahəsində arxa plana keçmiş ruh və bədən
problemi qarışıq dini-fəlsəfi sistemlər halında olan Şərq
düşüncəsində həmişə prioritet mövzu olmuşdur. Qərb fəlsəfəsi
təbiəti, maddi dünyanın qanunauyğunluqlarını ruha istinad
etmədən, müstəqil şəkildə tədqiq edən elmə əsaslanma plan və
elmi dünya görüşünün güclü təsirinə məruz qalmaqla Şərq
düşüncə ənənələrindən çox uzaqlaşmışdır. İdrak prosesləri, şüur
fəlsəfənin predmetində saxlansa da maddi gerçəkliyin
öyrənilməsi elmin ixtiyarına verilmiş, elmlə vasitələnmiş və
fəlsəfə bu bölgüyə ancaq elm fəlsəfəsi kimi daxil olmuşdur.
XIX əsrin axırları, XX əsrin əvvəllərində isə təbiətşünas-
lığın inkişafı elə bir mərhələyə gəlib çatdı ki, şüurun və nəfsin
də təbii-elmi yolla öyrənilməsi günün tələbinə çevrildi. Elm
yenə də fəlsəfəni izləməkdə davam edərək onun tədqiqat
sahəsinə daxil olur. Ən önəmlisi isə budur ki, ənənəvi terminlər
yeni məzmunla zənginləşir. Ruh, nəfs və şüur anlayışlarının
fərqli kontekstlərdə işlənməsi bir tərəfdən onların məzmununu
zənginləşdirsə də, digər tərəfdən onların mahiyyətini yenidən
nəzərdən keçirmək zərurəti yaranır. Beləliklə, təbiətşünaslığın
inkişafı fəlsəfi terminlərin də dəqiqləşdirilməsini tələb edir.
Təsadüfi deyildir ki, Amerika filosofu Uilyam Ceyms
psixologiyaya təbiətşünaslığın bir sahəsi kimi baxır.
1
Digər
tərəfdən professor Leddin yazdığı kimi psixologiya şüur və-
ziyyətlərini təsvir və şərh edir. Beləliklə fəlsəfənin başlıca kate-
qoriyalarından olan şüur (yaxud nəfs, və ya ruh) təbiətşünas-
lığın predmetinə çevrilir. Düzdür bəzi filosofların (məsələn
1
У.Джеймс. Научные основы психологии. - Минск.: Харвест,
2003, стр.3.
- 93 -
H.Spenser) fikrinə görə «cismani həyatla ruhani həyatın
mahiyyəti eynidir» (Spenser bunu daxili münasibətlərin xarici
münasibətlərə uyğunlaşması kimi, təkamülün nəticəsi kimi izah
edir).
U.Ceymsə görə, ruhani (nəfsani, mənəvi) həyatın faktları
fiziki mühitdən kənarda öyrənilə bilməz. Bu baxımdan o, nəfsi
ancaq qeyri-maddi varlıq kimi nəzərdən keçirən rasional
psixologiyanın mövqeyini qəbul etmir. Müasir psixologiya
etiraf edir ki, insanın daxili qabiliyyətləri onun yaşadığı maddi
dünyanın formalarına uyğunlaşdırılmışdır.
1
Təbiətşünaslığın nailiyyətlərindən istifadə etmək cəhdləri
tədqiqatçını istər-istəməz materialist mövqeyə sürükləyir.
Nəfsdəki prosesləri, beynin fəaliyyətini əsəb sistemi ilə
əlaqələndirən U.Ceyms bunun açıq-aşkar materialist baxış
olduğunu dərk etdiyi üçün vəziyyətdən çıxış yolları axtarır,
lakin təbiətşünaslığın müddəalarını idealist fəlsəfə konteksinə
sala bilmir. U.Ceyms etiraf edir ki, materializm yüksəkdə
duranı aşağıda olandan asılı vəziyyətə salır. Nəfsin beynin
fəaliyyəti ilə əlaqələndirilməsi də bu qəbildəndir. Amma hələ
ki, elm ancaq bu yolu təklif edə bilir.
2
Burada yada salmaq yerinə düşərdi ki, hələ orta əsrlərdə
İbn Sina və Ş.Sührəvərdi nəfs hadisələrini bədənlə izah etmək
cəhdlərinin qüsurlu olduğunu göstərirdilər. Ş.Sührəvərdi yazırdı
ki, aşağıda olan özündən yüksəkdəkini idarə edə bilməz. Ona
görə də, nəfs bədənin məhsulu ola bilməz. Bədən nəfsi yox,
nəfs bədəni idarə edir.
3
XX əsrin ən böyük psixoloqlarından biri
Karl Qustav Yunq yazır ki, ideyalar hansı isə konkret insandan
yox, nə isə daha böyük bir varlıqdan yaranır. Biz onları deyil,
onlar bizi formalaşdırır.
4
U.Ceyms də, K.Q.Yunq da İbn Sina, Ş.Sührəvərdi kimi
nəfsin bədənə nisbətən yüksəkdə durduğunu, daha böyük bir
1
Yenə orada, səh. 5.
2
Yenə orada, səh. 9.
3
Ş.Sührəvərdi. İşıq heykəlləri.- Şərq fəlsəfəsi (IX-XII əsrlər),
Bakı, 1999, səh. 221.
4
Юнг К. Г. Психология бессознательного. М., Канон, 1994,
стр.6.
Dostları ilə paylaş: |