Microsoft Word Zahid ikinci kitab
Yüklə 2,17 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Milli Kitabxana
Milli Kitabxana
70 aparmağa başladı. Özün bilirsən necə ağrıdır. Gördüm belə getsə axırımdı. Başladım ayağını sıxmağa. Birdən o ayaqlarını tutub yerə oturdu. Uşaqlar başına toplaşdı. —Nə olub sənə?
ay güldülər ha... məni çıxardılar. Diqqətlə ora-bura baxdılar, gördülər ki, heç ne yoxdur. Dedilər: —Bu ayaqqabı sənin ayağına xırdadı. Hələ sən onunla futbol da oynamaq istəyirsən. O gündən Rafiqin ayağından çıxardılar məni. —Sən lap yaxşı qurtarmısan. Sonra məni geyindirdilər Rafiqin ayağına. Dedilər, bu lap yaxşıdır. Elə bağçaya təzəcə girmişdi ki, Rafıq balaca bir küçük gördü. Ayaqları ilə küçüyü cırnatmağa başladı. Birdən küçük mənim üzümdən bərk bir dişdəm aldı. Gözlərimdən yaş çıxdı. Amma dillənə bilmədim. Çünki Rafıq indi də mənimlə küçüyü döyməyə başladı. Mənim burnumda bir mıx var idi, əhvalatı ona danışdım. Mıx başını qaldırıb girdi Rafıqin barmağına. Elə qışqırdı ki, gəl görəsən. Mən də bir yandan başladım sıxmağa. Günorta Rafiq məni çıxarıb tulladı bir qırağa. Xidmətçi qadın üzümə baxıb sözünə davam etdi. Elə ki, ayaqqabıların söhbətini eşitdim tez özümü atdım dəhlizə. Söhbət də o saat kəsildi. Doğrudur, danışan ayaqqabıları tanıya bilmədim, amma başa düşdüm ki, hərdən ayaqqabılar uşaqların ayağını nə üçün sıxırmış.
Milli Kitabxana
71
İKİ SAĞSAĞAN u sağsağanlar bir-birinə elə oxşayırdı ki, hətta onları dəyişik salmaq olardı. Onların ən çox sevdiyi məşğələ qabaq-qabağa oturub söhbət etmək idi. Hərəsinin də bir cib dəftəri var idi. Qarşılaşan kimi çıxarıb hərə öz dəftərinə baxırdı ki, görsün bu gün meşədəki əhvalatların hansını danışsın. —Bacılı-bacılı! —Can bacılı! —Sən demə şirin babası pişik imiş. —Yox əşi. İkinci sağsağan ağzını elə heyrətlə açdı ki, elə bil bütün meşəni udmaq istəyirdi. —Bəs necə! Bu gün gözümlə görmüşəm. Pişik düz pələngin özüdür. —Amma ay özündən razıdır ha. Dişləri də çəyirtgə ayağı kimi əyri və yöndəmsiz. —Xəbərin var ki, bu gün qovağın iyirmi üç yarpağı düşüb? Belə getsə, yazıq heç bir il də yaşamaz. — Sənə kimdən xəbər verim, göyərçinlərdən. Sən demə bunlar çox davakar imiş. Bayaq görürəm ki, qurr, qurr edib söyüşürlər. — Bəs insanlar deyir guya onlardan sakit quş yoxdur?! —Eh, insanlar! Onların dünyadan nə xəbəri var. Onlar qırqovulu da əzizləyib çıxarıblar başımıza. Heç bilirsən neyniyib o qılquyruq? Bu zaman onların ikisi də öz quyruqlarına baxdı. Amma heç nə demədilər. Heç öz quyruqlarını yada salmağa
Milli Kitabxana
72 dəyərdimi? Aхı оnların da quyruqları uzun və nazik idi. Birinci sağsağan sözünə davam еtdi: —Götürüb bapbalaca, çil-çil bir yumurta yumurtlayıb. Hə, onun fıkri budur ki, meşədə quş nəsli tamam kəsilsin. Məgər istəsəydi beş-altısını yumurtlaya bilməzdi? Sağsağanların başı şirin söhbətə qarışmışdı. Birdən gördülər ki, dələ yuvasına qoz daşıyır. —Bacılı, sən bu topaquyruğu görürsən? Heç danışıb еləmir! Ay özünü dartır ha. —Əgər o danışmırsa, dеmək burada bir sirr var. —Əlbəttə var. Gəlsənə onu pusaq. Axı bundan bir söz qoparmasam ürəyim partlayar. Sağsağanlar başladılar dələni pusmağa. Dələ isə öz işində idi. Axırda yorulub daşıdığı qozları saymağa başladı. Sağsağanlar ha qulaq asdılarsa bir söz eşidə bilmədilər. Lap axırda bu sözləri eşitdilər: —Qırx beş. Sonra səs-səmir kəsildi. Sağsağanlar bir-birinin üzünə baxdılar. Axırda biri dilləndi: —Qırx beş ha! Burdan belə çıxır ki, bizim hörmətli ayının ölümünə cəmi qırx beş gün qalıb? —Aydın məsələdir ki, bu yaramaz onu deyir. Tələsik cib dəftərçələrini çıxarıb bu mühüm məsələni qeyd elədilər. Onların anaları isə lap uzunquyruq bir sağsağan idi. O, öz balalarına baxıb fəxrlə deyirdi:
tapılmaz.
Milli Kitabxana
73
OKEAN SƏYAHƏTİ ax, bu doğrudan da möcüzə idi. Vüqar heç özü də bilmədi ki, bu, necə olan işdi. Əvvəl qalın kartondan bir gəmi düzəltdi. Sonra çöpdən ona dor ağacı qoydu. Xülasə gəmi hazır olan kimi küçədə yağış gölünün qırağına gəldi. Qurbağalar ləzzətlə çimişirdilər. O, əyilib ehtiyatla gəmisini suya buraxdı. Gəmiyə bağladığı balaca ipin ucundan tutub dartdı ki, gəmi üzsün. Elə möcüzə də bu zaman baş verdi. Birdən bu balaca gölməçə çevrilib nəhəng okean oldu. Vüqar əvvəl onun okean olduğunu başa düşmədi. Axı hardan biləydi?! Dənizin də okean kimi sahili görünmür axı! Hə, elə ki, okean yarandı, Vüqar bir də baxıb gördü ki, oyuncağı çevrilib nəhəng bir gəmi olub. Vüqar da bu gəminin kapitanıdır. Öz-özünə fıkirləşdi: "Çoxdandı belə bir şey arzulayırdım. Lap əla oldu. İndi sürərəm gəmimi ürəyim istəyən yerə". Gəmi gurultu ilə yola düşdü. Onun burnunda —suyun yarıldığı yerdə xoş bir şırıltı var idi. Ləpələrin mirvari dənələri göyərtəyə kimi qalxırdı. —Yaxşı, görəsən hara gedirik belə — deyə o özü- özündən soruşdu. Birdən yadına düşdü ki, evdən çıxanda xəritə də götürüb, kompas da. Tez cəhəti müəyyənləşdirdi. Meridianları ölçdü və yalnız indi başa düşdü ki, Atlantik okeanındadır. —Bu lap əla oldu, ura!
Yüklə 2,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|