İslam Qəribli
28
mütəfəkkirin, filosof şairin ürək çırpıntılarını, duyğu və
düşüncələrinin istiqamətini çox aydın şəkildə əks etdirir:
Mücəssəm bir xəyalət, ya həqiqətsənmi sən, cana?
Ġnanmaq istəməm ənzarə, ey didari-hürriyyət!
Niqabı sal üzündən, ərzi-ruyi-ibtisam eylə,
Görənlər söyləsinlər dilbəri-səhhari-hürriyyət!
..Əsarət bərqi-xurĢidi-ziyadarınla məhv oldu,
Sənə ləbrizi-Ģükrandır bütün əhrar, hürriyyət!
..Kamalın bu kəlamilə xitam et nəğməni, Hadi,
“Nə əfsunkar imiĢsən, ah, ey didari-hürriyyət”! (379, 1).
Yeri gəlmişkən qeyd etməyi lazım bilirik ki, M. Hadinin bu
şeiri Ə. Hüseynzadənin “Bəşəriyyətin hər növ ehtiyacı,
mədəniyyətin, tərəqqi və təkamülün ən qəvi mühərriki olan
ictimalara,
cəmiyyətlərə,
şirkətlərə, ittifaqlara, ittihadlara
sərbəstiyi-tam verən sənsən, sən! Vəlhasil insanlara bilafərq lisan
və şivə, bilafərq din və məzhəb, bilafərq qövm və millət, əfkar və
amalın həvayi-nəsimində sərbəst nəfəs almağa müsaidə edən
sənsən, sən! Yaşa, hürriyyət, yaşa!” sətirlərinin yer aldığı, “Həyat”
qəzetinin 94-cü nömrəsində çıxan “Hürriyyət” məqaləsi ilə
yaxından səsləşir(51, 120).
M. Hadinin “Həyat”da işiq üzü görən dördüncü şeiri çap
olunmuş kitablarında özünə yer almayan “Qüdsiyyət və ülviyyəti-
islamiyyəyə bir nəzər” əsəridir(102, N 8). “İslamiyyətin” rədifli
qəsidə formasında olan iyirmi beytlik bu şeir qəzetdə “A.
Məhəmmədül-hac-Əbdülsəlimzadə Şirvani” imzası ilə çıxmışdır.
“Bəyani-həqiqət” məqaləsi ilə bağlı qeydlərimizdə göstərmişdik
ki, M. Hadi Qurana tapınmağı, ondakı prinsipləri anlayıb həyata
keçirməyi müsəlmanların, İslam dinində olan millətlərin nicatı
üçün başlıca vasitələrdən biri hesab edirdi. Bu şeir də məzmun və
ideyaca həmin məqalə ilə yaxından səsləşir.
Pək böyükdür, pək müqəddəs Ģanı islamiyyətin,
Pək açıqdır huri- nurəfĢanı islamiyyətin,-
beyti ilə başlanan əsərin ümumi məzmunu bundan ibarətdir ki,
islamiyyətin məramı pak və müqəddəs, nur saçan camalı isə günəş
Məhəmməd Hadi və mətbuat
29
kimi parlaqdır. Bu elə bir pak dindir ki, fəsad toxumu səpmək və
insan qanı axıtmaq bu dinin yaradıcısı olan Peyğəmbərimiz
Rəsuli-əkrəm tərəfindən qadağan edilib. Müqəddəs və bəşəriliyinə
görə xaricilər (şeirdə Bilyamlar - İ. Q.) belə ona valeh və məftun
olublar. Bu dinin əsas atributları himmət, əmniyyət, sidq və
birlikdir. İslam dininə görə xeyirli adam o kəsdir ki, “nəfbəxşi -
nas ola”.
M. Hadi qeyd edir ki, o kəslər İslam dininin dostları hesab
olunurlar ki, onlar nəfslərinə qalib gəlməyi bacarırlar. O şəxslər
müsəlman sayılırlar ki, cahanda kimsəni incitmir, kimsəyə zülm
etmirlər. Bu səbəbdən də əqli cəhətdən “qısır” olanlar bu dinin
“əsrar”larını anlaya bilməzlər. Odur ki:
Əqli kamillər olub heyranı islamiyyətin
.
Yaxud:
Xəstəgahi-cəhl üçün Quranımız darüĢ-Ģəfa,
Ruha səhhətbəxĢdir dərmanı islamiyyətin(102, N 8).
Belə bir məqamı nəzərdan qaçırmaq olmaz ki, “Həyat”
qəzetində çap etdirdiyi əksər şeir və məqalələrində M. Hadi,
əsasən, məktəb, maarif və mədəniyyətin təbliğatçısı kimi çıxış edir.
Bu cəhət qəzetdə çap olunan “Məktəb nə demək? Məktəb əxlaq
və ədəbdir” (104, N 9) şeiri üçün də xarakterikdir. Altılıq-
müsəddəs formasında yazılan bu şeir “Firdovsi-ilhamat”dan
götürülərək şairin kitablarında “Məktəb” adı ilə çap olun-
muşdur(379, 3). Əsər qəzetdə altı, kitablarda isə dörd bənddən
ibaətdir. İxtisar edilmiş “Məktəb nə demək? Qafileyi-elmə
cərəsdir” misrası ilə başlanan ikinci və “Məktəb nə demək?
Hadiyi-şahrayi-hidayət” misrası ilə başlanan altıncı bənd nəzərə
alınmazsa, qəzet mətni ilə kitab mətni tam eynidir.
Şeirdə maarif ocaqlarını “cilvəgahi-nuri-həqiqət”, “rəhbəri-
irşadü səadət”, “heyəti-milliyyəyə can”, ölülərə can verən ruh,
“əncüməni-əhli-səfa” kimi vəsf edən, məktəbi “darülədəb”
adlandıran, öz millətini “darülədəbin” qədrini bilməyə çağıran şair
bildirir ki, vətən övladlarının təkamül və tərəqqisi üçün məktəblər
açılmalı, vətəndaşlarımız elm və kamal kəsb etməlidirlər. Çünki:
İslam Qəribli
30
Məktəblə bulur təsfiyə ayineyi-vicdan,
Məktəblə edər kəsbi-Ģərəf zadeyi-insan,
Məktəblə görər tərbiyə həp gülĢəni-irfan,
Təkrar edək ixvanımıza Ģu sözü hər an:
Övladi-vətən etmək üçün bizdə təali,
Məktəblər açıb kəsb edəlim elmü kamali (104, N 9).
Şeirin sonunda qəzet “İdarədən” başlığı altında aşağıdakı
qeydi vermişdir: “Əfəndim, bəzi qitələriniz təmtəraq və şəşəəyi-
əlfaz ya qafiyə xatirəsi üçün söylənmiş olduğu üçün qəzetəyə dərc
etməkdən sərf-nəzər etdik. Eyni səbəb məbnidir ki, axırıncı
qitənizi külliyyən təbdil etdik və “Fikr eyləmə avazi-həqi bir quru
səsdir” yerinə “İsalar üçün meyyiti-ehyaya nəfəsdir” deməyi daha
münasib gördük”(104, N 9).
Bu şeirdən sonra M. Hadi uzun müddət “Həyat” qəzetində
orijinal şeirlər çar etdirmir və bizcə, yuxarıdakı qeydlərin də
bunda müəyyən təsiri olmuşdur. Üç aydan sonra, aprelin on
doqquzunda qəzet şairin “Ədəbi felyeton” başlığı altında “Nun...
vəlqələmi ma yəstirun” və “Qələm nə söyləyir?” adlı iki şeirini
çap edir(120, N 84). İrəlicədən qeyd edək ki, bu şeirlər birincisi
bir qədər az, ikincisi isə nisbətən artıq dəyişikliyə məruz qalaraq
“Firdovsi-ilhamat”da dərc olunmuş
(377, 127-132), “Firdovsi-
ilhamat”dan
götürülərək
eynilə
“Seçilmiş
əsərləri”nə
salınmışdır(379, 140-143). Şeirlər ilk mənbəyə yox, “Firdovsi-
ilhamat”a əsaslanaraq kitaba salındığından səhvən 1908-ci illərdə
yazılan əsərlər sırasında verilmişdir.
Ən əvvəl qəzet variantı ilə kitablardakı şeirlər arasındakı
fərqlər barədə. Qəzetdə “Nun... vəlqələmi ma yəstirun” adı ilə
getmiş birinci şeir kitablara “Qələm” adı ilə daxil edilmiş,
dördüncü:
Qələm, ey naĢiri-əfkari-millət,
Dəhanından saç ənvari-həqiqət (120, N 84) , -
beyti kitablara düşməmiş, yeddinci beytdəki “bu məktəbxaneyi”
ifadəsi “bədayegahi” sözü, onuncu beytdəki “heyrət” sözü
“sükunət” sözü, on birinci beytdəki “etgil” sözü “eylə” sözü, on
Dostları ilə paylaş: |