96
imperiyasının yaradılması barədəki xəbərlə daha da məşhurlaşıb, əlavə əhəmiyyət
qazandı.
Bismark müasir alman millətini müharibənin köməyi ilə formalaşdırdı və
təcavüzkar millətçilik siyasəti yeritməyə başladı, bu qorxulu irs isə öz kulminasiysını
XX yüzillikdəki iki dünya müharibəsində tapdı.
Bismarkın bəxti həm də onda gətirmişdi ki, onunla birlikdə Prussiya Baş
Qərargahının rəisi, görkəmli hərbi xadim Helmut fon Moltke və müdafiə naziri Albrext
fon Röndən ibarət üçlük meydana gəlmiş və bu üçlük 13 il ərzində Avropanın xəritəsini
dəyişdirmək üzərində xeyli çalışmış və buna əsasən nail olmuşdu.
Lakin Bismarkın xidmətləri Almaniyaya heç də yalnız fayda gətirməkdən
ibarət olmamışdır. Bismarkın qələbələr dövrü artıq arxada qalmışdı. Yeni müharibə
cəhdi uğursuz da ola bilərdi və çox keçməmiş bu baş verdi. Almanlar hədd tanımayan
iştahalarına görə I Dünya müharibəsində Avstriyaya (Avstriya – Macarıstana)
qoşularaq Antanta ilə müharibəyə başladılar. Almaniyada adamlar var idi ki,onlar
Rusiyanın bir hissəsini, hətta Belçikanın və Fransanın müəyyən ərazilərini ələ
keçirməklə Alman imperiyasının böyüməsini istəyirdilər. Lakin onların arzuları puç
oldu, Almaniya müharibədə məğlubiyyətə düçar oldu.
Formalaşmağında və inkişafında Bismarkın da mühüm rol oynadığı alman
millətçiliyi XX əsrin 30-cu illərində Hitlerin hakimiyyətə gəlməsi ilə isə, irqçiliyin və
şovinizmin dövlət siyasətinə çevrilməsi kimi bir eybəcərliyin meydana çıxması üçün
bünövrə rolunu oynamışdır. Bəlkə də Bismark olmasaydı, onun qazandığı uğurlar
seriyası baş tutmasaydı, Hitler özünün Avropa və dünya ağalığı barədəki sərsəm
fikirlərinə düşməzdi. İrqçiliyi görünməmiş həddə çatdıran, almanları digər millətlərə
qarşı nifrət ruhunda tərbiyə etməyə çalışan Hitler müəyyən ölçülərdə Bismarkın
mənəvi törəməsi, daha doğrusu, iyrənc mənəviyyatsızlığından xəbər verən «çolaq
övladı» idi.
Müharibəni başlamaq asandır, onu başa çatdırmaq isə olduqca çətindir.
Napoleon Rusiyaya qarşı bir neçə ay qalibiyyətli kimi görünən müharibə aparıb, bu
dövlətin qədim
paytaxtı Moskvanı tutsa da, nəticədə ağır məğlubiyyətlə – Grand Army-nin –
Böyük Ordunun məhvinə səbəb olan biabırçı yekunla üzləşməli oldu. Hitler Avropada
apardığı qısa müddətli və böyük qələbələrə səbəb olan müharibədən ağılsızcasına
ruhlanaraq, SSRİ – də də blitskriq – ildırımsürətli müharibə aparacağına ( əslində bu,
almanların deyil, ingilislərin icadı idi ) tam əmin olmaqla, bu ölkənin ərazisinə
müdaxilə etdi. Hitler ordusu 1941-ci ilin yayından başlayaraq bir neçə cəbhədə, sonralar
həm də hətta Afrikanın şimalında da vuruşurdu. Hitlerin öz hərbi qüvvəsinə belə
paranoyya qaydasındakı inamı nəticə etibarilə onu ağır məğlubiyyətə gətirib çıxardı.
Onun min il yaşayacağını güman etdiyi III Reyx barədəki iddiası nəinki həyata
keçmədi, hətta müharibənin başlanmasından keçən altıncı ildə öz ölkəsinin Müttəfiq
orduları tərəfindən işğala məruz qalması kimi bir faciə ilə nəticələndi.
Əgər o, Bismarkın, yaxud başqa xadimlərin təcrübəsinə istinad etsəydi, yəqin ki,
belə ciddi strateji səhvlərə yol verməzdi. ABŞ-dakı Vətəndaş müharibəsi vaxtı prezident
Abraham Linkoln Şimalın vuruşduğu Cənuba – Konfederata kömək göstərməkdə
şübhələnilən Böyük Britaniyaya da müharibə elan etmək barədə səs-küy qaldıran
97
«quzğunların» sərsəm təkliflərinə cavab verərək deyirdi ki, eyni vaxtda iki cəbhədə, iki
qüvvə ilə vuruşmaq olmaz. Linkoln siyasəti uzaqgörənliyi ilə seçildi və 1865-ci ilin
aprelində Konfederat qüvvələri
təslim oldu. Britaniya ilə müharibəyə girişmə isə Şimalı taqətdən salıb, onu
məğlubiyyətə sürükləyərdi.
Müharibənin ilk anının uğurla müşayiət olunması onun son yekunu barədə
sevindirici ümidə gətirib çıxarmamalıdır. İlk üstünlüyün bəxş etdiyi sərxoşluq ötüb
keçir, vəziyyət taleyin üzü kimi dəyişərək, acı məğlubiyyətlər seriyasının meydana
gəlməsinə gətirib çıxarır. Torpaqları işğal edənlər sonralar hökmən peşmançılığın «qırıq
təknəsinin» yanında qaldıqlarının şahidi olmaq qismətini yaşayırlar. Yüzillik
müharibədə (1337-1453-cü illər) İngiltərə ordusu materikə keçib, Fransa ərazisinin xeyli
hissəsini işğal etmişdi. Sonralar, müharibənin axırıncı iki onilliyində fransızların
müqaviməti gücləndikcə, onlar bu ərazilərin hamısını itirdilər, sahildəki Kale şəhərini
saxlasalar da, sonralar o da Fransa ərazisinə daxil oldu.
Hitler ordusu da, 1941-ci ilin dekabrının əvvəlində Moskvanın astanasında idi,
lakin geri oturduldu və üç il yarımdan sonra Sovet qoşunları qırmızı bayrağı Berlində
III Reyxin simvolu sayılan Reyxstaqın – parlament binasının üzərinə sancdılar. 1945-ci il
mayın 8-də isə
alman hərbi komandanlığı Müttəfiq qoşunları nümayəndələrinin qarşısında
Almaniyanın qeyd-şərtsiz təslim olması barədəki aktı imzaladı.
Qoy başqa xalqların torpaqlarını işğal edənlər də tarixin həmin əyani
dərslərindən ibrət götürüb, intiqam alovunun bir gün onları da dəhşətli qaydada
qarsacağıını göz önünə gətirsinlər, dinc yolla həmin torpaqları tərk etməklə, özlərini
yaxınlaşan ağır fəlakətdən xilas etsinlər.
Axı kiçik qələbənin həm də böyük bədbəxtlik bəxş etməsi xüsusiyyəti də vardır
və birincidən eyforiya hissi keçirənlər ayılıb, XXI əsrin əvvəlində Qaranlıq dövrün (Orta
əsrlərin) qaydalarından ilhamlanmalarına son qoymaqla, ağılın və reallığın göstərdiyi
yola üstünlük versələr, öz xalqlarına, gec də olsa, səmərəli xidmət göstərmiş olarlar.
İşğalçı dövlət, xalq heç vaxt sakit liman tapa bilmir, intiqamın kükrəyəcəyi hissinin
qorxusundan azad ola
bilmir. Həm də işğal müasir dövrdə hər bir dövlət üçün, xüsusən iqtisadi
cəhətdən zəif olan ölkə üçün ağır yük hesab olunur, ondan üzülüşməyən, onu öz tarixi
və hüquqi sahibinə
qaytarmayan xalq öz mövcudluğunun və gələcəyinin təhlükəsizliyinə heç vaxt
tam arxayın olmayacaqdır. Belə qorxu altında yaşamaq isə Yer üzərində cəhənnəm
əzabları ilə üzləşməkdən başqa bir şey deyildir.
Müharibədə strategiya və taktika məsələləri
Məşhur hərb nəzəriyyəçisi Karl fon Klauzevits klassik hərb sənətinin
fundamental tədqiqat işi olan özünün «Müharibə haqqında» əsərində bu məsələlərə
xeyli aydınlıq gətirərək, «strategiya adlananın başlıca başlanğıcdan ibarət olduğunu»
vurğulayır.