Microsoft Word Esref Veyselli Qarsima siz cixin cap docx
Yüklə 1,96 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “MƏN KƏNDİMİN BAŞ DAŞIYAM ”
- Mən kəndimin baş daşıyam. Mənə baş daşı qoymayın!..
- Düzlük düzdə qoyub məni.... SƏYAVUŞ SƏRXANLI “525-ci qəzet”, 26 mart, 1998-ci il
356 Əşrəf Veysəlli yaradıcılığı özünün səmimiyyəti, məhəbbəti, sədaqəti, ürəkyanğısı, vətənpərvərliyi ilə seçilir. Onun çapdan çıxan kitablarının adlarını sadalamaq istəmirəm. Bunu oxucular daha yaxşı bilir. Əşrəfin Sumqayıt ictimaiyyəti arasında öz yeri, öz çəkisi var. Respublika ədəbi birliyində Ə.Veysəlli öz yaradıcılığı ilə artıq nümunədir, örnəkdir. Əşrəf həm gözəl insan, həm də ləyaqətli ailə başçısıdır. Onun dilindən bir dəfə də olsun “yox” kəlməsi eşitməzsən. Olduqca xeyirxah və diqqətcil insandır. Onun haqqında çox danışmaq istəməzdim. Onu demək istəyirəm ki, Əşrəf Veysəlli 1970-1990-cı illərdə Vaqif İbrahim və Feyzi Mustafayevlə olan dostluqları və yaradıcılıqları ilə biz gənclərə bir örnək məktəbi olmuşdur. Başqalarını deyə bilmərəm, şəxsən mən bu məktəbdən çox şey öyrənmişəm.
357 “MƏN KƏNDİMİN BAŞ DAŞIYAM”
Kim nə deyir desin, amma mənə elə gəlir ki, bütün yaradıcı sənət növlərindən ürəklərə ən ya- xın olanı, şeirlə musiqidir! Yaxşı- pis qələm əhli olduğumdan qəlbin bu iki qoşa qanadından əlbəttə, poeziyanın tərəfini saxlayacağam. Çünki dünya, həyat insan ömrü elə bir pəncərədir ki, o pəncərədən poeziya ay-ulduzu, poeziya günəşi həmişə boylanır. İntəhası kimlərsə bu ilahi duyğuları şeirə çevirə bilir, kimlərsə yox... Bu gün şübhəsiz ki, bu fikirləri yalnız ona- şair qardaşıma görə xatırladım. Tələbəlik dostumuz, xalqımızın gözəl təəssübkeş, lirik- üsyankar (səssiz fəryadla) şairi Əşrəf Veysəllinin şeirlərini əməkdaşı olduğum “Azərbaycan Jurnalı”na təqdim edəndə, müasir ədəbi tənqidimizin zəhmətkeş “qarışqası”, qələm işığı- nın kökü dərin və davamlı olan, fenomen yaddaşlı Vaqif Yusifli deyəndə ki,- “bilirəm siz Universitet dostlarısınız, Əşrəfin 60 yaşı tamam olur, bir-iki səhifəlik isti söz də yaz verək-düzü əlim üzümdə qaldı: necə yəni 60 yaş?” Çən-duman arxasınca oğrun-oğrun sürüyə doğru sürünən qurdlar kimi haçan özünü yetirdi, hardan peyda oldu bu 60 yaş?! Ümidli-arzulu “Gənc poeziyanın” az qala hər bir tələbənin sinəsindən bənövşə-nərgiz topaları kimi boy verib gülümsədiyi, göz güldürüb-könül açdığı illər! O illər doğma bir ana kimi, doğma poeziyamıza nə qədər doğma (ənənəçi-yenilikçi) şair- övladlar verdi..
358 Onların öncüllərindən biri də- məhz, BİZİM ƏŞRƏF DEYİLDİMİ? O, şeir oxuyanda köhnə Universitet binamızın unudulmaz Akt zalı nəfəsini içinə çəkib susar, sonra birdən alqışlardan “bomba” kimi partlayardı. Universitetin Şərqşünaslıq fakültəsini bitirəndə onu xaricə yollamaq istədilər. Atası Cavad kişi “dünyanı dağıdası oldu”. Nəsili, ailəni qızlar bürümüşdü-Əşrəf yeganə tək oğul idi-ona görə ona qəti ailə hökmü oxundu: “Cəhənnəm olsun xaric-zad, otur evdə, gözümüzün qabağında ol...” Amma öz içindən civə kimi qaynayan bu gənc evdə oturan idimi? İş axtarışı başlandı, biz az müəllimlik, sonra Sumqayıtda Əli Kərim adına poeziya klubunun yaradıcısı, sonra Sumqayıt teatrında direktor, sonra Mədəniyyət İşçiləri Həmkarlar İttifaqı Sumqayıt şəhər Komitəsi.. Mənim qəti inandığım bir həqiqət var: Əsl istedad əlinə qə- ləm aldığı gündən ömrünün sonunadək istedad olaraq qalır: Onun şəxsiyyət manerası, duyum nəfəsi, deyim tərzi, poetik intonasiyası dəyişmir. Cəsarətlə Əşrəfin “ilk” və “son” şeirlə- rindən misal gətirirəm:
359 Şair həmişə mənəvi ehtiyacdan, qayğılardan, ağrılardan doğulur-bu min dəfələrlə təsdiqlənmiş həqiqətdir. Amma 60 yaşın içində Əşrəf on qat, yüz qat qayğı içindədi. Dörd göz otağına bir çətən külfət yığışıb: nəvələri, hələ də öz evi olmayan kürəkəni, üstəlik də bacıları, bacıuşaqları! Gəlib-gedən, düşəndə qalıb gecələyən qohum-qonşu, qaçqınlar da ki, öz yerində. Bu ailənin yaxın qohumu, publisist dostumuz Nemət Veysəlli yana- yana deyir ki: “Belə də bəxtsiz, həyatda həyanı olmayan istedadmı olar?” Bir çox illər bundan irəli Füzulinin Yuxarı Veysəlli kəndin- də, düz evlərinin böyründə, başdan-başa hamar təpəlik olan bir yerdə-sanki “Allah möcüzəsi kimi göydən düşmüş kimicə, əməlli başlı yazı masası, oturacaq yeri” olan tək-tənha bir qaya vardı. Əşrəf də o qayanın üstündə tənhalaşıb, qəribləşib, ulduzlu göylərə baxa-baxa, ilk sevginin üzüntülü əzablarından ilahi bir ləzzət duya-duya, könüllərə od salan xəzanlı-baharlı şeirlərini yazardı. İndi isə.. Əşrəfin burda gileylənməyə mənəvi haqqı var ki, tək mənim yox, hamının olan, dünya konservatoriyası Qarabağ, namərdlik- lə yağılara satılanda bircə dostum da mənə başsağlığı ver- mədi... İllər ötdükcə, yaralarımız qaysaq bağladıqca, dərdli-qay- ğılı qardaşımız əlacsızlıqdan zarafata salıb deyir: “Hər şey bir yana, vallah, adam çörək alanda utanır. Evimizə gündə bir kisə çörək bəs eləmir!” və mən bu təkrarsız-qartal baxışlı insana baxa-baxa, istər-istəməz Qarabağımızın digər gözəl bir şairi Rəhilə İsmayıllının sanki Əşrəfin ömür-gününə biçilmiş bir tale misrasını xatırlayıram:
Yüklə 1,96 Mb. Dostları ilə paylaş:
|