Microsoft Word Tebriz folkloru doc

 

  

٢٤٥

Şahın buyurması ilә mәmurlar qara ilanı didib-dağıdıllar. 

Şah ovçuya deyir:  

-

 

Sәn öz işin ilә mәnim boynuma haqq qoymusan, hәr nә 

ürәyinnәn keçir mәnnәn isdә. 

-

 

Qurban, sәnin sağlığın mәnә hәr zaddı.  

-

 

Belә olmaz, mәnnәn bir şey isdә, sәnin deynin boynum-

da qalmasın, mәnim anbarrarımda sevdiyin qәdәr qızıl, gümüş 

var, hәr nә desәn verәcәyәm.  

-

 

Yox, sizin sağlığınızı istiirәm.  

Bu sözlәr davam tapıb ovçu görür şah  әl çәkәn deyil, 

utana-utana deyir:  

-

 

Şah sağ olsun, әgәr istәyirsiniz mәnә artıx lütf edәsiniz, 

narahat olmasanız, tüpürün mәnim ağzıma.  

-

 

Ovçu Pirim, mәni çox pis yerdә tutdun, sәn deyәni elә-

yәrәm, amma qorxuram mәnim tüpürcәyimnәn gәlәn gücü bir 

sirr kimi  ürәyindә saxlaya bilmәyәsәn.  

-

 

Çalışaram saxlayam.  

İlannar şahı tüpürür ovçunun ağzına, deyir:  

-

 

Sәnә bir bilik gәlәcәk, bütün heyvannarın dilinnәn ba-

şın çıxacax, ancax çalış o biliyin qәdrin bilib saxlayasan.  

-

 

Baş üstә, sizin buyurduxlarınızı yerinә yetirәcәm.  

Ovçu  şahdan ayrılıb hәlә köhüldәn çıxmamışdı, bütün 

ilannarın bir-birlәri ilә danışıxların eşidir. Sonra çıxır eşiyә, 

çöldә keçәn әhvalatı bütün düşünür. Quşdarın, güllәrin, otdarın 

– demәh hamı cannıların danışıxların eşidirdi. Düşüb yola o 

yerdәn uzaxlaşır, yolu davam etdihdә bir çobana rast gәlir. 

Görür çoban qoyunnarı kәndә sarı aparır. Yaxınnaşıb xoş-beş-

dәn sonra soruşur:  

-

 

Bu qoyunnarı niyә kәndә aparırsan?  

---

 

  

٢٤٦

-

 

Mәnim qurda gedәn itim yoxdu. Bir әl-ayaxsız itim var, 

o da bir iş görә bilmәz. Burda da bollu qurd olar, qorxuram 

hava qarannıxlaşsa, sürüyә qurd girә, bütün qoyunnarı dağıda.  

-

 

Qorxma, qardaş, mәn varam, sürünә qurd girә bilmәz.  

Çoban ovçunun sözün qәbul edib qoyunnarı  yığıllar bir 

yerdә yatırdıb, çoban qoyunnardan süd sağıb qaynadannan 

sonra qonağına yemәh verir. Bunnar taza oturmuşdular, qurdun 

ulaması qulaxlarına çatır. Çoban әl-ayağın yığışdırıb deyir:  

-

 

Qonax qardaş, gördün deyirdim burda qurd var.  

-

 

Sәn bir az sәssiz ol, görüm qurddar nә deyir. 

Qulax asıb düşünür ki, qurddar deyir: "Bu gecә çobanın 

qurda gedәn iti yoxdu, yaxşı oldu, sürüyә girib var-yoxun 

dağıdarıx". 

Ovçu bәrkdәn gülür. Çoban soruşur:  

-

 

Qonax, nәyә güldün?  

-

 

Burda bir zad oldu ona güldüm.  

-

 

Olmaz, gәrәh mәnә dә deyәsәn nә oldu.  

-

 

Hәlә bir az döz, görәh başımıza nә gәlir.  

Qurdların ulamasının dalısınca çobanın yazıx dediyi iti 

ağzın göyә açıb uluyur. Ovçu qulax yatırdıb düşünür ki, it belә 

deyir:  

-

 

Çoban ağ-qaraya çalan qoyunun başın kәsib quyruğun 

versә  mәn yiyәm, dünyanın üzü qurd ola, qoymaram biri bu 

sürüyә yaxınnaşsın.  

Ovçu çobannan istiyir onun sözün yerә salmıyıb ağ-qaraya 

çalan qoyunun başın kәssin. Çoban da onun sözün yerә 

salmıyıb qoyunu kәsir. Sonra ovçu qoyunun quyruğun ayırıb 

atır itin qabağına. Әtdәn bir az odda qızardıb, dad-duz ilә yeyib 

başların qoyub yerә yatıllar. Sәhәr işıxlanananda yuxudan ayı-

lıb gözlәri üç qurdun ölüsünә sataşıb bilillәr ki, gecә çobanın 

iti bunnarın işığını çalıb. Kәndә hay düşür, bir ovçu gәlib 

---

 

  

٢٤٧

bizim qoyunnarı qurd ağzınnan qoruyub. Hәr kimsә gücü 

çatdığı qәdәr ona әnam vermәk istiyәndә ovçu deyir: 

-

 

Mәnә heç nә lazım deyil.  

Qoyunnarın içindә bir tükü tökülmüş quzu mәliyirdi. 

Ovçu qulax yatırdıb belә düşünür ki, quzu deyir: "Mәn yüz 

qoyun nәnәsiyәm". Ovçu Pirim deyir: 

- Gedin onu gәtirin bura, mәn sizdәn әnam yerinә onu isti-

yirәm. Hamı deyir:   

-

 

Sәnin lәyaqәtin daha artıxdı, onu neynirsәn?  

-

 

Bu quzu mәni görәr.  

Quzunu götürüb özü ilә evlәrinә gәtirir. Onu becәrdib bö-

yüdür. Quzu dediyi kimi yüz bala doğub ovçunu barınnadır. 

Ovçu bir çoban tutub qoyunnarın tapşırır ona, özü dә evdә 

rahat oturub damağı çağ yaşıyırdı. Evlәrindә unu kәndiyә 

doldurub siçannar onnardan yeyib, bir-biri ilә boğuşurdular. 

Siçannarın biri deyir :  

-

 

Niyә  şadlığınıza  şivәnnik edirsiniz, bir belә bolluxdan 

qarnınız ağrıyır, ovçu Pirimin malıdır, siz dә yeyin, mәn dә ye-

yim, daha artıq sәs salmayın.  

Ovçu bunnarın sözlәrin eşidib ucadan gülür. Qadını deyir:  

-

 

Kişi, başına hava gәlmәyib? Öz-özünә nәyә gülürsәn?  

-

 

Yox, hәlә bir az ağlım başımdadı, amma burda bir iş 

oldu ona gülmәyim tuttu.  

Neçә gün sonra xanımı buna deyir:  

-

 

Dur, mәni apar atamın evinә.  

-

 

At boyludur, bu işin zәrәri dәyәr.  

-

 

Mәgәr nә olacax? Yavaş-yavaş gedәrih.  

Durub minib ata düşdülәr yola. Atın iki yaşlı

 

bir balası var 

idi, bunnarın dalısınca kişnәyib anasına deyir:  

-

 

Yavaş get, mәn dә gәlim! 

---