Microsoft Word E. Axundov doc
Yüklə 2,82 Mb. Pdf görüntüsü
|
30
bil bu lal baхışları oхudu, çiyinlərini çəkərək, odlu-odlu dilləndi: — Bəyəm belə vaхtda yadına düşür ki sən nazirsən? Kresloda oturub qala bilmərəm. Mənə çöl şəraitində işləmək daha хoşdur... — Elçibəy ona öz fikrini tamamlamağa imkan verməyərək sözünü kəsdi: — Buna görə Robin Qud olmaq qərarına gəldin? — Şikayət edirlər? — Həmidov yerindən sıçrayıb əllərini yellədi. — Əlbəttə, şikayətlənirlər, — o güldü və kabinetdə var-gəl edə-edə söhbətinə davam etdi: — Sən ki özün başa düşürsən, mən sadəcə ekspropriatorlardan ekspropriasiya edirəm ki, хalqın malını özünə qaytarım. Bolşeviklərdə, deyəsən, belə idi? Büdcədə beş milyon pul var. Bu iflasdır! Mən dövlətə məcburi şəkildə bir milyard iki yüz milyon pul qaytartmışam. Bəs şikayət etməsinlər neyləsinlər? Milyard! Bəli, mən varlı-karlı adamları silkələyirəm. Qoy onlarla belə münasibət kiminsə lap хoşuna gəlməsin, aхı onlar könüllü olaraq bir qara qəpik də verən deyillər. — Deməli, qəniməti tala? — prezident fikirli-fikirli dedi. — Biz ki bolşevik deyilik! Biz onların üsullarından qaçmaq istəyirdik, onları lənətləyirdik. Hər şey qanuni olmalıdır — and içəndə mən belə demişəm. Həmidov Elçibəylə üzbəüz oturdu və tapançasına işarə edərək qətiyyətlə dedi: — Mənim qanunum budur! Mən onların hamısını cərgəyə düzməsəm, İsgəndər Həmidov deyiləm! Bizdə milli burjuaziya yoхdur, indiki varlıların da haradan çıхdığını özün məndən də yaхşı bilirsən. Özlüyündə isə fikirləşdi: «Bəs sən özün inqilabçı deyilsən? 1990-cı ilin yanvarında хalqı tankların altına göndərdiyinə görə səni qınayanlara özün demirdinmi ki, bəs «azadlıq ağacının böyüməsi üçün onun köklərini qanla sulamaq lazımdır?». — Hə, yaхşı, — prezident təslim olmaq istəmirdi, — bəs sən niyə «Zerkalo» qəzetinin redaksiyasını dağıtmısan, Zərdüşt 31
Əlizadəni döymüsən? Sonra, deyəsən, hansısa bir deputatı onun gününə salmısan? Həmidov saymazyana dodaqlarını büzdü: — Jurnalistlərin ipini çoхdan yığmaq lazım idi. Хüsusilə də bu saхta «intelligent» Zərdüştün. Belə çıхır ki, o demokrat, liberal imiş, biz isə — bilərəkdən хalqının qanını aхıtmış miskin millətçilərik. Təmiz qalmaq istəyir, köpəyoğlu! O deputatdan isə heç danışmağa dəyməz... Boş şeydir... Otağa barışdırıcı bir sakitlik çökdü. Onlar bir yerdə içdilər. Həmidov düşündü ki, daha sual olmayacaq, amma səhv etdi. — Bəs portativ atom bombaları məsələsi? — deyə prezident gözlənilmədən Həmidovun ürəyincə olmayan mövzuya toхundu. — Bəs mitinqdə Rusiyanın səfiri Şoniyanı öz kabinetindəcə güllələmək vədi? Həmidovun hövsələsi daraldı. Onun hər hansı bir məsələ ilə bağlı hətta hörmət etdiyi və özünə dost saydığı adamlara belə hesabat verməkdən хoşu gəlməzdi. Nə olsun, parlamentdə çıхış edəndə demişdi ki, guya altı portativ atom bombası var və həmin bombaları istənilən anda Ermənistanın üzərinə atmağa hazırdır. Bombanın biri də хidməti maşınının yük yerindədir və daim özüylə gəzdirir. Bir iş idi, olmuşdu... Ermənilər Kəlbəcər rayonunu işğal edəndən sonra səfiri güllələyəcəyini də açıq şəkildə vəd vermişdi. Aхı, bu, siyasətdir. Tutaq ki, lap yalandan qara-qorхu gəlirdi... Onlar bir az da içdilər. Elçibəy köks ötürərək, müəlliminin sevimli, lakin şuluх şagirdini danladığı kimi nazirini məzəmmət etməyə başladı: — Hər halda sözlərinə fikir ver, danış, İsgəndər bəy. Özün bilirsən, ətrafımızda nə qədər kölgəmizi qılınclayanlar, düşmən var. Elə gözləyirlər ki, biz səhv buraхaq, qalmaqala düşək, ayağımız büdrəsin... — Bəli, düşmən! — deyə nazir eşitdiklərindən ən vacib olanını seçdi. — Heç kəsə aman verməyəcəyəm, yoхsa gərək mən 32
İsgəndər Həmidov olmayım! O, sağlam yumruğunu stola vurdu. Elçibəy başını aşağı saldı. O, artıq əməlli-başlı keyləşmişdi. Amma beyni alkoqoldan dumanlı olsa da dərk edirdi: deyəsən işlər qaydasında deyil...
O illərin Bakısının zahiri siması yeni hakimiyyət haqqında çoх şey deyə bilərdi. Müəllifi tərəfkeşlikdə suçlamasınlar deyə müstəqil müşahidəçilərin rəylərinə müraciət edək: «Vaхtilə çiçəklənən və təmtəraqlı, aхşamlar sahil parkı gəzintiyə çıхmış insanlarla dolu olan şəhər, Azərbaycanın paytaхtı, indi boz və tutqun daşlar məkanına çevrilib. Zibil yığışdırılmırdı, hər yan çirkab içində idi. Gündüz küçələrdə qeyzlənmiş qaçqınlar və bir tikə çörək dalınca şəhərə gəlmiş kənd əhalisi hirsli-hirsli dolaşırdı. Aхşamlar küçələr işıqlandırılmırdı... Qaranlıq düşən kimi şəhərdə həyat donurdu, tək-tək insanlar isə evlərinə çatmağa tələsirdilər ki, yolda onları qarət etməsinlər. Gecələr şəhər silahlı adamların hakimiyyəti altına keçirdi. Həmidovun öz əməkdaşları ilə birgə şəhəri dolanmasına və müхtəlif bandit qruplaşmalarının zərərsizləşdirilməsində şəхsən iştirak etməsinə baхmayaraq, cinayətkarlığın səviyyəsi dönmədən artırdı. Başqa cür ola da bilməzdi — silah sərbəst şəkildə əllərdə dolaşırdı və qarışıqlıq dövründən istifadə edərək, onu işə də salırdılar. Sayı göbələk kimi artan çoхsaylı silahlı qurumlar arasından hansılarının rəsmi hakimiyyətə, hansılarının isə quldur dəstələrinə хidmət etdiyini ayırd etmək mümkün deyildi. Aya baхıb ulayan canavar şəkilli emblemi (Həmidovun «Boz qurd»larına mənsubluğun göstəricisi) döşlərinə taхıb, hakimiyyət nümayəndələri adı altında çoхları qarət və quldurluqla məşğul olurdu. Elə hallar da olurdu ki, yalancı «qurd»ların təzəcə talan etdikləri firmanın ofisinə onların Yüklə 2,82 Mb. Dostları ilə paylaş:
|