40
mənşəli olduğu barədəki ehtimalını şəksiz həqiqət kimi qələmə verir və
bununla da bütün Səfəvilər sülaləsini iranlılaşdırmağa səy göstərirlər.
İran tarixçisi M.Məşkur Şah İsmayıldan bəhs edərkən onu türk
hökmdarı kimi deyil, xüsusi şərait ucbatından türkcə danışmağa türkcə
şeirlər yazmağa “məcbur olan” iranlı kimi
6
qələmə verir. Bu müəllif İranda
yaşayan azərbaycanlıların etnik mənşəyini belə izah edir: “İran türkləri
türkman və ya tatar irqinin məhsuludur. Azərbaycan tatarları türkcə
danışsalar da, felən iranlıdırlar; onlar saf iranlıların mənşəcə türkman, yaxud
tatar irqi ilə qarışığını təşkil edirlər”
7
Qeyd etmək lazımdır ki, İran müəllifləri Səfəvi sülaləsinin mənşəyi
haqqında öz konsepsiyalari ilə istisnalıq təşkil etmirlər. Məsələn, türk
müəllifi Zəki Vəlidi Toqan da Səfəvilərin mənşəyinə həsr olunmuş
məqaləsində onların kürd mənşəli olduğunu əsaslandırmağa cəhd göstərir
8
.
Ə.Kəsrəvinin əlavə və saxtalaşdırma hesab etdiyi “Səfvət əs – səfa”dan kürd
qoşunlarının Azərbaycana gəlməsi haqqındakı rəvayətinə əsaslanan Toqan,
bu yürüşü hicri 416 (1025)cı ildə Rəvvadilərin Azərbaycanı tutması ilə
eyniləşdirir. Toqan belə ehtimal edir ki, Şeyx Səfinin əcdadları kimi,onun
mənəvi hamisi olan Şeyx zahidin əcdadları da “Rəvvadilərin hərbi
əməliyyatları zamanı Gilin və Ərdəbilə gəlmiş, Muğan və Arran
vilayətlərində islamı yaymışlar”
9
. Lakin Toqanın sözlərinə görə, XVI əsrin
əvvəlinə kimi “Ərdəbilin kürd şeyxinin” nəsli “tamamilə türkləşmişdir”
10
.
Türk müəllifi öz mülahizələrini belə yekunlaşdırır: “Hökmdarlar (I Şah
İsmayıl və I Şah Təhmasib) özlərinin kürd mənşəyini tarixdən silmək, kürd
Firuzşahı peyğəmbərin nəslinə aid etmək və Şeyx Səfinin türk şiə şeyxi, türk
poemalarının müəllifi olduğunu sübuta yetirmək üçün əllərindən gələni
etmişlər”
11
. Toqan da bir çox başqaları kimi özlərinin kürd mənşəyini
gizlətməyin Səfəvilərə nə üçün lazım olduğunu izah etməyi zəruri bilmir.
“Səfvət əs – səfa”da Şeyx Səfiəddinin etnik mənsubiyyətinə dair
məlumatlar vardır. Səfəvilərin mənşəcə fars olduğunu sübut etmək arzusu ilə
hərəkət edən müəlliflərin bu barədə “susması” tamamilə başa düşülə bilər.
Çünki Şeyx Səfinin səyahətləri haqqındakı rəvayətlərdə onun dəfələrlə
41
“türkün piri” (pir-i türk)
12
adlandırıldığını görməmək mümkün deyildir. Bu
mənada Şeyx Səfinin fars torpağı olan Şirzada öz müridləri ilə görüşləri və
söhbətlərindən bəhs edən hekayədə ona dəfələrlə türk kimi müraciət
olunması çox səciyyəvidir:”Yüksək mənsəb sahibi olan və bütün Farsda
cəsarəti ilə tanınn əmir Abdulla (Səfiyə müraciət edərək – O.Ə.) dedi: “Ey
türk piri...”
13
. Mövlanə Əhməd və Mövlanə İbrahim Təbrizi Səravi qeyd
edirdilər ki, (biz) Ərdəbilə gəldik. Şeyxin yanında (evində), qoy (Allah) onun
ruhunu əziz tutsun,bizin üçün qara çörək və su gətirdilər. Qəflətən bir neçə
türk daxil oldu. Onlar üçün ağ çörək və bal gətirdilər”
14
. Deməli, Şeyx
Səfinin evində (hücrəsində) türklərə üstünlük verilirdi. Təvəkkül ibn
Bəzzazın əsərində şeyxin “türk kəndində” (deh-i türk)
15
olmasından söz açılır
ki,bu da Səfi dövründə Ərdəbil ərazisinin türk əhalisinə işarədir
16
.
Şeyx Səfinin türklərə mənsub olunduğunu göstərən buna bənzər
fikirlər “Səfvət əs-səfa”nın bütün nüsxələrində vardır. Səfəvilərin guya öz
uzaq əcdadlarının etnik mənşəyini şüurlu surətdə saxtalaşdırmaq istədiklərini
söyləmək üçün də hüç bir əsas yoxdur. Səfəvilər sülaləsinin əzəldən kürd,
yaxud İran mənşəli olması haqqındakı ehtimal damötəbər mənbələrin
məlumatlarına əsaslanmır. Həm də Şeyx Səfiəddinin türk etnosuna mənsub
olması, çətin ki, şübhə doğura bilər.
Ərdəbil feodallarının türkdilli tayfalarla əlaqələri tarixindən
Səfəvilərin Kiçik Asiyanın türk tayfaları ilə əlaqələri hələ XIII əsrin
sonu-XIV əsrdə yaranmışdı. ”Tarix-i Əmini”nin yaxşı məlumatlı müəllifi
olmuş Fəzlullah Ruzbihan qeyd edirdi ki, Talış əmirləri onun (Səfiəddinin-
O.Ə.) mənzilini özlərinin sığınacaqlarına çevirmişdilər və Rumun böyük
adamları ona baş çəkirdilər”
17
. Bu əlaqələrə dair daha qəti işarələr Şeyx Xacə
Əlinin (Sultan Əlinin) dövrünə aiddir. Kiçik Asiya yürüşündən sonra geri
qayıdarkən Teymurun Ərdəbildən keçməsi barədə rəvayət də məlumdur.
İstilaçı,şeyxin xahişi ilə Kiçik Asiyadan olan əsirləri azad etmiş və onları
Səfəvi şeyxlərinə xidmət etmək üçün Ərdəbil ətrafında yerləşdirmişdi.
42
Teymurun fərmanına əsasən Rum hökmdarlarına əmr edilirdi ki, özlərinin
Ərdəbildə yaşayan mürşidinin görüşünə gəlmək istəyən Anadolu müridlərini
sıxışdırmasınlar və bu işə maneçilik törətməsinlər. Şeyx bütün Kiçik Asiya
tayfalarına öz nümayəndələrini (xəlifə və pirə) təyin etmişdi
19
. Həmin
əsirlərin nəsilləri sonralar “rumlu sufiləri” (“sufiyan-i rumlu”)
19
adlandırıldı.
XV əsrin birinci yarında – Şeyx cüneyd və Şeyx Heydər zamanında
Səfəvilərin Kiçik Asiya və Şimali Suriya tayfaları ilə əlaqələri
möhkəmlənmişdi.1449-cu uldə Cahanşah Qaraqoyunlu tərəfindən
Ərdəbildən sıxışdırılıb çıxarılan Cüneyd Kiçik Asiyaya - Qaramana
getmişdi
20
. O, Kilikiyada ikən türkdilli varsaq tayfası daxilində ciddi
fəaliyyət göstərmişdi. Yerli hakim tərəfindən qovulan şeyx Suriyanın ən
şimal hissəsinə - Misirin məmlük sultanının hakimiyyəti altında olan Mərəş,
Antakya və Kilis bölgələrinə gəlib çıxmışdı. Cüneyd bu bölgədə adı çəkilən
baçqa bir türkdilli, zülqədər tayfasının daxilində şiəlik təbliğatı apardı.
1456-cı ildən 1459-cu ilədək Cüneyd, o vaxt hələ az tanınan Diyarbəkir
hakimi Ağqoyunlu Uzun Həsənin yanında olmuşdu. Uzun Həsən öz
düşməni Cahanşahla mübarizədə Səfəvi şeyxlərinin köməyini təmin etmək
arzusu ilə öz bacısını Şeyx Cüneydə ərə verdi. Tarixçilərin göstərdiyi kimi,
bu nigahın sorağı Kiçik Asiyanın və Suriyanın ən uzaq guşələrinə yayıldı və
“əvvəlki şeyxlərin” xəlifələri Cüneydin görüşünə gəldilər
21
.
Şeyx Heydəri (1460-1488) əvvəlcə Rum, Talış və Qaracadağ
sakinləri müdafiə etdilər.1488-ci ilin yazında, Dağıstana sonuncu yürüşü
zamanında isə onun qoşununda şamlı tayfası da var idi
22
.
Ağqoyunlu Rüstəmin tərəfində Baysunqur
23
əleyhinə çıxış edən
Şeyx Sultan Əlinin (Heydərin böyük oğlu) silahdaşları arasında türkdilli
qacar (Qarapiri bəy Qacar), şamlı (Hüseyn bəy Lələ Şamlı) və qaramanlı
(Rüstəm bəy Qaramanlı) tayfalarının adları çəkilir. Sonuncu iki nəfər sağ
cinaha başçılıq edirdi. Sultan Əli həlak olmazdan (1494) əvvəl İsmayılı
təriqət şeyxi vəzifəsinə təyin etdi və onu özünün ən yaxın silahdaşları ilə
Ərdəbilə göndərdi.
Dostları ilə paylaş: |