Microsoft Word Hazir secilmis eserleri mir celal doc

313 
 
sözə basmaq, ondan, miyanə də olsa, bir rəy almaq istəmişdi. İndi onun bu 
haqdakı sözlərini eşidəndə dinəcəyi olmadı. 
Layihəni götürüb kənara qoydu, qan-tər içində Vahidin işini tapmağa 
cidd-cəhd elədi. 
 
* * * 
 
Gecənin birində  Gəldiyev evə bir dəstə  ağ, qırmızı, sarı, göy zərflər 
gətirdi. Ağca xanım təəccüblə soruşdu: 
- Yoxsa bunlar hamısı sənə gəlib? 
- Gəlib, hamısı mənim üstümə gəlib. 
- Kimlərdən? 
- Qızlardan! 
Ağca xanım əyri-əyri baxdı: 
- İnanmıram. 
- Niyə inanmırsan? 
- İnanmıram ki, bizim vilayətdə bu qədər axmaq qız ola. 
- Deməli, sən axmaqsan ki, mənə gəlmisən? 
- Mən sənə gəlməmişəm, sən mənə gəlmisən! 
Gəldiyev söz tapmadı: 
- Çox danışma, hamamxananı yandır, bir az buxar ver, bunları daşın 
üstünə qoy, nəm çəksin. 
Ağca xanım bildi ki, Gəldiyev özgənin məktublarını açmaq istəyir. 
- Niyə xalqın kağızını oxuyursan? 
- Xalqın deyil, qulluq işidir. Dəyişik salmışıq, konvertlərə hayıfım gəlir. 
Gəldiyev  əlindəki kibrit çöpünü nəm çəkmiş  zərflərin böyründən salır, 
bura-bura açırdı.  İstədiyini tapa bilməyəndə  təkrar bağlayırdı. Yeddinci 
zərfdə Vahidin əsərini öyrənə bildi: "Açıq kitab!" 
- A zalım oğlu, adını "Açıq kitab" qöyursan, daha niyə belə  bərk-bərk 
bağlayıb, məni əziyyətə salırsan! Sevincdən qayıdıb Ağca xanıma qışqırdı: - 
Ağca, çay qoy, süfrə hazırla, işimiz işdi. 
Ağca xanım qaçıb gəldi: 
- Premyanı qazanırsan? 
- Bu Vahid köpəkoğlu qoysa. 
- Vahidə nə dəxli, əsər yazan sən. 
 
  

---

314 
 
- Bilmirsən, çəkişir də mənnən! Mən nə yazıram, o da gedir onu yazır. 
Ağca xanım irəli yeriyib, onun əlindəki zərfı aldı, başqa zərflərin üstünə 
qoydu. 
- Qabağa sal, sən yazan qoy üstə dursun! 
Gəldiyev onun əlindən aldı: 
- Bu özgənindir, a qız. 
- Bəs hansıdır səninki? 
- Hələ hazır deyil. 
- Necə hazır deyil? Altı aydır qurdalanırsan, nə qayırırsan? Özgə işiylə 
veyillənincə, oturub qurtarsana! 
- Düz deyirsən, balam, oturum işləyim. 
Gəldiyev çayını içəndən sonra, iki stolu birləşdirdi, pəncərələri örtüb, 
qapını bağladı. Vahidin layihəsini səliqəylə düyməçələdi, başladı üzünü 
köçürməyə: 
- Ağca, buraya heç kəsi buraxmayacaqsan! Eşitdinmi? 
Düz on yeddi gün qələm, xətkeş, pərgar, rezin əlindən düşmədi. Gündüz 
iki saat idarəyə qaçıb görünür, qayıdırdı. Surətini çıxarıb qurtarandan sonra 
bağladı, üstünə öz layihəsinin adını yazdı: "Ürək". İstədi Vahidin layihəsini 
puç eləsin. Heyfı  gəldi, bir də "aydın olmayan yerləri öyrənməyə lazım 
olar" - deyə, büküb bir küncə qoydu. Ağcanı sayıq salmaq üçün əvvəlki 
tapşırığı təkrar etdi: 
- Ağca, bu otağa heç kəsi buraxmayacaqsan! Sözüm sözdü! 
 
İkinci fəsil 
 
Üç gün qabaqdan divarlara böyük, rəngli elanlar vurulmuşdu. Enli sarı 
kağızın üstündə kölgəli, qəşəng göy xətt ilə bu sözlər yazılmışdı: "Səttar 
Səttarzadənin konserti". 
Tramvayların pəncərəsindən yellənərək, görünən elanın xırda sətirlərini 
oxumaq olmurdu. Ancaq "Səttarzadə" seçilirdi. Qocaman sənət xadimini 
dinləməyi arzu edən çox idi. Biletlər dünəndən satılıb qurtarmışdı. Bilet 
alanlar cürbəcür adamlar idilər. 
Bunlardan bəzisi Səttarzadə adına hörmət edib, bilet alanlar idi. 
Səttarzadə respublikanın məşhur musiqi xadimlərindən biridir. Ancaq 
çox qocalmışdır. Altmışdan yuxarı yaşı var. Onun gənclik qüd- 
  
 
 
  

---

315 
 
rəti, məharəti çoxdan yox olub getmişsə  də, kişidəki həvəs, musiqi eşqi, 
camaat qabağına çıxmaq meyli daha da artmışdır. 
Həyatın amansız qanunları var, insan ömrü boyu əlləşir, vuruşur, 
hünərini, qüdrətini, qabiliyyətini göstərir, nəyə isə nail olmaq istəyir. Buna 
tədricən nail olur. Axırda bütün ömrü boyu qazandıqlarını  təslim etməli, 
qoyub getməli olur. Ölünün, deyərlər, rəhməti, ya lənəti apardığında yox, 
qoyub getdiklərində olur. İnsan öz əməyinin ümidli əllərə düşdüyünü 
görəndə ölüm də rahat və əyləncəli gəlir. 
Səttarzadə çox həyəcan ilə öz gəncliyini xatırlayır. Sonradan kor olanlar 
gün işığından danışan kimi, o da itirdiyi cavanlıqdan həsrətlə danışır. 
Təklikdə, ya evdə  nə  qədər sakit, sönük görünürsə, adam içində, ictimai 
yerlərdə öz xələflərini görür. Qocalıq kədərini bu təsəlli ilə söndürür. 
Mümkün etdiyi məclisdən qalmır. Cavan çalğıçıların müvəffəqiyyətlərilə 
sevinir, onları  çəkə-çəkə  səhnəyə aparır. Camaatın qabağında  əlini sıxır, 
alnından öpür. Camaat Səttarzadənin xatirini əziz tutur. Əsil tamaşaçılar 
onu görəndə musiqi aləminin, sənət dünyasının zənginliklərini bir daha 
xatırlayırlar. Belə qabil xadimlərimizin olduğuna sevinirlər. Həm də 
kədərlənirlər; çünki qocalıq küləyi Səttarzadənin sənət bağını soldurmaq da, 
barmaqlarını zəiflətməkdə, titrətməkdədir. 
     Bu  elə bir kədərdir ki, dünyada hiss və  şüuru olan hər bir kəsi ağrıdır. 
Çox yox, iyirmi-iyirmi beş il bundan qabaq tarı bağrına basanda bülbülləri 
cuşə  gətirən, kainatın bütün zərifliklərini, gözəlliklərini incə  səs tellərində 
ifadə edən bir sənətkar indi tərk-silah olunmuş bir əsgər kimi zəif görünür. 
Onun məclislərində yer olmazdı. Cəld uşaqlar dama dırmaşar, qadınlar 
çəpərlərə tökülüşər, gənclər qapı-pəncərələrdə az qala bir-birinin başına 
çıxardı. Onun qəlbi atlananda, sədəfli tarı  rəqqasə kimi xurdişə  gələndə 
barmaqlarını görmək olmazdı. Deyərdin simlərin böyrünə yüz bülbül 
qonub, hərəsi bir cür nalə çekir. Çox zaman kənd qızları barmağının 
üzüyündən, cavanlar kəmərindən, saatından keçərdilər. Bilməzdilər nə dil 
ilə sənətkara razılıq etsinlər... 
Hanı o Səttarzadə? Gənclik heç kəsdən, Səttarzadədən apardığı  qədər 
aparmamışdır. Bu itki o qədər ağır və aydındır ki, yalnız Səttarzadəni yox, 
onu eşidənlərin hamısını ağrıdır. 
İndi Səttarzadənin müsamirəsinə  gələnlərin çoxu ondan, gənclikdə 
aldıqları kimi ləzzət almağa yox, bəlkə bu ləzzəti yada salmağa, bir də 
qocaya öz ixlas və məhəbbətlərini ifadə etməyə gəlmişdilər. 
  

---