42
qanunlarının, onun müəyyən konkret-tarixi situasiyada təsir
mexanizminin idrakına əsaslanır. Bu prinsiplər mədəniyyətin
ictimai həytanın müxtəlif sahələri ilə əlaqələrinin bütün
məcmuyuna, tarixi sahələri ilə əlaqələrinin bütün məcmuyuna,
tarixi münasibətlə və onu nəzərə almaqla xarakterizə edilir.
Dövlət mədəniyyət sisteminin başlıca vəzifəsi milli mədəniyyət
sərvətlərinin, dünya mədəniyyəti nümunələrinin etibarlı şəkildə
toplanıb qorunaraq gələcək nəsillərə çatdırılmasından, onların
əhali arasında geniş təbliğindən, Azərbaycan xalqının adət və
ənənələrinə bağlı, milli, mənəvi və mədəni, bəşəri dəyərlərə
yiyələnən, müstəqil və yaradıcı düşünən vətəndaşlar
yetişdirilməsinə fəal yardım etməkdən ibarətdir (77, 18 aprel
1998-ci il, № 86 ).
Azərbaycanda Mədəniyyət siyasətinin təminatı aşağıdakı
istiqamətlərdə həyata keçirilir: Qanunvericilik təminatı;
Müəlliflik hüququ; Mədəniyyətin maliyyələşməsi; Mədəniyyət
sahəsində təhsil, treninqlər və tədqiqatlar; Beynəlxalq
münasibətlər; Əhalinin mədəni həyatda iştirakı; Mədəni və təbii
irs; Muzeylər; Kitabxanalar; Ənənəvi incəsənət; İfaçılıq sənəti –
yaradıcılığın dəstəklənməsi; Mədəniyyət industriyaları; Avropa
ekspertlərindən ibarət müstəqil qrupun məruzəsi (Mədəniyyət və
sabit inkişaf; Azərbaycanda mədəniyyət strategiyalarının
inkişafı; Nəticə və beynəlxalq əməkdaşlıq məsələləri;
Mədəniyyət və özünəməxsusluq: milli, regional və azlıqlar
səviyyəsində perspektivlər və cari vəziyyət); Mədəniyyət Sahə-
sində Qanunvericilik və Mədəniyyət Siyasətinin İnkişafi (139).
Tarixi kontekstdən baxıldıqda məlum olur ki, dövlətin
mədəniyyət siyasəti, müəyyən obyektiv amillərin mövcudluğu
halında təşəkkül tapır; bu amillər bilavasitə ona təsir
göstərməklə qalmayıb, həm də bir növü onun təcəssümünün
zaman-məkan kontinuumunu təşkil edir. Buna görə də hər hansı
bir konkret ölkənin mədəniyyət siyasəti haqda təsəvvür əldə
etmək üçün ilk növbədə onun tarixi, təbii-coğrafi şəraiti ilə,
eləcə də həmin ölkədə ictimai və fərdi həyat sahələrində ümumi
43
vəziyyətlə tanış olmaq lazımdır. Bu səbəbdən də hər bir ölkənin
(təbii ehtiyatlardan tutmuş sosial və beynəlxalq
xarakteristikalara qədər), onun mədəniyyət siyasətinin obyektiv
şərtlərinin məcmusunu təşkil edən cəhətlərin öyrənilməsinə
zərurət vardır.
Azərbaycan Respublikası 30-dan artıq beynəlxalq və regional
təşkilatın üzvüdür: ATƏT (yanvar, 1992), BMT (mart, 1992),
YUNESKO (iyun, 1992), İƏT (İqtisadi Əməkdaşlıq Təşkilatı,
1992), Avropa Bərpa və İnkişaf Bankı (1992), Dünya Bankı
(1992), İslam Konfransı Təşkilatı (1992), Qara Dəniz İqtisadi
Əməkdaşlıq Təşkilatı (1992), TÜRKSOY (iyul, 1993), MDB
(sentyabr, 1993), YUNİSEF (1993), Ümumdünya Səhiyyə
Təşkilatı (oktyabr, 1992), İNTERPOL (1993), Beynəlxalq
Olimpiya Komitəsi (1993), Beynəlxalq Qırmızı Xaç və Qırmızı
Aypara Federasiyası (1993), GÖUAM (1997), Avropa Şurası
(yanvar, 2001) və s. Bundan əlavə, Azərbaycan Respublikası
1996-ci ildə Avropa Birliyi ilə tərəfdaşlıq və əməkdaşlıq
sahəsində müqavilə imzalamışdır və 1994-cü ildən etibarən
NATO-nun “sülh naminə tərəfdaşlıq” proqramında iştirak edir.
Azərbaycanın xarici siyasəti milli dövlət müstəqilliyinin və
onun ərazi bütövlüyünün qorunmasına və gücləndirilməsinə,
bərabərhüquqlu və qarşılıqlı faydalı münasibətlərin inkişafına,
dünyanın bütün ölkələri ilə dostluq əlaqələrinin qurulmasına
yönəldilmişdir. Azərbaycanın coğrafi vəziyyəti, sosial-siyasi
səyləri, tarixi-mədəni ənənələrindən doğan transregional
xüsusiyyətləri müstəqil Azərbaycan Respublikasının gələcəkdə
daha da inkişaf edəcəyinə və möhkəmlənəcəyinə hər cür əsas
verir. Bu da, heç şübhəsiz, onun daxili və xarici mədəniyyət
siyasətinin inkişafına böyük təkan verəcəkdir (139).
Müasir Azərbaycanın mədəniyyət siyasəti, hər şeydən əvvəl,
öz tarixinin son on yeddi ilini müstəqillik bayrağı altında
yaşayan bir ölkənin siyasətidir. Siyasi rejimin dövlət
quruculuğu, iqtisadiyyat və sosial sahələrdə köklü dəyişikliklərə
səbəb olan transformasiyası mədəni prossesin məzmununa və
44
dinamikasına bilavasitə təsir göstərmişdir. Eyni zamanda, həyat
gerçəkliyinin spesifik inikas forması olan və düşüncənin,
psixologiyanın, sosial şüurun dərin qatlarına nüfuz edən
mədəniyyətdə baş verən dəyişikliklər digər sahələrdəki kimi heç
də sürətli və aşkar şəkildə olmamışdır. Son illərdə ölkənin
mədəni həyatında baş verən prosseslər üçün “sovet”
keçmişindən “postsovet” indisinə nisbətən hamar keçid
xarakterikdir. Şərti olaraq bu prossesi mədəniyyətdə “məxməri”
inqilab adlandırmaq olar, çünki baş verənlərin tempi, metodları
və xarakteri “dəyişiklik naminə dəyişikliyə” deyil, yeni reallığın
tədricən mənimsənilməsinə yönəlmişdir. Qeyd etmək lazımdır
ki, siyasi, iqtisadi, hüquq-mühafizə və təhsil sahələrindən fərqli
olaraq mədəniyyət rəsmən islahatlar sahəsi elan edilməmişdi və
bunun da nəticəsi olaraq dövlət tərəfindən verilən əlavə
güzəştlərdən və beynəlxalq təşkilatların maliyyə yardımından
məhrum qalmışdı. Ancaq burada həm aşağı, həm də yuxarı
səviyyədə dəyişiklər
deklarativ bəyanatlar olmadan baş
vermişdir (139).
Bəs bu dəyişiklərin məğzi nədən ibarətdir? Onların həyata
keçirilməsi mexanizmləri hansılardır? Bu dəyişikliklərin
gerçəkləşməsinə cəmiyyətin hansı təbəqələri cəlb olunmuşdur?
Azərbaycanın müasir mərhələdə mədəniyyət siyasətini
araşdırmaq istəyən hər kəs istər-istəməz bütün bu, eləcə də digər
suallara cavab tapmaq məcburiyyətindədir. Çox güman ki,
əvvəlki illərin süst düşüncəsindən tədricən azad olan cəmiyyətin
öz şüurunda baş verən dəyişiklikləri son on ilin ən başlıca
nailiyyəti adlandırmaq olar. Azərbaycanda yeni mədəniyyət
siyasəti yuxarıların təşəbbüsü ilə deyil, real həyatda baş verən
prosseslərin inikası kimi formalaşmışdır. Müasir dövrün çox
sürətlə dəyişən sosial mədəni konteksti, qloballaşma
prosseslərinin güclənməsi, mədəniyyət sahəsində prioritetlərin
yenidən bölüşdürülməsi, kütləvi mədəniyyətin və mədəniyyət
industriyasının ümumi mədəni həyat panoramına müdaxiləsi,
bədii irsin qorunub saxlanması və yeni nəsillərə ötürülməsi
Dostları ilə paylaş: |