Məhəmməd Hadi və mətbuat
341
məişətə çalışırlardı”. Bir müddət keçdikdən sonra dünyanın
qarmaqarışıq işləri kimi bunların da məişəti tənəzzülə uğradı və o
iki gənc “sevgili vətənlərindən ayrılaraq iqbali-girizanə qovuşmaq
arzusu iə başqa bir diyara yol tutmağa” məcbur oldular. Xeyli yol
getdikdən sonra biri sağa, digəri sola ayrılıan yol ayrıcında
üstündə aydın və gözəl xətlə aşağıdakı sözlər yazılmış bir daşa
rast gəldilər: “ Ey buraya təsadüf edən səyyah! Sağ tərəfi burax,
ora boşdur, boşluqdur! Qaradır, qaranlıqdır!
O cinaha fikir verənlər bir sürü rastpərvaz olanlardır ki,
heç vəqt şahidi-bülənd əməllə dəmsaz olamazlar. O yolun zahiri
salamat görünüyorsa da, batini eyni fəlakət, salikləri ərbabi-
zəlalət, sonu badiyeyi-rəzalətdir.
Sol tərəfə uzanıb gedən bu yolu görürmüsən? Bunda
təsadüf ediləcək bir çox müxatirə və təhlükə inkar olunamaz, fəqət
təsadüf edilən müxatiratə rəğmən aqibəti salamat, salikləri ərbabi-
həqiqət, son nöqteyi-məvasilətləri rövzeyi-rənayi-səadətdir.
Ey sol yola, cinahi-yəsarə getmək istəyən salik!
Rəhgüzari-əzimətində surətən pək müdhiş iki əqəbə vardır:
1. Bir dəryayi-xüruşandır, sahili görünməz. Saqın bu
dəryayi-dəhşətəngizdən qorxma, cəsarətini topla, bu ümmani-
bikəranın ortasına atla! O zaman anlarsan ki, dərya surətində
görünən həqiqi dərya olmayıb dəryanümadır. Fənni-tilisim ilə
vücuda gətirilmiş quru bir nümayişdən ibarətdir.
2. Dəryayı keçdikdən sonra bir dağ görünəcəkdir. Haman
dağın təpəsindən qayət mühib bir arslan nərədari-məhabət olaraq
üzərinə hücumavar olacaqdır. Saqın şahrayi-əzimindən dönmə!
Sənə arslan görünən ruhsuz bir heykəldən başqa bir şey deyildir.
O da bir həkimi-tilisimdananın
dəstxətti-məharətidir.
Haman şirnümanın belinə atla! Əvvəlcə səni qorxudan o şəkili-
mühib sonunda rahnümayi-səadətin olaraq dəlilinin xidmətini
görəcəkdir”(293, N 8).
Yazıları oxuyan gənclərin arasında ixtilaf yaranır.
Müəllifin Xaif adlandırdığı gənc yazılanları əfanə sayaraq geri
İslam Qəribli
342
dönmək qərarına gəlir. Əzim adlı gənc isə arzusuna çatmaq üçün
səyahətini davam etdirir.
“Məsləkinin, məsləki-əməlpərvəranəsinin fədakarı olan
Əzim” xeyli əzab-əziyyət çəksə də inadından əl götürmür,
qarşısına çıxan bütün çətinlikləri dəf edərək arzusuna çatır. Ağır
və üzücü məşəqqətdən sonra o, elə bir şəhərə gedb çıxır ki, həmin
şəhərin “torpağı məzlumlar qanı içməmiş, təmiz havası zalımların
murdar və kirli nəfəsi ilə üfunətlənməmişdi. Ədalətli
divanxanaları vicdansızların istbdadi-zalimanələrinə alış-veriş
dükanı olmamışdı. Bu ol şəhər idi ki, hürriyyət, ədalət, müsavat və
hüquqi-şəxsiyyə kağızlarda deyil, felən və əmələn işlənirdi. Bu o
cahani-mərifət idi ki, insanlar həbs ediləcəyinə hər dürlü cinayətin,
hər növ bədbəxtliyin mənşəyi-həqiqisi olan cəhalət məhbus
edilmişd. Dünyada törəyən hər bir cinayət və vəhşətin səbəbi
cəhalət olduğunu bu şəhər sakinləri pək şoxdan anlamışlardı”(293,
N 10).
Bu şəhər, əslində M. Hadinin xəyalında yaratdığı
hürriyyət, bərabərlik çəhəri idi ki, “cəhalət yaşadıqca cinayət də
yaşayacağını bu şəhər əhalisi pək çoxdan bilmişlərdi. Cəhalət və
zülm durduqca, filməsəl, aləm bütün həbsxana olsa belə, yenə də
qətl, sirqət, cinayət davam edəcəyi şərqlilərin anlamazlığı kimi
aydın olduğunu bu xoşbəxt məxluq anlamışdı”(293, N 10).
Əsərdən çıxarılan nəticə bundan ibarətdir ki, insan
arzusuna çatmaq üçün bütün məhrumiyyətlərə sinə gərməli, heç
bir çətinlik onu qorxutmamalıdır. Hər qaranlıq gecənin parlaq bir
gündüzü olduğu kimi, çəkilən hər bir zəhmətin də sevindirici
nəticəsinin olması şəksizdir. Təki insanda görmək istədiyi işi axıra
çatdırmağa səbr, səbat və dözüm olsun.
“Molla Nəsrəddin” ədəbi məktəbinin yaradılmasında
əvəzsiz xidmətləri olan Ö. F. Nemanzadə “Dəvət” adlı əsərində
qeyd edirdi ki, “ Boş iftixar, cahilanə ümid, bixəbəranə təsəlli,
üsulsuz rəftar, elm və mərifətsiz icrayi-din və məzhəb bizi nə
dünyada, nə də axirətdə sahili-səlamətə çıxara bilməz. Buna görə
də bizlər mütləq dünya umurunda qonşu mərifətli millətlərin
Məhəmməd Hadi və mətbuat
343
bugünkü tərəqqi yollarını, məsləklərini tutmalıyıq ki, bu yol və
məslək də ancaq birdir. O da mətbəə və mətbuatın çoxalmasına və
bu sayədə zəmanəyə görə hər cür məktəb və mədrəsələrin
guşadına,
maarifi-milliyyəmizin
hüsul
və
nəşrinə
çalışmaqdır”(411, 14). Bir sənətkar olaraq M. Hadi də Ö. F.
Nemanzadə və digər qələm dostları kimi mətbuat və mədəniyyəti
cəmiyətin inkişafında başlıca vasitələrdən hesab edir və bu
mövzulara şeirlər həsr etməklə yanaşı, silsilə məqalələr də həsr
edirdi. “Mətbuat və mədəniyyət”, “Qəzetlərimiz, mühərrirlərimiz”
məqalələri də bu qəbildən olan əsərlərdəndir. Birinci məqalədə
mətbuatı tərəqqinin başlcıa atributlarından biri hesab edən müəllif
bildirir ki, mətbuat ictimai həyatın güzgüsü, millətin görən gözü,
eşidən qulağıdır. “Mətbuatsız millət dilsiz, gözsüz, qulaqsız, hər
şeysiz bir millətdir”(296, N 9), - qənaətində olan müəllif haqlı
olaraq qeyd edir ki, mətbuat olmasa bəşər övladı vətənində və
dünyada baş verən hadisələrdən xəbərdar ola bilməz, bu xəbərdar
olmama isə onu cəhalət və səfalətə sürükləyəcəkdir.
Qərb ölkələrində mətbuatın cəmiyyətin yaşam tərzinin bir
hissəsinə çevrilməsindən söz açan müəllif təəssüflə bildirir ki,
müsəlman
ölkələrində
nə
mətbuatın
rolu
yetərincə
qiymətləndirilir, nə də mətbuat öhdəsinə düşən ictimai vəzifəni
ləyaqətlə yerinə yetirir. İnkişaf etmiş ölkələrdə mətbuat işçisi
həqiqəti yazıb millətinin tərəqqisinə çalışdığından həm mətbuat
orqanına, həm də jurnalıstə etiramla yanaşılır, bizdə isə mətbuata
pul kisəsi, cəmiyyəti pis yollara yönəldən bir vasitə kimi baxırlar.
“Mütəməddin millətlər mətbuatı təhqir deyil, maddətən pərəstiş
edərcəsinə tanıyor, hörmət və təzim göstərir”,.... “bizlər hənuz
vəhşətin qaranlıqlarından, cəhl və qəflətin dərinliklərindən
qurtarmayırız, qurtarmaq istəməyiriz. Mətbuat nədir, bilməyiriz!
Maarif nədir, anlamayırız! Mətbuatımız nə halda, maarifimiz nə
gündə!?”(296, N 9).
Kimdir haqlı? Mətbuatın mədəniyyətin ayrılmaz bir
hissəsi olduğunu anlayan, onun inkişafına rövnəq verən qərblilər,
yoxsa biz!? Haqsız və günahkar olan bizik ki, mətbuatın nəyə
Dostları ilə paylaş: |