O, diqqətlə mənə baxdı:
- Mənə belə gəlir ki, İran ilə Azərbaycan arasında mədəni baxımdan
böyük fərq var.
- Bəli, biz İrandan yüz il irəlidəyik. Unutmayın ki, bizim böyük
sənayemiz və dəmir yolumuz vardır. Amma təəssüf ki, rus idarəçiləri
bizim mədəni inkişafımızı sıxışdırmışlar. Bizdə lazımi qədər həkim və
müəllimlərimiz yoxdur. Eşitdiyimə görə, hökumətimiz bir sıra qabiliyyətli
gənclərimizi Avropaya göndərməyi nəzərdə tutmuşdur.
Bir xeyli onunla söhbət etdim və sonra ona viski vermək istədim.
Lakin o, içkidən imtina edib dedi:
- Mən iyirmi il İranda konsul olmuşam. Köklü Şərq mədəniyyətinin
dağılıb getməməsini, bu günkü müasir şərqlilərin bizim sivilizasiyanı
təqlid etmələrini və öz əcdadlarının ənənələrinə hörmət etməmələrini
görmək həqiqətən insana çox əzab verir. Lakin, bəlkə də onlar haqlıdırlar.
Çünki həyat tərzi hər kəsin öz şəxsi işidir. Amma nə olursa olsun etiraf
etməliyəm ki, sizin ölkəniz, məsələn, Mərkəzi Amerika respublikaları
qədər müstəqil olmaq üçün yetişmişdir. Mənim fikrimcə, bizim
hökumətimiz Azərbaycanın dövlət müstəqilliyini tezliklə tanıyacaqdır.
Salonun o biri başında Ninonun zadəgan valideynlərinin və İlyas bəyin
əhatəsində xarici işlər naziri Əsədulla dayanmışdı. Mən tələsik onların
yanlarına getdim. Əsədulla tez soruşdu:
- O, qoca sənə nə deyirdi?
- O dedi ki, mən səfehəm, amma İngiltərənin bizim müstəqilliyimizi
tezliklə tanıyacağını söylədi.
Mirzə Əsədulla rahat bir nəfəs aldı.
- Siz heç səfeh deyilsiniz, Əli xan.
- Təşəkkür edirəm, cənab nazir, mənə elə gəlirdi ki, doğrudan da
səfehəm.
O, əlimi sıxaraq getməyə hazırlaşırdı. Qapıda Ninonun əlini öpərkən,
Nino əsrarəngiz bir şəkildə gülümsəyərək ona nə isə pıçıldayırdı. Mirzə
Əsədulla da onun dediklərini başı ilə təsdiq edirdi...
Qonaqlar gecə yarısı dağılışdılar. Böyük salona tütün və alkoqol qoxusu
çökmüşdü. Hər ikimiz yorğun, lakin məmnun halda pilləkənlərlə yuxarı
qalxıb, yataq otağına keçdik. Birdən qəribə bir dəcəllik hissi bürüdü bizi.
Nino ayağındakı ayaqqabılarını bir küncə vızıldatdı, sonra çarpayının
üstünə hoppanıb yellənməyə başladı. O, alt dodaqlarını salladıb, burnunu
qırışdırdı. Bu anda o, balaca meymuna bənzəyirdi. Nino ordlarını şişirtdi,
sonra hər iki şəhadət barmaqlarını ordlarına vurdu. Onun dodaqlarının
arasından səs çıxdı.
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
- De görüm, məni yeni ölkənin xilaskarı rolunda necə görürsən? – deyə
Nino bərkdən səslənərək çarpayının üstündə hoppanıb düşdü. Sonra
güzgünün qabağına qaçdı, özünü heyran baxışlarla süzüb dedi:
- Nino xanım Şirvanşir – Azərbaycanın Janna d`Arkı. Minbaşı
arvadlarını ovsunlayır və həyatında heç xədimağası görməmiş kimi
davranır.
O, gülür və əl çalırdı. Ninonun əynində açıq rəngli yaxası dekolte axşam
paltarı var idi. Onun incə qulaqlarından uzun sırğalar asılmışdı. Mirvari
boyunbağısı lampa işığında işıldayırdı. Onun qolları qız qollarıtək incə və
gözəl idi. Qara saçları da çiyinlərinə tökülürdü. Güzgünün qabağında
dayanmış Ninonun mənim üçün yeni olan bu gözəlliyi valehedici idi.
Mən bir-iki addım atıb ona yaxınlaşdım və avropalı prinsesin
xoşbəxtlikdən parlayan gözlərinə baxdım. Sonra onu qucaqladım və mənə
elə gəldi ki, onu ömrümdə ilk dəfə idi ki, bağrıma basırdım. Onun yumşaq
və ətirli dərisi var idi, dodaqları arasından görünən dişləri isə ağ mirvari
dənələri kimi parlayırdı. Biz ilk dəfə olaraq çarpayının üzərində oturduq.
Avropalı bir qadını qollarımın arasına aldım. Nino tez gözlərini qırpdı.
Onun uzun və zərif kirpikləri yanağıma dəyirdi. Onun gözlərində nəvaziş
dolu bir baxış var idi. Mən onları heç bir zaman hiss etməmişdim.
Ninonun çənəsini ovucumun içinə alıb başını qaldırdım. Yumşaq yumru
sifətinə, nəmli susamış dodaqlarına və yarı bağlı gürcü kipriklərinin
ardındakı xülyalı gözlərinə baxdım. Ninonun boynunun ardını sığalladım.
Onun sifəti coşqunluq və şövqlə dolu idi. Birdən onun gecə paltarı da,
avropasayağı çarpayısı da gözlərimin önündən silindi. Mən onun
Dağıstandakı aulda gil döşəmənin üzərinə sərilmiş ensiz kilimin üstündəki
döşəkdə uzanmasını gözlərimin qabağına gətirdim. Mən onun çiyinlərini
qucaqlamışdım və birdən ayılıb gördüm ki, ikimiz də paltarda, məğrur
Avropa çarpayısının ayaqları altında, açıq rəngli Kirman xalçasının
üstündə uzanmışıq. Yumşaq xalçanın üzərində kürəyi üstə yatan Ninonun
üzünə baxdım. Onun nəfəs almasını, sonra da yaşlı ingilisi, cavan zabitləri
və respublikamızın aqibətini tamamən unutmuşdum.
Bir az sonra biz kürəyi üstə, yan-yana uzanıb başımızın üstündəki böyük
güzgüyə baxırdıq. “Paltarım korlandı” deyə Nino birdən dilləndi, onun
səsindən xoşbəxtlik yağırdı. Sonra xalçanın üstündə oturduq. Nino başını
dizimə qoyub yüksək səslə dedi: “İndi biz mayorun arvadı görsəydi nə
deyərdi. Deyərdi ki, məyər Əli xan bilmir ki, çarpayı nə üçündür?”
Nəhayət o, ayağa durdu və kiçicik ayağı ilə dizimə bir təpik ilişdirdi:
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
- Cənab attaşe həzrətləri, lütf edib, diplomatiya dünyasının ümumi
qayda-qanunlarına riayət edərək, soyunub nikah yatağındakı yerini tuta
bilərmi?
Yuxulu vəziyyətdə deyinə-deyinə ayağa qalxdım, paltarımı soyunub
qırağa atdım və yorğanın altına girib Ninonun yanında uzandım. Beləcə
biz yuxuya getdik.
Günlər, həftələr keçdi. Qonaqlar gəlir, viski içərək evimizdən heyranlıqla
danışırdılar. Ninonun gürcü qonaqpərvərliyi tükənmək bilmirdi.
O cavan zabitlərlə rəqs edir, yaşlı minbaşılarla podaqra xəstəliyindən
danışırdı. Nino ingilis xanımlarına kraliça Tamarının dövrünə aid
hekayələr danışır və onlarda elə təəssürat yaradırdı ki, guya bu kraliça
Azərbaycana da hökmranlıq etmişdi. Mən isə nazirlikdə, böyük bir
kabinetdə tək otururdum, diplomatik notaların layihələrini cızır, xarici
ölkələrdəki təmsilçilərimizin məlumatlarını oxuyurdum və boş
vaxtlarımda pəncərədən dənizi seyr edirdim.
Nino sevinc və şadlıq içində idi, elə bil onun heç bir qayğısı yox idi. O,
Xarici İşlər Naziri Mirzə Əsədulla ilə dost olmağa başlamışdı. Mirzə
Əsədulla bizi ziyarət etdiyi zaman Nino ona qayğı göstərir, ona Avropa
cəmiyyətində necə davranmaq lazım olduğu barədə ağıllı məsləhətlər
verirdi. Bəzən də onları evimizin bir guşəsində, əsrarəngiz şəkildə
pıçıldaşan görürdüm.
Bir gün Ninoya “Mirzə Əsədulladan nə istəryirsən?” - deyə soruşanda
Nino gülümsəyərəêkizah etdi ki, Xarici İşlər Nazirliyində protokol
şöbəsinin ilk qadın müdiri olmaq arzusundayam.
Masamın üstü məktublar, məlumatlar və bəyanatlarla dolu idi. Yeni
dövlətin işləri tam sürətlə gedirdi. Üzərində bizim yeni gerbimizin rəsmi
olan məktubları açmaq adama zövq verirdi.
Bir gün kuryer mənə qəzetləri gətirəndə günortaya az qalmışdı.
Hökumət qəzetini açdım və qəzetin üçüncü səhifəsində adımın böyük
yağlı hərflərlə yazıldığını gördüm. Adımın altında bunlar yazılmışdı:
“Xarici işlər nazirliyinin attaşesi Əli xan Şirvanşir Paris konsulluğuna
təyin edilir”.
Bu qısa yazıdan sonra isə mənim gözəl cəhətlərimi sadalayan uzun bir
məqalə gəlirdi. Bu məqalənin Arslan ağanın qələmindən çıxdığını başa
düşmək çox da çətin deyildi.
Yerimdən sıçradım, otaqdan çıxıb nazirin kabinetinə tərəf getdim.
Kabinetin qapısını açıb içəri girdim:
- Mirzə Əsədulla, bu nə deməkdir? - dedim.
O, gülümsədi:
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
Dostları ilə paylaş: |