183
bütövlüyünün, suveren dövlət hüquqlarının qorunması və beynəlxalq təminatına cavab
verirdi. Buna görə də, həmin mərhələdə yeridilən siyasət Azərbaycanın dövlət
mənafelərini bütövlükdə nə dövlətlərarası, nə də regional və beynəlxalq
münasibətlərin əsas inkişaf tendensiyası ilə uzlaşdırmağa imkan vermədi. Bəhs
edilən dövrdə bütövlükdə Rusiya prizması və mövqeyi üzərində qurulan xarici siyasəti
çətin ki, müstəqil dövlətin xarici siyasət kursu kimi qiymətləndirmək olar.
Azərbaycanın siyasi hakimiyyətində dəyişiklik baş verdikdən sonra, yəni 1992-
ci ilin mart ayından 1993-cü ilin iyun ayına qədərki dövrdə də yeni hakimiyyət xarici
siyasət sahəsində dövlətin qarşısında duran strateji məqsədlərə nail olmaq
baxımından əvvəlki dövrdən uzağa gedə bilmədi. Əgər birinci mərhələdə məqsəd və
məramı bilinməyən xarici siyasət birbaşa Moskvadan diqtə olunurdusa və hər şey
Rusiyaya, onun rəhbərlərinin mövqeyinə bağlı idisə, ikinci mərhələdə bunun əksinə,
lakin yenə də birtərəfli qaydada, beynəlxalq siyasətin obyektiv gerçəkliyi, dövlətin real
vəziyyəti və mənafeləri nəzərə alınmadan yalnız Türkiyə ilə münasibətlərə üstünlük
verilməsi, başqa dövlətlərlə əsassız gərginliyin yaradılmasına səbəb olan addımların
atılması və s. kimi ziyanlı hallar açıq müşahidə olunan ənənə halını alırdı. Bunu isə
Azərbaycanın dövlətçilik mənafeyinə cavab verməyən, düşünülməmiş, təhlükəli, ağır
və gözlənilməz nəticələr doğuran xarici siyasət xətti kimi qiymətləndirmək olar.
Qeyd olunan dövrdə Azərbaycan hökumətinin xarici siyasətini xarakterizə edən
əsas cəhətlərdən biri vahid xətt üzrə aparılan ardıcıl və prinsipial xarici siyasət
kursunun olmaması idi. Xarici siyasət və diplomatik missiya qarşısında duran əsas
vəzifələri, Azərbaycan dövlətinin strateji mənafelərini, regional və beynəlxalq
münasibətlər sahəsində dövlət siyasətinin əsas mahiyyətini müxtəlif səviyyəli dövlət
rəhbərləri fərqli şəkildə izah edərək, bir-biri ilə uzlaşmayan addımlar atırdılar.
Cənubi və Şimali Azərbaycanın təcili birləşdirilməsinə dair çağırışlar,
Ermənistanı atom bombası ilə dağıtmaq, Rusiya və keçmiş sovet respublikaları ilə
haqq-hesab çəkməyə hazırlıq haqqında bəyanatlar, bütün türkdilli və türkəsilli
dövlətləri dərhal "birləşdirməyə" dair yüksək səviyyələrdə səslənən müraciətlər
Azərbaycanın xarici siyasətinin ali məqsədi və vəzifələri, əsas prinsip və
istiqamətləri haqqında beynəlxalq aləmdə yanlış rəy yaradır, respublikamızın
beynəlxalq imicinə zərbə vururdu. Bütövlükdə təsadüfi bəyanatlar, ziddiyyətli çıxışlar
üzərində qurulmuş xarici siyasət Azərbaycanın bir ilin içərisində regionda və
beynəlxalq aləmdə tam təklənməsinə və respublika ətrafında antiazərbaycan
koalisiyasının yaranmasına səbəb oldu.
184
1992-1993-cü illərdə Azərbaycan hökumətinin xarici siyasət sahəsindəki əsas
səhvləri sırasında:
- respublikamız ətrafında yaranmış regional və beynəlxalq münasibətlərin
xarakterini, əsas tendensiyasını və axarını düzgün müəyyən edə bilməməsi;
- ayrı-ayrı region dövlətlərinin Azərbaycanda kəsişən və toqquşan təsir və nüfuz
dairələrini qiymətləndirə bilməməsi və müvafiq olaraq səhv addımlar atması;
- həmin dövr üçün Azərbaycanın geostrateji əhəmiyyətini və dünya dövlətlərinin
mənafe müstəvisində yerini düzgün qiymətləndirməməsi və s. düşünülməmiş
addımları xüsusi qeyd edilməlidir. Bütün bunlar nəticə etibarilə Azərbaycanı çox ağır
vəziyyətə saldı. Bir tərəfdən, region dövlətləri ilə münasibətlər kəskinləşdi, digər
tərəfdən isə beynəlxalq himayəyə olan inam itdi və bu himayəni təmin edə biləcək
dövlətlərlə münasibətlər sərinləşdi. Azərbaycan beynəlxalq aləmdə təkləndi.
Beləliklə, Ə. Elçibəy hökumətinin xarici siyasət xətti Azərbaycan dövlətini
beynəlxalq aləmdən tamamilə təcrid etməklə bərabər, respublikanın strateji
mövqeyinə və təbii sərvətlərinə xüsusi maraq göstərən bəzi dövlətləri də qeyri-adekvat
addımlar atmağa sövq etdi. Bütün bunlar Azərbaycanda dövlət quruculuğu sahəsində
baş alıb gedən hərc-mərclik, özbaşınalıq, ayrı-ayrı dövlətlər və siyasi dairələr
tərəfindən dəstəklənən etnik separatizm, silahlı qüvvələrin hakimiyyət uğrunda
mübarizəsi ilə müşayiət olunurdu. Nəticədə 1993-cü ilin yayında Azərbaycan
dövlətçiliyi qaçılmaz böhran və məhvolma təhlükəsi qarşısında qaldı.
1993-cü ilin yayında Azərbaycanda baş verən hakimiyyət dəyişikliyi onun
xarici siyasət fəaliyyətinin də yeniləşməsinə və ölkənin strateji maraqları əsasında
yenidən qurulmasına şərait yaratdı. Azərbaycan Respublikasının Prezidenti Heydər
Əliyev ilk növbədə keçmiş sələflərinin xarici siyasət sahəsində buraxdığı səhvləri və
bunun nəticəsində Azərbaycan ətrafında formalaşmış son dərəcə gərgin beynəlxalq
siyasi vəziyyəti aradan qaldırmaq, ölkənin strateji maraqlarını əks etdirən yetkin
xarici siyasət kursu formalaşdırmaq zərurəti ilə üzləşdi.
Eyni zamanda, Azərbaycan dövlətinin strateji maraqlarını beynəlxalq güc
mərkəzlərinin, region ölkələrinin və Qafqazda xüsusi təsiri olan ayrı-ayrı dövlətlərin
maraqları ilə uzlaşdırmaq üçün silsilə tədbirlər düşünülüb həyata keçirilməli,
respublikamızın mənafelərini qorumaq və reallaşdırmaq üçün hərtərəfli ölçülüb-
biçilmiş addımlar atılmalı idi. Bu işin ən çətin tərəfi müxtəlif dövlətlərin bütövlükdə
Qafqaz regionu və bilavasitə Azərbaycan Respublikası üzərində köklənmiş imperiya
ambisiyaları, ərazi iddiaları, iqtisadi maraq və nüfuz dairəsi uğrunda mübarizəsinin