Microsoft Word Zahid ikinci kitab
Yüklə 2,17 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Milli Kitabxana
Milli Kitabxana
58
QABAĞA QAÇAN KİRŞƏ
ğlan ayaqlarına kirşə geyinib sürüşürdü. Kirşələr qarın üstündə bir cüt ağ cızıq qoyub gedirdilər. Kirşələrdən biri dedi: —Əlbəttə, mən səndən yaxşı sürüşürəm. Mən bilən ikimiz də yaxşı sürüşürük, o birisi cavab verdi. —Yox, yox, mən səndən xeyli yaxşı gedirəm. İstəsəm ümumiyyətlə səni arxada qoyub çıxıb gedirəm. Doğrusunu deyim ki, mənim belə bir planım var. Səninlə bir yerdə nə qədər sürüşmək olar. Sən sürüşmürsən, tısbağa kimi sürünürsən. —Nahaq belə danışırsan, ikimiz də bir sürüşürük, —sol ayağa geyilən kirşə cavab verdi. — Bir az insafla danışsan nə olar?
kirşə hirsləndi. — Salamat qal, mən daha səni gözləmək istəmirəm. Bu sözləri deyib sağ ayağa geyilən kirşə irəli atıldı. Sol ayağa geyilən kirşə isə ondan incidiyi üçün dayanırdı ki, o çıxıb getsin. Bu zaman qəribə bir iş oldu. Ayağına kirşə geyinmiş oğlan arxası üstə qarın üstünə yıxıldı. Sağ ayaqdakı kirşə havaya qalxdı və elə göydə iken dedi: —Sənin acığına mən uçmaq istəyirəm. Bəli, bəli, özüm beləcə uçuram ki, bəzi-bəzi kirşələr mənə həsəd aparsın. Oğlan hirsləndi, onların hər ikisini ayağından çıxanb atdı. Amma o kirşə başa düşmədi ki, həyatda heç də həmişə irəli atılmaq adama xeyir gətirmir. Əgər onlar qoşa getsəydilər, yəqin ki, hələ də xoşbəxt-xoşbəxt sürüşürdülər.
Milli Kitabxana
59
DÜNYANIN ƏN ƏDALƏTLİ GÖZƏTÇİSİ
ax gözətçi buna deyərəm: qollarını yana açıb düz bostanın ortasında dayanıb. Bir quşun hünəri varsa yaxınlaşsın. Qoruqçu elə bir səs çıxarar ki, quşun bağrı yarılar: cırınq, zaranq, dratax! Hərdən gözaltı yetişmiş çiyələklərə baxır, öz-özünə fıkirləşirdi: Yəqin bal kimidi. Amma mən ondan birini də qoparmaram. Haram şey nəyimə gərəkdi. Hə, qardaş, heç kəsin malına əyri gözlə baxmaram. Hələ siz bostanın üstündə uçan boz sərçələrə baxın, oğurluq etmək istəyirlər, haramzadalar. Eybi yox, mən sizə göstərərəm. Cırınq, zaranq, drrax!". Gözətçi pərən-pərən olmuş quşların arxasınca baxıb elə bir şaqqanaq çəkdi ki, bostanın boz köpəyi hirslə hürüb quyruğunu qapmağabaşladı. Çiyələklər balaca, qaramtıl dişlərini göstərib deyirdi- lər:
—Bizi yemək olar! Niyə gözlərini bərəldirsən, yesənə?! Qarovulçu ağzının suyunu güclə saxlayıb deyirdi: —Lənət şeytana. Yox, mən sizi yeyə bilmərəm. Səhər bağ sahibinə nə cavab verərəm. Orasını da deyim ki, bu ədalətli qarovulçunun ürəyi çox təmiz idi və görünür elə buna görə də özündən deməyi yaman xoşlayırdı. Ən çox sevdiyi məşğələ bir pələngi öldürməsi haqqında rəvayəti danışması idi. Bir dəfə hardansa çobanaldadan quşu uçub gəldi. Çobanaldadan çiyələk yemək istəyirdi. O düz qarovulçunun qarşısına qonub dedi: Milli Kitabxana
60
danış. Qarovulçu şövqlə dedi: —Hə, bir də gördüm ki, zolaqlı, xallı pələng gəlir. Bığları da ki, qaydasında. Dişlərini yada salanda adamın ürəyi yanlır. Düzdü, pələng çox böyük idi. Amma nə qədər böyük olsa da mənim dizimdən ancaq olardı. Pələng bostanın ortasına çatanda mən bir nərə çəkdim: drraxt! Onu gördüm ki, gumb bir şey partladı: sən demə bu pələngin ürəyi imiş. Səhəri onu sürüyüb apardılar. Bağ sahibi bax bunu mənə onda bağışladı. Çobanaldadan qarovulçunun söhbətinə qulaq asa-asa çiyələk kollarını dənləyirdi. O, yetişmiş meyvələrdən yeyıb cəh-cəhlə oxumağa başladı. Gözətçı qəzəblə qışqırdı: Cırınq, zaranq, drraxt! Tez ol bostandan çıx. Başımı söhbətə qatıb gör nə yeyir, qarınqulu. Eh, çobanaldadan onun sözünə heç əhəmiyyət də vermədi. Qırmızı çiyələklə qarnını doldurandan sonra uçub düz qarovulçunun sarı, uzun burnuna qondu. Başqa quşlar bu əhvalatı görüb ürəkləndilər. Bir anda bostana daraşdılar. Qoruqçu necə hirsləndisə qırılıb yerə düşdü, Üstünün zınqırovları hərəsi bir yana dağıldı. Deyirlər ki, bostan pozulandan sonra uşaqlar onun qollarını at kimi minib çapırmışlar. Qoruqçu isə hələ də işə yaradığı üçün elə əvvəlki kimi sevinirmiş. Orasını da deyim ki, bu əhvalat doğrudan da olub. Özü də bilirsiniz harada? Kür çayı boyunca uzanıb gedən bostanların birində.
Milli Kitabxana
61
AYTƏNLƏ ANARIN NAĞILI
ytənin gözləri qaradı. Böyürtkən kimi. Anarın gözləri yumrudu. Yupyumru. İki damla mürəbbə kimi. Onların ikisi də balacadı. Bapbalaca. Bir gün bu dostların hərəsi bir tısbağa tapdı. Gölün sahilini gəzəndə gördülər ki, tısbağalar yavaş-yavaş gölə girmək istəyir. Əslində tısbağalar uşaqlardan qaçırdı. Amma neyləmək olar, yerişləri çox asta olduğundan qarışqadan da yavaş yeriyirdilər. Əvvəlcə Anar tısbağanın birini qucağına götürdü, sonra Aytən də ürəkləndi, tez o biri tısbağanı qucağına götürdü. Sonra Aytən dedi: —Kimin tısbağası qəşəngdir? Anarın yumru gözləri elə parıldadı ki, elə bil indicə bişmiş mürəbbə damlasıdı. Çopur tısbağanı qabağa uzadıb dedi:
—Əlbəttə mənimki qəşəngdir! Aytən ağ toppuş əlleri ilə bərk-bərk tutduğu yastı daşa oxşayan tısbağasını sinəsinə sıxdı. Tısbağanın qarmaq kimi əyri dırnaqları havada açıla qalmışdı. O, qara böyürtkən gözlərini tısbağasına zilləyib dedi: —Mənimki lap gözəldi, heç ona tay tapılmaz! Anarın səsi titrədi: —Mənimki ev boyda gözəldi! —Mənimki bu küçə boyda gözəldi!
—Mənimki dünya boyda gözəldi! Yüklə 2,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|