280
V.B. Şadlinskinin çoxillik elmi- pedaqoji fəaliyyəti yüksək
qiymətləndirilib və o, 1981-ci ildə “Səhiyyə əlaçısı” döş
nişanına, 1991-ci ildə Azərbaycan Milli Yaradıcılıq
Akademiyasının tibb doktoru, Azərbaycan Ziyalılar
Cəmiyyətinin vitse- prezidenti və fəxri doktoru adlarına,
Azərbaycan Respublikası Səhiyyə Nazirliyinin fəxri
fərmanına layiq görülüb.
O, 1998-ci ildə Rusiya Federasiyası Təbiət Elmləri
Akademiyasının üzvü seçilib, H.Z.Tağıyev adına fəxri
mükafatını alıb.
V.B. Şadlinski hazırda insan anatomiyası kafedrasının
müdiri olmaqla bərabər, həm də ATU-nun tədris işləri üzrə
prorektordur.
Vaqif müəllim Azərbaycan xalqının əfsanəvi qəhrəman oğlu,
böyük sərkərdə Abbasqulu ağa Şadlinskinin nəslindəndir.
Vaqifin dünyaya göz açdığı Vedibasar mahalı tarixən
xalqımızın yaddaşında 1917-1921- ci illərdə erməni silahlı
daşnak qüvvələrinə qarşı apardığı milli azadlıq
mübarizəsinin
simvolu kimi daim canlanmaqdadır.
Vedibasarlılar öz mərdliyi, kişilik ənənələri, qəhrəmanlığı,
dəyanəti, qətiyətliyi, ədalətliyi, mübarizliyi ilə tanınırlar. Məhz
belə bir ruhu özündə yaşadan Vaqif müəllim də öz ali fərdi
keyfiyyətləri ilə bu nəslin, adına layiq oğul olduğunu bütün
həyatı boyu sübut etmişdir.
V.B. Şadlinskini daha yaxından tanıyanlar onda Abbasqulu
bəydən sızma
xarakterlər- vətənpərvərlik, qətiyyətlilik, əməlinə
və əqidəsinə dərin inam və sədaqət, sınmazlıq, sözü birbaşa üzə
demək keyfiyyətləri yaşayır.
Vaqif müəllimlə söhbətimizin ilkin qayəsini bu gün əxlaq və
mənəviyyatımızd baş verən aşınmalar və bunun köklərinin
haradan nəşələndiyini açıqlamaq təşkil edirdi. Buna görə Vaqif
müəllim bu suala aydınlıq gətirmək məqsədi ilə əvvəldən
başlamağı məsləhət bildi:
281
- Hələ sovetlər dövründə mənim nəsə irəli çəkilmək məsələm
var idi. Məni Respublika Nəzarət Komitəsinə çağırmışdılar.
Dedilər ki,
bir tərcümeyi- hal yaz, amma geniş şəkildə olsun.
Orada bütün yaxın qohumlarının kimliyi göstərilməlidir. Mən
tərcümeyi-halı yazanda yeznəmizin atasının adını və harada
işlədiyini dəqiq bilmədiyimə görə , dedim ki, bəlkə bunu heç
yazmayım. Həmin şəxs dedi ki, tərcümeyi- halda hər şey ətraflı
yazılmalıdır və heç nə gizlədilməməlidir. Qeyd etdim ki, bu
bürokratiklik nəyə lazımdır? O dedi ki, bu bürokratiklik deyil,
biz kadrları necə seçdiyimizi bilirik. Yoxlayırıq ki, kadrlar rus
dilini
mükəmməl bilirlər, ya yox. Dedim ki, rus dilini
mükəmməl bilməyə ehtiyac yoxdur, çünki əgər kimsə bura
gələn rus müxbirini başa düşüb, ona cavab verə bilirsə, yaxud
Moskvadan gələn komissiyanın fikrini başa düşürsə,
daha rus
dilini mükəmməl öyrənməyə nə ehtiyac var? Bunun dərin
mənası da yoxdur heç, çünki biz Azərbaycanda yaşayırıq. O
qeyd etdi ki, bizim hər birimizin “böyük qardaşlarımızın” dilini
bilməsi hökmən vacibdir. Cavabında bildirdim ki, mən orta
məktəbi kənddə, öz doğma ana dilimizdə qurtarmışam. Bakıda
tələbə olanda da təhsilimi Azərbaycan dilində davam
etdirmişəm. Amma əsgərlikdə üç il olmuşam,
rus dilində
fikrimi çatdırmağı bacarıram və müsahibimi başa düşürəm. Rus
dilində oxumamışam və bundan sonra da oxumaq məqsədim
yoxdur. O dedi: “Niyə?”. Dedim ki, hər bir millət əvvəlcə öz
diliylə, tarixi keçmişiylə, ədəbiyyatıyla tanış olmalıdır, sonra
o, açıqca üzümə dedi: “Yox, sən heç vaxt vəzifədə işləyə
bilməzsən”. O məndən bir söz də soruşdu: “Evin palendəndir,
yoxsa daşdan?” Deməli, o dövrdə rusdilli və qarışıq millətdən
olanların
irəli çəkilməsi, vəzifə kreslolarını tutması barədə
xüsusi təlimat var idi. Yəni vəzifəyə çəkilənlərin ailə
mənşəyində hökmən qeyri- millətlərin nümayəndələri
olmalıydı...
Mənəviyyat, əxlaq məsələsinə gəldikdə isə, onu deyim ki,
illər boyu Azərbaycan ədəbiyyatının, Azərbaycan təbabətinin,
